SanteLOGie

Ja jeetje, dat omroepbestel

Alleen al het feit dat ik instinctief denk: doe de omroepen inderdaad maar weg maar handhaaf de VARA en de VPRO duidt erop dat het zuilenstelsel waarop het omroepbestel is gebaseerd, lang niet dood is, al verlopen de scheidingslijnen tussen de zuilen tegenwoordig anders dan ooit in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw. Max voor de ouwe mensen, Avrotros ook, en dan vooral voor het compartiment kleinburgerij, BNN voor de argeloos op de rand van de vulkaan voortfeestende jeugd, de KRO voor de tofelemonen en de NCRV en de EO voor de Bible Belt, gode zij dank hier heel ver vandaan; je kunt nog zo hard roepen dat dat allemaal niet meer bestaat, maar het bestaat nog wel, veel reëler dan links en rechts in de politiek, hoezeer je dat laatste ook kunt betreuren.

Maar de VVD ziet dat allemaal anders. Deze drie: Rutte, Dekker en Halve Zoolstra en hun niet onaanzienlijke aanhang zijn het Nederlandse equivalent van de Tea Party. ‘Jullie vieren feest van onze centen, en daar gaan we een eind aan maken’. Ziedaar in het kort het manifest van die partij, omgerekend naar Nederlandse maatstaven. Alle drie van die dertigers of veertigers die niet beter weten of kapitalisme is een zegen voor de menschheid – voor hen bestaat de mensheid uit ondernemers en hun couponnetjesknippers, voor wie het maar om twee dingen gaat: het gepeupel koest en zo mogelijk in de gevangenis houden en zo weinig mogelijk van hun onveranderlijk zuurverdiende centjes naar de werknemers en vooral: naar de belasting.

Ik vind het onbegrijpelijk dat er geen gehuil van verontwaardiging door het land ging toen Sander Dekker uitgerekend de ouwe schuit van Veronica, (Veronikèèèh) het vlaggeschip van de commerciële televisie, uitkoos om zijn boodschap van afbraak te brengen. Het onderwijs, de gezondheidszorg en de televisie, die kosten allemaal belastinggeld en moeten dus, zo niet afgeschaft, dan toch kortgehouden worden. (Belastinggeld was het meest gebruikte woord in de toespraak waarin Sander Dekker alvast Paul de Leeuw, Frans Bauer, André van Duin en Yvonne Jaspers in het strafbankje zette.)

Hetgeen allemaal niet wil zeggen dat ik e op sta dat het omroepbestel als zodanig blijft bestaan. Ikzelf kijk vrijwel uitsluitend naar het Journaal en DWDD (en gisteravond naar het gruwelijk onprofessioneel gemaakte interview met Adèle Bloemendaal, hetgeen die tragische oude dame niet aangedaan had mogen worden). De rest van de familie haalt de cultuur en de informatie uit RTL4 t/m 12 of uit Discovery Channel tot en met National Geographic.

Dus voor ons gebeurt er weinig als Sander zijn zin krijgt.

Het steekt alleen dat het hem er uitsluitend om gaat, te zorgen dat de rijders van een geleasde Audi 8 en andere profiteurs van het kapitalisme er nóg een paar tientjes bij krijgen. Van onze belastingcenten.

_______

hhBest

Boek & Film 

Nieuw, nieuw, nieuw

Syrië is het nieuwe Somalië. Irak is het nieuwe Irak.

Frankrijk is het nieuwe Griekenland. Duitsland is het nieuwe Spanje.

Roodstaan is het nieuwe Oranje.

Tomaten zijn de nieuwe aardappelen. Komkommers zijn de nieuwe honkbalknuppels. Appels zijn de nieuwe peren.

Rood is het nieuwe paars. Geel is het nieuwe groenachtig.

De herfst is de nieuwe zomer. De nieuwe lente is een nieuw geluid.

Wilders is de nieuwe Janmaat. Janmaat was de oude Wilders.

Regen is de nieuwe sneeuw.

