SanteLOGie

Een straalvliegtuig aanduwen? Come on

‘Russische passagiers hebben op het vliegveld van de Siberische stad Igarka in de ijzige kou een vliegtuig moeten aanduwen. Doordat het kwik tot 50 graden onder nul was gedaald, waren de wielen van het toestel vastgevroren aan de grond. Toen de luchtvaartmaatschappij het euvel onthulde hadden de passagiers al een dag vertraging. Zo'n zeventig passagiers, bemanningsleden en onderhoudspersoneel werden ingezet om de Toepolev 134a los te wrikken. Volgens een woordvoerder van de luchtvaartmaatschappij was per ongeluk het verkeerde smeermiddel gebruikt.’

Bij dit bericht is een filmpje waaruit je zou kunnen opmaken dat het bericht helemaal klopt.

Maar ik wil toch een paar opmerkingen maken.

Om te beginnen klopt het natuurlijk niet dat de passagiers het vliegtuig aanduwden, om de eenvoudige reden dat dat niet gaat: een vliegtuig wordt als het ware voortgeblazen door de motoren, de wielen spelen er geen enkele rol in.

Laten we zeggen dat honderd man tegen de vleugels van het toestel stonden te duwen. Het maximum startgewicht van het toestel is 37.500 kilo, het gewicht van een kolos van een vrachtwagen. Ondanks dat die honderd man flink boven hun macht stonden te duwen kregen ze de wielen van het onderstel nogal gemakkelijk aan het draaien, ik schat over een afstand van een meter of tien.

Aan het eind komt een veel eenvoudiger oplossing van het probleem in beeld: een van de twee staartmotoren van het toestel; met een dotje gas van die twee motoren had men toch hetzelfde effect kunnen bereiken?

Bovendien: wat is dat voor een verhaal over ‘het verkeerde smeermiddel’? Elk straalvliegtuig dat een vlucht maakt van minstens enkele honderden kilometers komt op zijn trip dat soort temperaturen tegen, zelfs als het op grond plus veertig is. Als je dus het onderstel smeert, moet je dat altijd doen met een smeermiddel dat tegen zeer strenge vorst kan, andere middelen komen niet in aanmerking, wiel je niet het risico lopen te moeten landen met een vastgevroren onderstel. En dan ga ik er even vanuit dat in dit geval deze of gene gedacht heeft: smeermiddel is op, maar ik heb nog wel een paar speklapjes liggen. Tenzij je betrekkelijk dronken bent, kom je niet op zo’n idee, zelfs niet in Rusland.

Apropos dronken: De passagiers en de bemanning hadden al een hele dag moeten wachten, en wat zou je als rechtgeaarde Rus al die tijd doen? Drie keer raden.

Dat ‘aanduwen’ was dus een grap van een gezellige dronkemansbende.

Het is te hopen dat de piloten zich enigszins beperkt hadden, qua consumpties. Van een vliegtuigongeluk hebben we verder niets meer vernomen, dus het zal allemaal wel losgelopen hebben.

Blijft voor mij de kans nog eens de lof te zingen van dit toestel. Het is een van de fraaist vormgegeven passagiersvliegtuigen uit de geschiedenis, met die ranke romp en die stoer omlaaghangende vleugels. Bij de start dacht je altijd dat de piloot besloten had niet op te stijgen maar het gewoon over de autoweg te proberen, zo lang duurde het voor hij loskwam. De meeste 134’s en 135’s waarin ik ooit vloog hadden een uitgesproken uitgewoond interieur. En mijn voorkeur gaat uit naar de TU-134, die een geschutskoepel in de neus heeft, waar je een prachtige zware mitrailleur kunt (of althans destijds kon) bewonderen, als je vlak voor het toestel langs liep.

Zo eentje was het trouwens, daar in Igarka.

