‘Het publiek verjongt, de lijst niet’. Ja, dat is weer zo’n misstand die op de middellange termijn rampzalige gevolgen zal hebben. En wie is daar het slachtoffer van? Hèhè, natuurlijk het verjongde publiek.
Ja, ik besef: ik spreek in raadselen. Daarom maar meteen opheldering: de lijst, dat is de lijst van de Top 2000 met tweeduizend stukjes lichte muziek, die traditioneel in de laatste week van het jaar ‘gedraaid’ worden op Radio 2, met als apotheose, als niemand meer luistert omdat er dringend bubbels ingeschonken moeten worden, de draak aller draken de Bohemian Rhapsodie van de inmiddels al eeuwen voormalige Britse popgroep Queen. Bij het jongere publiek, zoals zich dat om de tv schaart bij De Wereld Draait Door, valt dat nummertje intussen duidelijk onder de guilty pleasures: iets dat je in de beslotenheid van de automobiel keihard meebrult als het ook na 31 december wel eens ‘gedraaid’ wordt, hetgeen steeds sporadischer voorkomt, maar waar je voor geen goud je kornuiten op zou durven vergasten die zich inmiddels gewend hebben tot het actuele genre – en vraag me niet wat dat zou kunnen zijn, want dat weet ik niet.
Ik ben hoe dan ook onbevoegd. Slechts hoogst zelden wil ik nog wel eens Lasciatemi cantare ‘draaien’ van Toto Cotugno, of Tango van Ornella Vanoni, of Alors on danse van Stromae, Haus am See van Peter Fox of All I wanna do van Sheryl Crow. (en met ‘draaien’ bedoel ik niet dat de muziek afkomstig is van een LP, EP of een singletje en al helemaal niet van een bandje, maar gewoon van de harde schijf van de pc.)
Maar dan heb je meteen ook de meeste van mijn guilty pleasures op een rijtje. En als op de radio het snelle deel van de Mondscheinsonate te horen is brul ik dat ook keihard mee, net als de Prelude en fuga in d klein van J.S. Bach.
Voor de rest heerst hier in huis een weldadige stilte. (Tot iemand roept: wat een rare verjaardag, ik hoor geen muziek! En afgezien van de momenten zijn waarop de zoon des huizes zijn eigen stembanden teistert door enkele van zijn favoriete popsongs mee te brullen.)
Het citaat in de eerste zin komt uit een serieuze column in het tijdelijk weer op papier aanwezige lijfblad, waarin een en ander aan de kaak wordt gesteld. De schrijver, wiens portret bij de column staat, oogt tamelijk jong en hij beklaagt zich met name over het feit dat de Top 2000 bijna uitsluitend nummers bevat uit de jaren zestig en zeventig en bijvoorbeeld niets van The White Stripes.
Tja. Vervelend. Maar de betrokkene zou lering kunnen trekken uit het feit dat de schier eindeloze lijst met veel Beatles, Rolling Stones en dus Queen ‘gedraaid’ wordt op Radio 2: de zender waar de voorkeur van de veertigplussers naartoe gaat.
Tegen de jongelui zou ik willen zeggen, scheer je weg: wat jullie willen horen zit al in je telefoon, je iPod en je iPad, en als dat niet voldoende is kun je terecht bij 3FM, iTunes en andere internetsites met namen waarin de hoofdletters ergens in het midden staan.
Neem het van mij aan: ik ben neutraal, ik luister, zoals hierboven uiteengezet, nergens naar.
Jawel, naar Radio 1 natuurlijk. Ik wil weten wat Rutte uitspookt en Obama en Janssen Steur.
De Top Talloos & Hopeloos, zeg maar.
_______