‘Peace for our time!’ riep ik spontaan toen het Journaal gisteravond wist te melden dat Rusland en Oekraïne het eens waren geworden: ze gingen het vreedzaam oplossen, alle demonstranten en opstandelingen moeten hun wapens inleveren en bezette gebouwen verlaten, iedereen krijgt amnestie behalve degenen die echt zware misdrijven hebben gepleegd – en dan maar weer over tot orde van de dag. De Russische minister van Buitenlandse Zaken Lavrov zei er nog net niet bij: ‘En sturen jullie meteen maar weer eens die koning van Nederland en vooral die smakelijke mevrouw van hem bij president Putin langs. Die moet nog wel eerst een nieuwe man voor zijn ex vinden, maar daarna is hij weer een te hebben vrijgezel.’
‘Peace for our time!’ riep ik dus, en als jullie niet meteen weten waar ik het over heb dan lees je waarschijnlijk dit blog niet. Maar zoek in Wikipedia even op trefwoorden München Chamberlain Hitler, en dan snap je wat ik bedoel. Het was 30 september 1938 en zes weken later werd ik geboren – als dat geen teken aan de wand was, dan weet ik het ook niet meer.
Want behalve dat verbijsterende verhaal over zijn ex vertelde Putin tijdens zijn populaire jaarlijkse vragenuurtje, ook al gisteren, namelijk nog iets vervaarlijks dat wij ons goed in de oren moeten knopen. Hij zei dat hij van het Russische parlement de opdracht en het recht had gekregen om, als hij dat nodig achtte, Oekraïne binnen te vallen om er orde op zaken te stellen. ‘Ik zou het echt heel, heel erg vinden als ik gedwongen zou worden van dat recht gebruik te maken, maar ik zou wel moeten.’
Bedenk daarbij dat het Russische parlement geen echt parlement is maar een orgaan dat volledig danst naar de pijpen van de dictator met de kille ogen – en een ‘opdracht’ had gegeven die volkomen in strijd is met elke vorm van internationaal recht. Waar moet het heen met de internationale orde als het parlement van een land zijn president opdracht kan geven in een soeverein buurland, Oekraïne, orde op zaken te gaan stellen, gewapenderhand, mag ik aannemen?
Het is natuurlijk waar dat de gemiddelde Rus niet eens wéét dat Oekraïne een onafhankelijke staat is, en daarin ook gesterkt wordt door al even gelijkgeschakelde media, maar dat maakt het allemaal nog droeviger. Dus die dragen desnoods eigenhandig Putin naar Kiev, waar hij luncht met zijn nieuwe marionettenregering en daarna een paar van die mooie kloosters bezoekt alvorens ergens in de Karpaten een beer te gaan schieten.
Er is één lichtpuntje, zou je bijna geneigd zijn te zeggen, als je gewend bent de laatste strohalm te grijpen voor je verzuipt: Barack Obama heeft gisteravond laat laten weten de Russische toezeggingen in Genève niet helemaal te vertrouwen.
Hogere politiek. Zijn we er net aan gewend dat politici vooral plegen te zeggen wat ze níet bedoelen, stelt Obama ons voor een nieuw raadsel: wat zou hij met die uitspraak kunnen bedoelen?
________