_______

hhBest

Boek & Film 

Waar de zon niet schijnt

Het is in de vroege namiddag, ik loop, bedrijvig als altijd, de woonkamer in waar Djamila tv kijkt. Ze heeft een commerciële zender aan, en het beeld waar ze naar kijkt kan ik niet onmiddellijk thuisbrengen. Het is voornamelijk bleek vleeskleurig. Maar binnen enkele seconden dringt het tot me door: ik sta te kijken naar een blote dameskont, en meer in het bijzonder naar de plek tussen de billen waar volgens een inmiddels blijkbaar ouderwets spreekwoord ‘de zon nooit schijnt’: de anus van de desbetreffende dame, wier hoofd op dat moment, gedeeltelijk zichtbaar, maar goed herkenbaar als dat van een ongeveer veertigjarige, blond met bril, rechtsboven in beeld verschijnt.

De camera zoomt een beetje uit, waardoor nu de behandelend arts zichtbaar wordt, een knappe mevrouw met blauwe plastic handschoenen aan; haar hand beweegt naar het donkere ronde, eh, gaatje, en begint de rand ervan te masseren. Intussen stelt ze vragen: Voel je dit? Doet dit pijn?

Nou, in ieder geval wel aan mijn ogen.

Ik weet dat Djamila daar dit soort programma’s kijkt vanuit de verbijstering die mij ook iedere keer weer bespringt: ze zijn nog te bescheten om zelfs maar een randje van een tepel te laten zien, bijvoorbeeld bij het moeizaam achter een handdoek omkleden op het strand. Maar als je ermee op tv komt, dan ga je rustig in je blote toges op je zij en met opgetrokken benen op de behandeltafel liggen, en wel zo dat de dokter, maar vooral de tv-camera, er goed bij kan.

De tv-camera mag op dat moment wat de zon ontzegd is.

Na het onderzoek klimt de desbetreffende mevrouw van de behandeltafel en terwijl de camera zoals je zou verwachten niet bescheiden wegzoomt maar gewoon door blijft registreren, trekt ze snel het operatiehemd naar beneden, maar wij zien nog wel een fractie van een seconde lang een dotje donker schaamhaar, vlak voor het hemd alles bedekt.

Ik heb het sterke vermoeden dat ik dit eigenlijk liever niet zou hebben gezien.

En dat vermoeden, beminde gelovigen, wil ik vandaag even met jullie delen.

______

hhBest

Boek & Film 

De zwartste periode van de Nederlandse geschiedenis

Het is tamelijk modern om de vraag te stellen: waar was je, toen… Het is ooit begonnen met de moord op Kennedy, met Nine Eleven als goede tweede. In beide gevallen luisterde ik toen het gebeurde toevallig naar de radio, kan ik u, als een terzijde, nog wel even meegeven.

Maar waar was u tijdens de soevereiniteitsoverdracht van Nederlandsch Indië aan de Verenigde Staten van Indonesië?

Ik weet het niet precies hoor, ik was net elf jaar, wat ik me, buiten de berichten over de ‘RTC’, de Rondtafelconferentie, ervan herinner is de foto-> op de voorpagina van Het Vrije Volk, die ik hierbij reproduceer. Je kunt niet zien of koningin Juliana het puntje van haar tong tussen haar lippen hield bij het zetten van hare koninklijke handtekening onder het stuk waarin ze bevestigde dat Indië verloren was en dus rampspoed geboren. Maar de manier waarop ze zich schools over het papier buigt, zorgzaam bijgestaan door mevrouw Tellegen en onder toezicht van Vadertje Drees, doet het ergste vermoeden.

Het was 27 december 1949, tegenwoordig zou het ondenkbaar zijn dat er dan iets belangrijks wordt gedaan, het gehele land ligt uit te buiken van de Kerstdagen en een geestelijke aanloop te nemen naar Oud en Nieuw en de Nieuwjaarsborrels. De zon scheen, zoals de zorgvuldige tabellen van het KNMI melden, die dag 6 minuten, voor de rest was de gevoelstemperatuur 6.5 graad, het weer van alle menschen, kortom.