Wandelen is het nieuwe vliegen. Lopen is het nieuwe fietsen.

Ebola is de nieuwe builenpest. Ebola is de nieuwe kippengriep. Ebola is het nieuwe aids. Ebola is het nieuwe mond- en klauwzeer. Cholera is de nieuwe kater.

Quickie is het nieuwe huwelijk.

Peuters zijn de nieuwe kleuters. Kleuters zijn de nieuwe pubers. Volwassenen zijn de nieuwe kleuters.

Jayden is de nieuwe Jan. Chayjennah is de nieuwe Marietje. Joris is de nieuwe Roderik-Jan.

Gummbah is de nieuwe Donald Duck.

Meiden zijn de oude meisjes. Boys will be boys.

Lenen is het nieuwe kopen. Jatten is het nieuwe lenen.

Fietsen is het nieuwe brommen. Brommen is de nieuwe taakstraf.

Zwart is het nieuwe wit. Hagelwit is het nieuwe pikzwart.

Niks is het nieuwe alles. Alles is het nieuwe niets.

Columns schrijven is de nieuwe meligheid.

_______

hhBest

Boek & Film 

Hoe durf je

Heb je vanuit je tenen meegeleefd met de nabestaanden van de slachtoffers van de vliegramp met de MH17, heb je in de Verenigde Naties langs de rand van de smartlap gebalanceerd om een unieke evocatie van verdriet en rouw te verwoorden voor een ramp waar je als persoon en als minister van je land part noch deel aan hebt gehad, en ook niet de geringste mogelijkheid het te voorkomen; heb je een dagenlange, krankzinnig kostbare en op het potsierlijke af plechtige repatriëring van wat heet ‘de stoffelijke resten’ georganiseerd; zit je in een talkshow en zeg je iets heel normaals, namelijk dat je weet dat een van de passagiers bij aankomst op de Oekraïense grond een zuurstofmasker op had – als enige van de zowat driehonderd; blijkt alles voor niets te zijn geweest.

De Nederlandse overheid is namelijk grof nalatig geweest bij de afwikkeling van de ramp, lees ik. De nabestaanden spannen daarom een proces aan tegen de Staat der Nederlanden en ze zijn er mee naar De Telegraaf gelopen die er direct een groot verhaal van maakt – het stak de redactie van die mooie krant toch al dat nota bene een minister van de Partij van de Arbeid met de eer was gaan strijken van de ‘de Bedroefdste Minister uit de Vaderlandsche Geschiedenis’ te zijn en als klap op de vuurpijl – in dit verband natuurlijk een ietwat pijnlijke beeldspraak – ook nog een enorm goed betaalde job bij de Europese Unie in de wacht sleepte; dat is namelijk een mooie prestatie voor een VVD’er, maar verraad aan de eigen achterban en het Nederlandsche Volk als het een linkse politicus betreft.

De Nederlandse overheid is dus grof nalatig geweest, en waarom? De advocaat die aan dit vuile zaakje veel geld denkt te verdienen zegt tegen de redactie van De Tel dat de aanklacht ook gedaan wordt ‘omdat er nog geen behoorlijk onderzoek is gedaan op de rampplek… Nederland moet zorgen voor veiligheidsgaranties. We stellen de Staat aansprakelijk voor de immateriële schade.’

Het is fraai. De advocaat is dus, kort samengevat, namens de nabestaanden van mening dat de Nederlandse regering een ploeg deskundigen naar Oekraïne had moeten sturen om daar te midden van bulderende kanonnen en gierende raketten te weten te proberen te komen wat we al weten: namelijk dat de MH17 is neergekomen in de eindeloze vlakten van de Oostelijke Oekraïne vier minuten nadat het was geraakt door een raket, door onverlaten van deze of gene zijde roekeloos, zonder goede verificatie omtrent de herkomst van het betreffende vliegtuig, er op af gestuurd.

