SanteLOGie

Hoe een ‘doorbraak’ toch succes kan hebben

In de Volkskrant van afgelopen zaterdag stond een artikel waarin min of meer de draak werd gestoken met een aantal beroepsgroepen: ten eerste wetenschappelijke onderzoekers die al te gretig zijn om de resultaten van hun medisch-wetenschappelijk onderzoek te publiceren en daardoor valse hoop wekken bij mensen die nú aan een nog ongeneeslijke ziekte lijden. En ten tweede wetenschapsjournalisten die dat nieuws maar al te graag melden als ‘doorbraak’, en vergeten te vermelden dat het gaat om onderzoeksresultaten bij muizen, of dat er nog erg veel onderzoek verricht komt zal moeten worden voor de nieuwe geneeswijze ‘op de markt’ komt waarbij de ‘doorbraak’ alsnog onderweg kan sneuvelen. Of die relativering pas aan het eind van hun artikel vermelden, als de patiënt al volgas onderweg is naar de dokter om onmiddellijk behandeling te eisen met het nieuwe middel.

Ik heb zelf ruime ervaring met ‘medische journalistiek’ en ik ken de gretigheid waarmee PR-mensen van farmaceutische bedrijven en wetenschappelijke onderzoekers willen vertellen over de schitterende experimenten waarmee ze bezig zijn.

Veruit de meerderheid van die mensen benadrukte altijd de terughoudendheid waarmee een en ander opgepakt zou moeten worden, ik ben er nooit een tegengekomen die de verdenking op zich laadde door weglating van details te bevorderen dat ik spoorslags naar de krant zou rennen teneinde de opening van pagina 1 op te eisen voor de kop: ‘Vanaf deze week krijgt niemand meer kanker’. Trouwens, zelfs als de aldus te citeren deskundige dat daadwerkelijk gezegd had, was ik er nog altijd zelf bij: je hoeft als journalist niet zelf medicijnen gestudeerd te hebben om te weten dat zoiets, en zelfs een sterke afzwakking daarvan, onzin is en waarschijnlijk nooit gerealiseerd zal worden.

De ‘medische journalisten’ die ik in jaren tussen 1980 en 2000 tegenkwam hadden vaak wel medicijnen gestudeerd of waren zelf wetenschappelijk onderzoeker en ook bij hen heb ik altijd die grote terughoudendheid geconstateerd.

Natuurlijk verdwaalt er wel eens iemand. Op de persconferentie waarop Duitse archeologen de vondst van een zeven meter diepe eikenhouten put van zevenduizend jaar oud bekend maakten, vroeg een Duitse journalist argeloos: ‘Was dat de tijd van de dinosauriërs?’

Waar je als argeloze consument natuurlijk niet moet doen is klakkeloos alles aannemen dat over het internet wordt uitgegoten. Daar staat heel veel interessante en bruikbare informatie, maar je moet een zekere ervaring (bijvoorbeeld als wetenschapsjournalist) hebben opgedaan, om daar, tot op zekere hoogte, het kaf van het koren te kunnen scheiden.

En toch.

Een familielid van mij, bij wie kort tevoren een ongeneeslijke vorm van alvleesklierkanker was geconstateerd, hoorde vorig jaar van een nieuwe vorm van behandeling van kanker, en wel met protonenbestraling. Daarover schreven de kranten enigszins opgewonden en ook ietwat te optimistisch. Die stralen zouden gericht kunnen worden op diepliggende tumoren zonder overig weefsel te beschadigen. De artsen die het familielid raadpleegde, ook voor een second opinion, zeiden hoofdschuddend dat die behandeling niets voor haar was. De berichten op internet gewaagden echter van instituten in Zwitserland en Duitsland waar deze bestraling wel met succes werd toegepast.

Mijn familielid zag dat en ging aan de slag: de bestraling zou ook gegeven worden in Heidelberg in Duitsland. Zij nam contact op met de artsen daar, die zeiden dat ze maar eens voor een consult naar die Duitse stad moest komen. Bij dat consult kreeg ze te horen dat de protonenstraling niet geschikt was of beschikbaar voor haar aandoening, maar dat men, in tegenstelling tot de artsen in Nederland, niet inzag waarom de onderhavige alvleeskliertumor niet operatief verwijderd zou kunnen worden.

