Alles heb ik gekocht in webwinkels op internet. Schoenen, truien, sjaals, stoelen, was- en droogmachines, camera’s, een tomatenpers, laptops, vers vlees, pc’s, telefoons, wijn, olijfolie, vogelvoer, een trapje, batterijtjes, boeken, boeken, boeken, de agenda voor 2014, een namaak Louis Vuittontas (in China), een loungeset en een kakiboom. En dat is nog maar een greep.
Jullie ook natuurlijk, al zijn er ook mensen die zich er een beetje voor generen, dat ze op zo’n frivole manier hun geld in een duister gat gooien, in bange afwachting of het gekochte ook geleverd gaat worden.
Een webwinkel heeft met name voor de exploitant grote voordelen. Geen sjieke winkels, geen oogverblindend personeel, alleen een koele en droge schuur voor de voorraad (en vaak zelfs dat niet eens) en de hele wereld als klant.
Nog nooit meegemaakt dat een bestelling niet werd geleverd, wel dat het gekochte na korte of lange tijd niet bleek te voldoen aan de verwachting. Neem de lekkere instappers van Zalando, die na een zomer dragen weg kunnen: aan de voorkant is een gat in het leer ontstaan. Of het boek dat je al had. Of het overhemd dat het model op de website beter stond dan mij. Een blik in de spiegel had me dat kunnen voorspellen, uiteraard.
Zodat ik voor een deel een beetje terugkeer naar het winkeltje in de donkere staat, waar het belletje gaat en het deurtje al rinkelend openslaat.
Opmerkelijk: sommige exploitanten van webwinkels denken er zelf ook zo over. Ik ken er nog niet veel maar in ieder geval heeft een hier in het dorp gevestigde en zeer goed lopende webwinkel (er staat een Porsche Cayenne op de oprit) een tamelijk duur winkelpand gehuurd waar men de waren gewoon kan betasten en beproeven alvorens ze te kopen.
Een webwinkel die ooit begon als postorderbedrijf – de primitieve voorloper van de webwinkel – heeft inmiddels een aardige keten aan winkels. En stuurt nog altijd fraai uitgevoerde catalogi rond. Het is Pro-Idee, ooit begonnen als zaak waar je maffe gadgets kon kopen waarmee je je voornamelijk belachelijk kon maken (‘maak u populair bij uw vrienden met deze batterijlader die op batterijen loopt’) maar die zich meer en meer toelegt op nogal chique kleding en accessoires van dure stoffen en schoenen van fijn leder. (En bergschoenen met een opdraaisleutel aan de achterkant, waarmee je ijzeren pinnen door de zool naar buiten kunt schuiven, tegen uitglijden op sneeuw en ijs.)
Pro Idee heeft winkels, onder andere in Nederland en het land van herkomst: Duitsland. Je vindt ze niet in drukke winkelstraten, in schreeuwend dure panden, maar op de betere industrieterreinen. In Aken hebben ze er zelfs twee: een outlet waar de spullen uit vorige catalogi te koop zijn tegen afbraakprijzen (‘van 129 voor 29 euro’) en trouwens ook afgeprijsde wijn die ik nooit in een catalogus heb gezien, en iets verderop, in het kantorendeel van het industrieterrein, een fraaie winkel waar ook al die maffe gadgets staan, maar waar ook de actuele kleding te koop is, tegen dezelfde prijzen als in de catalogus.
Waar ik de kameelharen kleppet, ‘ook voor de gevoelige huid’ niet kocht omdat hij, tot mijn verrassing, me niet bleek te staan en er uitzag als een ouwemannenpet – en daar ben ik natuurlijk nog lang niet aan toe.
Ja ik weet het, alle supermarkten en witgoedzaken die nog gewoon in dure winkelcentra zitten hebben tegenwoordig ook een website waar je de spullen kunt bekijken en bestellen en laten afleveren.
Maar die mogen niet meedoen, vind ik. Je dient te beginnen als kansloos webwinkeltje en je van daaruit opwerken naar een Porsche Cayenne.
En nog later naar een winkeltje waar het belletje gaat, natuurlijk.
_______