SanteLOGie

Leuk programma op de verkeerde tijd

Het moet omstreeks 5 januari 1976 zijn geweest dat ik tijdelijk een troosteloze jarenvijftigflat in Den Haag betrok. Het was de flat van tante Janny die om redenen die er verder niet toe doen de flat niet bewoonde maar wel, compleet gemeubileerd en gebruiksklaar, achter de hand hield. Ik kon er dus tijdelijk verblijven, in afwachting van een meer definitieve huisvesting in mijn nieuwe standplaats Den Haag.

Voor het eerst van mijn leven was ik helemaal alleen. Ik deed de raarste dingen. Zo stond ik vroeg op, kocht een Volkskrant en ging die op het ijskoude strand van Kijkduin lezen, terwijl ik er flink de pas in zette.

En ’s nachts, als de eenzaamheid pas echt toesloeg, sliep ik met de radio aan.

Ik noem opzettelijk de datum 5 januari 1976, omdat op die dag de eerste uitzending van het radioprogramma Met het oog op morgen plaats vond. Het kan best zijn dat ik er pas na een paar dagen of zelfs weken in viel, maar hoe dan ook: het programma van elf tot twaalf hielp me bij te blijven met het nieuws en me een beetje minder kil en eenzaam te voelen in die troosteloze buurt in die troosteloze uithoek van Den Haag – het was zowat in Wateringen, dus dan begrijp je het wel. Om de ramp in zijn volle omvang te tonen moet ik de straatnaam noemen: de Wantsnijdersgaarde.

Jaren luisterde ik naar dat programma, maar intussen ontstond het internet en waren er voortreffelijke nieuwsprogramma’s op de tv – overdag werd je tot bijna vervelens toe bijgepraat door Radio 1. En Kees Buurman, de uitvinder van MHOOM, ging dood.

Kortom, ik luisterde steeds minder naar Het Oog, hoe illuster de lijst van presentatoren ook mocht zijn, intussen. Ik vertrouwde erop dat het zonder mij ook wel zou lukken, kreeg nog mee dat sinds 1980 rond de Dodenherdenking de zanger van de tune Reinhardt Mey een paar keer afgelost werd door iets anders omdat je rond begin mei een hoop mensen leed deed met een Duits lied. En hoewel het van het begin af aan een eigenaardige keuze was geweest als tune voor het programma, is het inmiddels zo vastgeroest dat de oude Duitse bard ook bij het honderdjarig bestaan van MHOOM, op 5 januari 2076, nog altijd zal zingen over dingen die dan allang niet meer mogen, zoals eine Zigarette und ein letztes Glas im Steh’n.

Maar goed, intussen dus ohne mich. Want als ik in bed lig, slaap ik binnen een minuut.

Gisteravond was MHOOM er voor de dertienduizendste keer, tijd voor een feestje. En ik besloot: ik moet dit horen. Liggend in bed uiteraard, al was het maar for old time’s sake.

Ik kan kort zijn: toen ik om tien over twaalf de wekkerradio uitklikte had ik in totaal tien minuten van het programma gehoord, onder andere Twan Huys die omstandig uitlegde hoe dat zat met de nieuwe burgemeester van New York. Typerend: dat verhaal had hij eerder op de avond ook al verteld, in DWDD.

Ik had ook nog gehoord hoe Youp van ’t Hek, vlak voor twaalven binnengekomen na een avond grappen maken in Carré, schor als een kraai, het lied van R. Mey aanhief.

Ik draaide me om en in de seconde waarin ik weer insliep dacht ik: wat een leuk programma, eigenlijk.

Jammer van dat onmogelijke tijdstip.

________

hhBest

Boek & Film 

Je moet de onderlinge verbanden zien

Het zou toch eigenlijk moeten kunnen: een column schrijven waarin de nieuwe huwelijkse voorwaarden, de vrouwenlustpil, de in München gevonden schilderijen, de Indiase raket naar Mars en de actuele koers van de AEX in één groot samenhangend verband worden geplaatst.

Maar jullie begrijpen wel dat dat niet zomaar gaat, daar komt enig breiwerk aan te pas.

Voor de hand ligt uiteraard het verband tussen de raket naar Mars, de vrouwenlustpil en de nieuwe huwelijkse voorwaarden. Dat behoeft verder geen betoog, dunkt mij. Hoogstens zou ik zijdelings nog even de bij de vrouwenlustpil behorende snorgroei aan de orde willen stellen – zijn die vrouwen eindelijk in de juiste stemming, schrikken de heren van die haardracht en gaat hun Indiase raket er weer lusteloos bijhangen. Daar moet dan weer een Viagrapil aan te pas, die geen lust opwekt, dat hoeft bij mannen namelijk niet, maar zorgt dat het bijpassende instrumentarium de reis naar Mars, eh nee, Venus, kan overleven. Daarbij moeten we meteen constateren dat die lustpil één ding is, en en weer iets anders die Indiase Marsraket. Die, weer eens uit koers geraakt en richting Venus koersend, onontbeerlijk is om het gewenste resultaat te realiseren.

