Een lang verhaal kort maken, daar heeft Donna Tartt nog nooit van gehoord. Dat brengt het risico met zich mee dat de lezer vroegtijdig afhaakt, zoals mij gebeurde bij de lezing van De Kleine Vriend, haar vorige boek, uit 2002. Haar debuut, The Secret History, stamt al van meer dan twintig jaar geleden, te weten uit 1992. Tartt schrijft wel heel dikke boeken, maar gelukkig niet vaker dan eens in de tien jaar.
The Goldfinch is zo beschouwd zelfs een jaar te laat. Tartt is in dat boek enigszins teruggekeerd bij het thema van haar debuut: als je probeert een misdrijf geheim te houden stuit je steeds op nieuwe problemen en het komt uiteindelijk van kwaad tot erger.
Het misdrijf waar het hier om gaat is de diefstal van een zeventiende-eeuws schilderijtje, van de betrekkelijk onbekende leerling van Rembrandt, Carel Fabritius, genaamd Het Puttertje. Het vogeltje staat, symbolisch uiteraard, op een stokje en is met een kettinkje aan zijn kooitje gebonden. ‘Je kunt zo vaak proberen weg te komen als je wil, je moet toch altijd terug.’ Lees verder op Boek & Film.