SanteLOGie

Een levensgevaarlijke seksmaniak

Normaal ben ik geen voorstander van het links en rechts plegen van politieke moorden, en zeker zelf zou ik er niet gauw toe in staat zijn – ik bedoel, het geeft een hoop rommel en als het een beetje misloopt mag je die nog allemaal zelf opruimen ook.

Maar na het lezen The Dark Side of Camelot van Seymour Hersh – een beetje bijtijds, ik geef het toe: het boek viert dit jaar zijn zeventiende verjaardag – denk je: beter ruim vijftig jaar na dato dan nooit: de moord op John F. Kennedy, op 22 november 1963 in Dallas kwam maar net op tijd, voordat er echt grote ongelukken gebeurden. En dat het voordien tijdens het presidentschap van deze zeer geliefde en zeer betreurde leider van de westerse wereld niet tot grote rampen zoals de Derde Wereldoorlog was gekomen, dat hebben we niet aan Kennedy te danken. Integendeel.

Dat is dus een korte samenvatting van het boek van Hersh. Het boek is geschiedschrijving en journalistiek tegelijkertijd, het is eigenlijk een saai stukje werk, 450 pagina’s uitpluizerij van officiële stukken tegen het licht van eerder opgeschreven en/of door Hersh zelf gehouden interviews, verdeeld over een aantal hoofdstukken waarin diverse kwesties aan de orde kwamen.

Ik zal proberen een korte samenvatting te geven. Zie verder Boek & Film 

Het MKB is een haartje betoeterd

Maar als ik nou ook eens wat mag zeggen: ik ben dezer dagen bezig een periode van ongeveer zes jaar af te sluiten waarin ik, om redenen van inkomstenverwerving, intensief in contact stond met het Midden- en Kleinbedrijf, zeg maar rustig het MKB Brandstof, van de zinderende enclave in het Zuiden des lands waar ik mijn dagen slijt. Het betreffende contact is mij niet erg goed bekomen, moet ik zeggen. Je kunt rustig stellen dat het feit dat ik nu, niet door mijn eigen toedoen, niet meer aan dit turbulente leven van dit deel van de aardkloot hoef deel te nemen, mij – met alle spijt over de gederfde inkomsten – voorkomt als een bevrijding.

Want uitzonderingen daargelaten zijn de leden van deze nijvere tussenlaag van de samenleving mij allesbehalve medegevallen en vanmorgen heb ik ze, opnieuw uiteraard uitzonderingen daargelaten, tegenover een andere consument nog eens omschreven als ‘dat deel van de natie dat de rest van de samenleving beschouwt als een grote portemonnee, waarvan de gehele inhoud naar hen toe moet komen, en rap een beetje, en als het niet goedschiks kan, dan moet het maar kwaadschiks.’

Ik wil verder niks ten nadele van de neringdoende middenstand zeggen, hoogstens nog dat ik jullie aanraad ze permanent in de gaten te houden, met de hand op de knip. Ik spreek soms mensen die er op wijzen dat velen in de bedoelde kringen toch maar ’s morgens voor dag en dauw uit de veren moeten, zes dagen in de week, ten einde op steeds wisselende marktpleinen in weer en wind hun waren aan de man en/of vrouw te brengen. Allemaal waar. Maar deze filantropen doen dat niet zonder klinkend eigenbelang en daarentegen wel met winstoogmerk.

Nog zoiets: is het leuk om een of meer saaie supermarkten te hebben waar je je dag en nacht de benen voor uit je geachte achterwerk rent? Nee, natuurlijk. Maar de situatie gaat er heel wat rooskleuriger uitzien als je je realiseert dat ook deze bezigheid geen windeieren legt, tenzij je bedragen van rond de ton (of meer) netto per jaar tot de windeieren wilt rekenen, natuurlijk.

En in zo’n supermarkt werken tussen de tachtig en honderd mensen. ‘Die verdienen toch maar mooi de kost omdat wij ze werkgelegenheid verschaffen’, zegt de exploitant desgevraagd. Minder dan een ton per jaar, zou ik daar, zeer ter snede, aan toe willen voegen.

Eind vorige week kwam het MKB Brandstof met het lumineuze idee ‘hoe je toch al niet al te karige inkomen verder te vergroten over de ruggen van dat personeel’, namelijk door de winkel van ’s morgens vroeg tot ’s avonds open te houden, zeven dagen in de week, maar daarvoor niet meer de toeslagen te betalen voor arbeid op daartoe minder aangename uren. De MKB’ers in kwestie vinden dat ook wel arbeidsongename uren, maar die worden voor hen natuurlijk weer sterk veraangenaamd door de binnenstromende revenuen: elk uur langer open levert harde pegulanten op. Een echte MKB’er wil daarvoor desnoods 360 uur in de week werken.

Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen is dit: ik adviseer het winkelpersoneel aan hun eigen MKB’er het advies te geven de toeslagen te steken op de plaats waar de zon niet schijnt, en vervolgens zelf met de kids van het zonnetje te gaan genieten.

Natuurlijk moet je even wennen aan de bijbehorende inkomstenderving. Maar daar moet je maar even doorheen bijten en met mij roepen: de winkels doordeweeks dicht om 18.00 uur, op zaterdag om 16.00 uur en op zondag gesloten. En anders is er nog altijd de Voedselbank.

Zijn ze nou helemaal een haartje betoeterd.

_________

hhBest

Boek & Film 

Geen verstand van kunst

Het moet er maar eens uit: al sinds Nico Dijkshoorn zijn columns over Big Brother schreef op de reeds lang tot het verleden behorende nieuwswebsite Planet Internet voel ik een zekere verwantschap met zijn gedachtenwereld. Let wel: verder is hij natuurlijk een irritónt ventje met dat gruwelijke plat Amsterdams van hem, maar in bepaalde opzichten denken we ongeveer hetzelfde. Er is nog een verschil: hij verdient de kost met die gedachtenwereld, ik heb de neiging die van mij verborgen te houden, dan wel mooier voor te stellen dan die is. Noem het karakterzwakte.

Maar vandaag doen we het eens even anders.

Aanleiding is de lezing van het Volkskrant Magazine en oppervlakkig doornemen van het plaatselijk nieuwsblad.

In het VKM schrijft Dijkshoorn sinds enige tijd wekelijks een kort stukje naar aanleiding van een kunstwerk. Vandaag is het ‘Het huis met het gele dak’ van Marc Chagall aan de beurt. Als Marc nog leefde zou hij nu aanleiding zien alsnog zelfmoord te plegen.

Nee, daar was al eerder gelegenheid voor, toen Gerard Reve een gedicht schreef met de titel ‘Liever niks’ dat eindigt met de zinnen: ‘Maar als ik ook iets zeggen mag: of dat paard door de lucht vliegt of niet, liever helemaal geen kunst dan Marc Chagall’. Sinds ik dat gedicht las, omstreeks 1975 zal het geweest zijn, heb ik de neiging met die blik naar werk van Chagall te kijken. Of ik daar gelijk in heb, dat staat nog te bezien, maar het is wel mijn mening, en laat die nu gedeeld worden door, ja hoor, Nico Dijkshoorn.

Wij hebben geen verstand van kunst. En wij hebben daar schijt aan. Zo.

Ooit ried ik een kunstkenner ter redactie, hij is reeds lang in de hemel, aan een tentoonstelling van het werk van een door mij stiekem bewonderde, maar hem onbekende schilder Melle Oldeboerrigter te bezoeken. Hij kwam verontwaardigd terug, ik was meteen ook afgekeurd als collega kunstkenner. (Zie het werk Pipa van Melle uit 1959, hiernaast.) Ik bleef stiekem Melle mooi vinden. Tegenwoordig heet dat guilty pleasure – mijn hele kunstmin, of het nu om schilderen, filmen, muziekmaken, zang & dans gaat bestaat uit guilty pleasures en ik weet inmiddels dat ik daarin niet alleen sta.

Hetzelfde betreffende lezen. Vroeger maakte ik me zorgen; ik schrijf wel eens een stukje over een boek dat ik net gelezen heb en denk dan: ik weet eigenlijk niet of dit literatuur is, en dan draai ik daar in het resulterende stukje handig omheen. Vanmorgen lees ik een column van Bert Wagendorp, met wie ik overigens verder heel weinig gemeen heb, dat het hem geen bal kan schelen of het mirakels goed verkopende boek van een Zwitserse schrijver literatuur is of niet: ‘Een goed boek is een goed boek. Of het literatuur is: je m’en fous.’ (Volgens mij is dat een vertikking, het moet ‘je m’en fou’ zijn.)

Gelukkig staan er dus ook nogal wat slordigheden in allerlei artikelen in de twee kranten die ik vanmorgen las, ook al zoiets waarvoor ik me eigenlijk pleeg te schamen of zorgen te maken: hebben mijn vertikkingen iets te maken met het klimmen der jaren? Maar nee, het is wijdverbreid, ook onder veel jongere verslaggevers en redacteuren.

