Mooi, ook ietwat aandoenlijk, hoor, dat ze bij de Volkskrant de ene na de andere poging doen de krant te laten voortbestaan, ook als die niet meer op papier zou verschijnen. Niet dat de papieren krant met de ondergang bedreigd wordt, maar het zou mij verwonderen als er in 2030 nog papieren kranten zouden bestaan en dan zou je, als krant, als instituut, behoorlijk verschut gaan als je nog geen behoorlijke website zou hebben die de herinnering aan de papieren krant geheel doet vergeten en hoogstens nog een weemoedige glimlach – jadis, jadis – te voorschijn tovert.
De krant heeft vanmorgen een verscheurd uiterlijk: de voorpagina bestaat half uit de papieren en half uit de digitale ‘voorkant’, ten teken dat beide voortaan moeten worden beschouwd als gelijkwaardig, equivalent, naadloos uitwisselbaar. Thuis zit je als vanouds aan de ontbijttafel – helaas kun je je er niet meer achter verschuilen omdat het tabloidformaat heeft toegeslagen, maar toch, je kunt nog altijd een beetje dromerig half intuïtief over de papieren pagina’s zwerven, afwezig de kruimels van de ontbijtkoek op de grond vegen alvorens verder en eventueel ook weer terug te bladeren, alles staat nog op de vertrouwde plaats, Arnon Grunberg op pagina 1, Bert Wagendorp op de 2, Sylvia Witteman achterop, Jos Collignon bij de lezersbrieven; hij tekent steeds woester, tegenwoordig begrijp ik zijn cartoons vaak maar half.
De website van de krant, tot gisteren met krachtige zwarte kopletters, het laatste nieuws van de dag als eerste, helemaal los van de papieren krant, is nu ineens van een opvallende lichtheid, het zou me niet verwonderen als de website van The New Yorker ervoor model had gestaan.
Uitgelegd wordt, door de hoofdredacteur zelvers, dat het hier de volledige krant van heden betreft, de papieren krant is niet meer nodig, we zijn een nieuw tijdperk binnengetreden. Uiteraard alleen beschikbaar voor betalende lezers, en dat kan ik begrijpen en billijken – journalistiek is een vak, journalisten moeten goed betaald worden en dat doen de abonnees vooral – de adverteerders hebben inmiddels en mogelijk voorgoed afgehaakt, alleen de advertenties van bedrijven die op internet adverteren zijn er nog te vinden.
(De absoluut niet ondenkbare mogelijkheid dat internet ineens ophoudt te bestaan, daar zou ik wel eens een mooi artikel over willen lezen.)
Ik bekijk de website een beetje, ik zie een tabblad genaamd ‘Nieuws’ waar de nieuwskoppen keurig onder elkaar staan, met één klik ben je bij het artikel, onder het andere tabblad ‘Cultuur & Leven’ staat de rest van de krant, allemaal mooi, zelfs tamelijk overzichtelijk, ondanks het feit dat mijn beeldscherm natuurlijk niet het tabloidformaat, maar bioscoopformaat heeft. Om daar het beste van te maken heeft de Volkskrant iets geleend van internet-opinieblad De Correspondent: panoramische foto’s over de hele breedte.
En dan bekruipt me een vaag gevoel van onheil. Zou nu de papieren krant niet meer online staan? Tot gisteren kon je op de website meteen rechtsboven op klikken, nu niet meer. Ik scroll helemaal naar beneden en helemaal onderaan, daar staat het: Digitale krant. En nadat ik daar op had geklikt, las ik vredig op het scherm de papieren krant, die nog steeds onvervangbaar is, althans voor mij, die op anderhalfjarige leeftijd het Nijmeegs Dagblad ondersteboven en op papier met luider stemme uitspelde.
Deze week gaat De Telegraaf over op tabloidformaat – de enige krant in Nederland die daardoor meteen en definitief yellow press wordt – een paar dagen geleden schreef die krant doodleuk dat Heerlen, ocherm, een ‘hasjkalifaat’ is.
Kan iemand aan Zjuul Paradijs vertellen dat op de vele zolders in die suffe Limburgse stad geen gram hasj maar wel veel nederwiet wordt gekweekt?
_________