Eigenlijk had ik het onderwerp ‘pensioen’ als afgehandeld willen beschouwen, maar nu schrijft Yvonne Hofs in de Volkskrant van zaterdag weer zo’n verhaal dat er op neerkomt: de huidige pensioenontvangers hebben al een riant inkomen, daar kan best wat vanaf, moet je eens kijken hoe zielig wij jongeren er voor staan. En wat dacht je van de gezondheidszorg? Wij maar premie betalen en zullie gaan er lekker vaak en langdurig ziek van liggen.’
Dus ik herhaal nog maar eens: ik had eenvoudigweg een contract met het pensioenfonds van de krant en de inhoud van dat (collectieve) contract luidde samengevat: je krijgt op je 65ste 70 procent van je laatste inkomen en daarna ook de prijscompensatie. Punt. Dat dat de regering en wie dan ook tegenwoordig niet meer uitkomt is natuurlijk interessant maar dat kan nog niet automatisch betekenen dat dat aanleiding kan zijn voor contractbreuk.
Sinds 2008 is mijn pensioen niet meer geïndexeerd, en dit jaar is er ruim 12 procent van afgepakt. Met als gevolg dat ik nu ongeveer 30 procent minder pensioen heb dan ik bij contract was overeengekomen met het pensioenfonds. Mijn inkomen is nog altijd heel aardig, daar niet van, ook al omdat ik gewoon nog werk (ik ben zowat 75), en veel minder eet, maar het blijft eenvoudig diefstal.
Veel mensen die in het krantenbedrijf werkten hebben een veel geringer pensioen maar zijn op dezelfde manier gepakt als ik.
Ik had het kunnen voorkomen door zelf de (flinke) premies op te sparen, maar dat kon niet: een contract met het pensioenfonds was verplicht vanaf mijn 25ste. En volgens mij telde het aantal jaren dat je premie had betaald ook nog eens voor de uitkering, dus is het onzin te beweren, zoals mevrouw Hofs doet, dat je met een paar jaar premie betalen toch de volle mep kreeg. Dat gebeurde pas als je veertig jaar had betaald.
‘Dat wij bejaarden ook de gezondheidszorg veel kosten, dat is onze keuze niet -- en mooier nog: jullie komen ook aan de beurt,’ schreef ik in een opwelling in een brief aan de Volkskrant. En ik had er aan toe kunnen voegen: en dan gaan jullie later ook nog eens van je armzalige pensioentje het werkgeversaandeel betalen van de zorgpremie, al gauw flink meer dan de premie zelf.
Overigens is dat een tamelijk gemakkelijk op te lossen probleem, zegt Djamila, je moet er alleen het E-woord voor durven uitspreken: zorg dat al die tachtigplussers met hun grote bek letterlijk het zwijgen wordt opgelegd en noem dat solidaire euthanasie, dat gaat enorm schelen in de kosten van de zorg – hoewel sommige jongeren op het punt van diezelfde zorg ook wat kosten – en de pensioenpot kan dan ook wat op adem komen.
O ja, en dan nog iets: langdurig studeren, daarna twee jaar rond de wereld trekken, thuiskomen en bij de bank of een advocatenkantoor gaan werken, daar interessante ‘financiële producten’ bedenken, fusies regelen waarbij duizenden mensen hun baan verliezen en om de vijf jaar uit verveling een andere baan willen waardoor je een pensioenbreuk oploopt, dat zouden veel jongeren ook eens goed in ogenschouw moeten nemen.
En o ja, sparen!
Dan ziet je toekomst er vanaf je 65ste ineens misschien iets saaier, maar wel betaalbaarder uit.
________