SanteLOGie

Avonturen op de ambassade in Moskou

In het Journaal zag ik die poort weer, het was als thuiskomen: Kalasjnij Pereoelok 6, waar ik ongeveer 25 jaar geleden samen met een gezelschap journalistiek schorem mitsgaders een Noord-Hollands zangduo genaamd Saskia en Serge aanlandde. Kalasjnij Pereoelok 6 in Moskou is het adres van de Nederlandse ambassade en de lepe reisorganisator die ons naar Rusland gezeuld had, midden in de winter, had een ‘receptie’ op de ambassade voor ons georganiseerd. (Wat we er te zoeken hadden: geen idee.)

Het begon al goed: de ambassadeur bekeek ons met een enigszins afschattende blik en toen wij, al enigszins aangeschoten, nogal rechtstreeks aanvielen op de hapjes en vooral op de drank vond Zijne Excellentie het na een half uur al welletjes en bonjourde ons met weinig diplomatieke plichtplegingen de trap af en de kou in. In hotel Natsionalj, niet ver daar vandaan, waar we verbleven, was de bar natuurlijk al dicht en om nou tussen de onjeklonjedrinkers in een metrostation te gaan liggen, dat leek ons ook al niks, dus vertrokken wij mismoedig naar bed.

Wat leren wij hiervan? Dat de Nederlandse ambassadeur in Moskou in 1988 een beetje bot was, en Moskou een grote grauwe stad met weinig vertier.

Ach, het was de tijd van de perestruiken en de glasnost, het rommelde er en we dachten dat we wel even konden aanbellen bij Boris Jeltsin, in een zijstraat van de naburige Oelitsa Twjerskaja. Wat we ook leerden is dat Moskou de enige stad ter wereld is waar al die mensen op straat onophoudelijk tegen elkaar en tegen jou opbotsten zonder dat ze het zelf merkten. Daar werd je heel moe van.

Ik wil maar zeggen: natuurlijk afzeggen dat bezoek van Willem en Max op 9 november, je verrekt er van de kou en de sneeuw. Verder zou ik gewoon de ambassadeur voor overleg terugroepen, de complete bemanning van de Russische ambassade aan de Scheveningseweg 2 richting Rusland sturen en de Belse ambassade de zaken van Nederland laten waarnemen: de enige kans dat we die Greenpeacelui, die beter hadden moeten weten, nog levend terugzien. En we mogen maar wat blij zijn dat de tweede man in Moskou het er deze keer nog levend afgebracht heeft.

Tussen haakjes nog even over die vierhonderd jaar vriendschap tussen Nederland en Rusland: daar worden gemakshalve de periode 1917-1941 en 1948-1992, tweederde eeuw dus, ook bijgeteld, toen we bepaald géén vrienden waren. Die vierhonderd jaar bereiken we dus pas in het jaar 2081, en dan doe ik, en velen van jullie, al lang niet meer mee.

Die tulpen en kaas raken we heus wel aan iemand anders kwijt. Rusland is wel een groot land, maar het is natuurlijk ook een grote klucht, vooral. Wij zeuren wel over Rutte II, maar in Rusland word je gelijk tegen de muur gezet als je je waagt te beklagen over Poetin XXIV. Dat geldt voor buitenlanders precies zoals voor Russen.

Als je echt een keer wilt laten zien dat alle landen in de wereld gelijk zijn aan elkaar, dan hebben we nu de kans.

Frans Timmermans moet intussen zijn vriend Lavrov gewoon ongezouten zeggen waar het op staat. Harde taal, dat begrijpen ze daar in Siberië.

Zijn ze nou helemaal een haartje betoeterd.

Trouwens, nu ik er aan denk: die vlag willen we ook terug. Wit blauw rood istie, echt gejat van Nederland. Doen jullie maar gewoon hoor, rood met een gele haring en snikkel, dan weten we weer waar we aan toe zijn, aan beide zijden van het IJzeren Gordijn.

________

hhBest

Boek & Film 

NS Publieksprijs gaat naar Gijppapier

Het telefoonboek is een boek met een groot non-fictiekarakter, en dat lijkt me voor het telefoonboek een goede eigenschap. Helemaal goed zou het zijn als het boek helemaal non-fictie was, dat dan weer wel.

Naast me ligt de begroting over 2014 van de gemeente mijner inwoning, een lijvig boekwerk, en ook dat staat niet helemaal vol met fictie.

