Al drie dagen geen stukje: dat heeft zich, voor zover mijn geheugen me niet in de steek laat, in geen tien of elf jaar voorgedaan. Soms sloeg ik wel eens een dag over en dat leidde dan steevast tot een onrustig gevoel: er moet nog een stukje komen. Ik herinner me dat ik me wel eens beklaagd heb over ‘geen inspiratie’ of ‘geen onderwerp’. Dat was deze week anders. Gewoon niet aan gedacht, echt waar.
Dat komt ten dele door de vertraging die toch inzet in je leven als je de zeventig gepasseerd bent. Met een zekere mate van jaloezie lees ik de perfecte stukjes van A.L. Snijders in de VPRO-gids, die onlangs 76 jaar werd, ruim een jaar ouder dan ik dus, maar ja: hij hoeft maar eens in de week. En zijn wenkbrauwen hangen voor zijn ogen.
Onzin natuurlijk, eens in de week is nog moeilijker dan elke dag, beweerde ik ooit, en toch lukt me dat ‘elke dag’ al een tijdje niet meer en dat kan me geen bal schelen ook. Waarom moet een mens eigenlijk elke dag een stukje schrijven en op internet zetten? Mijn vader bijvoorbeeld, zou het nooit in zijn hoofd hebben gehaald, ook al omdat hij al dood was toen internet nog een bescheiden projectje was van het Amerikaanse ministerie van Defensie.
Ik lijd ook niet onder gebrek aan belangstelling. Ik zie blogs over schoenen en kleding waar per dag duizenden vrouwen naar kijken. Ik zit al maanden onder de honderd views per dag, zelfs Archill.net, ‘de website van Arjan, Hilleke en Ciska’, waar vrijwel nooit iets gebeurt, haalt steevast meer views dan ik.
Als ik nog eens wat blader – niet ver terug, ik word al moedeloos bij de gedachte dat ik de afgelopen veertien jaar omstreeks drieduizend kolomlange stukjes heb geschreven – zie ik dat ik werkelijk overal wel een mening over heb geventileerd.
Pas de laatste maanden denk ik steeds vaker: zou ik nu ook alweer moeten schrijven over de Buitenring (op 21 oktober gaan honderden oude eiken tegen de vlakte op een van de schaarse echt mooie plekjes in Zuid-Limburg, de Amstenrader Allee) de begroting van het Koninkrijk der Nederlanden (denken jullie echt dat Pechtold binnenkort honorair minister is in het kabinet Rutte?) de verzamelaars van kinderporno (overal waar je prikt lekken de foto’s en films er als etter uit) of de supermarktoorlog (de klant betaalt)? Niemand zit te wachten op het licht dat ik er op kan laten schijnen – dat was natuurlijk nooit het geval en ook niet de drijfveer – maar ik heb misschien wel iets beters te doen.
Ik noem de strijkwas.
Maar vooral dacht ik: laat ik maar niks schrijven als ik geen originele liefst persoonlijke invalshoek kan bedenken, alles ironiserend afdoend met een al of niet goedmoedig sneertje.
Er zijn er al te veel die dat stijltje beheersen en beoefenen.
En nee, ik ga er niet mee stoppen. Maar een iets trager tempo past wonderwel bij mijn leeftijd.
Zullen we maar stellen.
_________