Deze bekentenissen laten tot mij het besef doordringen dat ik er geld mee kan verdienen: ik kan namelijk ook al niet mooi fotograferen, ik heb die nieuwe dure camera dus helemaal niet nodig.

Wat een geruststelling. Om met Matthijs van Nieuwkerk te spreken: bedankt Nico.

________

hhBest

Boek & Film 

Een rijk historisch rad voor ogen

Hoe in een paar dagen je kijk op de geschiedenis, ik bedoel op de geschiedenis van Nederland van de laatste zeventig jaar, kan veranderen.

Kort samengevat wat je altijd min of meer gedacht hebt: toen we samen met de geallieerden de Duitsers in de pan hadden gehakt, begonnen we energiek aan de wederopbouw van het zwaar geteisterde land. Wij waren die babyboomers, weet je wel? Wij hebben het land vanaf de fundamenten wederopgebouwd, en intussen spaarden wij ons laatste korstje brood uit onze monden om ervoor te zorgen dat onze kinderen en kleinkinderen het beter zouden hebben dan wij.

In het boekenkatern van de Volkskrant zag in een samenvatting van een nieuw boek van Ad van Liempt, genaamd Na de bevrijding, de loodzware jaren 1945-1950. Van Liempt is een geschiedschrijver die lak heeft aan de vrome officiële geschiedschrijving, en het beeld dat hij oproept van de eerste vijf, zes jaar na de bevrijding, is nog aanzienlijk minder opgewekt dan we al gewend waren.

Want in plaats van ons te concentreren op de wederopbouw waardoor bijvoorbeeld iedereen een fatsoenlijk dak boven het hoofd zou krijgen, gaven we al die tijd miljoenen guldens per dag uit aan een jarenlange koloniale oorlog, die alleen maar kon mislukken, en dan ook mislukte – het land stond aan de rand van het faillissement en als de Verenigde Staten en de Verenigde Naties Nederland niet onder druk hadden gezet, waren we wellicht doorgegaan tot we erbij neervielen.

Daar stopt Van Liempt. Maar de geschiedenis ging door: nauwelijks bekomen van het verlies van Nederlands Indië werd Nederland getroffen door een ramp die duidelijk maakte dat er nogal wat schortte aan de verdediging tegen het water, waar we zo trots op waren. De jaren vijftig verstreken zo in keurige armoede terwijl het onmogelijk leek dat de woningnood ooit zou worden opgelost.

En toen kwam het schip met geld, door de vondst van de gasbel van Slochteren. Ergens las ik kort samengevat wat er vervolgens gebeurde: we maakten het geld op zoals een halve zool die per ongeluk de hoofdprijs in een loterij wint. De miljarden inkomsten uit de gratis ondergrond van Groningen maakten dat de opeenvolgende regeringen het gas gingen uitverkopen en de opbrengst met de knollen in de pot lieten verdwijnen. Weliswaar bleef de woningnood doorsukkelen en waren er nog altijd te lage dijken, maar regeren ging lekker makkelijk zo, de bomen groeiden immers tot in de hemel – we hadden gratis en voor niets een onuitputtelijke bron van inkomsten gevonden.

De jaren zeventig, tachtig en negentig verstreken in de zekerheid dat niet alleen de gasbel onuitputtelijk was, maar dat het inmiddels uitgevonden gratis geld de laatste mindere probleempjes zou oplossen, zoals een huis dat eeuwig meer waard werd en een salaris dat eeuwig doorsteeg. Om van de pensioenen nog maar te zwijgen.

We ontwikkelden ook een perfect doof oor voor probleempjes die bleven. Beleefd namen we kennis van de dalende bodem in het Noorden van het land, keken wel even op van de aardbevinkjes, maar ach, dat was niks bij wat de mensen in Italië en Iran geregeld meemaakten.

En toen was het crisis. Ineens wisten we dat het aardgas grotendeels op was, dat het gratis geld peperduur was gebleken en dat we de laatste zorgeloze zomer achter de rug hadden.

Ik hoor wel het voorbeeld van Noorwegen noemen, waar ze de baten van olie en gas op de bank hebben staan en alleen leven van de rente. Maar Noorwegen is een land dat acht keer zo groot is als Nederland met een inwonertal dat eenderde is van dat van Nederland; waar het eenvoudig vissen en jagen nog flink voorziet in het levensonderhoud en de rest van het land olie oppompt – en waar Hollandse pretenties ver te zoeken zijn.

