SanteLOGie

Wat eet u eigenlijk allemaal?

Onlangs heb ik me in relativerende zin uitgelaten over de ’besmettelijkheid’ van asbestvezels, naar aanleiding van de brand in Roermond waarbij veel van die vezels het luchtruim hadden gekozen. Ik vergat toen trouwens een voor de hand liggende vergelijking te maken: namelijk met de dagelijkse portie rotzooi die een roker binnenkrijgt wanneer hij of zij bijvoorbeeld een pakje per dag consumeert en daardoor vrijwel gedachteloos de kans op het krijgen van een fatale longkanker verveelvoudigt. Zonder dat er witte pakken aan te pas komen.

Hoe gevaarlijk de wereld intussen is, ook zonder asbest en sigaretten, blijkt maar weer eens uit wetenschappelijk onderzoek – of juist uitblijven daarvan – aangaande de vele chemische stoffen die bewust of onbewust in ons voedsel en onze cosmetica worden toegevoegd respectievelijk daarin terecht komen of onderdeel van vormen.

In een artikel op de website van de Amerikaanse arts dr. Mercola, die veel werk maakt van het analyseren van wetenschappelijk onderzoek op het gebied van voeding, staat een opsomming van wat je niet moet gebruiken, wil je geen schadelijke stoffen binnenkrijgen. Begin maar eens met het vermijden van het gebruik van plastic verpakkingen, die vrijwel allemaal een beetje van hun substantie aan het daarin bewaarde voedsel afgeven. Denk daarbij ook aan de kartonnen pakken waarin dranken worden geleverd, want die zijn gevoerd met plastic, net als veel voedselblikken. Gebruik glas, is het advies.

Weekmakers moeten worden vermeden, maar dat wisten we al, al hebben we er weinig aan gedaan om er vanaf te komen. Dat geldt ook voor de anti-aanbaklagen in pannen, heerlijk hoor, maar we weten toch al lang dat we die coating van de pan hapje voor hapje opeten met de omelet of de biefstuk die we erin gebakken hebben? Een goed alternatief is de roestvrij stalen pan, de plaatstalen pan en de keramische pan. Je moet je kooktechniek aanpassen bij de eerste twee, maar dan heb je ook wat.

Gebruik uitsluitend natuurlijke zeep en cosmetica. Met name producten waar DEET aan is toegevoegd moet je zien te vermijden. Bekend is ook de schadelijkheid van aluminium, maar zie maar eens ergens een deodorant te vinden waaraan geen aluminium is toegevoegd.

Op veel producten staat vermeld dat de chemische bestanddelen wetenschappelijk getest zijn. Dat is ook zo, maar dan vaak met sterk verouderde tests (soms wel vierhonderd jaar oud!) waardoor schadelijke hoeveelheden van stoffen over het hoofd worden gezien. Dat werpt een schel licht op het advies: ’Eet niets dat je grootmoeder niet al;s voedsel zou herkennen.’ ‘Vroeger’ is niet synoniem met ‘beter’.

Mercola waarschuwt ook voor ‘bio-afbreekbare’ chemicaliën. Wat er na het afbreken overblijft vermeldt het etiket op het product niet – dat het iets kan zijn dat tienduizend maal giftiger is dan het oorspronkelijke product, bijvoorbeeld.

Waar chemicaliën al getest worden gebeurt dat uitsluitend op volwassenen. Maar bij een bepaald wetenschappelijk onderzoek werden gemiddeld 232 verschillende lichaamsvreemde chemicaliën aangetroffen in de navelstreng van pasgeborenen, en niemand weet hoe schadelijk dat is, en niemand die daar iets aan doet.

En dan zijn we hier in Europa nog gelukkig, vergeleken met wat in Amerika allemaal mag. Enigszins jaloers maakt Mercola bijvoorbeeld melding van het feit dat het in Duitsland bij wet verboden is drinkwater te chloreren; ‘chloor op zich is niet erg gezond, maar dat is niks vergeleken met wat er kan ontstaan als chloor zich in drinkwater verbindt met organisch materiaal,’ aldus Mercola’s artikel.

Amerikanen zijn gek op chloor in drinkwater: hele Mexicaanse badplaatsen gingen op de fles omdat Amerikaanse toeristen er niet meer kwamen, nadat de autoriteiten in de badplaatsen hun waterleiding hadden gemoderniseerd waardoor toervoeging van chloor niet meer nodig was.

Dus ik zou nog een hapje asbest nemen.

Als het een beetje smakelijk zou zijn, dan.