Aldus geschiedde. Het familielid onderging met succes de zware operatie, had bijna een jaar nodig om weer helemaal op de been te komen en zegt nu: ‘Als ik naar de artsen in met AMC had geluisterd, was ik nu dood geweest.’

Hier had, vat ik maar even samen, een veel te optimistisch bericht in de krant en op de tv bij verrassing geleid tot een succesvolle behandeling zónder het in de krant aangeprezen middel.

_________

hhBest

Boek & Film 

Een lesje van Gerard Kessels

Gerard Kessels is een van die columnisten die je een beetje als een gezellige huisgenoot gaat beschouwen. Hij schrijft in afwisseling met twee anderen dagelijkse stukjes in het Limburgs Dagblad, ik schat dat hij van mijn leeftijd is, aan zijn foto te zien maar dat klopt niet: uit de Wikipedia in het Limburgs blijkt dat hij acht jaar jonger is.

Dat neemt niet weg dat ik met zijn stukjes vaak heb of ik mezelf hoor praten. Afgelopen week was het weer eens raak. ‘In mij schuilt een oude onderwijzer. Ik ben altijd bereid het nog een keer uit te leggen, graag zelfs. Dat wordt soms niet op prijs gesteld’. Dat stond er die dag in zijn stukje en ik had dat zelf geschreven kunnen hebben. Ik meen me zelfs te herinneren dát ik het al eens geschreven heb.

Degene die hem dan soms wel eens tegenhoudt, dat is zijn vrouw. Ook hier, in het hol van mijn leeuw, is dat al eens gebeurd. Wat zeg ik: hier is het zelfs de gewoonte, dat mijn vrouw alles in twijfel trekt wat ik te berde breng. Dat dwingt me dan om bewijsmateriaal voor mijn stelling te gaan zoeken en dan blijkt in toenemende mate dat ik weliswaar heel vaak in principe de spijker op de kop heb geslagen, maar dat er toch, voor de goede orde, rekening moet worden gehouden met enige mitsen en maren. Soms zijn die zelfs van dusdanige aard dat ik mijn bewering moet herroepen en het tegendeel beweren. Ook dat gaat me trouwens uitstekend af.

Niettemin blijf ik een vat vol nutteloze kennis. Nutteloos niet alleen omdat niemand iets aan 99 procent van die kennis heeft, maar ook omdat steeds blijkt dat het niet helemaal of helemaal niet accuraat is wat ligt opgeslagen in de stoffige spelonken van mijn aftakelend geheugen, en omdat je alles gewoon kunt opzoeken op internet. Zo achterhaalde ik zojuist de leeftijd van Gerard Kessels binnen twintig seconden.

En dan komt de onderwijzer die ik nooit ben geweest (nou ja, een paar jaar parttime docent op de Academie voor Journalistiek in Tilburg uitgezonderd) weer in mij boven, want ik kan vaak goed onderscheiden welke informatie op internet betrouwbaar is en welke niet – dat is nog belangrijker dan het kunnen vinden van de informatie.

Tweemaal deze week ging ik echter – ik was in mijn eentje onderweg – minstens tweemaal weer in de fout en hield ik me niet aan een van de belangrijkste gebeden die ik ken: ‘Oh Lord, help me keep my big mouth shut until I know what I am talking about.’

Eerst mengde ik me in een gesprek van de caissière bij de Jumbo, die tegen een klant zei: ‘O nee, mij krijg je niet meer in een vliegtuig.’ ‘Wel in een lift?’ vroeg ik haar, want ik meende me te herinneren dat reizen in een lift statistisch gevaarlijker is dan in een vliegtuig. ‘Ja,’ antwoordde ze, maar met een gezicht dat zei: Hou Je D’r Buiten. En gisteren, op de markt in Heerlen, begon ik tegenover de groenteboer een omstandig college over vita, morte e miracoli van het kakifruit. De groenteman zag je denken: ken mij wat schele, ik verkóóp die dingen alleen maar. Gelukkig kon ik daar nog stoppen voor het echt vervelend werd.

Vooral omdat ik op mijn horloge zag dat de parkeertijd van de auto verstreken was.

Anders had die arme man moeten horen dat de boom van de kaki verwant is aan het ebbenhout en dat je kaki het beste kunt drínken, zo rijp moeten ze zijn. En dat ik zelf een kakiboom heb waaraan de kaki’s nooit rijp worden. En dat negen van de tien mensen die ik tegenkom niet weten wat kaki’s zijn.

