Door omstandigheden heb ik me de laatste tijd weer belangstelling voor namen die kinderen bij de geboorte worden gegeven. Toen ik geboren werd kregen jongens steevast achtereenvolgens de voornaam van de vader en die van de beide grootvaders, voor meisjes gold mutatis mutandis hetzelfde. Geen wonder dat het in Nederland rond 1950 werkelijk miegelde van de Jannen, Pieten, Henken en Kezen. En Wim en Jos. De meisjes heetten natuurlijk Annie en Marie, met alle mogelijke varianten, benevens Nellie, Toos, Jet en Els. Na 1947 Marijke.
Ik heet ook gewoon naar mijn vader en beide grootvaders: Sante Wilhelmus Giuseppe. Mijn vaders voornaam is Italiaans en vermoedelijk een afkorting van Ognissanti, Allerheiligen. Maar dat wisten ze op de lagere school en de HBS natuurlijk niet (ik ook niet) en dus werd ik er duchtig mee gepest, door de leraren incluis (‘Sante Brun? Sante Brun? Ik ken wel een Sante Kraam!’)
De omstandigheid waarin ik verkeer is dat, als alles goed gaat, over een maand of drie een een kleinzoon wordt geboren die mijn voornaam krijgt. Ik schrok daar eerst van, maar was toch ook oprecht ontroerd omdat de kinderen het voornemen hebben geuit, de traditie van de ‘familienamen’ te willen voortzetten. Eén kleindochter heet trouwens al Emma – een zus van mijn vader heette ook Emma.
Verder vond ik troost in het volgende lijstje. Het betreft de namen die in 2014 en 2015 vooral aan jongens gegeven zullen worden, als tenminste aan de website ikbenzwanger.com een bepaalde autoriteit op dat gebied kan worden toegekend.
Jongens gaan Tarrell heten, of Senn, Jan, Kyan, Bart, Daan, Martijn, Aarslog, Lucas en Tygo. Daar zitten trouwens gewoon nog veel betrouwbare Hollandse voornamen in, en Aarslog moet een sinister grapje zijn – het gebruik van dat woord wordt in Duitsland als belediging bestraft. Over de betekenis hoef ik zeker niet uit te weiden.
Wat de meisjes betreft: daar worden Myra, Yara en Jaylinn verwacht, gevolgd door Lisa, Kim, Femke, Noa, Emma, Linda en Fenna.
Hoewel de echte rare namen er niet in staan – op de tv komen Amerikaanse meisjesnamen als Taylor en Arizona voorbij – is Sante in dergelijke lijstjes gelukkig tamelijk onopvallend.
Goed, daarmee is verklaard waarom het onderwerp me interesseert.
In islamitische kring is het gebruik van de naam van de profeet voor pasgeboren jongens veruit favoriet. Toen Nederland nog goeddeels gristelijk was, werd de naam Jezus daarentegen zelden of nooit aan een kind gegeven, op grond van het derde gebod: ‘Gij zult den Naam des Heeren uws Gods niet ijdellijk gebruiken’.
Moslims kennen dat verbod niet en hebben blijkbaar wel een zeer beperkte keus waar het namen betreft. De lijstjes zijn sinds jaar en dag vrijwel hetzelfde, Mohammed is elk jaar weer nummer een, twee of drie.
In Engeland was dat blijkbaar nog niet het geval (vreemd eigenlijk) maar de aandacht van Geert Wilders werd getrokken door het bericht, dat de jongensnaam Mohammed in de UK 27 plaatsen was gestegen, naar nummer 1. ‘Time is running out’ twitterde de geestelijk leider van de PVV gisteren, en dat ging dus niet over de klimaatverandering. Hij zei er verder niets van zodat we moeten gissen: kennelijk suggereerde zijn tweet dat het aantal geboorten onder moslims enorm was toegenomen, althans in Engeland.
Twee seconden nadenken had Geert kunnen leren dat wij in deze ‘X-factorrace’, als we daar aan meedoen, te veel leunen op duizend verschillende namen voor kinderen, namen die geen van alle zelfs maar de top tien, laat staan de eerste plaats halen. Wij willen niet vroom zijn, maar wel origineel.
Waren we nog maar godsdienstig en mochten we kinderen maar Jezus noemen – die zou met gemak elk jaar Mohammed verslaan. Van alle in Nederland geboren kinderen is nog geen zes procent van islamitische afkomst, dus met een beetje inspanning is Mohammed zo van ‘1 met stip’ af, als je dat zou willen.
Noem eens een beter idee om blonde Geertje de wind uit de zeilen te nemen?
_______