______

hhBest

Boek & Film 

Al tweeduizend jaar dezelfde musical

Ik dacht, te midden van het door Nederlandse zenders geproduceerde kabaal: als het toch herrie moet zijn, dan maar die van Raiuno. Ik zag het al voor me: presentatoren van boven de zeventig met een oogopslag die ze hier in Nederland zouden bestempelen tot ‘vies oud mannetje’, maar in Italië niet: de oude heren worden steevast vergezeld van een groep meisjes van net twintig jaar die vrijwel niets aan hebben en die zich vooral bezig houden met die oude heren, die tevens over hun broodwinning beschikken, naar de ogen te kijken. De heren kijken intussen ergens anders naar. Of anders de schaarse vrouwelijke presentator, voornamelijk aanwezig in de persoon van Antonella Clerici of Mara Venier; die laatste is vermoedelijk al lang dood maar wordt die voor elke uitzending in de magnetron opgewarmd.

Niets van dat alles. Om negen uur gisteravond was op Raiuno de Kerstnachtmis in de Sint Pieter al in volle gang – al die ouwe knakkers moeten natuurlijk op tijd naar bed. Staatsomroep Raiuno is, geloof ik, verplicht dat in zijn geheel uit te zenden, niet met kritisch commentaar maar op dusdanige manier dat de mis voor de beminde gelovigen aan de beeldbuis meetelt als een ‘bijgewoonde mis’ met de bijbehorende kwijtschelding van zonden.

Dat is voor de eenvoudige buitenstaander jammer, want je weet zelfs als rijksgediplomeerd katholiek niet wat je ziet. Mede omdat de synchrone ondertiteling niet synchroon is en technisch echt helemaal nergens op lijkt. Niemand neemt de moeite iets te verklaren, de ware gelovige weet alles al.

De basiliek van Sint Pieter is verschrikkelijk groot, Josef Stalin zou het nog niet eens zo groot hebben durven bestellen, maar dat zie je pas goed als er een mis wordt opgedragen. In twee rijen zitten naar schatting tweeduizend gelovigen, of meer, in de banken die maar een klein deel van het middenschip innemen. Het altaar is iets verschrikkelijks met die vier gedraaide kolommen (van Bramante, meen ik) Op het altaar staat een zo kitscherig mogelijk beeld van Jezus in de kribbe, het wordt op dat moment door de paus bewierookt. De woordvoerder van de Rai zegt: ‘De paus bewierookt het Kindje Jezus’. Een minuut later meldt de ondertiteling: ‘De paus bewierookt het Kindje Jezus’. Dan is de paus al aangeland – na eerst door een hem begeleidende jonge priester een beetje te zijn bijgestuurd – bij een beeld van de Heilige Maria met het Kind op schoot. ‘De paus bewierookt het beeld van Maria met het Kind.’

De paus ziet er slecht uit. Dus buiten de curie en het Heilig Officie is god ook al tegen hem. Als het Epistel (brief van Paulus aan Titus) wordt voorgelezen door een ongeveer twintigjarige meid met prachtig lang blond haar en een zwart kanten jurkje met een nog net decent decolleté, knikkebolt hij wat mistroostig voor zich heen. Helaas is de regie van Raiuno preutser dan de paus, dus de vrouw was maar enkele seconden in beeld; terwijl ze las kletste er een commentator doorheen en toonde een tijdlang het beeld van de ietwat ingestorte paus. Ja jongen, dacht ik, dat heb je dus gemist, jij moet het doen met al die zwartrokken in geel, wit en goud.

Heel veel zwartrokken in goud, geel wit en nog andere kleuren, waaronder vooral rood. Ontelbaar veel. Naar verluidt dertig kardinalen, twintig bisschoppen en aartsbisschoppen en dan nog hele menigte manspersonen, variërend van een jaar of veertien tot ver in de zestig. Ze bevolkten de ruimte rond het altaar, maar ruimte bleef er toch nog veel over.

Wat doen al die mensen daar? Een beetje modern aangelegde organisatiedeskundige zou het met hoofdschudden aanzien. Wat een overhead, wat een topzware organisatie, want al die zwartrokken in vele kleuren hebben natuurlijk allemaal een leidinggevende functie. Ze geven leiding aan het gelovige voetvolk. Hoeveel bestuurslagen zien we hier niet op een verloren woensdagavond een beetje doelloos bijeen staan? Wie betaalt dat allemaal? Want het is een organisatie die eigenlijk niks produceert, hoogstens kun je het, als je heel oneerbiedig bent, vergelijken met een impresariaat dat al tweeduizend jaar dezelfde musical opvoert.

Maar toen werd ik ruw uit mijn mijmeringen opgeschrikt (vooruit: ik sliep) en bleek het tijd om door te schakelen naar een leuke kerstfilm, die wèl behoorlijk synchroon werd ondertiteld.

