Mijn oudste zuster, alweer jaren overleden, werd niet moe te vertellen dat ik een zeer aparte manier van kijken had naar films en circusvoorstellingen. Ik bekeek namelijk vooral ‘hoe ze het gedaan hadden’, waardoor meteen ook de mogelijkheid emotioneel bij het gebeuren betrokken te raken werd gefnuikt. ‘Dat is niet echt, dat hebben ze zo en zo gedaan,’ placht ik te zeggen, en niet eens met de eigenwijsheid of parmantigheid van de twaalfjarige, maar gewoon: zo keek je naar een film, een trapezenummer of een goocheltruc.
Pas vandaag, toen ik de even gelegenheid had de aflevering van De Wereld Draait Door van gisteravond te bekijken, begreep ik dat ik tot een merkwaardig en zeldzaam menstype behoor, en dat ik op dit punt… Peter R. de Vries als lotgenoot moet beschouwen.
De Vries kijkt naar misdaadseries op tv met die ogen: hij ziet alles dat fout gedaan wordt, en ergert zich dan – aan een rechercheur die in haar eentje en lopend iemand verhoort, bewijsmateriaal in de binnenzak heeft en nooit iets opschrijft, bijvoorbeeld. Of aan iemand wiens hand is afgehakt, die er door een dierenarts onverdoofd laat aannaaien en direct daarna, met die hand, de dierenarts wurgt.
Terwijl hij dat vertelde hóórde ik mezelf hetzelfde zeggen. Ze leg ik ook op alle slakken zout als ik een vertaling van een boek lees. Ik gooi het boek boos weg als daarin een Kalasjnikov ‘een schietgeweer’ wordt genoemd. Ik lees dus bijna nooit vertalingen.
Jean-Pierre Geelen schreef er vandaag over in zijn tv-recensie in de Volkskrant, en tijdens de uitzending van DWDD lachte iedereen zich dood om die gekke De Vries: ‘Joh, het is TELEVISIE!’ En dan hoeft het dus niet te kloppen. Blijkbaar.
Ik realiseerde me opeens dat ik daarom ook mijn columns ben gaan schrijven, omdat ik steeds om me heen dingen zie gebeuren die helemaal niet kúnnen. En die dus verder niemand ziet of belangrijk vindt.
Mijn oudste zus deed haar verhaal over mijn opmerkelijke gedrag met een positieve ondertoon, maar het publiek van Matthijs van Nieuwkerk lachte De Vries recht in zijn gezicht uit. Gelukkig merkte ik toen wel een verschil tussen hem en mij: als ik mijn verhaal heb gedaan en iedereen is uitgelachen voel ik me diep beledigd. De Vries had het niet in de gaten dat hij uitgelachen werd. Of hij kan zijn mimiek perfect beheersen. Kan ook. Logische volgende vraag: Hoe zou hij dat precies doen?
Ik heb het nog niet gezien maar ik kom er nog wel achter. Dan zal ik het jullie melden, omdat jullie nooit wat zien ‘omdat het maar film, televisie of het leven zelf is.’
_______