SanteLOGie

Het blijft behelpen

Als je ook maar een beetje geïnteresseerd bent in ontwikkelingen in de journalistiek, dan meld je je uiteraard vandaag nog even bij Blendle. Geen verdere adressen nodig, tik dat woord in je browser en je krijgt direct een link naar die site.

Het bestaat al langer: betalen per artikel uit de pers; bij de The New York Times bijvoorbeeld, mag je negen artikelen per dag gratis lezen, maar bij het tiende artikel krijg je een rekening en dan moet je ingewikkeld met de creditcard gaan betalen. Dan haak ik dus af en kijk ik of The Guardian, of The Frankfurter Allgemeine, of The Times, dat artikel ook hebben – sommige van die kranten hebben daarvoor een contract met de NYT. The Washington Post is helemaal over op betalen, meen ik. Voor de rest gaat het iets ouderwetser: ik heb de Volkskrant doordeweeks op internet en ‘s zaterdags op papier, en dat laatste moet alleen al omdat ik het Volkskrant Magazine op internet met geen mogelijkheid openkrijg.

Ik zie nu dat Blendle dat Magazine wel zichtbaar maakt. Zuur natuurlijk, dat je voor een blad waarvoor je al betaald hebt, nog eens moet betalen. De bedragen die Blendle rekent zijn niet hoog, niettemin kan een gretige krantenlezer in een koud, winderig en regenachtig weekend heel wat euro’s weglezen. Maar ja, je moet het al heel bont maken voor je beseft dat je goedkoper uit was geweest als je even naar de kiosk in een naburig spoorwegstation was gereden. Dat is hier acht kilometer vandaan, dat kost je dus alleen al een euro of vier, vijf aan autokosten. En in Heerlen hebben ze een beperkte keuze: alleen de Nederlandse landelijke en regionale kranten plus The Times, twee Italiaanse kranten, een heel stel Turkse en Servische kranten, één Russische en een paar Vlaamstalige. Misschien Le Monde (ik zou het even moeten gaan bekijken) Bild en de Süddeutsche. En dan loop ik ook nog het risico dat ze op zijn, tegen de tijd dat ik wakker ben.

Blendle heeft een groot voordeel op alle andere pogingen: alle Nederlandse kranten en tijdschriften kun je er raadplegen. Alexander Klöpping, die er een van de peetvaders van is, belooft intussen dat ook buitenlandse kranten binnenkort aan bod zullen komen.

Nou goed. De website slaat een beetje de toon aan van Alexander zelf, die graag voor de eenvoudige internetter neerhurkt en Matthijs van Nieuwkerk geduldig bij het handje pakt en rondleidt en net zo lang uitlegt tot het allemaal gesnopen wordt. Ik zou het ook zó kunnen zeggen: het is een website geworden waarin het gemakkelijk navigeren is, als je binnen vijftien seconden het artikel sluit, hoef je het niet te betalen en als het je na lezing niet bevalt, ook niet.

Bij DWDD, waar Blendle geheel gratis een advertorial kreeg, lag op tafel heel gezellig een groot aantal van de bladen waarvan de inhoud voortaan op Blendle te vinden is.

En eigenlijk wil ik dus liever dat hele papieren pakket gewoon door de brievenbus. Ik beloof niet dat ik alles zal lezen. Ik wil ook alleen betalen voor wat ik lees en ik zal eerlijk tellen en daarna het verlezen bedrag opsturen. Ik weet zeker dat ik meer lees dan ik op Blendle zou doen.

Ik vind het een geweldige uitvinding, echt waar, maar – en dat is misschien heel persoonlijk – het blijft toch behelpen, de krant op internet. De Volkskrant, die ik dus doordeweeks digitaal heb, lees ik dan maar zeer ten dele (het meeste nieuws staat trouwens op de website) de veel dikkere papieren zaterdagkrant daarentegen spel ik bijna helemaal uit – gewoon omdat die met een elegante ‘flats’ in de bus valt en overal mee naartoe genomen kan worden.

Dat kan met Blendle ook, hoor ik al roepen. Ja, ik ben daar gek, ik ga de krant toch zeker niet zitten lezen op het schermpje van een tablet, of nog veel erger: op een telefoon.

