Ze wil echt dat ik voor haar opsta. Ik zou het ook wel willen doen, maar dat betekent dat ik de rest van de reis naar Den Haag moet staan en we zijn net pas weggereden uit Tilburg. En dan kan ik de plannen voor vandaag wegens rugpijn wel aan de wilgen hangen. Hoe leg ik haar dat uit? Niet natuurlijk. In plaats daarvan bekijk ik haar goed, ze is rond de dertig, met van die smachtende ogen achter een modieuze uilenbril, daarboven donkerblonde krullen, een beige leren jasje, een strakke geruite rok, zwarte panty, beige laarzen tot vlak onder de knie. Ze heeft ook een bijpassende beige tas en die heeft ze al geparkeerd in de kinderwagen die een hele dikke vrouw daar op het ‘balkon’ van de trein geparkeerd heeft, even later legt ze er ook het papieren tasje bij, zo eentje dat je bij de moderne chocolaterie krijgt voor het doosje bonbons voor je moeder.
We bevinden ons in de Kruidvat Expres.
De conducteur, met een fraaie radiodictie, een goed lopend verhaal en een zwaar Rotterdams accent, roept om dat hij ons graag zou bezoeken, maar dat dat helaas verhinderd wordt door de drukte in de trein, veroorzaakt door de actie van genoemde uit de hand gelopen drogist: voor 15 euro een dagkaart, voor in de weekends, kriskras door Nederland. Ook probeert de NS-functionaris uit te leggen hoe in- en uit te checken met die dagkaart, en gaat zelfs in op de details van de manier waarop je bij concurrerende treinexploitanten ermee moet omgaan. Voorts beveelt hij ons aan om, in het geval we geen buitengewone haast hebben, gewoon bij het volgende station uit te stappen en een latere, hopelijk stillere trein af te wachten. Waarna hij volledigheidshalve nog even opsomt waar we tijdens deze reis allemaal nog zullen aanlanden, inclusief de tijden waarop en de mogelijkheden aldaar van overstappen op andere treinen naar andere bestemmingen dan Den Haag. Schiphol is toch óók leuk?
Dat is informatie die trouwens gewoon live te zien is op de beeldschermen in de trein en in het geval je op het balkon zit en geen scherm kunt zien, op je telefoon; want er is in de trein WiFi voorhanden, geheel gratis, een zegen voor de mensheid.
Ik lees in La Repubblica zo goed en zo kwaad als het kan in de drukte dat als we niet uitkijken we nog vóór Pasen in de Derde Wereldoorlog belanden en kijk af en toe tersluiks naar het geruite rokje, dat steeds smekender in mijn richting kijkt. Ze tandakt nu van de ene hak op de andere. Op de andere afklapstoeltjes op het balkon zitten dikke middelbare dames, daar hoeft ze niks van te verwachten, kennelijk, dus ik blijf het doelwit.
Ik vermaan mezelf – ik fluister het zelfs zacht voor me heen ‘nog effe de tanden op elkaar, misschien stapt ze wel uit in Dordrecht, of Rotterdam’. Het wordt het laatste, ik kijk toe of ze al haar spullen wel meeneemt en ik slaak inwendig een zucht van verlichting.
Moet je ook eens proberen. Zo’n zucht. En dat lukt het beste in de Kruidvat Expres.
Ik spoed mij via de nieuwe uitgang van Den Haag Centraal tussen de kille gebouwen van de ministeries van Liefde en van Overvloed door en ben keurig op tijd in Dudok op de Hofweg.
Maar daarover graag een andere keer. Houd tot die tijd in gedachte: kosmologie voor meisjes tussen 8 en 15 jaar.
______