Omdat ik al een paar keer zachtjes achter een struikje heb staan braken (en de boel keurig heb opgeruimd in een hondenzakje, dat spreekt) wegens het zielloos cynisme waaraan de natie zich heeft overgegeven en daarnaast de eindeloze dagen en nachten die het parlement besteedt aan het wegjagen van bewindslieden – alsof het een vorm van tennis betreft – in plaats van te komen met ideeën en plannen waar de goegemeente wat aan heeft, daarom allemaal ga ik het eens even niet over spionage, miljarden en ontslagen hebben, maar over de vroege lente.
Af en toe zie ik een berichtje van een meteoroloog die het ook is opgevallen dat het meest bijzondere dat zich dezer dagen afspeelt het weer is. Ik ben geboren in 1938 en over de eerste jaren van mijn leven kan ik ter zake het weder natuurlijk niets te berde brengen. Er bestaan statistieken over en die tonen aan dat het weer tussen 1938 en 1950 gekenmerkt werd door barre winters met bergen sneeuw en tot een graad of dertig vorst en hete zomers die het gehele jaar duurden. Dat laatste wordt trouwens sterk gekleurd door mijn eigen perceptie als jongetje van 7 tot 12 jaar.
De winter van 2013-2014 gaat, voor zover we het nu kunnen overzien de geschiedenis in als de winter zonder vorst. Ik heb hier een voorspelling voor me tot 25 februari, waarop geen graad vorst voorkomt. Hoogstens zou de winter nog kunnen toeslaan in de laatste drie dagen van de winter maar gaat hoe dan ook op 1 maart naadloos over in de lente.
Voor de deur staat een bloembak die ik vorig jaar heb beplant met rode geraniums. De waterige stengels van die plant bevriezen meestal al bij 2 graden vorst, maar die hebben we blijkbaar niet gehad, want de planten lopen uit, alsof ze ergens in Zuid-Portugal staan. Helleborussen, zeg maar de adellijke tak van de boterbloemenfamilie, zijn weliswaar heel stoer en verdragen zelfs als ze in bloei staan nog tot een graad of vijftien vorst (mits het niet te lang duurt) maar tonen, nu ze op 12 februari in volle bloei staan dat een iets milder klimaat geen kwaad kan.
Een enkel alert tuincentrum heeft al tuinplanten in voorraad, de meeste zijn nog in diepe slaap of slepen nog met bloemen voor Valentijn.
Maar ik sta te popelen om de oleanders, vijgen- en olijfbomen naar buiten te slepen en van verse grond te voorzien. De wetenschap dat ook het klimaat wel eens een cynisch kantje laat zien – in 1963 vroor het op 24 februari 14 graden – maakt dat ik het nog even aankijk.
Nog twee weken, dan kan de show beginnen.
Ik kan nauwelijks wachten.
_______