Zeventig jaar kommer en kwel, dus. Een land dat zichzelf en zijn inwoners al die tijd voor de gek houdt. Hoewel: geschiedenis is ook maar wat je er zelf van maakt.

_______

hhBest

Boek & Film 

The Circle is een waarschuwing

Halverwege The Circle van Dave Eggers weet je al dat de schrijver het zich deze keer gemakkelijk heeft gemaakt: hij heeft een eenentwintigste-eeuwse versie van George Orwell’s 1984 geschreven. Dezelfde griezelige wereld, zelfs dezelfde soort slogans: Geheimen zijn leugens en Privacy is diefstal, een protagoniste, Mae, die het allemaal geweldig of minstens vanzelfsprekend vindt en dissidente figuren die zich proberen te onttrekken aan het alomtegenwoordige totalitaire systeem, dat het internet is geworden en waarbij een particuliere onderneming, The Circle, de macht over de wereld overneemt. Dissidenten met wie het allemaal verkeerd afloopt. De enige hoop lijkt te zijn dat het driemanschap dat The Circle leidt, tegen het eind van het boek, door onderlinge meningsverschillen uiteen lijkt te vallen. Lees verder Boek & Film.

Op elke slak hoort zout

Mijn oudste zuster, alweer jaren overleden, werd niet moe te vertellen dat ik een zeer aparte manier van kijken had naar films en circusvoorstellingen. Ik bekeek namelijk vooral ‘hoe ze het gedaan hadden’, waardoor meteen ook de mogelijkheid emotioneel bij het gebeuren betrokken te raken werd gefnuikt. ‘Dat is niet echt, dat hebben ze zo en zo gedaan,’ placht ik te zeggen, en niet eens met de eigenwijsheid of parmantigheid van de twaalfjarige, maar gewoon: zo keek je naar een film, een trapezenummer of een goocheltruc.

Pas vandaag, toen ik de even gelegenheid had de aflevering van De Wereld Draait Door van gisteravond te bekijken, begreep ik dat ik tot een merkwaardig en zeldzaam menstype behoor, en dat ik op dit punt… Peter R. de Vries als lotgenoot moet beschouwen.

De Vries kijkt naar misdaadseries op tv met die ogen: hij ziet alles dat fout gedaan wordt, en ergert zich dan – aan een rechercheur die in haar eentje en lopend iemand verhoort, bewijsmateriaal in de binnenzak heeft en nooit iets opschrijft, bijvoorbeeld. Of aan iemand wiens hand is afgehakt, die er door een dierenarts onverdoofd laat aannaaien en direct daarna, met die hand, de dierenarts wurgt.

Terwijl hij dat vertelde hóórde ik mezelf hetzelfde zeggen. Ze leg ik ook op alle slakken zout als ik een vertaling van een boek lees. Ik gooi het boek boos weg als daarin een Kalasjnikov ‘een schietgeweer’ wordt genoemd. Ik lees dus bijna nooit vertalingen.

Jean-Pierre Geelen schreef er vandaag over in zijn tv-recensie in de Volkskrant, en tijdens de uitzending van DWDD lachte iedereen zich dood om die gekke De Vries: ‘Joh, het is TELEVISIE!’ En dan hoeft het dus niet te kloppen. Blijkbaar.

Ik realiseerde me opeens dat ik daarom ook mijn columns ben gaan schrijven, omdat ik steeds om me heen dingen zie gebeuren die helemaal niet kúnnen. En die dus verder niemand ziet of belangrijk vindt.

Mijn oudste zus deed haar verhaal over mijn opmerkelijke gedrag met een positieve ondertoon, maar het publiek van Matthijs van Nieuwkerk lachte De Vries recht in zijn gezicht uit. Gelukkig merkte ik toen wel een verschil tussen hem en mij: als ik mijn verhaal heb gedaan en iedereen is uitgelachen voel ik me diep beledigd. De Vries had het niet in de gaten dat hij uitgelachen werd. Of hij kan zijn mimiek perfect beheersen. Kan ook. Logische volgende vraag: Hoe zou hij dat precies doen?

Ik heb het nog niet gezien maar ik kom er nog wel achter. Dan zal ik het jullie melden, omdat jullie nooit wat zien ‘omdat het maar film, televisie of het leven zelf is.’

_______

hhBest

Boek & Film 

Waar zoeken zij?