Velen beweren dat het akkoord tussen de regering en drie oppositiepartijen voor een belangrijk deel op fictie berust – het beginselprogramma van twee van die drie oppositiepartijen is zelfs helemaal fictie. Ik meen me te herinneren dat het sprookjesboek waarop die partijen gebaseerd zijn, ooit is voorgedragen voor de NS Publieksprijs.

Al die boeken voldoen dus aan het reglement voor de NS Publieksprijs: ze zijn fictie of factie – gedeeltelijk fictie dus – en ze zijn geschreven in het Nederlands.

Dus met name de opstellers van dat akkoord hadden zich gemakkelijk gisteravond kunnen aansluiten aan de tafel van DWDD, toen daar de zes genomineerden voor de NS Publieksprijs in gespannen afwachting waren over de vraag wie van hen de prijs zou mogen wegdragen.

Zelf ben ik niet kapot van Geert Mak, ik kan me voorstellen dat het boek van Tommy Wieringa, Dit zijn de namen (het enige van de genomineerde boeken dat ik gelezen heb) niet door elke treinreiziger als toegankelijk wordt ervaren, de Voedselzandloper van Kris Verburgh ligt hier wel, en al zeker een jaar en ik lees het voor de zekerheid maar niet, ik wil gewoon blijven denken dat het een kookboek is. Het boek van Jan Brokken komt misschien in aanmerking voor lezing maar snelle thrillertjes zoals die van Simone van der Vlugt heb ik al jaren geleden afgezworen.

Michel van Egmond zat er ook. Hij noemt zich journalist, en ik heb nog nooit van hem gehoord, hetgeen hem wellicht, als hem dit ter ore komt, geen bal zal kunnen schelen. Ik draag dat als een man. Naast hem zat het onderwerp van zijn boek, de voormalige voetballer René van de Gijp – ik herinner me niet alleen zijn grote wijsheid omtrent het verschijnsel homoseksualiteit maar ook zijn relaas in een groot interview van jaren geleden, waarin hij sprak over de eigenaardige en hoogst betreurenswaardige psychische afwijking die zijn leven beheerst, en die hij inmiddels heeft weten om te zetten in klinkende munt door zijn optreden in een heel raar praatprogramma waar ook de fluim Johan Derksen deel van uitmaakt. Het gaat over foebele, dus dan weet u het wel.

De aanwezigheid van Gijp maakte één ding duidelijk: de NS Publieksprijs had inderdaad kunnen gaan naar het begrotingsakkoord en het scheelde maar een haartje of het met fleurige rondjes bedrukte toiletpapier hier in huis had ook kunnen meedingen – ware het niet dat het geen product van Nederlandse, maar van Zweedse nijverheid is, en ook niet geschreven in het Nederlands.

Maar nee: de lezende treinpassagier heeft de NS Publieksprijs, uitdrukkelijk geafficheerd als literaire prijs, toegekend aan een heel raar boek (want het gaat over gestoord voetballen)  dat me ook al maand in maand uit aangrijnst in de boekhandel. Lagge joh! Gijp maakte het niks uit dat hij als niet-schrijver toch tussen de genomineerden zat, zijn glaasje prosecco smaakte opperbest, zo te zien.

Het vernietigende commentaar van huiscolumnist Nico Dijkshoorn van DWDD over de twee volstrekt van elkaar gescheiden werelden die aan de tafel rond Matthijs van Nieuwkerk waren verzameld, nog uitgesproken vóór de prijswinnaar bekend werd gemaakt, kon dan ook rekenen op mijn applaus.

Ik hield snel op met klappen, want ik moest er opeens aan denken dat mijn schoonmoeder, 103 jaar oud, terugzwaait naar Lucille Werner als Lingo afgelopen is.

______

hhBest

Boek & Film 

Een webwinkel in je straat

Alles heb ik gekocht in webwinkels op internet. Schoenen, truien, sjaals, stoelen, was- en droogmachines, camera’s, een tomatenpers, laptops, vers vlees, pc’s, telefoons, wijn, olijfolie, vogelvoer, een trapje, batterijtjes, boeken, boeken, boeken, de agenda voor 2014, een namaak Louis Vuittontas (in China), een loungeset en een kakiboom. En dat is nog maar een greep.

