Barack Obama is de meerderheid in beide huizen van het Amerikaanse parlement kwijt en er bestaat geen enkele twijfel over: dat is mijn schuld.
Een paar weken geleden heb ik hier gewag gemaakt van het eigenaardige feit dat ik blijkbaar beschouwd werd als lid van de Amerikaanse Democratische Partij en dat het dus de bedoeling was dat ik zoveel mogelijk geld zou storten op een bepaalde rekening waar dan weer de reclamespotjes op radio en tv voor zouden worden gekocht.
De Republikeinen hebben het grote bedrijfsleven dat graag betaalt voor de partij die ongegeneerd in de bres springt voor ongebreidelde vrijheid voor dat bedrijfsleven om het Amerikaanse volk zo veel als mogelijk vol te proppen met slecht voedsel en ongezond en arm te houden, dus die hebben geen beroep op het eenvoudige partijlid in de straat nodig om aan voldoende geld te komen.
Maar Democraten zijn mensen die al arm zijn en dat is volgens de geldende norm in het land van de onbegrensde mogelijkheden altijd hun eigen schuld. En dus kan de Democratische Partij niet veel anders doen dan hen de laatste centen uit de zak te kloppen.
En Joe Biden, Hillary en Bill Clinton, Nancy Pelosi, Barack en Michelle Obama, om maar een paar opvallende Democraten te noemen, hebben daarover geen misverstand laten bestaan. Met name de laatste dagen stuurden ze mij persoonlijke mails waarin uitdrukkelijk melding werd gemaakt van het feit dat ik nog geen penny had gestort en dat een eventuele nederlaag bij de Midterm Elections dus mijn schuld zou zijn.
Alle mogelijke tactieken waren de afgelopen weken in stelling gebracht om mij ertoe te brengen tenminste vijf dollar te storten, variërend van schreiend neergeschreven bedelteksten tot optimistische berichten dat mijn vijf dollar, mits onmiddellijk gestort, net dat zetje zouden geven om de gehate speaker van de Republikeinen volledig op zijn al even gehate bek te laten gaan. Daarnaast kwamen er steeds aanmaningen van het campagnebureau van de Democraten, waarin erop werd aangedrongen een of ander stuk te ondertekenen waarmee ik vermoedelijk geheel mijn hebben en houden aan de partij zou overmaken.
Ik stond er machteloos bij.
Want antwoorden op al die mails was alleen maar mogelijk door geld over te maken en zover wilde ik niet gaan, mede omdat de standpunten van de Democraten soms wel aardig zijn maar voor dik negentig procent veel te rechts of wereldvreemd naar mijn smaak.
Kort na mijn vorige stukje ontdekte ik hoe ik in deze situatie terecht was gekomen: ooit heb ik me, ten einde berichten van de Democratische campagne te ontvangen (je doet soms eens iets geks) ingeschreven voor toezending van die berichten per mail. Bij die gelegenheid bleek dat ik alleen door het hebben van een adres in de VS ik daadwerkelijk op de mailinglist terecht kon komen. Ik vulde dus een willekeurige ZIP Code in (dat bleek er een in Boston te zijn) en was daarmee in hun netten verstrikt geraakt.
Ik stuurde dus keurig een mailtje aan een heel diep in hun website verborgen mailadres waarin ik uitlegde hoe ik in deze uitzichtloze situatie terecht was gekomen.
Maar zulke mails leest Barack Obama niet en Michelle al helemaal niet.
Dus moet ik deze bittere galbeker tot de laatste druppel leegdrinken, vrees ik.
Nou ja, Barack kan de laatste twee jaar van zijn presidentschap op zijn al of niet aanwezige lauweren gaan rusten, dus dan krijgt hij, bijvoorbeeld na de altijd drukke kerstdagen, alsnog gelegenheid om mij te redden.
Tja, en anders moet ik maar het advies volgen uit een lied van, ik meen, Steve Winwood waarin de regel voorkomt: Just sit back and enjoy the ride.
______