Om een lang (maar waargebeurd) verhaal kort te maken: patiënt, 72 jaar, wordt na een aanval van ‘geelzucht’ en doorverwijzing naar een academisch ziekenhuis gediagnosticeerd met een kwaadaardige tumor tussen alvleesklier en lever die de galafvoer dichtdrukt. De tumor is niet uitgezaaid maar kan niet operatief worden verwijderd. De behandelende artsen bieden een ‘levenverlengende’ chemokuur aan.
De patiënt is daarover niet tevreden en raadpleegt het internet. En komt terecht bij een academisch ziekenhuis in Duitsland. Daar bekijkt men de bevindingen van de Nederlandse collega’s en deelt de patiënt mee: ‘Wij zien niet in waarom dit niet geopereerd kan worden. Het is trouwens ‘gewoon’ alvleesklierkanker. U kunt dinsdag terecht voor een operatie.’
De patiënt is zo beleefd de eerdere afspraak over de chemokuur af te zeggen, en krijgt van de secretaresse van de arts te horen: ‘Als wij zeggen dat het niet te opereren valt, dan kan niemand anders dat wèl.’
De operatie wordt uitgevoerd. De Duitse artsen zijn opgetogen door de mate waarin de ingreep geslaagd kan worden genoemd. Het blijkt trouwens een zeer klassieke operatie, een Whipple, te zijn geweest die in veel ziekenhuizen in Nederland ook wordt uitgevoerd. Het enige verschil is dat de patiënt tijdens de operatie kort wordt bestraald om eventuele resten van de tumor te verwijderen. Ook is een deel van de alvleesklier gesneuveld, maar dat lijkt vooralsnog geen invloed te hebben op de functie van dat orgaan. De patiënt kan over een week naar huis.
De betrokken zorgverzekeraar weigert de kosten van de behandeling te betalen, omdat die ‘niet voldoet aan de stand van de wetenschap en praktijk’. Daar komt bij dat de verzekeraar geen contract heeft met het ziekenhuis in Duitsland.
Diezelfde verzekeraar vergoedt wel allerlei alternatieve flauwekul, zoals acupunctuur en homeopathie, en sommige vrouwen met terminale eierstokkanker worden nog een paar maanden in leven gehouden met een peperduur (zeg maar rustig schreeuwend duur) geneesmiddel. Dat is misschien mooi menslievend maar raar als je ziet wat er dan niet wordt vergoed.
Dit is uiteraard allemaal lekenpraat, dat besef ik zeer goed. En natuurlijk moet nog even worden afgewacht of de patiënt uit dit verhaal inderdaad helemaal van de aandoening af is.
Maar raar blijft het.
Al vind ik het wel schattig van die secretaresse, dat ze zo stoer achter haar baas staat. Bravo!
_______