Mohammed Hatta, met inmiddels weer moderne bril, zit net tussen drie genoemde hoofden in. Hij was niet verbijsterd wegens de kou: hij woonde van 1921 tot 1932 in Rotterdam, waar hij economie studeerde. Bij de ondertekening in het Paleis op de Dam in Amsterdam was hij al een week minister-president van de VS van Indonesië, een federale staat die acht maanden later al werd opgeheven en vervangen door de Republik Indonesia.

Hatta kijkt uiterlijk onbewogen maar waakzaam toe, of en hoe die ene cruciale handtekening definitief zou worden gezet.

Ik heb het daar zo uitvoerig over omdat ik net een boek heb gelezen dat ik eenieder ten zeerste kan aanbevelen: Na de bevrijding door Ad van Liempt.

Hoewel Van Liempt veel onthutsende feiten aan het licht brengt omtrent de afwikkeling van (bijvoorbeeld) de zuiveringen en berechting van collaborateurs en oorlogsmisdadigers en andere feiten, zoals de woningnood, gaat het boek toch voornamelijk over de koloniale oorlog tegen de Republiek Indonesië, met daarin de twee ‘politionele acties’. Die maakten dat Nederland in 1949 zo ongeveer een paria op het wereldtoneel werd, en zelfs de trouwste bondgenoot, Amerika, op het punt stond strenge sancties tegen Nederland uit te vaardigen.

Van Liempt schetst genadeloos het optreden van met name de KVP die samen met de PvdA regeerde in de periode sinds 1945. Kopstukken als Romme en Beel haalden als volleerde politieke scherpslijpers, in samenwerking met de militaire kopstukken in Indië alle mogelijke politieke en andere trucs uit bij het nastreven van dat ene doel: de opstand in Indonesië met grof geweld neerslaan en de exploitatie van het eilandenrijk weer als vanouds ter hand nemen. De PvdA liet zich min of meer gewillig letterlijk voor het karretje spannen, bijvoorbeeld door Willem Drees te laten benoemen tot premier, zodat de katholieke ministers en andere politici de handen vrij hadden voor het gekuip en gedwarsboom waarmee de wind uit de zeilen kon worden genomen van degenen die met Soekarno-Hatta c.s. wilden onderhandelen over het lot van Insulinde.

Op een gegeven moment waren er 150.000 Nederlandse soldaten in Indonesië waarvan er ongeveer vijfduizend sneuvelden; het leger kostte ongeveer drie miljoen gulden per dag – en dat op kosten van een land dat straatarm en in belangrijke mate verwoest uit de oorlog was gekomen. Toen vijf jaar na de bevrijding de soevereiniteit van ‘Indië’ werd overgedragen was er ternauwernood een begin gemaakt met het opruimen van de puinhopen en woonden honderdduizenden mensen onder erbarmelijke omstandigheden, voor een deel ‘bij elkaar in’, zoals het toen heette.

Er gebeurden ook de potsierlijkste dingen, die ons leren dat een over een schaatsplank struikelende Balkenende en een Wim Kok die een computermuis probeert te gebruiken als afstandsbediening een lange traditie kennen in de Nederlandse politiek.

Wat we ook leren is de parallel tussen vandaag de dag en de naoorlogse periode, een PvdA die vooral meeregeert om erger te voorkomen, maar in de praktijk wordt geringeloord door een in essentie ondemocratische coalitiegenoot.

Ik schoot – men vergeve het mij – in de lach bij het volgende verhaal: op het dieptepunt van de Nederlandse populariteit in de wereld bedacht men een PR-stunt die de Amerikaanse publieke opinie een beetje meer op de hand moest brengen van het alom verguisde Nederland. Voor anderhalve ton werden vijftien Amerikaanse journalisten een maand lang over de aardkloot gezeuld, eerst naar Nederland en daarna naar Indonesië. Aan het eind van de maand leek het succes verzekerd, ‘ik weet zeker dat we de mensen thuis op andere gedachten kunnen brengen’, citeert Van Liempt een van de journalisten.

