Als je wilt, kun je je hele leven blijven studeren. Voor vrijwel alles bestaat wel een opleiding. Ik noem een voorbeeld: een opleiding waarbij je je vliegangst kunt overwinnen. Nou ja, opleiding: het gebodene grenst natuurlijk vooral aan therapie, want wie vliegangst heeft weet dat pleinvrees, tunnelvrees, claustrofobie, arachnofobie en zoekt u er zelf nog maar een paar uit, niet ver meer zijn. Van Kooten en De Bie vonden ooit de ‘allesvrezer’ uit, geniaal, als altijd.
In leerzame televisieprogramma’s zoals Man Bijt Hond is af en toe sprake van nieuwe angsten; gisteren bespraken de twee caissières bijvoorbeeld arachobutyrofobie: angst dat de pindakaas aan je verhemelte blijft plakken. Het nuchtere advies was natuurlijk: eet dan geen pindakaas.
Zoiets zou ik ook willen zeggen tegen mensen die lijden aan skiliftangst. Het is een mooi woord dat je, als je niet beter wist, ergens in Noord-Zweden zou kunnen plaatsen, maar nee: het is Nederlands en het komt net te laat voor opname in de lijst van ‘woorden van het jaar 2013’.
Je zou zeggen dat skiliftangst op zich heel begrijpelijk is, maar toch geen ziekte die voor Nederlanders in het basispakket van de zorgverzekering moet. De enige skiliften in dit land bevinden zich in een paar kunstmatige en overdekte skibanen; eentje ervan bevindt zich hier in het dorp. Ik vernam van het bestaan van de aandoening ook al via de tv, waar ook meteen een cursusleider skiliftangst bij werd opgevoerd. Hij geeft een heuse driedaagse cursus waarvan twee dagen theorie, waarna de lijder daadwerkelijk in de skilift moet. Je zag in de reportage de doodsangst in de ogen van de cursisten.
En niet ten onrechte; ik ben zelf ook wel eens met de skilift omhoog gegaan naar een plek waarvandaan je met de stoeltjeslift verder omhoog kunt. Ik ging natuurlijk niet skiën, ik ben, net als Sinterklaas, niet gek, ik ging gewoon gezellig in de zon zitten op het terras van een berghut, waar ik mij de calvados prima liet smaken.
En zag vanachter mijn glaasje wat er kan gebeuren met de skilift; ik keek toe hoe een vrouw probeerde uit te stappen, struikelde en met haar voorkantje, inclusief het gezicht, op het keiharde ijs knalde en zo een meter of vijftig de steile helling afschoof, met als resultaat dat haar gezicht op niet geheel esthetische wijze verbouwd was, zeg maar gerust: uitgesmeerd werd over die vijftig meter ijs. Of het nog goed gekomen is, heb ik niet kunnen waarnemen, ik nam, na dit alles gezien te hebben om bij te komen van de schrik nog een glas calvados, daar had ik geen cursusleider skiliftangst voor nodig.
Het raadsel waar ik voor sta: ze zijn bang voor de skilift, maar niet voor de levensgevaarlijke afdaling op ski’s, een ‘sport’ die elk seizoen de zorgverzekering weer enige honderdduizenden euro’s kost. (En het unieke bergmilieu naar de kloten helpt, maar dit uiteraard terzijde.)
Ik weet in ieder geval wel een goedkopere oplossing voor skiliftangst, een oplossing die lijkt op die voor arachobutyrofobie: ga dan niet skiën.
________