Poetry is the spontaneous overflow of powerful feelings: it takes its origin from emotion recollected in tranquility.”
Ik herinner even aan dat citaat van de Engelse negentiende-eeuwse dichter William Wordsworth, ten eerste omdat ik af en toe de neiging heb te laten doorschemeren dat ik niet van de straat ben en verder beschik over een geheugen dat prima in orde is, mits de herinnerde feiten (en citaten) er lang genoeg geleden ingestopt zijn. Eerlijk gezegd herinnerde ik me alleen de laatste vier woorden, maar internet heeft een nog veel sterker geheugen dan ik en dus is een aanvulling snel gevonden. Wordsworth zei het, en nu is mijn eigen geheugen weer aan het woord, in de situatie waarin hij een lange wandeling had gemaakt in het Lake District en daar, bijvoorbeeld, een poosje in stille verwondering had stilgestaan bij een narcis. Hij ging naar huis, trok een makkelijke stoel naar zijn schrijftafel met pen en papier onder handbereik en als hij de staat van tranquillity had bereikt overwoog hij de emoties die hij had gevoeld bij dat eenvoudige gele bloempje en schreef daarna het poëem ‘On A Daffodil’.
Behalve dat ik niet van de straat ben, was er ook geen fatsoenlijk internet op de camping in Levanto. Jawel, er was WiFi, en ik had gewoon niet de juiste apparatuur: mijn zes jaar oud laptopje moet per se ‘aan de stroom’ en aangezien de WiFi in Levanto alleen in de receptie en het restaurant van de camping werkzaam is, en in dat restaurant tweemaal per dag ‘volle bak’ geblazen is qua eters, komt er niet veel van het in alle tranquillity recollecteren van emoties, ditmaal aangaande de verontrustende ontwikkelingen in een van mijn favoriete plekjes van Italië. Zodat ik besloot me tijdelijk ontslagen te voelen van enig journalistiek getint elektronisch contact met de buitenwereld.
Niet helemaal. Ik kocht tweemaal La Repubblica, en de tweede keer was het raak: ik zag daarin pagina’s lang verslagen van de bijeenkomst van vijf Europese socialistische leiders, die gearmd, in wit overhemd en spijkerbroek, te Bologna op de foto gingen en daarna een bakje van het plaatselijk nationaal gerecht, tortellini in brodo, nuttigden, hetgeen, aldus de krant waar ook veel fijnproevers werken, bij 32 graden een zwaar karwei is.
La Repubblica deed Diederik Samsom, want hij was een van de vijf, een lol door hem te typeren als de ‘vice van Mark Rutte’.
Goed, dus verder geen nieuws van het front. Wel nog iets voor camperaars: in Turkije is een oude Italiaanderd vermoord, hij stond in de grote stad Trabzon aldaar met zijn camper wild te kamperen (samen met zeven andere campers) en werd toen vermoord door twee ‘tossicodipendenti’, drugsverslaafden, midden in de nacht. Ja, er gebeurt van alles in de wereld waar je niet zo gauw bij stilstaat als je op het strand naar de glasheldere Middellandse Zee kijkt, een spritz onder handbereik, benevens een bordje gesorteerde vleeswaren, je afzijdig ligt te houden van de berichtgeving. Ik begon maar gewoon een stapel recente Italiaanse boeken door te nemen waarvan er een, alweer een, van Andrea Camilleri, zijn en natuurlijk ook mijn favoriete onderwerp betreft: Donne, oftewel Vrouwen. Camilleri mag alles, dus is het boekje een samengeraapt zootje maar een paar kostelijke verhalen zitten er toch in. De oude snoepaard.
Zo, dus de komende dagen doe ik een poging enige aspecten van de teloorgang van het Oostelijk deel van de Italiaanse Riviera aan de openbaarheid prijs te geven. Recollected in tranquillity. Mind you.
______