Als ze thuis waren gekomen, ja. Op de terugreis met een Lockheed Constellation van de KLM kwam het vliegtuig bij een tussenlanding in Bombay in slecht weer terecht. Het toestel stort neer, iedereen aan boord is op slag dood. Zelfs het weer was tegen Nederland.

Van Liempt heeft een vlotte stijl van schrijven, een licht ironische toon soms. Men merkt ook aan welke kant hij staat: de KVP-ers krijgen er flink van langs. Niet alleen in de kwestie-Indonesië. Hij legt ook nadrukkelijk het accent op de absolute lulligheid van het onhandig verhuld kwaadaardige en antidemocratische gedrag van de KVP-ers, de legerleiding in Batavia en van koningin Wilhelmina en hun afwezigheid van enig gevoel voor de realiteit dat Nederland steeds verder het moeras in sleepte in plaats van eruit.

Natuurlijk had Van Liempt veel meer details ter beschikking dan de officiële staatsgeschiedschrijver Loe de Jong. Maar hij kan vooral veel beter schrijven dan die historicus. Daardoor lijken zijn verhalen te gaan over een totaal ander land en een ander tijdperk dan dat van laatstgenoemde.

Waardoor althans ik nu pas door hoe het gelopen moet zijn, in die vijf jaar na de bevrijding.

_____

hhBest

Boek & Film 

Hoe ZP ZZP werd

In het strijdgewoel rond Zwarte Piet hebben enkele grote en kleine neringdoenden aanvankelijk enigszins hun principes uit het oog verloren en zich in de discussie gemengd – door Zwarte Piet expressis verbis in de ban te doen, dan wel door hem een andere kleur dan bruin of zwart te geven. Zij schonden daarbij de heilige wet van ondernemersland die kortweg luidt: ‘Discussie is slecht voor de omzet’.

Intussen hebben ze tijd genoeg gehad om van hun dwaalwegen terug te keren, en het resultaat viel gisteren met een daverende klap in de brievenbus, een halve kilo reclame in een ruime plastic zak. De rondbrenger van dat moois ontvangt, naar verluidt, vier of vijf cent voor de wandeling van de ene brievenbus naar de andere met als enig positief resultaat dat zijn of haar last bij elke bus weer wat lichter wordt.

Bovenop ligt de folder van Kruidvat. Een jongetje van een jaar of vier, vijf, met op zijn breed grijnzende hoofd een reusachtige mijter waar paus Franciscus een moord voor zou doen.

Op het boekwerk van de MediaMarkt een heel klein sinterklaasjes wiens mijter net is afgewaaid.

Telfort, die uit zuinigheid op tv gewoon een commercial van vorig jaar uitzendt, probeert drie vliegen in één klap te slaan door op de folder een fikse kerstboom te tonen, voorzien van een mijter bij wijze van piek, geflankeerd door de onvermijdelijke Patrick Stoof die een dienblad vol oliebollen probeert te besproeien met een glas bubbels.

C&A is al helemaal bij Kerstmis, en toont naast een zevental roomblanke personen een getinte volksgenoot, begeleid door een dito meisje met rastahaar.

De HEMA verrast ons met een zo te zien bloeiende schoonheid van omstreeks dertig jaar, gehuld in mijter, snor en baard die alle drie kunstig gebreid lijken.

Xenos heeft gekozen voor een oude grijsaard met wenkbrauwen als pleeborstels en een koperen mijter.

Blokker volstaat met een klein mijtertje. Op de aparte folder van de webshop zien we alleen Pippi Langkous en Mr. Bean, ten teken dat hopeloos achterlopen ook omzet zou kunnen genereren.

Bart Smit heeft gezocht tussen de gratis afbeeldingen waarvan het internet vergeven is en heeft een brave oude grijsaard gevonden, die ik ervan verdenk van Amerikaanse oorsprong te zijn en dus wel een als sinterklaas vermomde kerstman.