Waarmee maar weer eens blijkt dat de leukste columns die zijn waarin je jezelf een beetje te kakken zet.

Dat heeft Gerard Kessels kennelijk ook begrepen.

______

hhBest

Boek & Film 

Het lijkt wel een schoolreisje

Een collega die af en aan naar India reisde vroeg ik eens: ‘Ken je eigenlijk Drenthe?’ Nee, was het antwoord. Hij kende Drenthe niet. En ook een groot deel van de rest van Nederland had zich nooit op zijn bezoek mogen verheugen. Later heeft hij dat nog wel eens ingehaald door daadwerkelijk Drenthe te bezoeken, hij heeft me daar nadrukkelijk van op de hoogte gebracht.

In de Volkskrant staat wekelijks een rubriek waarin de wonderlijkste vragen van lezers aan lezers wordt voorgelegd. Een paar maanden geleden ging het over de volgende kwestie: Oma wilde haar negenjarige nichtje meenemen op vakantie naar Malawi (of Zambia, die kant op, in ieder geval). Of dat wel verantwoord was? Het ging er daarbij kennelijk om, of je aan zo’n oude dame (ze was voorin in de zestig, als ik me goed herinner), wel een kind van negen mee kon geven naar een land in Zuidelijk Afrika. Wat ik vooral dacht: wat heeft die mevrouw zelf in dat land te zoeken en sterker nog: wat moet een kind van negen jaar daar doen? De lezers kwamen er niet uit, de een vond het onverantwoord, de ander vond het een unieke gelegenheid voor het kind om iets bijzonders mee te maken. Etc.

Toen we nog mochten genieten van het programma ‘De Vakantieman’ zat daar een tijdlang een onderdeel in, waarin mensen die op vakantie waren aan de Costa Brava in Spanje, op een blinde landkaart moesten aanwijzen waar ze zich op dat moment bevonden. De meeste kwamen uit in de buurt van Moskou, in Letland, in Schotland of in Denemarken. Nog mooi dat het geen kaart van de wereld was, anders hadden ze met het grootste gemak Lloret de Mar op de Zuidpool geschat.

Ook zag ik op tv bezoekers van Isla Margarita, een eiland voor de kust van Venezuela (voor de goede orde: in Zuid-Amerika), die dachten dat ze zich nog altijd in Europa bevonden.

Sinds de uitvinding van de TomTom is het probleem alleen maar groter geworden: als je reist ‘op navigatie’ hoef je gewoon niet meer te weten waar ter wereld je je bevindt, als je de plaats van bestemming hebt bereikt.

Een jongeman in mijn omgeving van tegen de twintig met havo-diploma vond dat hij gemakkelijk vanuit Heerlen op één dag Breda kon bezoeken en Enschede, die lagen immers op 151, respectievelijk 240 kilometer van Heerlen – 480 kilometer heen terug was een hele ruk, maar best te doen. Toen ik probeerde hem uit te leggen dat de reis integendeel 740 kilometer lang zou zijn, of toch minstens 595 kilometer, stuitte dat op onbegrip.

Daar moest ik allemaal aan denken toen ik het bericht hoorde dat de ‘schoolreisjes’ voor middelbare scholieren de ouders van de koters handenvol geld gingen kosten, nu reizen naar Zuid-Afrika, Peru, Canada of Australië tegenwoordig heel gewóne schoolreisjes zijn. Ze zijn niet zozeer bedoeld om de leerlingen het gevoel bij te brengen dat ze wel erg ver van huis zijn en terecht zijn gekomen in een land dat van Nederland zo ongeveer evenveel verschilt als van de maan. Maar vooral omdat het beeld van de school als mondiaal georiënteerd en dus ‘beter’ instituut wel zeer opgevijzeld zou worden door dergelijke tripjes het in het vooruitzicht te stellen. Waardoor de zozeer begeerde stroom leerlingen op gang zou komen.

Of er ook scholen zijn die Drenthe (of Breda, of Enschede)nog op het programma hebben staan, dat wordt er niet bij vermeld.

______

hhBest

Boek & Film 

Een mislukte verbouwing

Renée Zellweger is/was een van mij favoriete actrices. Niet zozeer wegens haar ongelooflijke acteertalent – ik weet niet eens of ze dat heeft of had, ik heb daar gewoon geen verstand van – maar gewoon, hoe ze er uitzag. Nee: hoe ze op mijn overkwam.

