Echt ernstig zit ik er niet mee, hoor, maar toch: hoe komt het dat ik dat leuk vind, zo’n avond in het Scheveningse Circustheater, met een brutale hofnar in de persoon van Ruben Nicolai op het toneel, het Metropole Orkest dat braaf speelt voor de premier die het had willen afschaffen en figuren als Brigitte Kaandorp, Paul van Vliet, Guus Meeuwis, Carel Kraayenhof en Caro Emerald, toch zeker bien étonné(e)s de se trouver ensemble, die zingen en spelen hoe leuk het in Holland kan zijn en zelfs van Hallo meneer de Uil, waar brengt u ons naartoe.
Naar Fabeltjesland, inderdaad. Het land waar het fabeltje wordt verteld dat op 30 november 1813 op het Scheveningse strand een meneer aan land kwam die direct door het volk van Nederland werd omarmd als de nieuwe koning – nou ja, de Scheveningers, die hem met gevoel voor humor door de Keizerstraat lieten rijden, die vonden het wel iets, maar verder waren en zijn Nederlanders, zoals het sprookje wil, eigenlijk republikeinen van het eerste uur.
Even dreigde de ook aanwezige ex-majesteit (die de burgemeester van Den Haag versierd had), weg te dommelen in het geweld van het concert ter gelegenheid van tweehonderd jaar koninkrijk en dat kan ik me voorstellen, ze is tenslotte iets ouder dan ik. Bij ons ruim 75-jarigen moet je niet aankomen met feestelijkheden die beginnen na half negen ’s avonds, dan moeten wij namelijk wegdommelen bij de tv, want wij hebben dan een sherry, twee glazen rood en een cognacje op en dat hakt er in, op onze leeftijd.
Hoewel, als de slechts onlangs aangetreden koningin, starry eyed, ditmaal niet van een lijntje maar van een paar glaasjes van dit of dat, zit te stralen en zichzelf er nauwelijks van kan weerhouden om naar het podium te sprinten om mee te hossen met de talrijk opgekomen rijksgenoten van overzee of hoe dat tegenwoordig ook alweer heet en van wie we de huidskleur, hoe mooi ook, niet mogen noemen, ja als zij haar ogen geregeld langer luikt dan nodig om te knipperen, dan mag je het een geslaagde avond noemen.
Ook al omdat brutale gasten als Nicolai en Stapel voor hun werkelijk over de schreef gaande opmerkingen in andere landen als daar zijn Rusland en Thailand al lang op water en brood ondersteboven aan de vochtige muren van een ondergrondse kerker met zacht uit het plafond druppelend stinkend water, zouden zijn opgehangen. Maar hier niet, hier krijgen ze daverend applaus. Vooral van de huidige koning die van het lintjesknippen is en van gratis feestelijkheden in het Circustheater; waar grappen worden gemaakt over diezelfde in 1813 aangespoelde naamgenoot en voorganger en diens tweede gezin met vier kinderen, waar wij deze week van vernamen. (Ik schat dat NRC Handelsblad de race wint en de afstammelingen van dat gezinnetje maandag triomfantelijk op de voorpagina heeft.)
Het leukste was natuurlijk dat ik dat allemaal niet wist, van dat concert, er per ongeluk in viel op zoek naar een instructieve documentaire, een licht hitsige film dan wel een ingenieuze thriller van Amerikaanse makelij. Om bij weg te dommelen.
En de enige schaduwzijde was dat mijn huisgenoten, die blijkbaar echte republikeinen zijn, na korte tijd de prachtige rechtstreekse uitzending met enorm veel oranje en allerlei vlaggen (ook van die rare, zeker weer uit het Caraïbisch gebied) met smalende blik de rug toekeerden.
Twee dingen wil ik nog zeggen: het Metropole Orkest moet tot minimaal 2050 op alle Eurovisie Songfestivals alle uitvoerende kunstenaars van achtergrondmuziek voorzien, Caro Emerald is het helemaal niet aan te zien dat zij binnenkort het land van een nieuw en ongetwijfeld oogverblindend nazaatje zal voorzien, en het is hoogtijd dat de gebroeders Jussen, vóór ze in de aow verdwijnen, nog eens in De Wereld Draait Door verschijnen. (Dat zijn welgeteld drie dingen, maar ik ben nu toch bezig.)
Maxima en Willem trouwens ook. (In DWDD, bedoel ik. Hoewel, ze zitten al bijna dagelijks in Lucky tv, ook mooi.)
Nergens iets Wilderiaans te zien, daarom alleen al was het echt iets Hollands. We vierden tenslotte het feest ook al omdat tweehonderd jaar geleden het Front National uit Frankrijk was verslagen.
Maar wie was toch dat kleine vrouwtje aan de andere kant naast Willem Alexander? Graag spoedig opheldering. Want je kunt tegenwoordig niemand meer vertrouwen.
_______