Die vier minuten, daar gaat het nu om. Was iedereen aan boord al dood voor die vier minuten begonnen? Een van de mensen aan boord heeft nog kans gezien een zuurstofmasker om te knopen – een geroutineerde vliegtuigpassagier. Over de rest heeft Timmermans al tijdens zijn rede in de VN Veiligheidsraad gespeculeerd: ‘Since Thursday I've been thinking how horrible the final moments of their lives must have been, when they knew the plane was going down. Did they lock hands with their loved ones, did they hold their children close to their hearts, did they look each other in the eyes, one final time, in a wordless goodbye? We will never know.’

Nou ja, op dat ene zuurstofmasker na, dan.

Je moet godverdomme maar durven daar een slaatje uit te slaan.

________

hhBest

Boek & Film 

Recht en rede in Landgraaf

De Rijdende Rechter is een blijvend succes en waarom? Iedereen heeft wel eens last van de schaduw van bomen van de buren, of van de hoogte en esthetische aspecten van buurmans heg of tuinmuur. Het recht van overpad is een onuitputtelijke bron van geschillen, die worden uitgevochten in loopgravengevechten of ordinair gebrul – en beide monden sinds jaar en dag uit bij Rijdende Rechter mr. Frank Visser die er een beetje wereldvreemd bij zit, maar de nodige vaardigheid blijkt te hebben in het leggen van vingers op zwerende wonden en vooral: het uitpluizen, met hulp van medewerkers van het kadaster, van het Burgerlijk Wetboek op het gebied van erfafscheidingen, overhangende bomen en meer ongerief in de vorm van krolse katers en ongehoorzame honden.

Meestal betreft het conflict de meningsverschillen tussen twéé buren. Maar maandag was ik aanwezig bij de hoorzitting aangaande een ingewikkelde kluwen van conflictstof tussen drie aan elkaar grenzende buren in Kerkrade – de hoorzitting werd gehouden in de Winselerhof in Landgraaf, hier zes minuten rijden vandaan dus die kans liet ik me niet afpakken.

Het zou, zei het uitnodigingsmailtje, duren van kwart voor vijf tot half zes, maar het werd uiteindelijk een genoeglijke late namiddag, of vroege vooravond, tussen half zes en zeven uur. Oorzaak: de in ingewikkeldheid van het grensconflict.

Recente ervaring brengt mij ertoe onmiddellijk partij te kiezen tegen de ondernemer in het gezelschap, die zijn buren al tijden op de huid zit met lijsten met eisen en advocaten, omdat ze potverdikkeme geen zin hebben om naar zijn pijpen te dansen.

Ik moet erbij vermelden: als je niet weet hoe de situatie ter plekke erbij ligt, dan tast je voor bijna honderd procent in het duister, als lid van het toeschouwerspanel, ook al omdat de toeschouwers en dus ook ik allemaal afkomstig zijn en waren uit Landgraaf – en wie komt er vandaag de dag nou nog wel eens in Kerkrade? Ikke niet in ieder geval. De conflictstof ligt, zo maakte ik op uit het gesprokene tijdens de hoorzitting, hoog opgetast in het centrum van die prachtige Limburgse gemeente, waar de ondernemer in kwestie kennelijk een horecagelegenheid exploiteert en gaarne zou zien dat zijn buurlieden hun tuinen en vooral de begrenzingen daarvan zouden aanpassen aan zijn smaak en behoeften, met het oog op een zo profijtelijk mogelijke exploitatie.

In het geding zijn een oude, verweerde muur, een onduidelijke perceelsgrens, overhangende bomen en struiken en een schutting en vooral: uiteenlopende opvattingen over wat mooi is en wat niet.

Op 21 oktober doet mr. Visser uitspraak in Slot Zeist, maar wanneer wij op de televisie op de hoogte worden gesteld van het resultaat, dat zou wel eens ergens volgend jaar kunnen zijn.

Wij, het ‘panel’, zaten er, zoals verwacht kon worden, bij voor spek en bonen en als decor – zelfs ons applaus na afloop weerklonk toen de camera’s al uit waren.

