Je doet mee aan een gokspelletje op de televisie, je komt met niks naar de studio en de kans dat je met niks weer naar huis gaat is tamelijk groot. De enige zekerheid die je hebt is dat je Linda de Mol eens van dichtbij kunt meemaken; als je een beetje handig bent kun je haar ook eens lekker kussen en licht knuffelen. Ik ken mensen die dat al ruim voldoende zouden vinden. En voor de rest: het is maar een spelletje.
Zelf heb ik ook wel eens met een tv-spelletje meegedaan. Daarbij moest je welk degelijk iets kunnen (namelijk beschikken over enige parate algemene informatie) en al kon je er nauwelijks een fractie van vijf miljoen euro mee verdienen, het was toch spannend. Ik drukte dus ook op verkeerde knoppen: ik pakte in mijn verwarring de verkeerde encyclopedie, namelijk een deel van de Winkler Prins terwijl de redactie van 2 voor 12 het dunne boekje waar het juiste antwoord in stond al voor me had klaar gezet. Ik zat maar te bladeren, kostbare tijd verstreek en toen hadden we ook nog moeite met het twaalfletterwoord, waardoor we op vier seconden na te laat waren ook nog. En verloren.
‘Het is maar een spelletje,’ riep ik na afloop, want ik denk dat dat zo hoort, hoewel Astrid Joosten er de wenkbrauwen bij fronste. Bij 2 voor 12 heersen andere gewoonten dan bij het koffertjesspel, dus kussen was er niet bij en vastpakken al helemaal niet. Achteraf moest ik aan mezelf toegeven dat mijn misgrepen te wijten waren aan mijn gevorderde leeftijd: ik was net 69 jaar geworden.
De man die bij Linda de Mol in zijn zenuwen op de rode knop drukte, Arrold van den Hurk, kan, zo te zien, dat laatste argument niet aanvoeren, want hij lijkt me rond de vijftig jaar. Maar de zenuwen speelden hem ook parten, sterker nog: het staat niet in de spelregels, maar voor de zender zijn de opspelende zenuwen een essentieel onderdeel van het programma – men heeft liever geen deelnemers die met stalen zenuwen recht op de hoofdprijs af gaan, dat zou dan wel een duur spelletje kunnen worden, terwijl spelletjes tot het goedkoopste horen dat de televisie te bieden heeft. Vooral doordat de deelnemers, óp van de zenuwen, op de verkeerde knoppen beginnen te drukken.
Van den Hurk ging naar huis met 125.000 euro, als hij niet op die knop had gedrukt was het spel doorgegaan en was het nog een ander bedrag geweest, ik meen dat het zelfs nog nul euro had kunnen zijn – ik zou er de spelregels nog eens op kunnen naslaan, maar ik zag in Nieuwsuur advocaat Peter Plasman die had uitgezocht dat dat nog een heel karwei zou zijn, want de regels zijn na het incident met Van den Hurk gewijzigd. Je blijft aan de gang.
Advocaat Peter Plasman? Jawel, dezelfde die gepoogd heeft Mohammed Bouyeri te verdedigen. Plasman verduidelijkte in Nieuwsuur dat het hem in ieder geval niet om die 125.000 euro te doen is: als hij het proces dat Arrold van den Hurk aanspant tegen RTL verliest, stuurt hij de ongelukkige knoppendrukker geen rekening. Wel als er vijf miljoen uit rolt. Dat spreekt vanzelf. En ik hoop voor Arrold dat Plasman genoegen neemt met minder dan de helft. Hij heeft aan Bouyeri toch al zo weinig verdiend.
Ik hoop dat de rechter het geval zal afdoen met de korzelige opmerking: ‘Zou u mij niet lastig willen vallen met die flauwekul? Het is toch maar een spelletje?’
__________