Op mijn 24 inch monitor gaat het nog net redelijk goed. En die zit vast aan een computer die ik niet kan meenemen naar de tuin.

Niet eens zou wíllen meenemen naar de tuin.

_______

hhBest

Boek & Film 

De ware majesteit

Als ik gedwongen zou worden een portret van Willem-Alexander aan de muur te hangen, dan zou ik het wel weten. Tussen haakjes: dat is het verschil tussen Nederland en Noord-Korea: wij worden niet gedwóngen zo’n portret op te hangen van Wim Jong Oen, en bovendien hebben we sinds deze week de keuze uit drie mogelijkheden.

Over twee van de drie kunnen we kort zijn: de foto van Rineke Dijkstra is er een van een man met een korset (of kogelvrij vest) onder zijn witte overhemd. Bij nader inzien is het zelfs het portret van een veel te keurig gestrikte stropdas, knalrood. In het oorspronkelijke ontwerp was die oranje, overijverige Rineke had niet begrepen dat Willem-Alexander oranje terecht een ordinaire kleur vindt. De kunstlakei van de RVD of zoiets zag het tijdig en maakte er een SP-das van. Daarover gesproken: Willem Alexander staat op die foto als een ijverige backbencher van de SP die het gemunt heeft op de positie en het uiterlijk van Emile Roemer. Hij oefent vast om diens uiterlijk.

Iris van Dongen komt wel iets dichterbij. Haar WA zit handenwringend schuins naar de toeschouwer te kijken. Het is het portret van iemand die niet goed bij zijn hoofd is – een gewoonte onder mannelijke Oranjes – en dies wantrouwig, wat zeg ik: paranoïde – kijkt naar een rare snoeskip die om onnaspeurlijke redenen vindt dat hij een poosje stil moet zitten op een hele ouwe en slecht onderhouden stoel voor een schilderij dat Iris speciaal heeft meegebracht en opgehangen, want dat type kunst schildert ze eigenlijk liever en natuurlijk beter omdat er weinig aan te verpesten valt.

Nee, voor mij staat als een paal boven water dat het portret van Femmy Otten een duister wandje in de wijnkelder zou mogen sieren. Zij toont de koning als een koning: laatdunkend kijkt hij naar de nederige onderdaan die een portret van hem moet schilderen. Alle smeekbeden om een hermelijnen mantel aan te doen en een zwaard om te gorden heeft hij hautain en zonder er maar een woord aan vuil te maken naast zich neergelegd: hij straalt ongenaakbare majesteit uit en dat kan ook in een kreukelig groenig jasje dat hij meestal aan heeft als hij ‘s morgens de ronde doet door het paleis om hier en daar een aalmoes aan te reiken en aan te wijzen wie er vandaag in de onderaardse kerker moet.

Er is al druk gespeculeerd over de vraag wat die portretjes onder zijn handen daar moeten, maar dat lijkt me duidelijk: het zijn de onderdanen die hij eronder weet te houden door er eenvoudig en vroom de handen over te vouwen.

Maar als er dan per sé toch een portret aan de muur moet, doe er dan mij maar een van eh, noem eens wat, Halina Reijn of zo. In SM-outfit.

_______

hhBest

Boek & Film 

Dorpse politiek op de korrel

Eén programmapunt stond niet in het programma van GBBL, de partij Gezamenlijke Burger Belangen Landgraaf, sinds twintig jaar dé lokale politieke partij van de gemeente Landgraaf. Namelijk dat de drie ‘wijken’ waaruit Landgraaf bestaat, niet toevallig de drie voormalige gemeenten waaruit in 1982 de gemeente Landgraaf ontstond, de hoofdrol speelden in het beleid van de partij – als Nieuwenhagen wat kreeg van de gemeente, moesten Waubach en Schaesberg hetzelfde of iets vergelijkbaars toegeschoven krijgen.

Om dit ongeschreven programmapunt ten volle te ontwikkelen, kwam GBBL bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2010 voor het eerst uit met drie lijsten, voor elke voormalige gemeente een. En dat bleek aan te slaan bij een deel van de kiezers, de partij kreeg, als ik me goed herinner, twaalf zetels, leverde drie wethouders – netjes verdeeld over de drie voormalige gemeenten – en ging een coalitie aan met de Partij van de Arbeid, die twee wethouders leverde. De coalitie kon daarmee rekenen op de steun van een ruime meerderheid in de raad.