Bij BCC kijkt sinterklaas verschrikt om een hoekje over een paar nichterig paarse handschoenen heen – voor de rest is hij de traditionele grijsaard met veel haar en een mijter.

Lidl en Aldi zijn al lang met hun hoofd bij Kerstmis, waarbij het, zo schijnt, niet luxe genoeg kan.

En wie ontberen wij smartelijk in dit geheel?

Precies, niet alleen de schimmel waarop de oude sint zich pleegt voort te bewegen maar vooral is Zwarte Piet in dit alles stilzwijgend en spoorloos verdwenen.

Ik zei het al: discussie is slecht voor de omzet.

En in de praktijk is ZP allang de ZZP geworden die namens UPS, TNT en DPD de pakjes aan de voordeur aflevert.

Daar zitten trouwens best wel eens bruine pieten tussen, al worden geacht dat niet op te merken.

______

hhBest

Boek & Film 

Gezondheidszorg & erwtensoep

Door Peter Stiekema

Dit stukje handelt over de teloorgang van de gezondheidszorg in het algemeen en de gevolgen daarvan voor een individu, in dit geval ik.

Een dikke tien jaar geleden werd bij mij (onder veel meer) suikerziekte geconstateerd. Dat leidde er toe dat ik jaarlijks op controle diende te gaan bij de oogarts in het Academisch Ziekenhuis in Maastricht, teneinde te controleren of de diabetes mellitus mijn gezichtsvermogen niet al te zeer had aangetast. Dat bleek de eerste tijd gelukkig mee te vallen. Maar de ziektekostenverzekeraar vond dit toch wel een hele dure oplossing dus werd er voor al die Zuid-Limburgse suikerzieken een camper omgebouwd tot een soort rijdende fotocamera. Vanaf zo'n acht jaar geleden diende ik mij jaarlijks op afspraak in die camper te vervoegen, die voor alle plaatselijke suikerzieken gedurende enkele dagen gestald werd op een parkeerterreintje in het dorp mijner inwoning, om mijn ogen te laten fotograferen (voor alle duidelijkheid, niet voor een modetijdschrift). Dat was oneindig veel goedkoper dan een jaarlijks bezoek aan de oogarts. Mocht uit controle van de foto's blijken dat er iets niet in orde was, dan zou mijn huisarts me dat binnen twee weken laten weten.

Jaar na jaar verstreek zonder dat ik iets vernam. Wel had ik de laatste tijd het idee dat ik minder goed zag, maar ook na het recente onderzoekje, een week of zes geleden, hoorde ik niets negatiefs. Toch had ik de indruk dat mijn zicht er niet beter op werd. Ik besloot daarom vorige week maar eens zelf een testje te doen. Tv aan, teletekst op, hand voor linkeroog, met rechteroog niets aan de hand. Maar met mijn linkeroog bleek ik slechts wazig te kunnen zien, de letters werden vervormd tot een soort Thais schrift, geheel onleesbaar.

Op dat moment leek het me verstandig maar eens een afspraak met de huisarts te maken. Diens assistente vond dat echter niet nodig en adviseerde me naar de plaatselijke opticien te gaan om me daar een brilletje te laten aanmeten. Na lang gepalaver waarbij steeds weer naar deze Specsaver (altijd gedacht dat dat een soort keurslager was) werd verwezen tot ik helemaal ontplofte, mocht ik uiteindelijk van dit Cerberusje op audiëntie komen bij de huisarts. Wat bleek?

Door staar functioneert mijn linkeroog effectief  slechts voor tien procent en mijn rechteroog gelukkig nog voor 90 procent. Zoals de zaken er nu voorstaan word ik binnenkort geopereerd in het ziekenhuis te Sittard en krijg ik een nieuwe lens, tenzij mocht blijken dat er nog iets anders (ergers?) aan de hand is.

