En dat terwijl ik nogal sceptisch tegenover het bevolkingsonderzoek darmkanker sta. De voornaamste bezwaren staan weliswaar nog overeind – kans op overbehandeling en fout-negatieve diagnoses, om maar eens wat te noemen. Maar ik ben wel blij dat ik er, mede op aanraden van collega Harry M., toch aan heb meegedaan.
Twee dagen nadat ik het ontlastingmonster had ingestuurd was de brief er al: bloed aangetroffen. Ik liet de vakantie er niet door bederven. Ik was in Praag, maar het nadere onderzoek dat werd aangeraden zou pas ergens in juni kunnen plaatsvinden.
Dat was dus gisteren, en het heet coloscopie. Het was de vierde keer in de afgelopen twintig jaar dat ik zo’n onderzoek kreeg, dus ik wist wat er ging gebeuren, althans de tweede en de derde keer ging het zo: een dunne slang met daaraan een lampje, een soort schaartje en een camera worden naar binnengeschoven in endel- en dikke darm en daarna langzaam weer teruggetrokken waarbij de darmwand nauwlettend wordt bestudeerd op een beeldscherm. Eventuele poliepen die er zitten worden met het ‘schaartje’ verwijderd en voor nadere bestudering naar het laboratorium gestuurd.
De eerste keer, een jaar of twintig geleden, in Kerkrade, ging het nog heel anders. Er werd een hoeveelheid bismuthpap naar binnen geschoven en het resultaat bekeken via röntgen. Het leverde niks op. De tweede keer was in het Heerlense ziekenhuis, in 2004. Toen werd een poliepje verwijderd dat geen verdachte samenstelling bleek te hebben. Ik was tijdens het onderzoek licht gesedeerd maar voelde het allemaal goed: krampjes, een opgeblazen gevoel want er wordt lucht of water naar binnen gespoten. De derde keer, in 2009, was in Sittard. Behalve dat het voor- en natraject in dat doodsjieke ziekenhuis slecht doordacht was, ging het prima: ik merkte er niets van en was in diepe slaap. Ook dat onderzoek leverde niks verontrustends op. En deze vierde keer, weer in Heerlen, was er dus dat kleine poliepje. Ik merkte er wederom niets van.
Het was toch spannend, de dagen direct voorafgaand aan de ‘ingreep’. Tenslotte hadden ze zowel in 2004 als in 2009 iets essentieels kunnen missen, en nu kan dat ook het geval zijn. Maar ik ga er gewoon vanuit dat ik voorlopig weer ‘of the hook’ ben.
Over vijf jaar kijken we verder. Als tachtigjarigen dan nog voor medische behandeling in aanmerking komen, natuurlijk.
Hè, Edith Schippers?
_______