SanteLOGie

Een website vol onzin

Leuker kan ik het niet maken en hoe gemakkelijker het kan, dat wilde ik wel eens weten en dus dook ik even in de wondere wereld die Belastingdienst heet.

Het ging mij in dit geval over btw-heffing op de productie van stroom met behulp van zonnepanelen. Het staat er natuurlijk heel ingewikkeld beschreven: als de zonnepanelen niet tevens dienen als dakbedekking, moet je van de aan de elektriciteitsproducent teruggeleverde stroom btw heffen. Dat is iets waar ik me wel iets bij kan voorstellen: ik heb iets gemaakt dat ik aan iemand anders verkoop – ik moet me daarvoor wel bij de Belastingdienst aanmelden als ondernemer.

Tevens moet ik btw betalen over de stroom die ik zelf opwek en ook zelf verbruik. Of ik ook btw kan aftrekken die ik moet betalen over de stroom die ik daarnaast afneem van de producent, dat heb ik niet kunnen ontdekken.

Dat zou overigens wellicht betekenen dat ik de btw die ik bij de Jumbo betaal voor mijn aardappels óók via de btw-heffing zou kunnen terugkrijgen – maar daarnaast moet ik dan wel weer btw betalen over de aardappels die ik in mijn eigen tuin kweek. (En de wortels, tomaten, sla, kaki’s, olijven etc.)

Nu is met name dat laatste – btw betalen over de stroom die je zelf produceert – gemakkelijker gezegd dan gedaan, want de omvormer op het dak is voor zover ik weet niet geijkt, en dat geldt al helemaal voor de oude draaistroommeter in de meterkast, die hoogstens bij benadering aangeeft wat er op het dak zoal geproduceerd wordt. Hoe kan ik dan exact uitrekenen hoeveel btw ik zou moeten afdragen?

‘Zou moeten afdragen’, juist, want bij rustig een beetje doorlezen ontdek ik dat er alleen afgedragen hoeft te worden als ik 1345 euro of meer btw moet heffen. Even uitrekenen: dat betekent dat je ruim 32.000 kWh moet opwekken, waarvan je heel veel mag terugleveren maar dan daarvan niet alles betaald krijgt: je mag namelijk maar 1000 kWh meer terugleveren dan je verbruikt – en de teruglevering zou in dit geval meer dan 23.000 kWh te veel zijn. Dat zou zonde zijn, zal ik maar zeggen, want dat is voor een waarde van 5000 euro. Bovendien moet je voor zo’n productie ongeveer 160 zonnepanelen hebben en welke particulier heeft daar plaats voor?

Deze limitering tot ‘1000 extra’ is er ook de oorzaak van dat je in Nederland geen grote complexen zonnepanelen van particulieren ziet, zoals in Duitsland en Italië – het zou weggegooid geld zijn.

Het komt er per saldo op neer dat niemand in Nederland zich hoeft aan te melden als zonnestroom-ondernemer, denk ik.

En ik dus ook niet.

Blijft het eigenaardige verschijnsel dat een groot deel van de website van de Belastingdienst vol staat met onzinnige overwegingen over dit onderwerp, die geen enkel praktisch effect hebben.

________

hhBest

Boek & Film 

Bruiloft in triplo

Vandaag maar eens een petererdevriesje.

Maar eerst dit: ik ga me niet verdedigen omdat ik gisteren naar de film ‘Toscaanse Bruiloft’ ben geweest. Wat ik ervan wil zeggen is, dat het een bekwaam gemaakte film is met veel vaart, oog voor detail, goed acteerwerk. Het verhaal verloopt ietwat rommelig zodat je niet steeds weet wat er nu weer aan de hand is en verder kun je opmerken dat het een rolprent is die in beginsel nogal lijkt op Four weddings and a funeral, al gaat het hier om maar drie huwelijken en een begrafenis.

De film speelt ook terecht een beetje de draak met de Toscane-hype die heerst in grachtengordelkringen (‘lekker Toscaans sfeertje’ zeiden de jongens van Jiskefet al) en waarvan een Hollandse bruiloft in Toscane – georganiseerd door een naar Toscane geëmigreerde wedding planner (Sophie van Oers) en haar ouders – een van de uitwassen is.

Regisseur Nijenhuis maakt ook gretig gebruik van de gelegenheid om de draak te steken met de gewoonten van het medisch-juridisch rapalje dat de grachtengordel en Amsterdam Zuidoost bevolkt en die buiten een fikse dosis studentikoze kinderachtigheid en al dat kosmopolitisme toch graag de spaghetti carbonara met een klats room nuttigt – een misdaad tegen de menselijkheid waarop in Italië, zoals een Italiaanse kok in de film terecht opmerkt, de doodstraf staat. Een typisch Italiaans fenomeen moet het ook ontgelden: de neiging van Italiaanse ouders het enigszins te betreuren dat hun zoon het oog heeft laten vallen op een ‘buitenlandse’. (‘Ze eten hun friet met mayonaise!’)

Zo zijn er meer aardige dingetjes, bijvoorbeeld de close-up die je ziet van de tamelijk bloederige bistecca fiorentina die Koos (Dirk Zeelenberg) eet, vlak nadat hij zijn per ongeluk na 25 jaar teruggevonden geliefde Maria (Simone Kleinsma) gedetailleerd heeft verteld hoe ze haar gezicht het best door een plastisch chirurg kan laten pletten.

Nou is het toch nog een soort recensie geworden.