Uiteraard vroeg ik mijn huisarts tijdens mijn bezoek naar de reden van het merkwaardige verloop van het een en ander en niet in de laatste plaats naar het mijns inziens tamelijk abjecte gedrag van zijn Cerberusje. Per slot van rekening kom ik hooguit twee keer per jaar bij de huisarts en dat is echt niet voor een wissewasje. Uiteraard kwam het gesprek toen op de oplopende kosten van de ziekteverzekering. Ik hoop ook maar dat dit hem enig inzicht verschafte in wat die bezuinigingen voor iemand als ik tot gevolg kunnen hebben.

Het wordt toch wel heel gek als een herintredende huismoeder met mavodiploma gaat bepalen of ik al dan niet bij mijn huisarts terecht kan. 'U heeft een ingegroeide nagel, zegt u? Gaat u maar naar de plaatselijke hoefsmid, die kan een en ander wel met een roestige spijker voor u repareren'. Krijgt u daar koudvuur van in uw rechtervoet? Ga naar slager Spekzever die amputeert hem wel. Mits goed gewassen is dat nog lekker in de erwtensoep ook'.

________

hhBest

Boek & Film 

Hier onderwijst men de jeugd, zo’n beetje

Daar gaan we weer een keertje: doe eens een suggestie voor het onderwijs, ditmaal zoals het er in 2032 uit moet zien.

Een voor de hand liggend en ook helemaal goed en ook wel erg eerlijk antwoord: geen idee. Het jaar 2032 is over achttien jaar. Wisten we in 1996 iets van de onderwijsbehoeften in 2014? Toen was een van de antwoorden waarschijnlijk geweest: geef ze computerles! Wat kun je allemaal met Windows 95!

In DWDD was gisteren een snel algemeen aangenomen suggestie: leren programmeren! Daar lachen de zichzelf programmerende robots van 2032 zich nu al een mega-stroomstoring om.

Vroeger had je trendwatchers en futuristen, luitjes die redenerend als een wiskundige reeks tot de voorspelling kwamen dat alles alleen maar mooier en beter zou worden. Op die manier zijn al schitterende steden op de maan voorspeld, een auto aangedreven door een kleine kerncentrale en, toe maar, een reis naar Mars en terug.

Voor eenvoudig onderwijs was één suggestie van lang geleden natuurlijk cruciaal: niemand hoeft in de toekomst meer te werken, alles wordt automatisch geproduceerd.

Dan hoef je dus, goddank, ook niet meer naar school. In 2032 ligt iedereen vanaf zijn geboorte in een comfortabel bed de hele dag te gamen. Of naar So you think you can eat te kijken. Misschien is idealisme of iets vergelijkbaars niet helemaal uitgeroeid – de beoefenaren van die buitenissige sport lezen wel eens een boek, of maken een voorzichtig ommetje in de buurt.

Mijn suggestie – niet helemaal nieuw, trouwens – zou zijn: leer de jongelui vuur maken, voor het geval met de complete elektriciteitsvoorziening ook het internet en het warme water tot het verleden zijn gaan behoren.

En als dat misschien wat te somber van toon is: zorg voor keien van docenten geschiedenis, zodat de huidige trend doorbroken gaat worden waarin men niet verder kan terugdenken dan tot eergisteren en dus gedoemd is de Honderd-, Dertig- en Tachtigjarige oorlogen over te doen, evenals WOI en WOII en misschien wel WOIII, want die staat tenslotte voor de deur.

En als er dan nog tijd is, leer ze dan écht fatsoenlijk lezen, schrijven en rekenen. Want wat daar nog van over is dreigt definitief teloor te gaan nu de tablets geruisloos worden ingevoerd in het onderwijs, likkebaardend nagekeken door de plaatselijke computerboer.

