De smart phone, die heb ik gewoon in de rechter broekzak. Daar doe ik dan niks anders in zodat de telefoon niet gekrast wordt etcetera.
Niet goed, dat vinden met name (web)winkels die hun inkomen genereren uit de verkoop van geinige, handige, opvallende, ingenieuze en vooral: overbodige gadgets. Waaronder een geinig vormgegeven zakje voor je phone.
Pro Idee is er zo een, die het vooral voorzien heeft op dat deel van het kopend publiek dat het moet hebben van patserigheid (‘Deze shawl is gemaakt van de wol van de laatste Himalaya klipyak, een duizend jaar oud dier dat lange tijd werd aangezien voor de Verschrikkelijke Sneeuwman. De wol is gesponnen door eveneens eeuwenoude Tibetaanse nonnen die de wol achteraf wassen in hun eigen ochtendurine!’ ) (Dit is een door mij verzonnen voorbeeld, ik heb de catalogus even niet bij de hand. Neem van mij aan: het kan nóg leuker.)
Zo is er ook zo’n site die voor de zekerheid ook papieren catalogi rondstuurt, met producten die speciaal gericht zijn op bijziende bejaarden, hij heette eerst Temps L en nu Ideas Comfort, ik weet niet of dat een verbetering is. Ik herinner me laarzen waar je een soort onderstel uit kon klappen die dienen om te voorkomen dat je uitglijdt op ijs. Ik heb die zelfs ooit besteld: het onderstel klapte soms weer vanzelf dicht en je kon er, bij onhandig strompelen, flink je benen aan bezeren.
Gisteren stuitte ik op een nieuwe, ditmaal uitsluitende webwinkel, in Canada, The Grommet geheten. Ik heb nog wat moeite gehad een definitie te vinden van wat een grommet zou kunnen zijn, maar ik vond dit in The Collins Dictionary: ‘a ring of plastic or rubber or a metal eyelet designed to line a hole to prevent a cable or pipe passed through it from chafing’. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik weet nu nog niks.
Maar goed, de enthousiaste jongelui die met The Grommet begonnen zijn hanteren, als compensatie, een schattig kneuterig huisbakken taaltje om hun opzienbarende producten aan te prijzen.
Daar is ten eerste een kruising tussen een thee- en een bivakmuts. Er zitten drie gaten in, een grote voor je hoofd en twee kleinere voor je armen. Het is de bedoeling het ding over je hoofd te trekken in het geval je besprongen wordt door de behoefte aan een power nap; daarbij moet je om de een of andere reden, alvorens je aldus verduisterd ergens neer te vlijen, je handen door die gaten steken, vermoedelijk om te dienen als hoofdsteun. Mij zou het zo vergaan: Ik zou na een kwartier wakker worden omdat ik op die manier doje armen krijg. Maar dat kan een eigenaardigheid van mij zijn.
Wat, trouwens, te denken van een etensbakje waar kinderen hun ochtend cornflakes of zoiets uit kunnen eten. Die ontbijtgranen zijn ontzettend ongezond omdat ze veel te veel suiker bevatten, en om de daardoor veroorzaakte instinctieve afkeer van het kroost te overwinnen is het voerbakje voorzien van een miniatuur basketbalnetje. Het idee is dat de cereals een voor een door dat netje moeten worden gemikt waardoor het met smaak nuttigen van het gebodene bevorderd zou kunnen worden. Het valt te proberen.
Ik zou zo nog een tijd kunnen doorgaan. Een rolletje waarmee je de vette vingers van je tablet veegt; een apparaatje dat je oordopjes in je oren houdt; een automatische snoertjesroller; labeltjes om je snoertjes uit elkaar te houden; een uitbreiding van je iPhone waardoor je ineens zeven gereedschapjes bij je hebt, waaronder een schroevendraaiertje voor de schroefjes van je bril; een dingetje om je telefoon aan je hand te klemmen, als je bijvoorbeeld al rijdend wilt app’en en toch een hand aan het stuur wilt houden; een vleeshaak gecombineerd met een karabiner, om van alles mee op te hangen.
En het mooiste van alles: een éénhandsopener voor kroonkurken, die natuurlijk al lang bestaat, maar het bijzondere aan deze is: hij is veel groter en ingewikkelder, dus als je eenmaal drie van die flessen leeg hebt ben je gegarandeerd vergeten hoe je dat verdomde ding ook weer moest gebruiken.
En grijp je terug op de vertrouwde no-hands oplossing: je tanden.
________