Net als Lee Remick en Kelly McGillis was Renée Zellweger zo’n onopvallende vrouw die mij wèl opviel. Geen idee waarom, het zijn ook drie zeer verschillende types. Die overigens gemeen hebben/hadden (Lee Remick is overleden) dat ze blijkbaar een onmiskenbaar modern eigentijds uiterlijk hadden. Kelly McGillis was niet geloofwaardig als Amish-meisje (in Witness), Lee Remick was te zien in negentiende-eeuwse kleding in The Europeans – en het stond haar werkelijk voor geen meter.

Al bladerend op internet zie ik dat Kelly McGillis inmiddels haar uiterlijk van the girl next door (maar hou haar in de gaten) uit TopGun (1986) heeft verruild voor dat van een gisse Canadese bibliothecaresse. Het zij haar vergeven.

Toen Lee Remick, dainty en wel, in 1991 overleed (56 jaar oud) zocht en vond ik een vervangster en dat werd Renée Zellweger. Ook weer zoiets opvallend onopvallends. Een vakvrouw, zo bleek in de Bridget Jonesfilms, waarvoor ze kilo’s – ik meen twintig – moest aankomen waardoor haar toch al niet erg florissante figuur een zekere wanstaltigheid kreeg. Ook Zellweger kan geen klederdracht aan, zoals bleek uit een film waarin ze de vrouw speelt van een orthodoxe rabbijn (A Price Above Rubies) waarin ze de bijbehorende orthodoxe tut-holakleding aan moest.

Maar ook bij haar is vooral het gezicht fascinerend. Die half geloken, net een beetje schuin staande ogen in haar min of meer ronde gezicht, een lief meisje ook alweer, met, als je wat langer kijkt, een zeker pezaz, zal ik maar zeggen.

Voorbij allemaal.

Ook op de encyclopedie van de film, IMDb.com, is al haastig de foto van haar gloednieuwe uiterlijk geplaatst. Het blijkt een gewone doorsnee suburbia Amerikaanse te zijn geworden, waarvan er in Amerika, schat ik, 150 miljoen rondlopen. Niks mis mee, maar wij zijn wel Renée Zellweger kwijt, want als de nieuwe Renée al ergens op lijkt, dan is het totaal niet meer op zichzelf.

De plastisch chirurg die haar te pakken heeft gehad en misschien alleen een op zich begrijpelijke ooglidcorrectie had moeten doen, verbouwde haar gezicht werkelijk totaal.

Let wel, het enige dat ik betreur is het verlies is dat unieke gezicht uit miljoenen dat mij aanstond. En de vraag is of ze dat zonder mijn toestemming met zichzelf had mogen doen verbouwen.

Het somberst zie ik de toekomst in. Want zoals zoveel vrouwen die hun gezicht laten verbouwen, is daarmee wellicht een verslaving geboren en ziet Renée er over niet al te lange tijd uit als Marijke Helwegen, ik bedoel: zo’n gelijkenis in naam is er natuurlijk ook al niet voor niks.

Nu al, maar zeker dan, moet ik op zoek naar een nieuw idool.

En ik heb nog geen kandidate. Hellup!

________

Op de foto: Renée Zellweger voor en na de verbouwing.

_________

hhBest

Boek & Film 

De dans ontsprongen

De laatste keer dat ik lekker heb gedanst is alweer een paar jaar achter de rug. Nou, een paar jaar – een stuk of veertien jaar. Ik weet nog precies waarop ik danste en met wie. Wie het was dat doet er misschien minder toe, maar we dansten woest op het prachtige nummer Chan Chan van de cd van de Buena Vista Social Club, waarvan de tekst vertaald ongeveer luidt: ‘Eerst gingen we van Landgraaf naar Schin op Geul, en daarna van Schinnen naar Berg aan de Maas’, en zo voort.

Ik denk er nog wel eens licht weemoedig – de tijd vliegt en zo – aan terug, want hoewel ik een groot liefhebber was (en eigenlijk nog ben) van duchtig zwieren en zwaaien op de dansvloer, lukt dat steeds minder en lang niet met iedereen even goed. Dansen is een mysterieus soort verstandhouding tussen twee mensen, die nog het best tot uitdrukking komt in een goed gedanste tango – een dansvorm die ik trouwens nauwelijks beheers, zeer tot mijn spijt.