Intussen merkte mr. Visser en zijn kompanen dat menigeen niet weet hoe een telefoon uitgezet kan worden, zodat de opname herhaaldelijk onderbroken moest worden wegens het Noriariedeltje. ‘Zit daar nou alweer iemand te bellen?’

Ach, Landgraaf.

Buiten viel zachtjes de avond over de Winselerhof.

En toen moest die hele ploeg van mr. Visser nog door duister en van conflictstof doorploegd Limburg terug naar Hilversum.

________

hhBest

Boek & Film 

De beeldhouwster van Mariken

In 1957 kocht ik mijn eerste fotocamera – voor 125 zuurverdiende guldens – bij de fotozaak Verweij op Plein 1944 in Nijmegen. Ik liep er rechtstreeks mee, via de Augustijnenstraat, naar de Grote Markt, stelde me op voor Café Marktzicht – toen beter bekend als ‘Piet de Häörd’ – en maakte, op mijn beurt, de foto van het bekendste stadsgezicht van Nijmegen: rechts het Waaggebouw, recht vooruit een aantal antieke panden waaronder de poort van de Latijnse School.

En op de voorgrond iets nieuws: het bronzen beeld van een jonge vrouw, een mandje in de linkerhand, de rechterhand enigszins verlegen aan het gezicht: Mariken van Nimwegen (Nieumeghen, schijnt dat tegenwoordig te heten maar dat is natuurlijk aanstellerij: er bestaan wel honderd spellingen van die naam).

Omdat het blijkbaar onmogelijk is dat iets dat goed staat niet nóg beter op te stellen is die foto van mij niet meer te herhalen: Mariken heeft zich omgekeerd, staat met de rug naar die gevelwand, maar wel, zo meldt de krant, op een steviger sokkel.

Het beeld van Mariken werd in de jaren vijftig gemaakt door Vera van Hasselt, geboren in Ubbergen, in 1957 33 jaar oud; haar inspiratie vond zij in het Middeleeuwse wagenspel dat in 1953 werd opgevoerd op diezelfde Grote Markt – het lijkt me dat dat tegenwoordig ondenkbaar is, men ziet daar in de zomer liever een populaire volkszanger optreden. (Niet zeuren.)

Vera van Hasselt maakte ook het Vierdaagsemonument en het beeld ‘De Fluitspeler’ in Beek-Ubbergen.

En d’r Küeb va Heëjle, niet te vergeten, voorstellende de Heerlense jongen die dienst nam in het leger van Napoleon en daar avonturen beleefde waar de Baron von Münchhausen nog een puntje aan kon zuigen.

Heerlen? Jawel, nog vóór 1960 verhuisde Vera van Hasselt naar Heerlen, nadat zij vanaf 1949 de beeldhouwkunst had geleerd aan de kunstacademie in Maastricht, waar ze een duo ging vormen met Nic Tummers, een veelzijdig en sociaal betrokken kunstenaar die het ooit nog schopte tot lid van de Eerste Kamer voor de PvdA en die zich onder andere inzette – grotendeels vergeefs – voor het behoud van monumenten uit de tijd van de kolenmijnen. Vera trouwde met Nic en vanaf het eind van de jaren vijftig hebben ze onafgebroken in Heerlen gewoond. Vera werd onlangs 90 jaar, Nic is 86.

Ik herinner me enkele keren dat ik Nic interviewde, waarbij ik steevast moest plaatsnemen in zijn originele Rietveldstoel; zwijgzaam op de achtergrond zag ik dan ook Vera, die voor de thee en de koekjes zorgde.

Vera Tummers is zondag overleden. In De Gelderlander in Nijmegen een mooi artikel, in het Limburgs Dagblad een stukje van tien regels.

Het is ook allemaal wel lang geleden, natuurlijk.

