Het is in de vroege namiddag, ik loop, bedrijvig als altijd, de woonkamer in waar Djamila tv kijkt. Ze heeft een commerciële zender aan, en het beeld waar ze naar kijkt kan ik niet onmiddellijk thuisbrengen. Het is voornamelijk bleek vleeskleurig. Maar binnen enkele seconden dringt het tot me door: ik sta te kijken naar een blote dameskont, en meer in het bijzonder naar de plek tussen de billen waar volgens een inmiddels blijkbaar ouderwets spreekwoord ‘de zon nooit schijnt’: de anus van de desbetreffende dame, wier hoofd op dat moment, gedeeltelijk zichtbaar, maar goed herkenbaar als dat van een ongeveer veertigjarige, blond met bril, rechtsboven in beeld verschijnt.
De camera zoomt een beetje uit, waardoor nu de behandelend arts zichtbaar wordt, een knappe mevrouw met blauwe plastic handschoenen aan; haar hand beweegt naar het donkere ronde, eh, gaatje, en begint de rand ervan te masseren. Intussen stelt ze vragen: Voel je dit? Doet dit pijn?
Nou, in ieder geval wel aan mijn ogen.
Ik weet dat Djamila daar dit soort programma’s kijkt vanuit de verbijstering die mij ook iedere keer weer bespringt: ze zijn nog te bescheten om zelfs maar een randje van een tepel te laten zien, bijvoorbeeld bij het moeizaam achter een handdoek omkleden op het strand. Maar als je ermee op tv komt, dan ga je rustig in je blote toges op je zij en met opgetrokken benen op de behandeltafel liggen, en wel zo dat de dokter, maar vooral de tv-camera, er goed bij kan.
De tv-camera mag op dat moment wat de zon ontzegd is.
Na het onderzoek klimt de desbetreffende mevrouw van de behandeltafel en terwijl de camera zoals je zou verwachten niet bescheiden wegzoomt maar gewoon door blijft registreren, trekt ze snel het operatiehemd naar beneden, maar wij zien nog wel een fractie van een seconde lang een dotje donker schaamhaar, vlak voor het hemd alles bedekt.
Ik heb het sterke vermoeden dat ik dit eigenlijk liever niet zou hebben gezien.
En dat vermoeden, beminde gelovigen, wil ik vandaag even met jullie delen.
______