______

hhBest

Boek & Film 

Zo schrijf je geschiedenis

1927 is de titel van het  boek van Bill Bryson, dat de geschiedenis samenvat van de aanloop tot en de zomermaanden het jaar 1927 in Amerika. Een pil van 600 pagina’s die ik in één adem uitlas.

1927 is het jaar waarin – op 22 mei om precies te zijn – Charles Lindbergh met zijn vliegtuig The Spirit of St. Louis in zijn eentje non stop van New York naar Parijs vloog in ruim 33 uur en Bill Bryson ziet kans de geschiedenis van die koene vliegenier te verweven met geschiedenis van een lange rij beroemde, minder beroemde en ronduit beruchte en zelfs belachelijke Amerikanen, waarbij uitgerekend Lindbergh ronduit raadselachtig blijft – hij moest eigenlijk niets hebben van zijn roem, hij adoreert Hitler en pas na zijn dood bleek dat hij naast zijn eigen gezin van zes kinderen (waarvan de oudste, Charles jr, na ontvoering werd vermoord) er ook nog drie gezinnen in Duitsland op nahield, met in totaal zeven kinderen.

Zie Boek & Film.

Een stukje dat zichzelf schrijft

Het is alweer bijna acht jaar geleden, 29 januari 2007, dat ik onderstaand blogje plaatste op mijn inmiddels niet voldoende te prijzen weblog. Misschien wel het beste weblog van Nederland, om een slagzin van het dagblad Trouw eens vrijelijk te parafraseren – en met evenveel werkelijkheidsgehalte, mag ik daar bescheidenheidshalve aan toevoegen.

Acht jaar geleden bestond Twitter nog niet, maar het dagblad Trouw dus wel. Daar ging het hieronder aan te halen stukje van weleer over. Ik laat het, om nostalgische redenen, in het toen gebruikte lettertype staan.

En o ja, of de hoofdredactie van Trouw moet opstappen? Dat gebeurt binnen afzienbare tijd wel vanzelf, wanneer Trouw eindelijk eens de realiteit onder ogen ziet en zichzelf opheft. De Tweede Wereldoorlog is achter de rug, zeg ik er maar bij, verzetskranten hebben geen functie meer.

Het stukje heette Op proef, en het ging zo:

 

….Neem Vrij Nederland. Van 1960 tot 1970 heb ik een abonnement gehad op dat blad, de hele zaterdag ging heen met smullen van de paranoïde verhalen waarmee het doorgaans werd gevuld. Lange verhalen ook, een hele pagina was niks. In die tijd hadden de dagbladen nog niet die dikke bijlagen van tegenwoordig, in die behoefte voorzag Vrij Nederland dus ook. De afgelopen maanden heb ik het blad weer eens op proef gehad. Het zal wel aan mij liggen, maar ik vond er niet veel aan. Geen enkel artikel is in mijn kop blijven hangen, zoals vroeger de stukken van Martin van Amerongen over Duitse literatuur en daarmee samenhangende wandelingen in de Harz in mijn geheugen gegrift bleven. En beetje aanstellerig is het nu ook, met onbegrijpelijke cartoons en kinderachtig geschilderde omslagen, door iemand die in Kenia woont, meen ik me te herinneren.

Voor maar twee weken had ik Trouw, net als een jaartje geleden. Moet ik nu echt niet meer doen. Een krant met een kinderachtige vragenrubriek, maar dat is het ergste niet. Natuurlijk heeft de krant het gebruikelijke nieuws, maar daar heb je Trouw dus niet voor nodig. Als er al eens ‘exclusief’ nieuws in staat, gaat het over obscure machinaties binnen protestants-gristelijke denominaties op hersteld gereformeerde grondslag, vrijgemaakt en onderhoudende diverse artikelen, waaronder 31. Wat dat betreft heb ik met Trouw net zoveel affiniteit als met de Stille-Oceaanbode die in een oplage van driehonderd stuks bij het ochtendgloren verspreid wordt in de republiek Tuvalu. Leuke krant, maar geen letter die me helpt in de strijd tegen de oprukkende Middeneeuwen; integendeel.

Komt nog bij dat Trouw geen enkele columnist van betekenis heeft weten aan te trekken en zich behelpt met Sylvain Ephimenco en Mart Smeets.

En nu ik toch aan het klagen ben: ooit, heel lang geleden, verlangden alle journalisten in Nederland naar de dag, dat besloten zou worden dat Nederland internationaal ging meetellen en kranten ook op zondag zouden verschijnen. Alleen De Telegraaf doet dat tegenwoordig, maar die uitgave voldoet helaas lang niet aan al mijn criteria voor het begrip ‘krant’. De nieuwste ‘dagbladen’ nrc.next en DePers verschijnen, behalve op zondag, ook op zaterdag niet, en voldoen daarmee aan de aloude criteria voor ‘nieuwsblad’; als je als journalist werkte bij een nieuwsblad, dan zei je op verjaardagen nog liever dan dat te bekennen dat je daadwerkelijk betrokken was bij het schoonhouden der stedelijke riolen.