_______

hhBest

Boek & Film 

Een honds bestaan

Mijn oude vader had uitgesproken opvattingen over (huis)dieren in het algemeen, en over honden in het bijzonder. ‘Een hond heb je voor de jacht of voor bewaking’. En hoewel hij die regel soepel interpreteerde, had ik weinig moeite die ook tot de leidraad van mijn leven te maken. Een van de leidraden, beter. Een hond is, uitzonderingen daargelaten, een kruiperige slaaf die geniet van zijn slavenbestaan. Ik heb wel eens ergens gelezen dat een hond een kind van drie jaar is dat nooit ouder wordt, maar dat is een belediging voor kinderen van drie jaar. Het is eerder een kind van zes weken dat toevallig veel te vroeg kan lopen. En dat nooit zindelijk wordt.

Nooit zindelijk? Natuurlijk wel! roept dan meteen de hondenliefhebber, maar hij of zij bedoelt daarmee: de hond kakt en pist niet binnenshuis. Buitenshuis gaan de poepfabrieken helemaal los. In het plantsoen naast mijn tuin is de hondenincontinentie in alle hevigheid te aanschouwen: de enige manier om geen hondenkak aan de schoenen te krijgen is wegblijven uit het plantsoen.

Waar ik van moet kokhalzen is het aanschouwen van een sociale hondeneigenaar, die zich buigt over de verse nog dampende drol van zijn lieveling en het kleinood zorgzaam in het plastic zakje vouwt. Ik voel fysiek de weke, warme drol in mijn eigen hand.

Ook heel erg zijn de mensen die de hond op de bek kussen en/of het beest op en zelfs in hun bed laten slapen. En een goede derde zijn de mensen die roepen: hij doet niks, als het monster net zijn neus snuffelend onder je edele delen ramt. Ja, ik weet het, ik moet me misschien vaker wassen.

Even voor nog meer duidelijkheid: ik heb vrienden en buren genoeg die een of meer honden hebben en die met het dier of de dieren in allerlei gradaties van intimiteit omgaan. Maar geen van die dieren heeft ooit aan mijn kruis gesnuffeld en het aanblaffen is bij één keer gebleven.

Gisteren las ik bij een van de twitteraars die ik volg: ‘Wij willen een hond’. Ik vraag dan meteen: waarom wil je een hond, en het antwoord luidt ongeveer: ik ben met honden opgegroeid. Ik zie dan meteen Mowgli voor me.

Nou goed, van de hond van die twitteraar – woonachtig helemaal in Waalwijk of daaromtrent – heb ik verder geen last.

Wel van de hond van de nieuwe buren. Ik hoef maar mijn tuin in te lopen en daarbij bijvoorbeeld even te kuchen, en het monster komt – onzichtbaar door de tussenliggende heg, maar duidelijk hoorbaar – aanrennen, keihard schel blaffend en grommend als een getergde leeuw als ik geen sjoege geef. Soms hoor ik de nieuwe buren dan iets roepen tegen de hond, die daar zo te horen maar matig naar luistert, maar in de meeste gevallen zijn ze niet thuis en hebben ze de hond in de tuin opgesloten. Alleen in die tuin gaat hij helemaal los, op elk geluidje en elk beweginkje neemt hij zijn verantwoordelijkheid en blaft zich de stembanden uit de strot.

Wat zouden de buren ervan zeggen als ik de hele dag keiharde heavy-metalmuziek ten gehore zou brengen? Geen idee, ik ga het ook niet uitproberen, natuurlijk.

En aanleiding om dan maar zelf te verhuizen is het natuurlijk ook niet, mede omdat je daarbij van de regen in de drup kunt raken.

Ze krijgen nog een maand, dan ga ik toch eens een praatje met ze maken.

Tot die tijd draai ik het prachtige lied van Hans Dorrestijn: ‘Nooit, nooit, nooit neem ik een hond’.

Uiteraard zonder daar iemand mee lastig te vallen.

________

hhBest

Boek & Film 

De kleren van Mark Rothko

Eerlijk gezegd ga ik nu iets doen, waar ik een paar dagen over nagedacht heb. Ik denk natuurlijk wel eens vaker wat langer over iets na, de tijd van de impulsieve acties heb ik achter de rug.