Dat smaakte naar meer en ook dit jaar trad GBBL in het strijdperk met drie lijsten. Wethouder Harry Erkens, ook wel eens de Koning van Waubach genoemd, voelde al iets aankomen; vóór de verkiezingen waarschuwde hij al dat hij geen zitting in de raad zou nemen als hij niet opnieuw wethouder kon worden. Hij heeft woord gehouden en is inmiddels ambteloos burger. Want zijn partij GBBL, die zo oppermachtig leek, stond een onaangename verrassing te wachten.

Bij de verkiezingen kreeg de PvdA de meeste stemmen, namelijk 2668, die voor het merendeel, 1502, kwamen op het conto van de populaire wethouder Harry Leunessen. GBBL had weliswaar in totaal 6337 stemmen gekregen, maar de afzonderlijke lijsten haalden per stuk niet het aantal stemmen van de PvdA: de grootste lijst was die van Harry Erkens, met nog geen honderd minder dan de PvdA, om precies te zijn. De lijsttrekker zelf kreeg 792 stemmen.

Dus de PvdA kon het voortouw nemen bij het samenstellen van de coalitie. Het duurde niet lang of de aangetrokken formateur maakte uitslag bekend: er kwam een college  bestaande uit PvdA, CDA, SP, GroenLinks, VVD en nieuwkomer OPA. Maandag werd het nieuwe college geïnstalleerd, wethouders Erkens, Janssen en Dritty ruimden het veld en werden opgevolgd door wethouders van de genoemde landelijke partijen. Alleen OPA kreeg er geen, het desbetreffende gloednieuwe raadslid had, zo deelde zij mij mee bij een recente ontmoeting in het winkelcentrum, de handen voldoende vol aan het raadslidmaatschap.

De nieuwe coalitie toonde meteen de lokale middelvinger: voortaan zou de gemeente Landgraaf centraler gaan optreden en niet de ‘wijken’ – de drie voormalige gemeenten dus – pijnlijk nauwkeurig gelijk behandelen. Voor de kenners was dat idee niet zo bijzonder: Harry Leunessen had tijdens een eerdere periode als wethouder zich al eens laten ontvallen dat als Landgraaf géén fusiegemeente was geweest, er heel wat minder sportaccommodaties in de gemeente zouden bestaan. Nu zijn er drie sportparken, waarvan twee zeer riant, plus nog enkele kleinere voorzieningen.

Verder toonde de nieuwe coalitie belangstelling voor iets dat voor GBBL als de baarlijke duivel gold, namelijk bereidheid tot verdere fusie met gemeenten binnen de regio. Ook daar zinspeelde Harry Leunessen al eerder op: tijdens de presentatie van de bouwplannen voor een Kennis & Informatiecentrum, een paar maanden geleden, zei hij al dat Landgraaf nú deze voorziening moet realiseren. ‘Dat gaat niet meer lukken als er over een tijdje een andere wind gaat waaien,’ zei hij, en hij doelde daarmee op de mogelijkheid, door hem op persoonlijke titel niet uitgesloten, dat er een gemeentelijke herindeling in het verschiet lag.

Die dus nu meer in het verschiet ligt dan in de meer dorpse visie van GBBL.

Ik houd overigens mijn hart vast: landelijk is het ondenkbaar dat VVD, PvdA, GroenLinks, SP en CDA samen in de regering zouden zitten.

Maar dit is Landgraaf. Den Haag ligt 232 kilometer verderop.

________

hhBest

Boek & Film 

Zorg voor een backup voordat het internet verdwijnt

Dit schreef ik op het moment dat mijn weblog al een dag of vijf niet te bereiken was, en ik er dus ook geen stukjes op kon plaatsen. De moed om dan toch een stukje te schrijven moest ik onder een zekere dwang overeind houden; hoewel ik beweer dat ik ze voor mezelf schrijf is de publicatiegewoonte van een jaar of twintig mij niet in de koude kleren gaan zitten.