Jullie ook natuurlijk, al zijn er ook mensen die zich er een beetje voor generen, dat ze op zo’n frivole manier hun geld in een duister gat gooien, in bange afwachting of het gekochte ook geleverd gaat worden.

Een webwinkel heeft met name voor de exploitant grote voordelen. Geen sjieke winkels, geen oogverblindend personeel, alleen een koele en droge schuur voor de voorraad (en vaak zelfs dat niet eens) en de hele wereld als klant.

Nog nooit meegemaakt dat een bestelling niet werd geleverd, wel dat het gekochte na korte of lange tijd niet bleek te voldoen aan de verwachting. Neem de lekkere instappers van Zalando, die na een zomer dragen weg kunnen: aan de voorkant is een gat in het leer ontstaan. Of het boek dat je al had. Of het overhemd dat het model op de website beter stond dan mij. Een blik in de spiegel had me dat kunnen voorspellen, uiteraard.

Zodat ik voor een deel een beetje terugkeer naar het winkeltje in de donkere staat, waar het belletje gaat en het deurtje al rinkelend openslaat.

Opmerkelijk: sommige exploitanten van webwinkels denken er zelf ook zo over. Ik ken er nog niet veel maar in ieder geval heeft een hier in het dorp gevestigde en zeer goed lopende webwinkel (er staat een Porsche Cayenne op de oprit) een tamelijk duur winkelpand gehuurd waar men de waren gewoon kan betasten en beproeven alvorens ze te kopen.

Een webwinkel die ooit begon als postorderbedrijf – de primitieve voorloper van de webwinkel – heeft inmiddels een aardige keten aan winkels. En stuurt nog altijd fraai uitgevoerde catalogi rond. Het is Pro-Idee, ooit begonnen als zaak waar je maffe gadgets kon kopen waarmee je je voornamelijk belachelijk kon maken (‘maak u populair bij uw vrienden met deze batterijlader die op batterijen loopt’) maar die zich meer en meer toelegt op nogal chique kleding en accessoires van dure stoffen en schoenen van fijn leder. (En bergschoenen met een opdraaisleutel aan de achterkant, waarmee je ijzeren pinnen door de zool naar buiten kunt schuiven, tegen uitglijden op sneeuw en ijs.)

Pro Idee heeft winkels, onder andere in Nederland en het land van herkomst: Duitsland. Je vindt ze niet in drukke winkelstraten, in schreeuwend dure panden, maar op de betere industrieterreinen. In Aken hebben ze er zelfs twee: een outlet waar de spullen uit vorige catalogi te koop zijn tegen afbraakprijzen (‘van 129 voor 29 euro’) en trouwens ook afgeprijsde wijn die ik nooit in een catalogus heb gezien, en iets verderop, in het kantorendeel van het industrieterrein, een fraaie winkel waar ook al die maffe gadgets staan, maar waar ook de actuele kleding te koop is, tegen dezelfde prijzen als in de catalogus.

Waar ik de kameelharen kleppet, ‘ook voor de gevoelige huid’ niet kocht omdat hij, tot mijn verrassing, me niet bleek te staan en er uitzag als een ouwemannenpet – en daar ben ik natuurlijk nog lang niet aan toe.

Ja ik weet het, alle supermarkten en witgoedzaken die nog gewoon in dure winkelcentra zitten hebben tegenwoordig ook een website waar je de spullen kunt bekijken en bestellen en laten afleveren.

Maar die mogen niet meedoen, vind ik. Je dient te beginnen als kansloos webwinkeltje en je van daaruit opwerken naar een Porsche Cayenne.

En nog later naar een winkeltje waar het belletje gaat, natuurlijk.

_______

hhBest

Boek & Film 

Met de billen bloot

In Nieuwsuur werd het ook al opgemerkt: het zaaltje waarin de onderhandelaars over het begrotingsakkoord zichzelf om beurten op de borst mochten trommelen leek wel erg veel op dat kamertje waar je na de crematie nog even een bakje pleur en een oud koekje kunt nuttigen, mag constateren dat je dat en dat familielid terecht twintig jaar niet had gezien en opgelucht naar huis kunt, in tegenstelling tot de overledene, die definitief daar moet blijven.