In Zevenbergen is een vrouw vermoord, vermoedelijk door haar ex-echtgenoot. De bevolking van het dorp werkte mee aan de speurtocht toen de vrouw nog vermist werd. In de krant staat een foto, met als onderschrift: ‘Buurtbewoners, familie en vrienden zoeken naar Claudia Oskam.’ En waar zoeken zij? Waar anders in de telefoon!

En als het dan toch gebeurt…

In het plaatselijk ochtendblad lees ik vanmorgen in een overlijdensadvertentie: ‘…na een oneerlijke strijd overleden…’ Nieuwe trend in het uitvaartwezen: natrappen!

Maar het leven gaat door en één ding moet je daarbij tot elke prijs zien te vermijden. Je krijgt een leuke schnabbel – voor de jongelui: je krijgt als zzp’er een project – die een tijdje loopt, sterker: voor onbepaalde tijd is aangegaan. En dan moet je dus toch vermijden dat de opbrengst deel gaat uitmaken van je dagelijkse budget, waar je brood van koopt en wijn en appeltjes en erger nog: je nieuwe auto van gaat afbetalen. Of een hypotheek regelt die gebaseerd is op die uitbreiding van het inkomen.

En dat wordt je schnabbel, in casu het krantje waarvoor je werkt, onderuit gehaald omdat de adverteerders het de rug toekeren, en krijgt je inkomen, dat je in de loop van de jaren als vast was gaan beschouwen, een klap waarbij vergeleken de korting van je pensioen van vorig jaar kinderspel was.

(Even tussen haakjes en vooral voor de duidelijkheid: wat ik in de vorige alinea schrijf, is natuurlijk hypothetisch en de verwachting is dat het krantje net als elk jaar weer opkrabbelt en tot in lengte van jaren zal blijven bestaan.)

Hoe dan ook: onwillekeurig ga je toch zitten bedenken wat je zou moeten doen. En dan gaan de gedachten naar de afgelopen maanden toen het financieel een compleet circus was. Elke dag stopte er wel een bestelwagentje voor de deur en er waren ook dagen bij waarop er twee of drie opdoken om soms wel twee of drie kleine of grote pakketten af te leveren, besteld via internet. Wat mijzelf betreft: vooral boeken, planken vol – met onbegrijpelijke krachtsinspanning heb ik weten te voorkomen dat ik maar weer eens een digitale camera kocht, een cruise boekte of inging op een bijzondere aanbieding Brunello di Montalcino.

Af en toe zag ik het ’s nachts, als ik wakker werd, opeens somber in: als de schnabbel zou stoppen – dat doet hij niet, ik herhaal het nog maar eens – dan konden we altijd weer te duur uitvallende vakanties vergeten, zouden we het sparen tot het uiterste moeten beperken, moesten we de wijnhobby drastisch inperken, konden we uit eten gaan wel vergeten en zou ik op zekere dag de hele boekenvoorraad opnieuw moeten gaan lezen in plaats van aanvullen.

Maar hoe deden we dat dan vóór ik aan ‘het project’ begon? Toen leefden we er ook goed van, toch? Nou dan, dat moet voortaan wéér kunnen.

De winst is vooral dat ik veel mensen in het dorp heb leren kennen en zelfs weet wie hoort bij de plaatselijke maffia.

Een ervaring en rijker en nauwelijks armer, wat wil je nog meer?

_______

hhBest

Boek & Film 

Zelfplagiaat

‘Een professor in Amsterdam wordt beschuldigd van zelfplagiaat.’

‘Wat zeg je me daar?’

‘Een professor in Amsterdam wordt beschuldigd van zelfplagiaat.’

‘1 april is anders nog een heel eind weg. Of heeft iemand geprobeerd alvast een sterke kandidaat te noemen voor ‘het woord van het jaar 2014’?’

‘Nee, echt, de professor is een zeeg gezaghebbende econoom, hij schrijft erg veel wetenschappelijke artikelen die gretig worden gepubliceerd door allerlei bladen. En in die artikelen, begrijp ik, haalt hij dingen aan die hij al eerder heeft geschreven in andere artikelen zonder dat erbij te vermelden en dat mag blijkbaar niet.’

‘Leefde Pythagoras nog maar.’

‘Hoe zo?’

‘Dus die zou maar een keer hebben mogen beweren ‘De som van de kwadraten van de rechthoekszijden van een rechthoekige driehoek is gelijk aan het kwadraat van de hypotenusa’? Dus wie even niet oplette komt er daarna maar niet uit met a kwadraat plus b kwadraat is c kwadraat? Want je kunt het nergens meer opzoeken omdat Pythagoras niet in een wetenschappelijk tijdschrift schreef, en wie het nu dus opschrijft is een plagiaris zonder bronvermelding.’