En stamp er minimaal naast Nederlands vier of vijf andere talen in, en niet zo’n beetje ook – wij zijn zo beretrots op het feit dat we allemaal Engels spreken, als je dat Engels kunt noemen, maar van al die Engelssprekenden is maar een kleine minderheid in staat ook Engels te lezen, een boek, bijvoorbeeld, en dat nog te begrijpen ook.

Sander Dekker, die staatssecretaris met de oogopslag van een aardige knul die met een zesje van de mulo is gekomen, vakken vult in het kabinet van Mark Rutte en zo leuk kan omgaan met vrouwen van middelbare leeftijd, is inmiddels opgeveerd toen ik hierboven de computerboer noemde.

Want in DWDD merkte hij op dat het onderwijs ondernemerschap moet gaan doceren. Sander is immers van de VVD, de partij van de ondernemers. Hij ziet daarbij wel even over het hoofd dat ‘ondernemen’ geen schoolvak is maar een mentaliteit, die van ‘ikke ikke ikke en de rest kan stikke’. Het is natuurlijk geen toekomstvisie, maar de ordinaire realiteit van eergisteren, gisteren, vandaag, morgen en overmorgen. En vermoedelijk ook van 2032.

Hoe dan ook: leid eerst even die duizenden  ontzettend bekwame docenten op die dat tussen nu en 2032 and beyond allemaal in onze kotertjes moeten stampen.

_______

hhBest

Boek & Film 

Niks nieuws onder de zon

De enige mogelijkheid om er een eind te maken is: verbied Facebook, Twitter en andere sociale media. En stop met de voetbalcompetitie. En als dat allemaal niet helpt, sluit dan het internet af voor ander dan technisch en zakelijk gebruik.

Daar schaf je het racisme natuurlijk nog niet mee af, omdat dat niet af te schaffen valt, maar dan zorg je in ieder geval dat de toestand van een jaar of vijftig geleden terugkeert – want toen was het racisme net zo heftig als tegenwoordig. Alleen bleef het binnenshuis, op verjaardagen, bruiloften en partijen.

Wie zegt: ‘ik ben geen racist’ zegt daarmee iets anders, namelijk, ‘ik vind racisme verwerpelijk’ – nobel, maar onrealistisch. Racisme is een in alle diersoorten inclusief de mens ingebakken neiging om de eigen omgeving en het eigen territorium te bewaken en af te schermen.

En o ja, de natiestaat, het toppunt van racisme, moet ook nog even worden afgeschaft. Zodat de wereld weer wordt zoals in het Stenen Tijdperk, toen de stammen elkaar bevochten zoals tegenwoordig het geval is in Somalië en Libië.

Intussen ben ik natuurlijk ook verbijsterd dat je het zomaar durft, je abjecte mening te etaleren voor wie er maar kennis van wil nemen. Het is een teken van beschaving je afkeer van ‘anderen’ gewoon vóór je te houden.

________

hhBest

Boek & Film 

Zonder last of ruggespraak

Het is (voor mezelf) noodzakelijk dat ik iets schrijf over het plotselinge ‘vertrek’ van twee leden van de Tweede Kamer voor de PvdA, beide van Turkse afkomst. Al is het fijne van de zaak waarin zij verwikkeld zijn geraakt niet naar buiten gekomen.

Kamerleden, ik herhaal het nog maar eens, zitten in het parlement ‘zonder last of ruggespraak’, dat wil dus zeggen: ze zitten er namens álle kiezers en krijgen van niemand instructies omtrent optreden en stemgedrag. Hoogstens hebben Kamerleden – en dat is in de praktijk altijd het geval – afspraken met andere Kamerleden die samen het gedachtegoed van een bepaalde partij, in dit geval van de PvdA, onderschrijven. Maar ze zijn nooit verplicht zich aan al die afspraken te houden. In de praktijk komt het ook wel voor dat Kamerleden zich uiten of zelfs stemmen in strijd met hun partijprogramma. Dat de betrokken partij de neiging heeft tegenstemmende leden volgende keer niet meer op de lijst te zetten, dat hoeft natuurlijk geen belemmering zijn voor afwijkend stemgedrag.