Het betreft het werk van de schilder Mark Rothko, waarvan in Den Haag een expositie gaande is. Het Gemeentemuseum aldaar is een goede reden om weer eens naar Den Haag te gaan en misschien ga ik ook wel eens kijken.

Kort samengevat: ik snap niet wat ik aan moet met het werk van Rothko. Moet ik eigenlijk wel iets aan met dat werk? Ik haal op internet enkele honderden afbeeldingen van zijn schilderijen voor me en ik kan nog net terugschrikken, als van een hete kookplaat, om te roepen: dat kan mijn kleindochter ook!

Om te beginnen: als mijn kleindochter ertoe zou neigen zo te schilderen, zou ik de desbetreffende ouders adviseren het kind goed in de gaten te houden, want als je iets te binnen schiet bij het zien van het werk dan is het: wat een zwartgalligheid allemaal. Als je vervolgens biografische notities leest, dan is dat ook niet zo verwonderlijk, evenmin als het feit dat Rothko uiteindelijk zelfmoord pleegde door zijn polsen door te snijden na het innemen van een overdosis antidepressiva.

Zijn beroemde serie schilderijen genaamd Seagram kwamen uiteindelijk niet terecht in het Four Seasons Restaurant in New York – ik denk dan meteen: omdat ze dachten dat de gasten misschien met lange tanden zouden gaan eten van zoveel somberheid, maar nee: Rothko zelf vond het restaurant bij nader inzien niet geschikt voor zijn werk.

Ik reproduceer hierbij een van zijn Seagram-schilderijen, dat typisch is voor zijn werk. Donkerrood als van een smeulend vuur en zwart, met voor Rothko’s doen een ingewikkelde vormgeving. Vooral bekend zijn de schilderijen die bestaan uit één kleur, duidelijk met de kwast geschilderd, dat wel. Het oeuvre van Rothko brengt de bekende kunstcriticus Joost Zwagerman ertoe dit erover te zeggen: ‘…tinten die levendig en vibrerend van het canvas los lijken te komen…’ En dan sta ik dus alweer bij de uitgang: ik ben kennelijk beland op de verkeerde tentoonstelling, niet bedoeld voor mij.

Even moest ik ook denken aan Jan Schoonhoven en zijn witte papierreliëfs ‘bedoeld om alle emotie uit te bannen’. Schoonhoven had twee dingen die mij voor hem innamen: zijn werk vereiste enig vakmanschap en uiterste secuurheid, en hij maakte het in zijn vrije tijd: overdag werkte hij bij de gebouwendienst van het staatsbedrijf der PTT.

Let wel, ik ben niet van de wenende zigeunerjongetjes en ik ken tientallen non-figuratieve schilders wier werk mijn tot tranen toe (nou ja, tut tut) ontroert. Het merendeel van de schilderijen in onze woning is non-figuratief, er is zelfs een zeefdruk bij die duidelijk door Rothko geïnspireerd lijkt.

Het werk van Rothko is vele malen meer waard dan dat van Schoonhoven, ik moet die vergelijking ook om duizend andere redenen niet maken. Ik weet niet hoe de waarde van een kunstwerk tot stand komt en ik merk naarmate ik verder tik aan dit stuk dat ik het blijkbaar heb over een onderwerp waar ik geen verstand van heb en waaraan ik niets kan bijdragen.

Daarover boos geworden citeer ik mijn kleindochter, terwijl wij de keizer voorbij zien lopen met zijn nieuwe kleren aan:

‘Maar de keizer is helemaal bloot!’

