Door Peter Stiekema
Dit stukje handelt over de teloorgang van de gezondheidszorg in het algemeen en de gevolgen daarvan voor een individu, in dit geval ik.
Een dikke tien jaar geleden werd bij mij (onder veel meer) suikerziekte geconstateerd. Dat leidde er toe dat ik jaarlijks op controle diende te gaan bij de oogarts in het Academisch Ziekenhuis in Maastricht, teneinde te controleren of de diabetes mellitus mijn gezichtsvermogen niet al te zeer had aangetast. Dat bleek de eerste tijd gelukkig mee te vallen. Maar de ziektekostenverzekeraar vond dit toch wel een hele dure oplossing dus werd er voor al die Zuid-Limburgse suikerzieken een camper omgebouwd tot een soort rijdende fotocamera. Vanaf zo'n acht jaar geleden diende ik mij jaarlijks op afspraak in die camper te vervoegen, die voor alle plaatselijke suikerzieken gedurende enkele dagen gestald werd op een parkeerterreintje in het dorp mijner inwoning, om mijn ogen te laten fotograferen (voor alle duidelijkheid, niet voor een modetijdschrift). Dat was oneindig veel goedkoper dan een jaarlijks bezoek aan de oogarts. Mocht uit controle van de foto's blijken dat er iets niet in orde was, dan zou mijn huisarts me dat binnen twee weken laten weten.
Jaar na jaar verstreek zonder dat ik iets vernam. Wel had ik de laatste tijd het idee dat ik minder goed zag, maar ook na het recente onderzoekje, een week of zes geleden, hoorde ik niets negatiefs. Toch had ik de indruk dat mijn zicht er niet beter op werd. Ik besloot daarom vorige week maar eens zelf een testje te doen. Tv aan, teletekst op, hand voor linkeroog, met rechteroog niets aan de hand. Maar met mijn linkeroog bleek ik slechts wazig te kunnen zien, de letters werden vervormd tot een soort Thais schrift, geheel onleesbaar.
Op dat moment leek het me verstandig maar eens een afspraak met de huisarts te maken. Diens assistente vond dat echter niet nodig en adviseerde me naar de plaatselijke opticien te gaan om me daar een brilletje te laten aanmeten. Na lang gepalaver waarbij steeds weer naar deze Specsaver (altijd gedacht dat dat een soort keurslager was) werd verwezen tot ik helemaal ontplofte, mocht ik uiteindelijk van dit Cerberusje op audiëntie komen bij de huisarts. Wat bleek?
Door staar functioneert mijn linkeroog effectief slechts voor tien procent en mijn rechteroog gelukkig nog voor 90 procent. Zoals de zaken er nu voorstaan word ik binnenkort geopereerd in het ziekenhuis te Sittard en krijg ik een nieuwe lens, tenzij mocht blijken dat er nog iets anders (ergers?) aan de hand is.
Uiteraard vroeg ik mijn huisarts tijdens mijn bezoek naar de reden van het merkwaardige verloop van het een en ander en niet in de laatste plaats naar het mijns inziens tamelijk abjecte gedrag van zijn Cerberusje. Per slot van rekening kom ik hooguit twee keer per jaar bij de huisarts en dat is echt niet voor een wissewasje. Uiteraard kwam het gesprek toen op de oplopende kosten van de ziekteverzekering. Ik hoop ook maar dat dit hem enig inzicht verschafte in wat die bezuinigingen voor iemand als ik tot gevolg kunnen hebben.
Het wordt toch wel heel gek als een herintredende huismoeder met mavodiploma gaat bepalen of ik al dan niet bij mijn huisarts terecht kan. 'U heeft een ingegroeide nagel, zegt u? Gaat u maar naar de plaatselijke hoefsmid, die kan een en ander wel met een roestige spijker voor u repareren'. Krijgt u daar koudvuur van in uw rechtervoet? Ga naar slager Spekzever die amputeert hem wel. Mits goed gewassen is dat nog lekker in de erwtensoep ook'.
________