En als je het interview met Dominique Weesie, de uitvinder van GeenStijl.nl,  in de Volkskrant van zaterdag hebt gelezen, dan weet je dat er aan de neergang van de Nederlandse journalistiek nog lang geen einde is gekomen. Weesie begint deze week met een tv-programma (bij BNN) onder de titel ‘Steengeyl’. Voelu um? Hellup!

______

hhBest

Boek & Film 

Waarom je soms je bronnen moet verzwijgen

Hoe exclusiever het nieuws, hoe gevaarlijker. Weet elke dagbladredacteur die een netwerk van correspondenten onder zijn hoede heeft. Het probleem schijnt tegenwoordig groter te zijn doordat correspondenten niet meer in vaste dienst zijn bij de krant – de krant maakt, met name uit kostenoverwegingen, gebruik van freelancers, die of een vaste afspraak hebben met de redactie, maar ook wel gelegenheidsmedewerkers zijn.

Wie chef nieuwsdienst is, moet voor het uitoefenen van zijn vak een neus hebben of krijgen om artikelen uit de dagelijkse productiestroom te vissen die gebaseerd zijn op de fantasie van de correspondent of waarin niet-bestaande of niet-geraadpleegde bronnen worden geciteerd. Overigens is het jarenlang heel normaal geweest dat journalisten die schreven over politiek en dergelijke ‘doorgaans welingelichte kringen’ noemden, of ‘diplomatieke kringen’ aanhaalden, waarvan het een publiek geheim was dat niet uitgesloten hoefde te worden dat de correspondent zelf lid was van zijn eigen doorgaans welingelichte kring en dus gewoon zijn eigen mening gaf, maar dat dat niet hoefde te betekenen dat het citaat daardoor waardeloos was.

Ooit was het een spreekwoordelijk gezegde: ‘Vertel me welke krant je leest en ik zal zeggen wat je politieke mening is.’ Wereldberoemd op dat punt is natuurlijk De Telegraaf die zich de afgelopen zestig jaar achtereenvolgens heeft opgesteld achter Boer Koekkoek, Hans Wiegel en Geert Wilders – ik doe een greep – en bij die opinie ook de inhoud, de toon en het taalgebruik van de berichtgeving aanpaste. Onlangs nog probeerde de Krant van Wakker Nederland in woord en beeld karaktermoord te plegen op Diederik Samsom.

En ook anderen kranten laten zich, tegenwoordig zelfs aanzienlijk minder dan voorheen, beïnvloeden door de persoonlijke politieke voorkeuren van hun redacteuren en verslaggevers.

Afgelopen week hebben we weer schrijnende voorbeelden gezien. Lees daarvoor onder meer de weergave van de Volkskrant van de binnenskamerse gesprekken tussen de diverse hoofdrolspelers enerzijds, waarbij met name benadrukt werd dat de drie PvdA-leden van de Tweede Kamer die tegen de Zorgwet stemden daarbij gebruik maakten van hun recht om de fractiediscipline in de wind te slaan, aangezien ze zich oprecht bezorgd voelden om bepaalde aspecten van de inhoud van het wetsontwerp.

In bladen die hun nieuws krijgen van het Wegenerconcern werd daarentegen op smalende toon bericht over de drie senatoren, die tegen hadden gestemd omdat ze doodeenvoudig de stukken niet fatsoenlijk hadden gelezen want dan hadden ze kunnen begrijpen dat daarin al hun wensen in vervulling zouden gaan.

De vraag is: hadden ze allebei volstrekt verschillende bronnen, of zochten ze bronnen die pasten bij hun mening?

Welke van de twee je gelooft, dat moet je natuurlijk zelf weten – en of dit minder erg, even erg of erger is dan wat Perdiep Ramesar klaarspeelde bij Trouw, ook.

Ramesar was een tijdlang correspondent voor het dagblad Trouw, maar hij voerde wel erg vaak ontraceerbare bronnen aan in zijn berichtgeving. Zijn bronnen waren niet anoniem, hij noemde namen – enkele tientallen – van geciteerde personen die gefantaseerd bleken, zo ontdekte een onderzoekscommissie. Waarop Trouw het journalistieke erfgoed van Ramesar van internet wiste.

Dat dat niet direct ontdekt is of minstens toch na een stuk of tien artikelen, die bepaald niet gingen over het mooie weer of de kerstdrukte, valt uiteraard de redactie van Trouw te verwijten. Dat het daarbij ging om het idee: ‘we hebben een allochtone correspondent, goh, wat bijzonder, moeten we zuinig op zijn’ is iets dat op een soort omgekeerd racisme neerkomt. Denk ik.