Maar de stemmige sfeer gaf de cameraregie wel de gelegenheid tot één mooi plaatje: Dijsselbloem, Asscher en Rutte in een klassiek shot dat wij, links werkschuw langharig tuig in de jaren zestig boven ons bedje hadden hangen: Marx, Engels en Lenin keurig en profil. De cameraregie van de NOS kende dat plaatje ook, en schoot het dan ook terwijl Arie Slob van de Gristenunie de lof zong van de wijze waarop hijzelf in de bres was gesprongen voor de Bible Belt en de gezinnen, die vroeger nog van het CDA waren geweest. Het verschil was natuurlijk wel dat de drie uitvinders van het socialisme nooit zo braaf op een rijtje hebben gestaan; Marx en Engels misschien wel, maar Lenin was pas 13 toen Marx overleed en 25 toen Engels sneefde.

Ik zag de X-benen van Diederik Samsom intussen steeds verder inzakken, want het is lang staan, als iedereen bezig is de eigen lof te zingen, zeker als je weet dat de mensen in het land kritisch toekijken. Daarom keken ze ook allemaal, zonder enige uitzondering, verbijsterd bij het horen van de diverse betogen – ‘waar heeft die de afgelopen weken gezeten?’, straalden ze uit, de kiezers moeten vooral niet denken dat ze zich naïef en door wie dan ook geslachtelijk hebben laten benaderen op de plaats waar de zon niet schijnt.

Over het resultaat zwijg ik maar, nou ja, behalve dan dat iedereen er gisteravond weer smalend overheen viel: het was weer eens drie keer niks. Ik blijf bij het standpunt dat je toch wát moet en ik vermoed dat er nu wel degelijk iets te regeren valt voor Rutte 2, een kabinet dat mijn voorkeur niet heeft. Maar ik besef dat het iets te maken heeft met democratie: je krijgt nooit helemaal je zin. Gelukkig maar, want anders krijg je toestanden zoals in Azerbeidzjan, waar president Ilham Alijev al bekend liet maken de presidentsverkiezingen gewonnen te hebben voordat zijn onderdanen zelfs maar gestemd hadden. Dat risico lopen we alleen als G. Wilders aan de macht komt. Dictatortje, hoor.

Waar overigens de zon, zij het in de vorm van felle studioverlichting, wel scheen, dat was tussen de billen van een rugbyteam dat gisteravond ter promotie van zijn kalender voor het jaar 2014 in zijn blote toges de studio van DWDD bevolkte, een novum en nieuw hoogtepunt in de geschiedenis van de Nederlandse televisie.

Waarbij meteen ook het onomstotelijk bewijs werd geleverd dat blote mannenbillen, inzonderheid die van iets te dikke heren en in overdonderenden getale, erg aandoenlijk en weerloos blijken.

Een feit dat ik de mannenbroeders in kabinet en Kamer ter vrome overweging mee zou willen geven op hun verdere barre tocht, de Hollandse winter in.

________

hhBest

Boek & Film 

Elke dag een stukkie

Al drie dagen geen stukje: dat heeft zich, voor zover mijn geheugen me niet in de steek laat, in geen tien of elf jaar voorgedaan. Soms sloeg ik wel eens een dag over en dat leidde dan steevast tot een onrustig gevoel: er moet nog een stukje komen. Ik herinner me dat ik me wel eens beklaagd heb over ‘geen inspiratie’ of ‘geen onderwerp’. Dat was deze week anders. Gewoon niet aan gedacht, echt waar.

Dat komt ten dele door de vertraging die toch inzet in je leven als je de zeventig gepasseerd bent. Met een zekere mate van jaloezie lees ik de perfecte stukjes van A.L. Snijders in de VPRO-gids, die onlangs 76 jaar werd, ruim een jaar ouder dan ik dus, maar ja: hij hoeft maar eens in de week. En zijn wenkbrauwen hangen voor zijn ogen.

Onzin natuurlijk, eens in de week is nog moeilijker dan elke dag, beweerde ik ooit, en toch lukt me dat ‘elke dag’ al een tijdje niet meer en dat kan me geen bal schelen ook. Waarom moet een mens eigenlijk elke dag een stukje schrijven en op internet zetten? Mijn vader bijvoorbeeld, zou het nooit in zijn hoofd hebben gehaald, ook al omdat hij al dood was toen internet nog een bescheiden projectje was van het Amerikaanse ministerie van Defensie.