In Roemenië zag ik het ooit nog anders, daar had (en heeft misschien) het dansen nog een ronduit erotische lading, het ‘leidende’ meisje had een wit doekje in de hand en speurde naar een man die haar beviel – ik was dat een keer, maar dat kwam natuurlijk doordat ik een buitenlander was. Je krijgt het doekje op je hoofd, je duikt als het ware beiden onder dat doekje en danst terwijl je elkaar diep in de ogen kijkt.

Dansen deed je dus met zijn tweeën, ik weet al minstens 65 jaar niet anders, maar de mensen hebben intussen niet stilgezeten. Het nieuwe dansen doe je alleen.

Het is ooit begonnen met het headbangen, maar dat was iets voor punkers, daar keken beschaafde mensen toch een beetje op neer. Onderwijl ontwikkelde zich ook het dansen met zijn tweeën zonder elkaar aan te raken – maar men praatte nog altijd wel met elkaar. De verstandhouding was intussen geruisloos verdwenen.

In diverse tv-journaals zag ik de afgelopen dagen scènes van een dance festival – zelfs het woord dans is afgeschaft.

Dat gaat zo: op het podium staat iemand die de muziek verzorgt. Die muziek is geen muziek naar normaal menselijke maatstaven maar gebonk uit de computer. Maar komaan, het dansen is ook geen dansen naar normaal menselijke maatstaven. Tegenover het podium staan duizenden mensen dicht opeengepakt, ze hebben de handen boven het hoofd geheven en ze springen op de maat van het gebonk, ongeveer zoals de Masaï in Oost-Afrika dat soms wel eens doen.

Het is een inspannende bezigheid, want het duurt uren en uren, zolang het bonken doorgaat. Om het vol te houden slikken ze pillen.

Maar het succes van het dance festival was dan ook aanzienlijk groter dan in andere jaren.

Drie doden!

Inderdaad, dat haalden wij nooit, op de feestjes waar we elkaar in de ogen keken of innig omhelsden op de muziek van George Shearing of Charlie Parker.

______

hhBest

Boek & Film 

Aantekeningen van een rothomaan

Afgelopen nacht zette ik in bed de lezing voort van het eerste deel van Americana van Joost Zwagerman. In dat deel ruimt hij veel plaats in voor lange essays over Amerikaanse schrijvers – ik heb Kerouac gehad, Henry Miller, Saul Bellow, J.D. Salinger, John Updike en anderen en ik was aangeland bij Philip Roth.

De schrik sloeg me om het hart toen ik de eerste zin van zijn stuk over Roth’s Exit Ghost las: ‘Ha, een nieuw boek van Philip Roth! Titel: Exit Ghost. Ik speurde het internet af naar recensies over de roman…’ Ik had op 17 oktober 2007 niet zozeer een recensie als wel een stukkie geschreven over dat boek, waarbij ik, grotendeels ten onrechte, concludeerde dat dit wel eens het laatste boek van Roth zou kunnen zijn: het negende boek waarin hij zijn alter ego Nathan Zuckerman laat optreden, ditmaal als oude, tengevolge van een prostaatoperatie urine-incontinente man die niettemin kans ziet verliefd te raken op een veertig jaar jongere vrouw (die dat niet te weten komt). Hij vlucht voor het idee naar zijn huis in de bergen: hij realiseert zich immers voortdurend dat hij de vrouw niet anders zou kunnen bieden ‘dan dat gerimpeld stukje vel waar voornamelijk pis uit loopt’.

Het eerste boek waarin Zuckerman optreedt, The Ghost Writer, stamt uit 1979, toen Roth allang zijn naam had gevestigd met Portnoy’s Complaint. Dat het boek uit 2007 Exit Ghost heette nodigde mij uit om te constateren dat de cirkel rond was, dat Roth vond dat het welletjes was. Nu ziet er naar uit dat Nemesis uit 2010 het laatste boek is.

Ik had, aan de andere kant, misschien toch mijn naam genoemd willen zien in Zwagerman’s essay, maar komaan: hij vond op het internet stukken van Michael Zeeman, Graa Boomsma, Stephan Sanders en Marcel Möring over het boek en dan past mij natuurlijk bescheidenheid – misschien past mij dan zelfs te besluiten te stoppen met het schrijven van stukkies over boeken.