De ‘host’ van mijn weblog is Typepad, een in Californië gevestigd bedrijf. Vroeger kostte de ‘huur’ van het internetadres en de ruimte die je weblog inneemt tegen de honderd euro per jaar, een bedrag dat ik er graag voor over had. Voor dat geld kon je ook beschikken over een Nederlandstalige en zeer alerte helpdesk – als er wel eens wat was, dan zat je hoogstens een uur of twee offline.

Vorig jaar bleek een bezuinigingsronde noodzakelijk – meest in het oog springende gevolg was de terugtrekking van Typepad uit Europa. Voor de bloggers in dat werelddeel een nadeel met een voordeel: in ruil voor het verdwijnen van de Nederlandstalige helpdesk was de huur van het weblog voortaan gratis. Als je hulp nodig had kon je die toch vragen, het moest in het Engels en het ging wat trager, maar het bleef ruim voldoende.

Tot Typepad vorige week dus toetrad tot het legioen van internetwinkels die de laatste tijd getroffen werden door een DDoS-aanval – een of andere gek die zich verveelt stuurt dan een enorme massa gegevens naar een bepaalde website, waardoor de desbetreffende dienst verstopt raakt en uitvalt. Ik ben volledig a-digitaal, dus ik heb geen idee, maar uit de noodkreten die sinds Tweede Paasdag uit Californië komen, zitten ze daar volledig met de handen in elkaars haar. Ze werken 24/7, zoals dat heet, aan een oplossing. Het is ook niet zo makkelijk: de aanval blijft namelijk doorgaan tot het slachtoffer het ‘losgeld’ heeft betaald, niet in internet- maar in echt geld. Het kan ook zijn dat Typepad een beetje traag werkt om de FBI de gelegenheid te geven de desbetreffende struikrover in de kraag te grijpen, hoewel ik daar dan weer beeld bij heb: van een naald in een hooiberg. Van twee hooibergen, terwijl de naald in de derde zit.

De vorige relatie van mij die een DDoS aanval doorstond was ING, zonder dewelke mijn betalingsverkeer en dat van miljoenen anderen piepend en kreunend tot stilstand komt. Na afloop – of en hoeveel ING betaalde is niet bekend – was al mijn geld nog aanwezig op de internetbankiersite. Mij valt nu op dat ING in vrijwel totale radiostilte werkte aan een oplossing, terwijl Typepad nog net niet moord en brand schreeuwt en maar blijft verzekeren dat er geen gegevens verloren gaan.

Wij zullen zien.

Als we natuurlijk ooit nog wat te zien krijgen. Of het door een vergelijkbare oorzaak kwam, dat weet ik niet, maar toen mijn zevenduizend foto’s van Webshots naar Smile waren overgeheveld was er wel degelijk van alles verloren gegaan, zoals fotobijschriften en overzichtelijke indeling in albums. Vorige week kreeg ik de boodschap dat ook Smile het niet gered had en dat alle foto’s waren vernietigd. Gelukkig heb ik nooit zo sterk op Webshots vertrouwd dat ik wel gezorgd heb dat de originelen hier op drie verschillende externe harde schijven staan.

Niettemin doemt een somber toekomstvisioen op.

Ons is wijsgemaakt dat als het internetadres maar begint met ‘https’ in plaats van met alleen maar ‘http’, dat daar je spullen honderd procent veilig opgeborgen zouden zijn.

ING en Typepad hebben alle twee een adres dat begint met ‘https’.

Ik ben bang dat we aan het vooravond staan van de ondergang van het internet als een handige manier om je geld te beheren, je gedachten te publiceren en je bioscoopkaartjes te reserveren.

Ik ben een pessimist, ik geef het toe. Maar de optimist kijkt werkeloos toe, vertrouwend op het almachtige en niet weg te denken internet.

De pessimist daarentegen gaat in een ouderwets handboek kijken hoe je ook weer van niets vuur kunt maken.

_______

hhBest

Boek & Film

Het gebeurde op de vijfde dag…

…van stromeloosheid dat de knop ergens in Californië weer om kon en mijn nederige bijdragen aan de werelddiscussie wederom aan den volke getoond kunnen worden. Bij deze. Ik haal even het stuk dat ik gisteren op een Wordpressblog plaatste even hierheen halen. Zie hierboven.