Dus gauw door naar een paar devriesjes. Bijvoorbeeld: een deel van de doodsjieke bruiloftsgasten komt aan in een busje van een camping. (Norcenni Girasole, in Figline Valdarno). Als Maria ziet dat haar man (Ernst Daniël Smid) een hartaanval krijgt, moet ze van schrik per ongeluk een fles rode wijn omgooien, zodat we ‘bloed’ zien vloeien. Maar ze het doet het wel erg expres.

En wat me blijft intrigeren: Jeroen (Jan Kooijman) die de jeune premier en mannelijke hoofdrol speelt, arriveert op de plek van de bruiloft in een antieke rode Alfa Romeo GTV 2000 Bertone (de auto staat te koop op internet). Bij de RDW is de wagen niet terug te vinden, kenteken RP-36-74, maar dat kan van alles betekenen. Wat me wel intrigeert: Jeroen zie je twee keer in hetzelfde model, maar dan met een kenteken dat met XX begint.

Hier zo Peter R. niet alleen de vinger op een fout willen leggen – noem het rustig een blooper – maar hij zou ook een heel uur op tv diepzinnig de kijker aanstarend kunnen gaan graven naar het leed dat hierachter steekt.

De film schijnt een groot succes te zijn. In de reusachtige bioscoop (500 plaatsen of zo) in Kerkrade waar Djamila en ik hem zagen, zaten er buiten ons nog vijf mensen. Daar staat tegenover dat we zo konden binnenlopen, zonder dat ons naar kaartjes werd gevraagd.

En wat ik ook wel eens zou willen weten: op de titelrol zag ik een stuk of vijftien typische Oekraïense namen. WTF?

_______

hhBest

Boek & Film 

Niemand gelooft in reclame

Ergens in een duister hoekje op internet is een hoofdstuk gaande van de eindeloze soapserie die ‘reclame’ heet. Ik meen dat het onderwerp meer in het bijzonder de relatie tussen kapitalisme en reclame betreft. En democratie, niet te vergeten. Waarbij het er op lijkt dat in de modernste tak van de Nederlandse taal het meervoud van het goed Nederlandse woord ’advertentie’ reclames blijkt te luiden. Ik denk dat de media’s daar schuldig aan is.

Toen ik nog bij een dagblad werkte besefte ik maar al te goed dat mijn riante salaris voor een belangrijk deel werd gefinancierd uit de advertentieopbrengst. Dat was een angstige wetenschap. Die pagina waren bepaald niet gratis. Wat als de adverteerders er nu eens achterkwamen dat de mensen al die advertentiepagina’s geen blik waardig keurden en dat zij, de adverteerders, dies de krant de rug zouden toekeren? Een tijdlang dacht ik zelfs dat de adverteerders idealisten waren die graag goede doelen steunden: die beseften terdege dat ze mijn salaris financierden en beschouwden dat als een goed doel.

Maar eerder deze week heb ik weer eens kond gedaan van mijn besef dat adverteerders – die van de overlijdensadvertenties daargelaten – vermoeden of zelfs weten en in ieder geval verwachten dat betalen voor een advertentie een goede investering is die zijn geld dubbel en dik opbrengt.

Inmiddels zijn we al jaren aangeland in de nadagen van de in dagbladen, althans gedrukte nieuwsmedia, afgedrukte advertenties. Men ziet nu vooral de advertenties van de goedkope discountkruideniers in dagbladen en/of huis-aan-huisbladen, gericht op mensen die geen televisie hebben en geen internet of die moderne verschijnselen niet willen hebben of niet weten van het bestaan ervan en van wat je ermee zou kunnen.

De reclame speelt zich tegenwoordig af op de televisie. Dat is zo schreeuwend duur dat de adverteerder wel heel zeker moet weten dat de investering ook rendeert. Ik heb daar geen idee van, ik kijk alleen reclame als ik de hervatting van het erdoor onderbroken tv-programma niet wil missen, de afstandsbediening niet kan vinden, niet hoef te plassen of de afwasmachine te vullen of te legen. Bij de reclame valt me de doorzichtigheid van de truc op – Carglass, inspelend op de angst voor een kapotte voorruit – en de laatste jaren intrigeert me de onbegrijpelijkheid van de boodschap; ook sta ik verbaasd over de manier waarop een advertenties je vooral attendeert op de zwakke punten van het aangeprezen product, waardoor je je wel tweemaal bedenkt voor je het in je aankoopbeleid betrekt. Ik doel hier op bepaalde advertenties van Volkswagen, Opel en van Sunweb. (‘Dat verwacht je niet voor zo’n prijs’).

Gisteren bezocht ik een energieke ondernemer die de gekste dingen doet. Nu had hij bij zijn tankstation een wasmachine geïnstalleerd met een reusachtige trommel waarin je, gewoon in de openlucht, achttien kilo (of vergelijkbaar wasgoed) dekbedden kunt wassen. De machine staat er sinds begin januari, de ondernemer heeft er geen reclame voor gemaakt, maar dag in dag uit worden er dekbedden gewassen – één ding weet ik al heel lang zeker, in een dorp zoals waar ik woon is de enige echte effectieve reclame de mond-tot-mondreclame. Meestal prijs ik me gelukkig dat het geen mond-op-mondreclame is, Maar dit uiteraard geheel terzijde.

En o ja, het frapper toujours zou ik bijna vergeten. Du Bo, Dubon, Dubonnet.

_______

hhBest

Boek & Film