De president van het machtigste land van de wereld, opperbevelhebber van het sterkste leger van de wereld, met de bevoegdheid zijn troepen zonder verder iemand daarover te moeten raadplegen overal ter wereld in te zetten, inclusief gebruikmaking van zijn immense voorraad nucleaire, chemische en biologische wapens, aarzelt.
Hij heeft een ondoordacht besluit genomen dat hij mág nemen, maar hij had liever gezien dat de wereld er instemmend bij zou knikken. Om daar op te wachten legt hij de vraag voor aan zijn parlement, dat de reputatie heeft vooral eindeloos te kunnen redekavelen. Hij doet dat dus niet uit democratische overwegingen, hij doet dat om dat parlement medeplichtig te maken aan zijn besluit om ergens ver weg een gekke dictator met een ouderwets gezicht te straffen voor het gebruik van gifgas.
Het effect van een afwijzing van het voorstel door het parlement zal zijn, dat de president volledig afgaat en zijn reputatie over het balkon ziet kieperen, samen met zijn partij en het concept ‘zwarte president’.
Hij verloor uit het oog dat zijn acties, die bedoeld waren voor de binnenlandse markt, ook op de buitenlandse tv te zien waren. En de machthebbers in China en Rusland zagen hier een schitterende kans te laten zien wat er veranderd is in de wereld.
Een vertegenwoordiger van de gekke dictator schuift niet in Washington maar in het Kremlin aan bij de Russische machthebbers, brengt de boodschap over dat de dictator wel bereid is zijn voorraden gifgas te laten controleren, de Russen vinden dat een prima voorstel en de Syriër staat binnen een uurtje weer op het Rode Plein en slentert naar de Arbat om er een pilsje te gaan drinken.
De president van het sterkste land van de wereld grijpt het aan als een uitweg uit zijn benarde positie. Hij vindt het een goed idee. Hij sluit zich erbij aan.
Zijn land is daarmee officieel voortaan de nummer drie van de wereld en alleen de president, de mensen die hun hoop op hem hadden gevestigd, wat lobbyclubs en zijn leger vinden dat erg.
Gisteren werd op Twitter gediscussieerd over twee foto’s, gemaakt van hetzelfde moment. De president van de Verenigde Staten loopt door een fraaie galerij. De ene foto toont de president in al zijn vastbesloten daadkracht van weleer, met grote stappen op weg naar een kloek besluit – gewoon door hem van onderaf te fotograferen; de andere foto toont een vermoeide man die vlak langs een muur een beetje moedeloos ergens naartoe loopt waar hij eigenlijk geen zin in heeft. Maar hij moet wel, hij gaat toegeven dat hij de wereld van 2013 wel moet accepteren. De fotograaf stond gewoon rechtop, de camera voor zijn oog.
De machtsverhoudingen in de wereld zijn in één week tijd, terwijl u en ik een glas dronken, een plas deden en dachten dat alles bij hetzelfde zou blijven, meer veranderd dan in de afgelopen honderdvijftig jaar.
Nu is Europa aan de beurt. Hoever zullen wij afzakken, en waarheen?
_______