De bietmis

O ja, en dan hadden we ook nog die volledig uit de klauw gefietste bietmis van gisteravond. Ik bedoel het geval in Groningen, dat je sowieso met de nodige reserve moet benaderen: het komt van de EO die omderwille van enkele zilverlingen gemene zaak had gemaakt met de RKK, toch vroeger de duyvelsche paepen zelf?

Eén ronduit positief resultaat kan wel worden opgetekend: Lieke van Lexmond kan wellicht van alles en nog wat, maar één ding niet: straatinterviews maken, zelfs geen honderd procent voorgeregisseerde straatinterviews.

Verder alleen nog maar vragen. Ik noem er twee: hoe kwam het dat het haar van Simone Kleinsma in de stromende regen helemaal goed bleef zitten – en de tweede vraag: waarom zong Jezus niet het toepasselijke lied: Opzij, opzij, opzij? Waarna hij in de BMW die met uitnodigend knipperende koplampen gereed stond kon springen waardoor het verhaal een heel aparte wending zou hebben gekregen. Daarna de apostelen nog even een leuke deun laten zingen op de catwalk – closeup: iemand doet of hij de rolstoel van Marc de Hond van de catwalk duwt – en dan rap al die uitnodigende kroegen rond de Vismarkt en al die omliggende straten in.

_______

hhBest

Boek & Film 

Over tot de orde van de dag. Jaja.

‘Peace for our time!’ riep ik spontaan toen het Journaal gisteravond wist te melden dat Rusland en Oekraïne het eens waren geworden: ze gingen het vreedzaam oplossen, alle demonstranten en opstandelingen moeten hun wapens inleveren en bezette gebouwen verlaten, iedereen krijgt amnestie behalve degenen die echt zware misdrijven hebben gepleegd – en dan maar weer over tot orde van de dag. De Russische minister van Buitenlandse Zaken Lavrov zei er nog net niet bij: ‘En sturen jullie meteen maar weer eens die koning van Nederland en vooral die smakelijke mevrouw van hem bij president Putin langs. Die moet nog wel eerst een nieuwe man voor zijn ex vinden, maar daarna is hij weer een te hebben vrijgezel.’

‘Peace for our time!’ riep ik dus, en als jullie niet meteen weten waar ik het over heb dan lees je waarschijnlijk dit blog niet. Maar zoek in Wikipedia even op trefwoorden München Chamberlain Hitler, en dan snap je wat ik bedoel. Het was 30 september 1938 en zes weken later werd ik geboren – als dat geen teken aan de wand was, dan weet ik het ook niet meer.

Want behalve dat verbijsterende verhaal over zijn ex vertelde Putin tijdens zijn populaire jaarlijkse vragenuurtje, ook al gisteren, namelijk nog iets vervaarlijks dat wij ons goed in de oren moeten knopen. Hij zei dat hij van het Russische parlement de opdracht en het recht had gekregen om, als hij dat nodig achtte, Oekraïne binnen te vallen om er orde op zaken te stellen. ‘Ik zou het echt heel, heel erg vinden als ik gedwongen zou worden van dat recht gebruik te maken, maar ik zou wel moeten.’

Bedenk daarbij dat het Russische parlement geen echt parlement is maar een orgaan dat volledig danst naar de pijpen van de dictator met de kille ogen – en een ‘opdracht’ had gegeven die volkomen in strijd is met elke vorm van internationaal recht. Waar moet het heen met de internationale orde als het parlement van een land zijn president opdracht kan geven in een soeverein buurland, Oekraïne, orde op zaken te gaan stellen, gewapenderhand, mag ik aannemen?

Het is natuurlijk waar dat de gemiddelde Rus niet eens wéét dat Oekraïne een onafhankelijke staat is, en daarin ook gesterkt wordt door al even gelijkgeschakelde media, maar dat maakt het allemaal nog droeviger. Dus die dragen desnoods eigenhandig Putin naar Kiev, waar hij luncht met zijn nieuwe marionettenregering en daarna een paar van die mooie kloosters bezoekt alvorens ergens in de Karpaten een beer te gaan schieten.