Ik lijd ook niet onder gebrek aan belangstelling. Ik zie blogs over schoenen en kleding waar per dag duizenden vrouwen naar kijken. Ik zit al maanden onder de honderd views per dag, zelfs Archill.net, ‘de website van Arjan, Hilleke en Ciska’, waar vrijwel nooit iets gebeurt, haalt steevast meer views dan ik.

Als ik nog eens wat blader – niet ver terug, ik word al moedeloos bij de gedachte dat ik de afgelopen veertien jaar omstreeks drieduizend kolomlange stukjes heb geschreven – zie ik dat ik werkelijk overal wel een mening over heb geventileerd.

Pas de laatste maanden denk ik steeds vaker: zou ik nu ook alweer moeten schrijven over de Buitenring (op 21 oktober gaan honderden oude eiken tegen de vlakte op een van de schaarse echt mooie plekjes in Zuid-Limburg, de Amstenrader Allee) de begroting van het Koninkrijk der Nederlanden (denken jullie echt dat Pechtold binnenkort honorair minister is in het kabinet Rutte?) de verzamelaars van kinderporno (overal waar je prikt lekken de foto’s en films er als etter uit) of de supermarktoorlog (de klant betaalt)? Niemand zit te wachten op het licht dat ik er op kan laten schijnen – dat was natuurlijk nooit het geval en ook niet de drijfveer – maar ik heb misschien wel iets beters te doen.

Ik noem de strijkwas.

Maar vooral dacht ik: laat ik maar niks schrijven als ik geen originele liefst persoonlijke invalshoek kan bedenken, alles ironiserend afdoend met een al of niet goedmoedig sneertje.

Er zijn er al te veel die dat stijltje beheersen en beoefenen.

En nee, ik ga er niet mee stoppen. Maar een iets trager tempo past wonderwel bij mijn leeftijd.

Zullen we maar stellen.

_________

hhBest

Boek & Film 

Een Kronkel van een stukkie

Niet elke dag denk ik aan Simon Carmiggelt, maar toch vrij vaak. Dat is een gevolg van het feit dat hij toch de vader is van de menigte columnisten die tegenwoordig het internet, kranten en tijdschriften bevolkt.

In de jaren vijftig bezorgde ik een tijdlang Het Parool in Nijmegen, waarbij ik met de zesenveertig exemplaren vrijwel het gehele stadsgebied doorkruiste. Af en toe hield ik een exemplaar over en daarin las ik op pagina 3 rechts bovenaan het stukje genaamd Kronkel. Ik wist toen niet eens wie achter die titel schuilging: Simon Carmiggelt, Hagenaar, verzetsman en dagbladjournalist. Ik vond het stukje trouwens geen Kronkel, maar eerder nogal kaal recht op en neer.

Kronkel was dus een meneer (mevrouwen werkten toen nog niet bij de krant) die kennelijk weinig anders te doen had dan door de binnenstad van Amsterdam te zwerven en daar op te tekenen wat de Amsterdamse mens zoal placht te doen, te laten, te zeggen en vooral opvallend vaak te verzwijgen. Als ik aan Amsterdam denk, dan zie ik ook Carmiggelt voor me, die ik sindsdien vooral ken van dat monument aan de IJssel bij Rheden, en die ik me uiteraard ook herinner van de melancholieke toon waarop Carmiggelt, met bijpassend melancholisch gezicht, zijn stukjes op de televisie placht voor te lezen rond tien uur in de avond, in- en uitgeluid door In A Sentimental Mood, op de saxofoon gespeeld door John Coltrane.

Begin 1960 kwam ik terecht aan een bureau op de redactie van De Gelderlander in Nijmegen tegenover Herman Wehberg, die in die krant, ook rechtsboven op pagina 3, een dagelijks stukje schreef dat hij ondertekende met Nijdas. Iedereen op de redactie noemde hem ook zo. Hij werd wereldberoemd op het adres Hessenberg 18 in Nijmegen toen hij een serie nijdassen schreef over ziekte en sterven van zijn echtgenote – tegenwoordig iets heel gewoons, toen van een onbegrijpelijke openhartigheid.

De stukjes heetten entrefiletjes of cursiefjes en er waren nog andere namen; columns schreven ze toen alleen nog maar in Engeland en Amerika.

Ik schreef er zelf ook eens een, om te proberen of ik het kon, een natuurgetrouwe beschrijving van een scène uit een café aan de Hertogstraat in Nijmegen. Een jongeman die probeerde aansluiting te vinden bij een groep vaste drinkers aan de toog, maar hij had het verkeerde taalgebruik en verdedigde een verwerpelijk standpunt.