En wat doen die huwelijkse voorwaarden daarbij? Die komen als de pillen hun werk hebben gedaan, grotendeels op zijn en men gaat scheiden en het gekibbel begint over van wie welk boek, welk keukenutensilium, welke cd en welk kind eigenlijk is, want de nieuwe huwelijkse voorwaarden vergen wel een minutieus bijgehouden en door minstens twee getuigen geverifieerde boekhouding, waar het dan nooit van komt omdat die pillen maken dat je aan één stuk door ligt te kroelen.

Blijft nog over de actuele koers van de AEX. Dat is nog het geringste probleem,want daarvan wordt de boekhouding automatisch door de beurs bijgehouden en bovendien zijn de aandelen altijd van de man, als trouw aanhanger van de VVD en/of D66, die ze gekocht heeft vóór hij in het huwelijksbootje stapte, en die dus bij de notaris al staan genoteerd als zijn eigendom. Verschil met de goede oude tijd is dat de aanstaande ex niet kan profiteren van de inmiddels gerealiseerde koerswinst en dus met koters, cd’s, mes en vork naar een koud zolderkamertje kan vertrekken en moet proberen alsnog als zzp’ster aan de slag te komen.

Om niet nog eens in die ellende te verzeilen spoelt zij op een grauwe ochtend in november de laatste vrouwenlustpillen door het toilet en neemt nog een van de laatste centen gekochte goedkope wodka.

Oh, verrek, nou vergeet ik nog die schilderijen. Ik heb wel eens zonder geneesmiddelen een weekend doorgebracht in een huis waar de productie van een kunstschilder stond opgeslagen.

Ik kan niet beweren dat de verflucht de lust sterk aanwakkerde, maar dat was ook niet nodig: ik was jong en zij was mooi.

Bovendien waren die schilderijen in München al zo oud, die roken nergens meer naar.

Naar verluidt in tegenstelling tot de huidige bezitter, begrijp ik.

________

hhBest

Boek & Film 

De inquisitie op Radio 1

Lara Rense, die al vier jaar vier dagen in de week het Radio 1 Journaal presenteert tussen 6 en 9.30 uur, stopt daarmee op 1 januari, en eerlijk gezegd: ik ben daar niet rouwig om. Ik heb groot respect voor een collega die haar werk zo enig vindt dat ze al vier jaar vóór vier uur in de ochtend naar de studio rijdt. En gelukkig is er ook aanleiding voor begrip dat ze voortaan ook wel weer eens wil slapen als een normaal mens.

Maar.

Er is altijd een maar. Ik heb me al die vier jaar nogal geërgerd aan dat inquisitietoontje van haar, en ook aan een zekere onwetendheid die ik, bij gelegenheid, nog eens op een rijtje zal zetten. Ik noem één voorbeeld: op 27 april 2011 noemde Lara stuifmeel iets dat in pollen zit.

Vanmorgen weer zoiets eigenaardigs. Lara maakt maar nog maar eens melding van de twee Franse journalisten die in koelen bloede zijn doodgeschoten in Mali, en zonder punt of komma volgt daar achteraan… ‘en dat enkele dagen nadat de Nederlandse regering heeft besloten 300 zoveel mensen naar dat gebied te sturen. Hoe veilig is het daar?’

Goede vraag, natuurlijk. En vooral: een overbodige vraag, vooral als je het zo formuleert, alsof het Nederlandse besluit soldaten naar dat Afrikaanse land te sturen de moord op de twee journalisten heeft veroorzaakt.

Nee, de moord op de twee journalisten geeft toch al antwoord op de vraag of het veilig is in Mali? Nee, het is er niet veilig.

En dat is nu juist de reden om er soldaten heen te sturen, en niet om te roepen: oei, het is er veel te onveilig voor onze soldaten.

Als ik het goed heb begrepen gaan ze meewerken aan het veilig maken van de streek. Lara?

_____

hhBest

Boek & Film 

Verborgen gebrek

Eens kijken, Mali. Een ding is zeker: ik ben er nog nooit geweest. Timboektoe, daar zou ik wel eens heen willen.

Wacht, even de kaart van Afrika erbij. Ik blijk in 1988 wel in de buurt te zijn geweest, namelijk in het Zuiden van Algerije, niet ver van Tamanrasset. Helaas geen Touaregs gezien, wel in de openlucht geslapen. Nou, geslapen: de halve nacht verbijsterd naar de sterrenhemel liggen kijken.

Waar ik ook licht verbijsterd van was: ik zat links in de Boeing 737 van Air Algérie op de bijna drie uur durende vlucht van Algiers naar Tamanrasset, en keek gefascineerd naar de vleugel van het vliegtuig; er stak een bout uit omhoog, een centimeter of tien, en ik verbeeldde dat hij er tijdens de vlucht langzaam verder uittrilde.

Hij bleef tot na de landing zitten en op de terugvlucht hadden we een andere Boeing 737.

Die vertoonde geen zichtbare gebreken.

Dat was nog erger.

________

hhBest

Boek & Film