Er is één lichtpuntje, zou je bijna geneigd zijn te zeggen, als je gewend bent de laatste strohalm te grijpen voor je verzuipt: Barack Obama heeft gisteravond laat laten weten de Russische toezeggingen in Genève niet helemaal te vertrouwen.

Hogere politiek. Zijn we er net aan gewend dat politici vooral plegen te zeggen wat ze níet bedoelen, stelt Obama ons voor een nieuw raadsel: wat zou hij met die uitspraak kunnen bedoelen?

________

hhBest

Boek & Film 

Twee jaar zonnepanelen

Vandaag is het twee jaar geleden dat we 24 zonnepanelen op het dak zetten. Sindsdien geproduceerd: 10364 kWh.

Weg met de winter

Vaak heb ik me de afgelopen twintig jaar (en meer) erover beklaagd dat sneeuwval en vorst vanuit het standpunt van de liefhebber van gewassen die horen tot het assortiment ‘planten voor tuin en park’ volstrekt onnatuurlijke verschijnselen zijn.

In de vakliteratuur wordt, ook vanuit dat standpunt, onderscheid gemaakt tussen planten die ‘winterhard’ zijn of ‘matig winterhard’, en gewassen die nog geen graadje vorst kunnen verdragen. Verder zijn er genoeg planten die niet langdurig temperaturen onder de vijf graden verdragen of zelfs bij minder dan 12 graden al beginnen te sneven. (En dan zijn er natuurlijk de tropische gewassen, maar daar gaat het hier niet over.)

De voorzichtige warmoezenier plant dus uitsluitend gewassen die ‘winterhard’ zijn, zodat hij vrijwel zeker is van een goede groei, voldoende bloei en een behoorlijke oogst.

Vrijwel nooit heb je in onze contreien de mogelijkheid na te gaan wat het voor min of meer winterharde gewassen zou betekenen als er eens een keer een vrijwel vorstloze winter zou verstrijken, ook nog gevolgd door een zeer vroege lente.

Hier een paar resultaten uit mijn eigen tuin: nog nooit heeft de Magnolia stellata zo uitbundig gebloeid als dit voorjaar, en datzelfde geldt voor een paar andere volkomen winterharde heesters: Poncirus trifoliata bloeide als nooit eerder in de 37 jaar dat hij in de tuin staat, Choysia ‘Aztec Pearl’ is volledig verdwenen onder een geweldige massa zacht geurende bloei, een dwergvorm van een Deutzia gracilis is een wonder van duizenden en nog eens duizenden witte bloemen, en dat op een bolvormig struikje van een meter doorsnee dat er ook al een jaar of 35 staat en ook alweer nooit zo gebloeid heeft.

Een plant als Fuchsia magellanica geldt als matig winterhard. Dat betekent dat alle bovengrondse delen van de heester elke winter geheel bevriezen, waarna de plant in het voorjaar weer uitloopt. De bloei volgt dan ergens in juni. Deze fuchsia bloeit op dit moment, 17 april 2014, al volop, mede als gevolg van het feit dat hij afgelopen winter niet is ingevroren en nu dus een weelderige heester is. Interessant is ook dat geraniums (eigenlijk Pelargonium) die bij het minste graadje vorst doodvriezen; afgelopen winter hebben enkele exemplaren het buitenshuis overleefd, zij het dan dat ze er niet erg florissant uitzien.

De conclusie kan niet anders zijn dan deze: ook volkomen winterharde planten en dan met name heesters hebben toch te lijden van min of meer strenge winters – ze doen het pas echt goed als vorst en sneeuw uitblijven. Dat zullen liefhebbers in het Westen van Bretagne en in Zuidwest Engeland wel volkomen normaal vinden – maar daar vriest het normaal dan ook hoogstens een graadje in de nacht. En hebben de tuiniers het nadeel van veel regen en veel storm.

Ik heb ook klachten: de druiven bloeien héél slecht en ook de blauwe regen vertoont zich minder spectaculair dan anders.

Waarmee maar weer gezegd wil zijn dat de plantenminnaar veel weg heeft van een boer: altijd klagen, is het niet over het weer dan is het wel over de levertijd van de Ferrari.

