Het Europadebat in Chateau Neercanne, donderdagavond. In dat ‘kasteel’ werd in 1992 het euroverdrag getekend, vandaar.
Van het ‘kasteel’ zagen we wat glimpjes van de buitenkant die voornamelijk de indruk gaven dat een likje verf hier en daar geen kwaad zou kunnen. Wat we zagen van de binnenkant stemde al niet vrolijker. En wie is er op het idee gekomen de deelnemers aan Utopia, zoals bekend handig in het verwerken van steigerhout, voor het meubilair te laten zorgen? Misschien had het debat in de loods van dat programma in Bussum moeten plaatsvinden, Utopia, dat is nog altijd de meest treffende benaming voor één Europa.
Van de aan het debat deelnemende personen kende ik er vier: Hans van Baalen van de VVD die het gemakkelijk had: hij hoefde alleen maar ‘markt markt markt’ te roepen en kon daarna weer tevreden Billy Turf spelen – Sophie in ’t Veld van D66, die ik vooral ken als spreekster van vloeiend Italiaans, Twan Huys die om de haverklap wordt uitgeroepen tot uitvinder van de journalistiek en die Ivo Niehe naar de kroon steekt als het gaat om interviews met vergane glorie en Mariëlle Tweebeeke – geen mens is zo handig in het verbergen van eigen onwetendheid als deze mevrouw.
Bij de meeste lijsttrekkers viel me op dat ze uiterlijk zo weinig op hun eigen partij lijken. Ik bedoel: Sophie is met haar armoegezichtje en woest haar de ideale lijsttrekker van de SP, Dennis de Jong van de SP lijkt me meer iemand voor de Gristenunie en Marcel de Graaf van de PVV leek gecast voor de rol van ‘Romanciers tegen de EU’ maar die partij doet niet mee, begrijp ik. Hij was ook degene die het meest aan het woord was, al kraamde hij er uitsluitend de slogans van zijn baas Geert uit: terug naar de gulden, uit de EU. Ik begrijp dat hij zich wil aansluiten bij Zwitserland en wil dat de Slag bij Nieuwpoort ook overgedaan wordt, al zei hij dat niet met zoveel woorden.
Huys en Tweebeke en de redactie van Nieuwsuur verstaan de tekenen des tijds en dus hadden ze hun stellingen aangepast aan hun eigen eurosceptische standpunt en daardoor kreeg De Graaf de meeste spreektijd waarin hij dus met veel woorden niets zei.
De lijsttrekker van de PvdA Paul Tang, de man die veruit de meest verstandige en realistische dingen zei als hij niet ruw onderbroken werd door ‘markt markt markt’ of ‘gulden gulden gulden’ keek er zo angstig bij dat het effect van zijn betoog vrijwel geheel verloren ging.
Gelukkig gold dat voor alle betogen. Je zat anderhalf uur te kijken naar niks. Ik keek angstvallig of niet iemand in het vuur van zijn of haar betoog een fikse splinter van het steigerhout in zijn of haar hand kreeg. Een mooi momentje voor een close-up.
Een apart plaatsje wil ik inruimen voor de mevrouw van het CDA, ene Esther de Lange. Heb je ooit zoiets gezien? Dat ze er teksten uitkraamde waarvoor Sarah Palin zich niet geschaamd zou hebben doet er niet zoveel toe, maar wel hoe ze die te berde bracht. Ze sperde er haar zwarte kraaloogjes wijd bij open zodat het leek of ze een driedubbele overdosis speed had geslikt en bovendien juist die middag had vernomen dat ze leed aan een voor de eigen en andermans gezondheid levensgevaarlijke borderline, mogelijk nog versterkt door een lichte neiging tot lustmassamoorden. Zoiets. Wat een tiepje. Die willen we meer zien op tv.
Kan Sander van de Pavert niet iets met haar?
________