Weten we net van Vadertje Opstelten uit welke richting het terrorisme komt, rijdt er een zogenaamde monstertruck – het allerkinderachtigste dat tot nu toe is voortgevloeid uit de autobranche – vanuit een heel andere richting in op een menigte toeschouwers. Die zijn er op af gekomen omdat ze het sensationeel vinden: een auto die ze zelf ook wel zouden willen hebben om over de slappe fantasieloze tweedehands karretjes van buren, collega’s en familieleden heen te rijden, ongestraft, ook nog.
Zelf heb ik dat met vliegtuigen, hoor, ik heb gisteravond weer eens zitten kijken naar Youtubefilmpjes van spectaculaire vliegtuigcrashes. Daar staan vaak ook toeschouwers aan het eind van de startbaan, of aan het begin, juist daar, want dan komt zo’n ding, al of niet brandend, al of niet defect, laag over je heen. Kicken.
Dus wij hebben helemaal geen IS-terroristen nodig, wij zorgen zelf wel voor wat afwisseling in het leven.
Er is Opstelten wel verweten dat hij de mensen angst aan jaagt, maar dan kennen jullie de mensen nog niet: die willen graag de stuipen op het lijf gejaagd krijgen in de wetenschap dat áls het al gebeurt, het ánderen treft, en dan graag op zo’n manier dat je er ’s avonds bij het Journaal en morgen in de krant lekker bij kunt gaan zitten griezelen. En een stille tocht organiseren. Met knuffels.
En nou we het er toch over hebben: het hele verhaal over de naar Syrië en Irak vertrokken en weer teruggekeerde ‘jihadisten’ en de berichtgeving daaromtrent bevat voor mij enige nog niet opgeloste raadsels.
Bijvoorbeeld: als het mensen met de Nederlandse nationaliteit betreft kunnen ze bij terugkeer in de Schilderswijk toch meteen worden opgepakt op verdenking van in militaire dienst treden van een vreemde mogendheid? Dat het hier een mogendheid betreft die geen lid is van de VN, dat hoeft toch geen belemmering te zijn?
En waarom zijn de terugkeerders per definitie verdacht en gevaarlijk? Je zou zeggen: ze zijn er geweest, het zag er toch heel wat ruiger uit dan ze zich in hun dromen hadden voorgesteld – er werd écht op mensen geschoten! – en ze hadden de scooter ook al niet mee kunnen nemen. Nee, dan toch liever een saai leven als pizzakoerier of uitkeringtrekker.
Zou je denken. Maar dat zijn dan de gunstige gevallen – de echt ongunstige zijn de luitjes die terugkeren met het posttraumatisch stresssyndroom. In Amerika heb je om de haverklap incidenten met mannen en vrouwen die na terugkeer uit Vietnam, Irak, Afghanistan, Somalië en noem nog maar wat landen op waar de VS orde op zaken hebben proberen te stellen, het thuis zelf ook eens probeerden met vaak fatale gevolgen – en dat waren en zijn merendeels geen mensen die voor hun optreden verwachten in het hiernamaals tweeënzeventig maagden en een scooter toebedeeld te krijgen.
En dan nog. De kans dat je er hier ook mee te maken krijgt is heel klein, zo wordt ons verzekerd. Kleiner dan de kans op de hoofdprijs in de loterij.
Tja. Mijn vader deelde elke zaterdagavond, vlak voor de trekking (met Zusatzzahl) van de Duitse Lotto zijn hoofdprijs al uit aan zijn kinderen. Of hij het meende, dat weet ik niet. Hij zag een goede kans dat hij zou winnen. Hij vermaakte zich er enorm mee.
Daar zie ik natuurlijk wel een verschil: tussen die trekking van de loterij en de zelfmoordterrorist. Bij de eerste krijg je hoogstens onverhoeds Winston Gershtanowitz over de vloer, bij de laatste sta je gewoonlijk op de verkeerde plaats achter een zwak dranghek naar een monstertruck en diens capriolen te kijken.
Dat noemen we voortaan: De Les van Haaksbergen.
_________