Verhalen over redactiechefs die van hun incompetentie of professioneel onvermogen blijk geven kan ik ook vertellen, trouwens. Ik noem het volgende voorbeeld: toen ik een tijdlang parlementair redacteur voor mijn krant in Den Haag was, was een van de taken die ik meekreeg tijdig de hand te leggen op een rapport over de toekomstige economische en sociale ontwikkeling van Zuid-Limburg, in ieder geval eerder dan de toenmalige concurrent in Limburg. Ik slaagde daar wonderwel in door, laten we zeggen: een goed contact van een medewerker van de afdeling Voorlichting van het ministerie van Economische Zaken.

De medewerker die mij het concept van het rapport toeschoof stelde één voorwaarde: ik mocht niet de hele inhoud tegelijk publiceren, maar stukje bij beetje waardoor het lek moeilijk naar hem terug te traceren zou zijn.

Ik hield me daar aan en meldde dat aspect ook aan mijn chef.

De volgende dag stond mijn eerste stukje in de krant, maar helaas: langs een andere weg had de concurrent ergens in Limburgse politieke kring ook het rapport losgepeuterd, en publiceerde het in zijn geheel, op dezelfde dag.

In plaats van eerst mij te raadplegen belde mijn chef rechtstreeks de chef van ‘mijn’ voorlichter op EZ om verhaal te halen: waarom zij wel en wij niet? Het gevolg was dat mijn zegsman disciplinair gestraft werd en dat ik het verder wel kon schudden in Den Haag.

Waarmee ik maar wil zeggen dat het af en toe heel goed kan zijn je bronnen voor iedereen te verzwijgen.

_______

hhBest

Boek & Film 

De asbesttovenaars

De succesrijkste ondernemers van het jaar zijn natuurlijk de zeventig asbesttovenaars die, qua uitmonstering, zonder zich om te kleden dóór kunnen naar het ebolagebied.

Ze hebben de afgelopen dagen een beetje ritueel lopen kloppen, vegen en zuigen – zonder Hoover stofzuiger – maar konden intussen er veilig op rekenen dat gods water zeer effectief over de Godsweerdersingel in Roermond stroomde en en passant de stad reinigde van in de weg liggende asbestvezels.

In de krant stond het toch zwart op wit: het risico van asbestvezels is zeer gering. Mesothelioom, een vorm van longkanker die (mede) veroorzaakt wordt door het inademen van asbestvezels, komt vooral voor bij mensen die jaren – tien, twintig, dertig jaar – gewerkt hebben in fabrieken waar een mist van asbestvezels hing en het spul dus in grote hoeveelheden inademden, en ook daar kwamen de meesten er zonder dit drastische type kleerscheuren vanaf.

In het Journaal was gisteren nog een bizar beeld te zien: de mannen in witte pakken die iemand nakijken die gewoon op de fiets, met nauwelijks een regenjas aan, de elementen en de daarin rond dwarrelende vezels trotseert.

Hoe dan ook, dik twee dagen was blijkbaar voldoende om de hele stad inclusief de bijbehorende daken schoon te maken – een werkje waar de gemeente vroeger een straatvegerskorps van méér dan zeventig man voor nodig had en die er minstens de hele week over deden, terwijl ze aan de daken niet eens toekwamen.

Meer dan twee of drie dagen komen de witte pakken trouwens nooit, ze verdienen in die tijd een smak geld waarvan ze de nodige flessen Dom Pérignon kunnen open trekken tijdens de kerstdagen en dat zonder dat ze er feitelijk een poot voor hebben hoeven uitsteken: een beetje bedrijvig rondlopen was voldoende.

Ze waren automatisch de helden die de stad Roermond hadden behoed voor volledige ontvolking, en dat mag natuurlijk wat kosten.

En hóp naar de volgende asbestuitbraak.

Maar nu even tussen ons gezegd en gezwegen: als dat asbest zo verschrikkelijk gevaarlijk is, vergelijkbaar met een atoombom gecombineerd met de cholera, waarom wachten we dan met verwijderen tot het opgeruimd wordt door een uitslaande brand gecombineerd met fikse regenval?

_______

hhBest

Boek & Film 

Lees alvast wat eikenhouten Duits

Al vaker heb ik hier het verschijnsel ‘fractiediscipline’ aan de orde gesteld. Ik vond en vind dat een verwerpelijk verschijnsel, het is dan ook in flagrante strijd met artikel 67 lid 3 van de Grondwet, dat voorschrijft dat de leden van de Staten-Generaal stemmen ‘zonder last’ (of ruggespraak).

Het is dezer dagen weer aan de orde nu drie senatoren van de Partij van de Arbeid tegen een wetsontwerp hebben gestemd waarmee ze het niet eens konden zijn.