Nadat ik mij daar manmoedig overheen had gezet, moest ik tot de conclusie komen dat Zwagerman (en vele anderen), net als ik al meer dan veertig jaar, vooral bij Roth gefascineerd wordt door de vraag: is dit allemaal autobiografisch? Roth zegt zelf dat hij helemaal niks heeft meegemaakt in zijn leven, hij heeft alleen maar in zijn werkkamer naar het toetsenbord van zijn schrijfmachine zitten kijken.

Maar komaan: Portnoy’s Complaint gaat over een jongeman die bij de gedachte aan seks met een blonde shikse – een niet-Joodse vrouw – al aan het masturberen slaat; Roth was toen hij dat schreef 35. Exit Ghost over een man in de leeftijd van Roth – 73 jaar – en ook lijdt aan kwalen die bij diens leeftijd passen (behalve prostaatproblemen ook geheugenverlies) en die boeken zouden dan zeker géén autobiografische elementen bevatten.

Exit Ghost is in Amerika vernietigend gerecenseerd. Maar, zegt Zwagerman: gelukkig ben ik rothomaan, die graag over eventuele tekortkomingen heenleest.

Precies, bij deze weet ik wat ik ben: rothomaan. En ik zie die tekortkomingen niet eens, als ze er al zijn.

_______

hhBest

Boek & Film 

Stamboom en internet

Vorige week klikte ik op een advertentie in de mailbox (nooit klikken op advertenties in de mailbox) waarin je stamboom vanaf 1582 beloofd werd. Of dat jaartal er mee te maken heeft dat uitgerekend in dat jaar de eerste helft van oktober werd weggelaten om de kalender weer een beetje te laten sporen met de natuurkundige kalender door de invoering van de gregoriaanse kalender, dat staat er niet bij en beschouw dit dus als een soort terzijde van nutteloze aard waar niemand op zit te wachten.

Als snel begreep ik dat ik hier te maken had met My Heritage, een organisatie in de VS waar ik al veel eerder kennis mee maakte, toen ze de immigratiedossiers van Ellis Island online zette.

Tot 1582 gaat mijn stamboom vermoedelijk niet terug, althans niet erg goed vindbaar, maar ik wilde bijvoorbeeld wel eens weten in welk jaar mijn grootmoeder van vaderszijde was geboren. De informatie kwam al snel: 1863. Ze was dus 40 jaar toen mijn vader werd geboren. Dat hij een nakomertje was, dat wist ik al eerder.

Daarna volgde ineens een stroom mails en voor ik ‘pap’ kon zeggen, bleek ik veel meer familieleden te hebben dan ik dacht, in de Italiaanse tak van de ‘stam’. Met name een van de kinderen van een broer van mijn grootmoeder droeg daaraan bij door zestien kinderen te krijgen. Ik wist al dat mijn Italiaanse familie, anders dan bijvoorbeeld de gemiddelde Nederlandse families, was uitgevlogen over een belangrijk deel van de wereld – de records van Ellis Island vermelden zelfs enige naamgenoten uit het geboortedorp van mijn vader die rond de vorige eeuwwisseling in Amerika waren aangekomen.

Daarnaast wonen en woonden in Nederland, Duitsland, Frankrijk, Canada, Zwitserland, België, mogelijk ook in Engeland en uiteraard in Italië allerlei leden van de familie, vaak ook mensen voor wie de term ‘achterneef’ of ‘achternicht’ nog een teveel aan bloedverwantschap suggereert.

Onder andere uit Nijmegen en uit Vicenza kwam deze week in twee of drie dagen tijd een stroom mailtjes van mensen die blijkbaar blij waren dat ik me bij de familiestamboom had gemeld, er ontstond zelfs een discussie over de vraag welke personen vereeuwigd waren op een bepaalde foto, waarbij ook de Canadese tak werd geraadpleegd. Zo blijkt in Vicenza ook een foto voorhanden van <-mijn persoon als kind van acht maanden.

Ook een paar minder sierlijke gebeurtenissen in de afgelopen honderd jaar passeerden de revue.

Na drie dagen hield de mailwisseling plotseling op.

Internet is een mooi fenomeen dat de meest uiteenlopende wetenswaardigheden als hapklare brokken serveert.

Maar het zit blijkbaar nog niet in de genen van de mensen.

De vluchtigheid van zo’n contact van afgelopen week is er wellicht een teken van dat het nog lang zal duren voor het verschijnsel helemaal is ingeburgerd.

En, bedacht ik later, maar goed ook: ik zit eigenlijk niet dringend te wachten op nog meer familieleden van wie ik me moet afvragen of ze niet te roekeloos rijden, wel stoppen voor het rode licht, kanker hebben of afstevenen op een miskraam.