Wel hebben we gezien dat partijen heel ver kunnen gaan bij het uitoefenen van druk op Kamerleden van hun fractie om de partijlijn te volgen. Ik noem de druk die is uitgeoefend op Kamerleden van het CDA om vóór de coalitie met de PVV te stemmen in de vorige kabinetsperiode. Die druk had voor mij en menig ander waarnemer een duidelijke schijn van in strijd te zijn met het lidmaatschap van de Kamer ‘zonder last of ruggespraak’.

De twee Turken, zal ik maar zeggen waren en zijn, zo verluidt, wel erg betrokken bij de opvattingen van bepaalde conservatieve groepen ‘landgenoten’ van zeer conservatieve snit, die blijkbaar moeite hadden met het streven naar integratie van Turken in de Nederlandse samenleving.

Voor mij ziet het gedrag van de betrokken Kamerleden eruit als het gedrag van veel parlementariërs uit het Middellandse-Zeegebied, waar een zekere mate van cliëntilisme gebruikelijk is en zelfs als een teken van solidariteit met de eigen achterban wordt gezien. En ook in afgelegen streken van Nederland is men er niet vies van – menig Limburger weet voor zijn particuliere problemen de weg te vinden naar zijn of haar, Limburgse, Kamerlid.

De twee Turken in de Tweede Kamer – volledigheidshalve: ze hebben natuurlijk gewoon de Nederlandse nationaliteit – zijn uniek: het is de eerste fractie in het parlement die helemaal bestaat uit leden met dezelfde etnische achtergrond.

Het wachten is nu op president Erdogan, die de twee verklaart tot ambassadeurs van het Turkse vaderland in het Nederlandse parlement.

Het zou niet de eerste keer zijn dat het staatshoofd zich bemoeit met de binnenlandse politiek van een ander land.

_______

hhBest

Boek & Film 

De verjaardag van een kabbalist

Ach, kabbalist. Met 666 moet je bij mij niet komen aankakken, maar voor mijn verjaardag maak ik een uitzondering.

Ik ben geboren in 1938, en dat is dus 76 jaar geleden, exact: tweemaal 38. Dat wil dus ook zeggen dat het jaar 1900 vandaag driemaal 38 jaar geleden is. Dat is natuurlijk niks uitzonderlijks. Als ik geboren was in 1936, dan had het feest al plaatsgegrepen in 2008. Maar dan was het sommetje niet 114 geweest, zoals in mijn geval, en dat is ongeveer de hoogste leeftijd ooit door een Nederlander bereikt.

Veel later dan met het geboortejaar 1938 kun je dit sommetje niet meer maken. Je kunt natuurlijk nog wel gewoon in 1957 geboren zijn, dan kom je ook aan maximaal 114, maar dan met twee keer dat aantal jaren. Daarna moet je iets anders verzinnen voor je geboortejaar. Maak er dan ook meteen een tekening bij.

Ach, zo kun je gezellig en vrijblijvend blijven doorredeneren.

Ik doe dan ook dagelijks de test van Beter Rekenen.

Dat kan uit de hand lopen, zo blijkt maar weer.

Beter Engels, ook leuk. Net als Beter Spellen. Wat blijkt: ik spel mijn Engels beter dan mijn Nederlands, dat komt door dat gehannes met Engelse woorden in het Nederlands en vooral de streepjes- en apostrofjesmanie waar we de meer hilarische momenten van het Groot Dictee der Nederlandsche Taal aan te danken hebben.

En sinds gisteren doe ik mee aan Beter Afrikaans.

Op het laagste niveau, dat spreekt van zelf. Baie moelyk!

_______

hhBest

Boek & Film 

MH17

Of ben ik nu onbeleefd?

Sinds 17 juli van dit jaar zijn bijna 45000 inwoners van Nederland overleden. Moeten we daar niks voor doen, in de RAI?