Met name van rechtse zijde (Rutte c.s., onder wie de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, Edith Schippers) wordt betoogd dat ‘afspraak is afspraak’. Maar in essentie is een afspraak waarin wordt bepaald dat alle leden van de fracties die deelnemen aan een coalitie stemmen zoals door de coalitie-onderhandelaars met elkaar is afgesproken, een vorm van ruggespraak; bij hun aantreden hebben de parlementariërs stuk voor stuk gezworen of beloofd hun werk te zullen zonder zich daarvoor door derden te laten beïnvloeden of betalen.

Een en ander komt mij natuurlijk in dit geval goed uit, enerzijds omdat de wet waar het over ging een liberaal-conservatief monstrum van de eerste orde was, maar ook omdat daardoor een noodzakelijke gebeurtenis flink wat dichterbij is gekomen: de inmiddels broodnodige val van het kabinet. Ik denk intussen dat de PvdA het om psychologische redenen nog niet zover zal laten komen (wie breekt, betaalt’). Maar uitstel is nog geen afstel.

De actie van de drie leden van de Eerste Kamer is inmiddels volledig legitiem, hen valt niets te verwijten. Het enige vlekje dat er wellicht aan te bespeuren valt is dat ze alle drie eerder vorige week protesteerden tegen het feit dat ze op een onverkiesbare plaats waren gezet voor de volgende Eerste Kamer. Misschien had dit er óók een beetje mee te maken dat ze tegen de klungelwet-Schippers stemden die – een kind kan het zien aankomen – in de verste verte niet het miljard aan bezuinigingen zou opleveren die Schippers c.s. zichzelf beloofd hadden.

Tegelijkertijd is die actie ook een voorproefje voor de situatie na de aanstaande verkiezingen voor Provinciale Staten; de Partij van de Arbeid zal bij die verkiezingen een hoge prijs betalen voor haar deelname aan het kabinet-Rutte II en gedecimeerd terugkeren in de Eerste Kamer. Waar ook de VVD een flinke klap zal krijgen waardoor hoe dan ook het maken van regeringsbeleid door Rutte II vrijwel onmogelijk zal zijn geworden.

Trouwens: als er ergens echt bezuinigd kan worden, dan is het op de verkiezingen: hoe handig zou het zijn de verkiezingen voor een nieuwe Tweede Kamer tegelijk met die voor Provinciale Staten te doen.

Daarna is Geert Wilders weliswaar de eerste kandidaat voor het premierschap – het volk krijgt de regering die het verdient – en Mark Rutte en zijn club zullen vermoedelijk geen weerstand kunnen bieden aan de verlokkingen van een derde termijn, nu onder Geert. Voor wat er daarna gebeurt leze men het lemma in Wikipedia, dat je voor je krijgt als je als zoekterm het woord Verelendungstheorie invoert. Lees je ook weer eens wat geheel in eikenhout uitgevoerd Duits, en dat kan op zich al geen kwaad.

Na lezing wordt iedereen weer lid van een vakbond en stemt op de Partij van de Arbeid, dat kan ik je verzekeren.

________

hhBest

Boek & Film 

Allesbehalve een baby

Op Eerste Kerstdag is ze precies anderhalf jaar, en ze verwondert me nog iedere keer als ik haar zie, meer dan ik me kan herinneren van de vier kinderen en twee andere kleinkinderen die aan mijn lendenen ontsproten zijn – een uitdrukking die je natuurlijk niet letterlijk moet nemen en die ik uitsluitend gebruik om duidelijk te maken dat ik niet van de straat ben. Ik heb soms die behoefte.

Als je nooit, of misschien erg lang geleden, een anderhalfjarige hebt geobserveerd, denk je aan een hulpeloos wezentje, een baby die niet of nauwelijks kan lopen, liever nog wat kruipt, veel slaapt en aan een speen lurkt en geen blijkt geeft van eigen initiatief – noem het: nog geen eigen karakter.

Maar zij is heel anders. Het is waar, praten doet ze niet of nauwelijks – ze zegt tiktak tegen alle klokken en horloges, ze herkent haar ouders op alle foto’s die ze onder ogen krijgt (Memma! Pappa!)

En vooral: ze reageert duidelijk door het uiten van een eigen mening op alles dat om haar heen gebeurt. Voornamelijk door het maken van geluidjes, die je meteen begrijpt: ze zegt ermee ‘jammer’, ‘mooi!’, ‘hee, lekker’, ‘ha, die ken ik’ of ‘dat wil ik ook wel’.