Dat klinkt onaardig, maar ik maak me al voldoende zorgen om wie ik ken, zonder ooit het internet te hebben geraadpleegd.

___________

hhBest

Boek & Film

Limburgse coryfeeën

Hoe lang is het nou helemaal geleden dat Limburg zich eindelijk over Nederland ontfermde en in een aanval van goedgeefsheid al zijn talenten over het land uitstrooide?

Ik noem er vier: Maxime Verhagen, Geert Wilders, Frans Timmermans en Camiel Eurlings, beter bekend als us Kemielke. Ook wel d’r sjneuzel genaamd.

Geert Wilders is de enige van het kwartet die nog ronddoolt in Den Haag, maar die, zo lees ik, nog slechts een netwerk heeft met zijn huiskatten. Maxime Verhagen zit bij de bouwers, hij bezet de enige baan die in die sector nog bestaat. In de warme stralen van Frans Timmermans heeft Nederland zich 711 dagen mogen vermeien – Nederland was net pas tot de conclusie gekomen dat het geen Heerlens koel-Hollendsj was waar deze brave borst zich in uitdrukte, maar in zeven talen die tegenwoordig in Nederland niet onderwezen, noch gesproken worden, de grote man is weggepromoveerd naar het buitenland waar al die rare talen wel gesproken en begrepen worden.

En Camiel Eurlings, ja, die Camiel.

Ik zie hem nog staan, het militair saluut brengend aan Maxime, als was hij een Amerikaanse marinier (Yessúr!) op dat geweldige CDA-congres waar Geert destijds nog, zonder lijfelijk aanwezig te zijn, zijn slagschaduw overheen wist te werpen. En hoe Camiel voor dat gebaar beloond werd met het ministerschap van Verkeer & Waterstaat en toen ineens – ik keek even niet – president-directeur van de KLM was, ik bedoel: opvolger, dus, van de oprichter van onze blauwe zwanenfirma: Albert Plesman, wiens geest nog altijd over het luchtruim en wijde omgeving waart.

Het was op dat moment nauwelijks, voor ons gevoel, een week nadat Camiel gekozen was tot gemeenteraadslid van Valkenburg aan de Geul – zó goed waren de zonen van het Limburgse Heuvelland, in één keer in de hinkstapsprong naar de ijle sferen van de burgerluchtvaart, die Duft der grossen weiten Welt, zoals Peter Stuyvesant, ook al zo’n stoere Hollander, het ooit wist uit te drukken.

Goed. Onze Limburgse coryfeeën hebben op één na allemaal nog een plek waar ze fatsoenlijk de kost verdienen zonder al te veel schade aan te richten.

Maar Camiel dan, onceremonieel weggetrapt bij de KLM?

We moeten iets interims vinden voor Camiel, want zijn vader Martin is potverdikke net herbenoemd voor zes jaar als burgemeester van Valkenburg.

Maar over vijf jaar kan hij daar zijn vader opvolgen. Dat hebben we hier in Limburg graag: erfopvolging. Camiel Jong Oen.

Ocherrem Vallekeberg.

_______

hhBest

Boek & Film 

De zonnepanelen en het pensioen

De zon komt net door en het wieltje in de ouderwetse meter die de productie van de zonnepanelen op het dak registreert komt, enigszins moeizaam, op gang. Dus het ziet er naar uit dat we vandaag de mijlpaal van 47141 kWh gaan bereiken, dat wil zeggen: dat de panelen sinds 1 april precies vierduizend kWh hebben geproduceerd. Dat is, zou je kunnen zeggen, de productie van de iets verlengde zomer van 2014, of eigenlijk: het ‘zomerhalfjaar’, want het zijn 182 dagen. Een productie van 22 kWh per dag gemiddeld, ongeveer één kilowatt meer dan wat we gemiddeld verbruiken.

Sinds 18 april 2012 hebben we dus 14000 kWh geproduceerd.

Tevens staat de productie van het hele jaar 2014 nu op 4916 kWh, dus op ongeveer 400 kWh onder de productie van vorig jaar. Hoewel eenzelfde productie als vorig jaar nog haalbaar is, zal dat op het nippertje zijn, denk ik. Vorig jaar leverden de rest van oktober plus november en december precies 400 kWh op.

