De laatste keer dat ik lekker heb gedanst is alweer een paar jaar achter de rug. Nou, een paar jaar – een stuk of veertien jaar. Ik weet nog precies waarop ik danste en met wie. Wie het was dat doet er misschien minder toe, maar we dansten woest op het prachtige nummer Chan Chan van de cd van de Buena Vista Social Club, waarvan de tekst vertaald ongeveer luidt: ‘Eerst gingen we van Landgraaf naar Schin op Geul, en daarna van Schinnen naar Berg aan de Maas’, en zo voort.
Ik denk er nog wel eens licht weemoedig – de tijd vliegt en zo – aan terug, want hoewel ik een groot liefhebber was (en eigenlijk nog ben) van duchtig zwieren en zwaaien op de dansvloer, lukt dat steeds minder en lang niet met iedereen even goed. Dansen is een mysterieus soort verstandhouding tussen twee mensen, die nog het best tot uitdrukking komt in een goed gedanste tango – een dansvorm die ik trouwens nauwelijks beheers, zeer tot mijn spijt.
In Roemenië zag ik het ooit nog anders, daar had (en heeft misschien) het dansen nog een ronduit erotische lading, het ‘leidende’ meisje had een wit doekje in de hand en speurde naar een man die haar beviel – ik was dat een keer, maar dat kwam natuurlijk doordat ik een buitenlander was. Je krijgt het doekje op je hoofd, je duikt als het ware beiden onder dat doekje en danst terwijl je elkaar diep in de ogen kijkt.
Dansen deed je dus met zijn tweeën, ik weet al minstens 65 jaar niet anders, maar de mensen hebben intussen niet stilgezeten. Het nieuwe dansen doe je alleen.
Het is ooit begonnen met het headbangen, maar dat was iets voor punkers, daar keken beschaafde mensen toch een beetje op neer. Onderwijl ontwikkelde zich ook het dansen met zijn tweeën zonder elkaar aan te raken – maar men praatte nog altijd wel met elkaar. De verstandhouding was intussen geruisloos verdwenen.
In diverse tv-journaals zag ik de afgelopen dagen scènes van een dance festival – zelfs het woord dans is afgeschaft.
Dat gaat zo: op het podium staat iemand die de muziek verzorgt. Die muziek is geen muziek naar normaal menselijke maatstaven maar gebonk uit de computer. Maar komaan, het dansen is ook geen dansen naar normaal menselijke maatstaven. Tegenover het podium staan duizenden mensen dicht opeengepakt, ze hebben de handen boven het hoofd geheven en ze springen op de maat van het gebonk, ongeveer zoals de Masaï in Oost-Afrika dat soms wel eens doen.
Het is een inspannende bezigheid, want het duurt uren en uren, zolang het bonken doorgaat. Om het vol te houden slikken ze pillen.
Maar het succes van het dance festival was dan ook aanzienlijk groter dan in andere jaren.
Drie doden!
Inderdaad, dat haalden wij nooit, op de feestjes waar we elkaar in de ogen keken of innig omhelsden op de muziek van George Shearing of Charlie Parker.
______