‘Ja ik denk het. O, dus daarom vindt je het jammer dat hij dood is.’

‘En Archimedes ook.’

‘De opwaartse kracht die een lichaam in een vloeistof of gas ondervindt is even groot als het gewicht van de verplaatste vloeistof of gas.’

‘Ja, nu ben je dus ook schuldig. Je citeert zonder bronvermelding!’

‘Jawel, maar ten eerste schrijf ik het niet op, ten tweede schreef Archimedes het niet in een wetenschappelijk tijdschrift en bovendien is het geen zelfplagiaat.’

‘Huh?’

‘Daar hadden we het toch over. En ik ga het niet herhalen, want dat is dan wel degelijk zelfplagiaat.’

‘Ik word een beetje duizelig.’

‘Ja dat heb je met wetenschap. Altijd even lastig.’

‘Dat lijkt me een mooi onderwerp voor een artikel in een wetenschappelijk blad. Let je wel een beetje op je citeergedrag?’

‘Ja meneer.’

________

hhBest

Boek & Film 

De barre winter van 2014

Weten jullie nog van de winter van 1955/1956? Die had tot eind januari geen noemenswaardigheden opgeleverd, of het moest zijn dat de temperatuur niet of nauwelijks onder nul was geweest. Tot 30 januari. In de nacht van 30 op 31 januari vroor het enkele graden, de nacht daarop werd het in De Bilt min 16 en op 14 februari werd de Elfstedentocht verreden. Februari werd de koudste maand van de twintigste eeuw. Op 16 februari werd het in Volkel min 25.8, de op een na koudste nacht van de eeuw; de hele maand, tot 26 februari, bleef de temperatuur onder nul; maart was ook niet veel soeps, met op enkele dagen een temperatuur van rond de 12 graden boven nul.

Enkele weerbureaus die het moeten hebben van berichten over de nabije toekomst, voorspellen de inval van de winter al voor volgende week donderdag of vrijdag – ze spreken het niet zo uit natuurlijk, maar aan de beschrijving van een gloednieuw en buitengewoon onheilspellend weerverschijnsel, de polar vortex, te zien zouden we wel eens Amerikaanse toestanden kunnen krijgen.

Hoe dan ook: Erik Hulzebosch*) en Erben Wennemars, de twee gepatenteerde gekken van het ijsgebeuren, zaten gisteravond alweer in De Wereld Draait Door en dat doen die jongens ook niet voor niks. Ze zaten er zogenaamd omdat er bij de VPRO in de kelder wat pizzadozen waren gevonden, bevattende de productie van een aantal, ik geloof wel veertien, documentairemakers die destijds waren uitgestuurd om samen een avondvullende documentaire te maken over de laatste Elfstedentocht tot nu toe, die van 1997.

Dat moet een mooie cent gekost hebben toen, maar die avondvullende film was er niet van gekomen. Sterker nog: een groot deel van het kostelijke materiaal is zelfs spoorloos verdwenen, en in DWDD werd een ietwat lamlendige oproep gedaan aan de kijkertjes: als u nog een paar van die volle pizzadozen hebt liggen, stuur ze dan even naar ons toe. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is zo slordig met dat soort materiaal om te springen.

Nee, dan hebben ze het in De Bilt beter voor elkaar, met hun doemarchieven vol cijfertjes die tonen hoe bar en boos het weer vroeger was – de moderne weerbureau’s moeten flink overdrijven om daar nog een overtreffende trap van te leveren.

Voorlopig even geen voetbalonzin in DWDD dus, zodat er gisteren ruimte was voor Frits van Oostrom en Herman Pley, die eigenlijk niet konden uitleggen hoe ze zo zeker wisten dat de voorgelezen Middel-Nederlandse teksten op een website die zij kwamen promoten, ook echt zo werden uitgesproken als duizend jaar geleden. ‘We hebben daar natuurlijk geen bandopnamen van,’ verklaarden ze behulpzaam en ook wel informatief.

Voorlopig heb je aan die mededeling niks, want de bijbehorende app is alleen geschikt voor iPad.

Wij moeten het voorlopig doen met Ali B., die het Wilhelmus rapt.

Hedendaagser kan bijna niet.

_______

*) Zie de reacties.

________

hhBest

Boek & Film