De ene keer komt ze de kamer binnen en loopt regelrecht naar de boekenkast, afdeling kinderboeken en leest daarbij goedkeurend uit voor. De laatste tijd is er iets nieuws bij gekomen: noem het een wetenschappelijk experiment. Een van de aanwezige speelgoederen is een poppetje waar om onverklaarbare redenen lapjes aan hangen met daar doorheen ringetjes van plastic.

De laatste paar dagen pakt ze dat poppetje, loopt ermee naar de keuken en legt het op het pannenrek, dat bestaat uit stalen spijlen. Ze heeft namelijk per ongeluk ontdekt dat die ringetjes, als ze precies dwars hangen, wel héén, maar niet altijd terug kunnen tussen de spijlen en dat is intrigerend. Ze wil blijkbaar weten wat de oorzaak is van het verschijnsel.

Even later loopt ze, de blik in zichzelf gekeerd, voorbij met haar twee favoriete knuffels aan weerszijden naast haar hoofd op haar schouders – waarbij ze af en toe dromerig naar het plafond kijkt. Ze overweegt een gedicht, vermoed ik.

Hier loopt een ziel, al een heel eind tot volwassenheid gevorderd, een al flink ontwikkeld denkvermogen, opgesloten in een lichaam dat voorlopig nog niet geschikt is om die gedachtewereld in woord en gebaar tot uitdrukking te brengen.

Daar loopt, besef je, allesbehalve een baby, zoals jullie dachten van een anderhalfjarige.

________

hhBest

Boek & Film 

Een hele leuke columnist

Net een fijne column van Leon de Winter gelezen. Hij beklaagt zich erover dat je in het land waar de democratie zo ongeveer is uitgevonden en waar je tot nu toe, als je tenminste blank bent, allerlei voordelen genoot, zoals de mogelijkheid met iedereen Engels te kunnen spreken, ineens wordt geconfronteerd met een soort Spaans, gesproken door allerlei aapachtige meestal illegale immigranten uit landen ‘south of the border’ waar zinloos bloedvergieten en linkse staatsgrepen tot de normale dagelijkse bezigheden horen. Hij spreekt de vrees uit dat die de macht in het land, in casu de VS, zullen overnemen.

Het stukje stond in De Telegraaf, maar toch.

De Winter schrijft ook de lof wordt gezongen van het ook al zo democratische en blanke Israël, waarbij je onwillekeurig voor je geestesoog weer die bulldozers voorbij ziet trekken, onderweg naar de huizen van meestal totaal onschuldige mensen, ten einde die woningen met de grond gelijk te maken, wegens (uiteraard niet goed te praten) optreden van één van de aldaar metterwoon gevestigde personen.

Zie je ineens eindeloze filmpjes op Youtube waarin Amerikaanse politieagenten met de gummiknuppel en andere wapens weerloze en ongewapende voorbijgangers te lijf gaan, vaak zwart of latino. Had hij maar op eerste vordering zijn identiteitsbewijs moeten laten zien, was bij een van de filmpjes de verklaring voor het brute geweld.

En daarna de klap op de vuurpijl, de wonderlijke exploten van de CIA. Het grote verschil is dat die ook alweer grote democraten (‘patriotten’, zei de jonge Bush desgevraagd) niet wurgend of stompend en in het openbaar te keer gaan, maar in het geniep en, mooier nog, zonder dat er veel filmpjes van op Youtube staan.

De Amerikaanse geheime dienst is helemaal terug in de Middeleeuwen, toen ook sterk werd gehecht aan de heilzame werking van het Procrustesbed, het vierendelen, bekkensnijden, radbraken en kielhalen (‘water boarding’), en alles uiteraard met de beste bedoelingen, en, nog mooier, prima resultaten. Vonden ze zelf.

Ik zag een prachtige cartoon, waarop je een woordvoerder van het Witte Huis ziet die verklaart: ‘We moesten wel eens een beetje over de schreef gaan, anders waren we er nooit achter gekomen of we te ver gingen of niet.’

Obama heeft het allemaal alweer veroordeeld, maar ja, wat is Obama? Lezen wij wederom een stukje van Leon de Winter, ook alweer in De Telegraaf, waarin hij meldt dat Obama in het geheim een communist is, die zich onder valse voorwendsels heeft binnengepraat in de Democratische Partij. Obama heeft in zijn tijd in Chicago nog les gegeven in ‘agitatietechnieken’, lees ik daar. Hier de hele bij behorende passage, ik kan het niet laten: ‘Opgevoed door een radicaal-linkse moeder, radicaal-linkse grootouders en op Hawaiï begeleid door een vaderlijke communistische dichter, in Chicago bevriend met radicaal-linkse academici en activisten, gaf hij gedurende zijn tijd als sociaal werker les in agitatietechnieken. Hij hield dit voor gematigde Democraten verborgen, maar hij is een idealist met neomarxistische sympathieën.’ Dit gaat, ik zeg het er maar even bij, voor het geval u in lichte verwarring mocht zijn geraakt door deze ‘analyse’, dus niet over een soort Jan Marijnissen, maar over Barack Obama.