_______

hhBest

Boek & Film 

Van digitale krant en tabloid

Mooi, ook ietwat aandoenlijk, hoor, dat ze bij de Volkskrant de ene na de andere poging doen de krant te laten voortbestaan, ook als die niet meer op papier zou verschijnen. Niet dat de papieren krant met de ondergang bedreigd wordt, maar het zou mij verwonderen als er in 2030 nog papieren kranten zouden bestaan en dan zou je, als krant, als instituut, behoorlijk verschut gaan als je nog geen behoorlijke website zou hebben die de herinnering aan de papieren krant geheel doet vergeten en hoogstens nog een weemoedige glimlach – jadis, jadis – te voorschijn tovert.

De krant heeft vanmorgen een verscheurd uiterlijk: de voorpagina bestaat half uit de papieren en half uit de digitale ‘voorkant’, ten teken dat beide voortaan moeten worden beschouwd als gelijkwaardig, equivalent, naadloos uitwisselbaar. Thuis zit je als vanouds aan de ontbijttafel – helaas kun je je er niet meer achter verschuilen omdat het tabloidformaat heeft toegeslagen, maar toch, je kunt nog altijd een beetje dromerig half intuïtief over de papieren pagina’s zwerven, afwezig de kruimels van de ontbijtkoek op de grond vegen alvorens verder en eventueel ook weer terug te bladeren, alles staat nog op de vertrouwde plaats, Arnon Grunberg op pagina 1, Bert Wagendorp op de 2, Sylvia Witteman achterop, Jos Collignon bij de lezersbrieven; hij tekent steeds woester, tegenwoordig begrijp ik zijn cartoons vaak maar half.

De website van de krant, tot gisteren met krachtige zwarte kopletters, het laatste nieuws van de dag als eerste, helemaal los van de papieren krant, is nu ineens van een opvallende lichtheid, het zou me niet verwonderen als de website van The New Yorker ervoor model had gestaan.

Uitgelegd wordt, door de hoofdredacteur zelvers, dat het hier de volledige krant van heden betreft, de papieren krant is niet meer nodig, we zijn een nieuw tijdperk binnengetreden. Uiteraard alleen beschikbaar voor betalende lezers, en dat kan ik begrijpen en billijken – journalistiek is een vak, journalisten moeten goed betaald worden en dat doen de abonnees vooral – de adverteerders hebben inmiddels en mogelijk voorgoed afgehaakt, alleen de advertenties van bedrijven die op internet adverteren zijn er nog te vinden.

(De absoluut niet ondenkbare mogelijkheid dat internet ineens ophoudt te bestaan, daar zou ik wel eens een mooi artikel over willen lezen.)

Ik bekijk de website een beetje, ik zie een tabblad genaamd ‘Nieuws’ waar de nieuwskoppen keurig onder elkaar staan, met één klik ben je bij het artikel, onder het andere tabblad ‘Cultuur & Leven’ staat de rest van de krant, allemaal mooi, zelfs tamelijk overzichtelijk, ondanks het feit dat mijn beeldscherm natuurlijk niet het tabloidformaat, maar bioscoopformaat heeft. Om daar het beste van te maken heeft de Volkskrant iets geleend van internet-opinieblad De Correspondent: panoramische foto’s over de hele breedte.

En dan bekruipt me een vaag gevoel van onheil. Zou nu de papieren krant niet meer online staan? Tot gisteren kon je op de website meteen rechtsboven op klikken, nu niet meer. Ik scroll helemaal naar beneden en helemaal onderaan, daar staat het: Digitale krant. En nadat ik daar op had geklikt, las ik vredig op het scherm de papieren krant, die nog steeds onvervangbaar is, althans voor mij, die op anderhalfjarige leeftijd het Nijmeegs Dagblad ondersteboven en op papier met luider stemme uitspelde.

Deze week gaat De Telegraaf over op tabloidformaat – de enige krant in Nederland die daardoor meteen en definitief yellow press wordt – een paar dagen geleden schreef die krant doodleuk dat Heerlen, ocherm, een ‘hasjkalifaat’ is.

Kan iemand aan Zjuul Paradijs vertellen dat op de vele zolders in die suffe Limburgse stad geen gram hasj maar wel veel nederwiet wordt gekweekt?

_________

hhBest

Boek & Film