Vaak heb ik me de afgelopen twintig jaar (en meer) erover beklaagd dat sneeuwval en vorst vanuit het standpunt van de liefhebber van gewassen die horen tot het assortiment ‘planten voor tuin en park’ volstrekt onnatuurlijke verschijnselen zijn.
In de vakliteratuur wordt, ook vanuit dat standpunt, onderscheid gemaakt tussen planten die ‘winterhard’ zijn of ‘matig winterhard’, en gewassen die nog geen graadje vorst kunnen verdragen. Verder zijn er genoeg planten die niet langdurig temperaturen onder de vijf graden verdragen of zelfs bij minder dan 12 graden al beginnen te sneven. (En dan zijn er natuurlijk de tropische gewassen, maar daar gaat het hier niet over.)
De voorzichtige warmoezenier plant dus uitsluitend gewassen die ‘winterhard’ zijn, zodat hij vrijwel zeker is van een goede groei, voldoende bloei en een behoorlijke oogst.
Vrijwel nooit heb je in onze contreien de mogelijkheid na te gaan wat het voor min of meer winterharde gewassen zou betekenen als er eens een keer een vrijwel vorstloze winter zou verstrijken, ook nog gevolgd door een zeer vroege lente.
Hier een paar resultaten uit mijn eigen tuin: nog nooit heeft de Magnolia stellata zo uitbundig gebloeid als dit voorjaar, en datzelfde geldt voor een paar andere volkomen winterharde heesters: Poncirus trifoliata bloeide als nooit eerder in de 37 jaar dat hij in de tuin staat, Choysia ‘Aztec Pearl’ is volledig verdwenen onder een geweldige massa zacht geurende bloei, een dwergvorm van een Deutzia gracilis is een wonder van duizenden en nog eens duizenden witte bloemen, en dat op een bolvormig struikje van een meter doorsnee dat er ook al een jaar of 35 staat en ook alweer nooit zo gebloeid heeft.
Een plant als Fuchsia magellanica geldt als matig winterhard. Dat betekent dat alle bovengrondse delen van de heester elke winter geheel bevriezen, waarna de plant in het voorjaar weer uitloopt. De bloei volgt dan ergens in juni. Deze fuchsia bloeit op dit moment, 17 april 2014, al volop, mede als gevolg van het feit dat hij afgelopen winter niet is ingevroren en nu dus een weelderige heester is. Interessant is ook dat geraniums (eigenlijk Pelargonium) die bij het minste graadje vorst doodvriezen; afgelopen winter hebben enkele exemplaren het buitenshuis overleefd, zij het dan dat ze er niet erg florissant uitzien.
De conclusie kan niet anders zijn dan deze: ook volkomen winterharde planten en dan met name heesters hebben toch te lijden van min of meer strenge winters – ze doen het pas echt goed als vorst en sneeuw uitblijven. Dat zullen liefhebbers in het Westen van Bretagne en in Zuidwest Engeland wel volkomen normaal vinden – maar daar vriest het normaal dan ook hoogstens een graadje in de nacht. En hebben de tuiniers het nadeel van veel regen en veel storm.
Ik heb ook klachten: de druiven bloeien héél slecht en ook de blauwe regen vertoont zich minder spectaculair dan anders.
Waarmee maar weer gezegd wil zijn dat de plantenminnaar veel weg heeft van een boer: altijd klagen, is het niet over het weer dan is het wel over de levertijd van de Ferrari.
_____
Op de foto: links vooraan Deutzia gracilis ‘Nikko’, midden Daphne burkwoodii, daarachter Choysia ‘Aztec Pearl’, daarvan een klein gedeelte.
______