De Winter stopt met zijn columns in Elsevier en De Tel, lees ik weer ergens anders.

Ik denk dat ze in communistische kringen in het Witte Huis opgelucht herademen.

__________

hhBest

Boek & Film

Samsom, stap nú uit die regering!

Afgelopen week ontstond enige ophef rond een interview Diederik Samsom in De Telegraaf, dat, inclusief een paar grote ongunstige foto’s (ze hadden Samsom nog net geen Hitlersnorretje opgetekend) de voorpagina en de pagina’s 2 en 3 besloeg. Korte inhoud: Samsom was uit zijn slof geschoten toen de twee verslaggevers van De Tel maar bleven zeuren over Samsoms positie in de PvdA in plaats van inhoudelijke vragen te stellen.

Alvorens de PvdA aan te bevelen nog vóór de verkiezingen voor Provinciale Staten het kabinet op te blazen maak ik hier nog gewag van enkele feiten.

Ten eerste:het ergerlijke optreden van Mark Rutte in het Gesprek met de Minister-President van gisteravond. Korte inhoud: (licht hineininterpretiert): ‘Vriend Samsom kan wel beweren dat we het gehad hebben met het schaliegas nog voordat we er één scheet van hebben gehoord, maar wij als kabinet gaan natuurlijk gewoon door want wij verwachten dat onze vrienden van Shell tijdig een geheel milieuvriendelijke manier van boren zullen bedenken.’

Rutte gaf een fraai voorbeeld van eerdere ontwikkelingen ten goede. Rond het einde van de negentiende eeuw was het vooruitzicht dat de stad New York binnenkort geheel zou verdwijnen onder ‘drie meter paardenstront’, Rutte zei het twee- of driemaal, dus ik hoorde het goed. ‘En toen werd de auto uitgevonden.’ Alsof daarmee de planeet was gered en alsof wij sindsdien geheel zorgenvrij de ene teug volkomen frisse lucht na de andere in- en uitademen in de straten van die beroemde metropool en in de rest van de wereld.

Alsof het aanboren van schaliegas, ten detrimente van de mensheid en de planeet, niet een laatste wanhoopspoging zou kunnen zijn om de laatste fossiele energiebronnen aan te boren, juist mede ten behoeve van die prachtige uitvinding, de auto.

Die opmerking van Rutte zou voor mij, als ik politiek leider van de PvdA was, al voldoende aanleiding zijn geweest om staande het Gesprek met de Minister-President, de stekker uit hem te trekken.

Maar er is meer.

Deze week werd bekend dat honderdduizenden mensen in dit land zuchten onder de Fraudewet die doet, ff een godwin, denken aan de razziapraktijken uit een donkerbruin verleden, waarbij nietsvermoedende, rechtschapen en goedwillende burgers geconfronteerd kunnen worden met zware boetes die slechts gebaseerd zijn op een soort van bureaucratie waarbij Franz Kafka zijn vingers nog zou aflikken.

Een wet die de VVD en D66 op het lijf geschreven is: de overheid die uitgaat van de veronderstelling dat de burger erop uit is de staat te tillen, en dat uitsluitend ten koste van de portemonnee van hardwerkende Nederlanders, zoals verenigd in VNO-NCW, het MKB en het abonneebestand van De Telegraaf. Een wet die de belichaming is van de stelling: wie werkloos is of anderszins arm, is daar zelf schuldig aan en moet daar te pas en bij voorkeur ook te onpas, met de neus in gewreven worden, een wet, kortom die veel gelijkenis vertoont met de drie meter paardenstront waar onze premier gisteren gewag van maakte.

Het is goed hier nog even op te merken dat de PvdA in 2012 tégen de invoering van deze schandelijke wet was.

De verkiezingen voor Provinciale Staten gaan hoe dan ook desastreus uitpakken voor de PvdA. De daarop volgende hersamenstelling van de Eerste Kamer zal desastreus uitpakken voor de regering, die daarna niets meer gedaan krijgt.

Beter om dus te zeggen: wij stappen nú uit deze regering, want wij zijn het niet met elkaar eens over het energiebeleid en het milieu, en wij willen intrekking van de Fraudewet in zijn huidige vorm.

Als je nog zoekt naar issues voor de verkiezingen, daar heb je er een paar. En dat dat allemaal niks te maken heeft met de provinciale politiek, ja hoor, zo ken ik er nog wel een paar.

Diederik Samsom: worstel je onder de paardenstront van de VVD uit, mijn stem heb je. (Had je trouwens toch al.)

______

hhBest

Boek & Film