Wat brengt dat allemaal op, in geld? Tegen de huidige prijzen levert de huidige jaarproductie iets minder dan 1100 euro op en dat zou betekenen dat de afschrijving van de panelen geschat moet worden op zeven jaar – nou vooruit: acht jaar. Maar het schijnt dat de energieprijzen de komende tijd zullen dalen, dan verandert de zaak weer.

In ieder geval kost onze energie (gas en elektriciteit) momenteel nog ongeveer 180 euro per maand gemiddeld, tegen 308 toen we nog geen zonnepanelen hadden, en dat is, gezien het grauwe uitzicht dat het pensioen de komende tien (10!) elk jaar een paar procent minder aan koopkracht oplevert, een klein beetje meer lucht.

Ik zag dat een Landgraafse firma bij een huis hier in het dorp een nieuw (schuin) dak had aangebracht, waar geen pannen meer aan te pas komen maar waar de zonnepanelen als ‘dakpannen’ fungeren. Goed idee, ziet er ook prachtig uit.

_______

hhBest

Boek & Film 

Trainer Guus en het Ebola-monster

Typisch Nederlands tijdverdrijf, thans leverbaar in twee betekenissen: het zwarte pieten. In beide betekenissen betekent het: iemand anders de schuld in de schoenen schuiven, met daarnaast een meer specifieke betekenis die de hele rest van de week stinkend uit de kranten en het internet druipt: het in het openbaar terechtstellen van de heer G. Hiddink te Varsseveld, die op 8 november zijn achtenzestigste verjaardag hoopte te vieren.

En dan hebben we de vraag nog niet eens gesteld, laat staan uitgediscussieerd, of die oer-Nederlandse uitdrukking ‘elkaar de zwarte piet toespelen’ niet moet worden veranderd in ‘elkaar de kut-Marokkaan toespelen’ of elkaar ‘het mannelijk chauvinistisch zwijn’ toespelen, of wellicht het ‘elkaar die preutse trut van het archief’ toespelen.

Al naar gelang.

Met jullie welnemen ga ik het nu weer niet uitgebreid en met redenen omkleed hebben over Zwarte Piet, de helper van Sinterklaas, beide fictief van aard. Zwarte Piet is, het woord zegt het al, zwart en daarmee punt uit.

Blijft over de heer Hiddink. Ik denk dat ik de plank niet ver missla als ik denk dat veel mensen wel weten dat die meneer de trainer is van het nationale voetbalelftal van Nederland. Hij zou er, gezien zijn leeftijd, zijn wereldfaam – tot in Korea wordt zijn beeltenis nog altijd met gunstig gevolg aanbeden – en zijn als gevolg van een en ander tot het randje gevulde spaarpot, beter aan doen eens rustig te gaan leven en zich te bekommeren om zijn kleinkinderen, die bij hun eigen ouders niet hoeven aan te kloppen voor een lesje wereldgeschiedenis, ik noem maar wat.

Maar nee, het leek hem aantrekkelijk om een gepatenteerde gek, de heer L. van Gaal, op te volgen. En hij schijnt dat met graagte gedaan te hebben om te laten zien dat hij het béter kan dan de genoemde heer Van Gaal. Ik denk persoonlijk: de voetballers die voor dat elftal zijn uitgekozen weten toch wel dat de bal rond is en het gras groen, meer wetenschap is er niet voor nodig, dus wat voor trainer er ook vóór staat, die jongens doen minimaal wat nodig is om hun centen te verdienen. Dus je kunt winnen of verliezen, wisten de jongens van Jiskefet ook al.

Het gekke, tevens essentiële van de edele voetbalsport is: de tegenstrever heeft ook elf voetballers op het veld die niet voor niks zijn uitgekozen voor het nationale elftal, en zij staan ook onder de bevelen van een trainer die niet van gisteren is – dus het blijft altijd een gokje.

Nou goed, we slaan de komende dagen gewoon de voorpagina van de krant over, dan kunnen wij, normale mensen, ons verdiepen in iets véél interessanters, namelijk EBOLA, voor de zekerheid even met hoofdletters – in Europa zijn de eerste doden gevallen en als er voor het leiderschap van de strijd tegen deze ziekte geen deskundige wordt aangetrokken die er wat van kan, dan is het binnenkort 100000-0 voor Ebola en dan maakt het opeens geen reet meer uit wie er verliest en met hoeveel van IJsland.

________

hhBest

Boek & Film