O ja, schaliegas. Schalie, begrijp ik, is het dunne brokkelige laagje dat je in het gebergte tussen lagen hard gesteente ziet zitten; in de natuursteenindustrie gebruiken ze dat brokkelige laagje schilfers als toegang voor de beitel om de brokken hardsteen van elkaar te scheiden.
Dus we hebben allemaal schalie wel eens gezien, ook al omdat het woord tot voor kort uitsluitend werd gebruikt voor de platte stukken leisteen waar de daken van oude kerken mee bedekt zijn. Schaliedekker was nog niet zo lang geleden gewoon een beroep.
Minister Henk Kamp (VVD) heeft zijn hoop gevestigd op schaliegas, daar komt het op neer.
Zou Kamp echt de reportages niet gezien hebben uit de Verenigde Staten, waarin de grootschalige verwoesting van het milieu als gevolg van ‘fracking’ (het door middel van zand, heet water en agressieve chemicaliën onder hoge druk losmaken van het gas uit de schilfers) goed te zien is? Op Youtube zijn dan ook nogal wat filmpjes te zien van protestacties van mensen die liever geen boortoren in de achtertuin willen en bovendien begaan zijn met het milieu.
Hoewel er allerlei parmantige schattingen worden gedaan over de hoeveelheid schaliegas die uit de Nederlandse bodem gehaald zou kunnen worden, is aan de berekening van die hoeveelheden vooral een rekenmachine te pas gekomen plus het belang van schimmige bedrijven die denken grof geld te kunnen verdienen aan dat gas en bovendien beschikken over een bekwame lobby in Haagse kringen.
Als achteraf blijkt dat de totale schaliegasvoorraad in de vorm van een korte natte scheet het ruime sop kiest, kunnen die bedrijven altijd nog zeggen, nadat hun factuur betaald is: told you so, maar jullie wilden zo graag; en gelijk hebben ze, vooral rechtse kiezers hebben een irrationele hekel aan linkse hobby’s als wind- en zonne-energie. En willen helemaal niet weten waar en hoe dat schaliegas uit de grond komt – als het maar niet in hun achtertuin gebeurt.
Ik zou het schaliegas nog het voordeel van de twijfel willen geven als het niet zo ontzettend 1962 was; toen betekende de vondst van het aardgas voor Nederland het verschil tussen de bekende beschaafde Hollandse stille armoede en een nieuwe, maar gillend inflatoire en lichtelijk ordinaire welvaart. Met het beetje schaliegas zou men korte tijd de ook heel erg 1962se chemische industrie op de been kunnen houden en wat elektriciteit kunnen produceren. Tot het óók op is.
Het allerbelabberdste aspect van de achterhaalde schaliegasdiscussie is dat het zo afleidt van twee inmiddels sterk voor de hand liggende andere mogelijkheden. Ik noemde al de wind- en zonne-energie – Geert Wilders is er tegen, dus het móet wel iets goeds zijn – maar nog een andere mogelijkheid waar Nederlanders van links tot rechts liever niet aan denken: minder rijden, minder vliegen, met de hand het gras maaien. Zuinigheid met de nog resterende delen van de wereldvoorraad aan fossiele energie, waarvan we het grootste deel binnen drie generaties achteloos de lucht in hebben geblazen, en waarvan de volgende generatie het einde zal zien.
Einde aan een wel heel onwelriekende en lange natte scheet, als je mij vraagt.
__________