Die jongeman was ik natuurlijk zelf.

Daarna schreef ik nog een tijdlang een wekelijks stukje over radio, in de tijd dat televisierecensenten furore begonnen te maken.

Uit dat alles leerde ik dat het schrijven van een stukkie, zeker een dagelijks stukkie, zo moeiteloos leek als Carmiggelt het deed, maar dat alleen al het vinden van een geschikt onderwerp vaak een probleem was. Gewoon, omdat je, net als Carmiggelt, naar het gewóne leven wilde schrijven.

Pas toen iedereen verstand kreeg van politiek, van kunst, van literatuur, van film, mode en het opvoeden van kinderen en natuurlijk van manieren om mensen van vreemden bloede zo diep mogelijk te beledigen, toen werden de stukkies columns – en verdween ook de gebruikelijke vorm van een kolom, rechts bovenaan pagina 3.

Om in de stemming te komen beluisterde ik daarstraks nog eens een paar Kronkels op Youtube. Ja, het was houterig en zelfs gekunsteld.

Maar hij heeft het wèl uitgevonden, voor Nederland & Koloniën.

O ja, en gisteren zou hij honderd jaar zijn geworden, dat vergat ik bijna nog te vermelden.

________

hhBest

Boek & Film 

Zondagmorgen, Den Haag-Nijmegen, per camper

Hoe je de lelijkste gebieden van Nederland mooi krijgt.

Zondagmorgen even na acht uur reed ik over de A13, de A20/A15, de A16 en de A59 van Den Haag naar Nijmegen. Ik kom dus nog eens ergens, en de A15 was vanaf Gorinchem richting Nijmegen afgesloten, vandaar de A59.

De lelijkste vergezichten van Nederland liggen daar bij elkaar, al valt over smaak natuurlijk niet te twisten.

Ik verzuim niet de nijlgans te noemen die vlak voor mijn voorruit vliegend de Soestdijksekade in de Residentie overstak – hoeveel kleur wil je hebben, op zondagmorgen.

Op de A13 kreeg ik overzicht: lichtgrijs bewolkt, op twee plekken aan de horizon roze/oranje vlekken, hier en daar lichte nevel. Bij de bocht naar de A20 zag ik de skyline van Rotterdam, meestal een saai geheel van grijsbetonnen palen – maar nu was er die heel licht parelgrijze bewolking met op verschillende plaatsen vlak boven de horizon roze vegen en dat gaf, samen met een lichte nevel, de skyline van Rotterdam iets etherisch, zeg maar: iets moois. Hotel Manhattan, de Nationale Nederlanden, de gebouwen op de Kop van Zuid waren eensgezind zilverig roze/oranje gekleurd, in silhouet tegen zo’n roze/oranje veeg.

Even verder de Van Brienenoordbrug, tegen diezelfde achtergrond, twee grote vogelspinnen broederlijk naast elkaar in dezelfde kleurstelling.

Het water van het Hollands Diep was vloeibaar zilver, de bruggen van de HSL en het gewone spoor hingen er gewichtloos boven, in het zilver wierpen enkele loze vissertjes hun hengeltjes uit over het roerloze water.

Intussen zag ik aan de horizon gedempt grijsgeel een paar wolken van toen nog onbekende herkomst vanuit de dichte nevel omhoog stijgen. Korte tijd later, na de afslag naar de A59, bleek het te gaan om de Amercentrale (ik schat althans dat het die was) van waaruit drie smalle rookkolommen in vriendelijk off white en een brede dampkolom in dezelfce kleur uit een koeltoren loodrecht opstegen en zich mengden met het wolkendek. De schoorstenen leken ook al los te zweven, boven een laag nevel waartegen zwart een strakke rij knotwilgen te zien was.

Daarna was er veel industrie. En Den Bosch. En, o ja, de Waalbrug in Nijmegen, die kennelijk een (hoognodige) schilderbeurt krijgt.

Maar toen was de nevel al een beetje weg en scheen de zon al dat sprookjesachtige, goeddeels roerloze schoons weg.

En ja, op snelweg mag je dus niet stoppen om even die ene geweldige foto te maken, in dit geval waren het er zelfs wel vier of vijf geworden. Want sinds het weekeinde staan langs de snelwegen borden met de mededeling: F, T, M en WA – maar dan met de logo’s van Facebook, Twitter, Mail en WhatsApp – doe je op een P. Een parkeerplaats, dus.