_____

Op de foto: links vooraan Deutzia gracilis ‘Nikko’, midden Daphne burkwoodii, daarachter Choysia ‘Aztec Pearl’, daarvan een klein gedeelte.

______

hhBest

Boek & Film 

Oei, daar komt de Nederlandse luchtmacht

Paniek in het Kremlin: dachten ze er vanaf te komen met de waarschuwingen van Frans Timmermans, kregen ze gisteravond laat – ze lagen al dronken in bed – het verpletterende nieuws dat houwdegen Jeanine Hennis-Plasschaert, de Nederlandse Minister van Oorlog de laatste restanten van de Koninklijke Marine naar de Zwarte óf de Oostzee gaat sturen (beide kan helaas niet) en dat tevens de al tien jaar geleden totaal aftands en versleten verklaarde F16’s ‘naar onze bondgenoten in Oost-Europa’ zullen worden gestuurd, te weten Estland, Letland en Litouwen, een en ander uiteraard gecompleteerd met onze tot de tanden gewapende en niets ontziende moordmachines van soldaten. Ja, die je nog dagelijks in reclamespotjes voor de Koninklijke Landmacht bezig ziet kindertjes in verre armoelanden van en naar school te brengen.

Kortom, ik breng het licht gechargeerd, het Kremlin wist natuurlijk al een paar weken dat Jaap de Hoop Scheffer, weliswaar alleen nog maar erelid van de NAVO, maar toch, het al had voorspeld: als Putin zo doorging en het ook nog eens waagde één teen (hij gebruikte echt die term) in Letland te zetten, hij te maken zou krijgen met de zoals bekend immer zegevierende Nederlandse Krijgsmacht (en, niet te vergeten, zijn bondgenoten) en dan was hij nog niet jarig.

Dus hoe gaat het nu verder? Vanochtend spoedberaad in het Kremlin – nou ja, spoedberaad, ik neem aan dat het gaat in de vorm van een eenzijdige toespraak waarin Wlodjímir Wlodjímirowitsj Póetin zijn oekazes uitdeelt – oekaz is niet voor niks een Russisch woord. Een Róessiesj woord.

En daar staat in: Oost-Oekraïne wordt zo voorzichtig als enigszins doenbaar door het Rode Leger onder de voet gelopen. Dat leger is nog altijd op volle oorlogssterkte en in de stemming na de verpletterende overwinning, behaald in de Grote Vaderlandsche Oorlog. Daar wordt natuurlijk niet bij vermeld dat het daarbij niet zozeer te doen is om de daar wonende Russen te redden uit de Oekraïense fascistische concentratiekampen, als wel om de in dat deel van het land gevestigde oorlogsindustrie – de belangrijkste raketten en vliegtuigen (Antonov!) van het Rode Leger komen immers sinds jaar en dag uit Oekraïne – op een zo goedkoop mogelijke manier te pakken te krijgen. (Antonov is bijvoorbeeld al een volledig Russisch bedrijf, toevallig gevestigd op Oekraïens grondgebied).

Dus of Putin van plan is nóg verder in te gaan op de uitnodiging, of noem het uitdaging, van Jaap en Jeanine, dat staat nog te bezien.

Om even de verhoudingen weer te geven: Oekraïne is tweemaal zo groot als Duitsland en iets kleiner dan Frankrijk – en vijftien keer zo groot als Nederland. Over de afmetingen van de Rassíeskaja Fjederatsija, inclusief haar vastberaden bevolking, zullen we het maar niet hebben.

Mij lijkt het maar het beste om, nu het nog kan misschien, dat stoere verhaal over de Koninlijke Marine, het Korps Mariniers en de Koninklijke Luchtmacht een beetje in te slikken en te gokken op de verdere succesvolle verkoop van kaas en tulpen aan de agressieve Russische beer.

En aan Oekraïne – maar daar moet je niet te veel op rekenen: straatarm land joh, geen grijpstuiver te verdienen daar.

Dat weten de vrienden van Jeanine en Jaap, te weten de Hollandse kaas- en tulpenboeren in respectievelijk de VVD en het CDA, als de besten.

________

hhBest

Boek & Film