Weet je dat op parkeerplaatsen bij tankstations vrijwel nooit iets van al dat moois te zien is?

Ja logisch, zeg je natuurlijk: als je zit te F,T, M en WA op die P, dan heb je toch geen oog voor enig natuurschoon van welke aard dan ook.

En ik heb het al eerder gezegd: de mooiste foto’s zitten toch in je hoofd.

_______

hhBest

Boek & Film 

De zaken Volkert en Robert

Het moet worden toegegeven: nog niemand in een functie met enige verantwoordelijkheid heb ik horen zeggen dat Volkert van der Graaf, de moordenaar van Pim Fortuyn, alsnog geëxecuteerd moet worden. Maar ik heb wel onze dappere premier, Mark Rutte, horen impliceren dat iemand als Van der Graaf, die een politieke moord heeft gepleegd, dáárom alsnog enkele normale burgerrechten ontzegd dient te worden. En een abjecte figuur als Albert Verlinde vindt dat de normale scheiding der machten, essentieel onderdeel van een democratische rechtsstaat, best even voor dit geval opzij geschoven mag worden: de regering moet tegen de rechter zeggen dat het vonnis achteraf bezien te licht was.

Misdaadjournalist Peter de Vries deed nog een poging Verlinde er op te wijzen dat in een beschaafd land elke veroordeelde crimineel dezelfde rechten heeft, of hij Pim Fortuyn dan wel een rivaliserende drugshandelaar heeft vermoord, maar dat werd voor kennisgeving aangenomen.

Een cameraploeg van het NOS Journaal reisde af, helemaal naar België, om daar te horen wat ze zelf hadden kunnen bedenken, namelijk dat Marten Fortuyn, een broer van de overledene, vindt dat Van der Graaf, veroordeeld tot achttien jaar gevangenisstraf, helemaal niet na twaalf jaar (zoals gebruikelijk is) vrijgelaten mag worden; hij heeft volgens hem namelijk de moord tot legitiem discussiemiddel verheven (hetgeen niet waar is) en is daardoor zijns inziens vogelvrij. Vindt de broer van de vermoorde. Hij wijst ook even subtiel op de mogelijkheid om Van der Graaf tijdens het proefverlof alsnog af te knallen. Gelukkig vindt de rechtsstaat dat juist naar zo’n betrokkene niet geluisterd moet worden, want het eind is dan letterlijk zoek.

Intussen is Van der Graaf is niet de enige dit lot treft.

Robert Mikelsons is er ook zo een. Zijn advocaten Wim Anker en Tjalling van der Goot werden gevolgd door twee documentairemakers tijdens het proces en de documentaire werd dinsdagavond uitgezonden. Hier zag je iets heel bizars: twee advocaten die proberen in alle rust hun werk heel zakelijk en precies te doen – en dat is: er op toezien dat de wet, die voor iedereen geldt, correct wordt toegepast tijdens het proces tegen hun cliënt – en die dagelijks een berg haatmails over zich heen gestort zien worden, met als vaste teneur: die vuilak moet worden opgeknoopt en jullie, zijn handlangers, ook. Dat een strafproces juist bedoeld is om in alle objectiviteit vast te stellen wat de verdachte precies heeft gedaan en hoe hij daarvoor gestraft moet worden, dat vindt het gepeupel, dat kennelijk de Middeleeuwen nog niet ontgroeid is, allemaal onzinnig tijdverlies.

Beschaving is prima, maar dat moet er niet toe leiden dat mensen die ons niet bevallen omdat ze iets gruwelijks hebben gedaan, niet standrechtelijk worden afgeknald maar zelfs mogen worden bijgestaan door een goede advocaat.

In Amerikaanse (ook wel in Nederlandse) gevangenissen gelden kinderverkrachters als van het laagste allooi. In de zwaar gefrustreerde en gewelddadige samenleving als een gevangenis leidt dat ertoe dat een kinderverkrachter er geen leven heeft en tegen zijn medegevangenen beschermd moet worden.

Veel Nederlanders leven kennelijk ook in een soort gevangenis waarin willekeur en grof geweld de voornaamste ‘beschavende’ instrumenten zijn.

_______

hhBest

Boek & Film