Tijd voor een Godwinnetje. Het is Hillary Clinton toch maar mooi bespaard gebleven dat ze Polen voor het laatst moest waarschuwen dat ‘ab fünf Uhr fünfundvierzig zurückgeschossen’ ging worden, waarmee de Tweede Wereldoorlog een feit was. (Het is aanstaande maandag 74 jaar geleden.) Haar opvolger als minister van Buitenlandse Zaken John Kerry, ooit een de grandioos mislukte presidentskandidaat, had gisteren de weinig benijdenswaardige taak om te beweren dat er ‘bewijzen’ zijn die president Obama, nog niet zo lang geleden de hoop van de wereld op een beter, verstandiger, vreedzamer Amerika, de smoes moeten geven om de rode lijn, noem het: de Rubicon, over te steken en de Zesde Vloot met kruisraketten af te sturen op president Assad en zijn zenuwgas.
Die dan, een jaar vijf, zes en een paar miljoen doden later, opgediept zal worden uit een put en een poosje later onhandig zal worden opgehangen.
Wie niet van de geschiedenis leert, is gedoemd haar te herhalen.
Het is dat Nederland maar een klein landje is dat toch al zo vaak moeilijk doet als het gaat om zonder morren en demonstratief achter Amerika aan te rennen in het mijnenveld van het Midden-Oosten, anders zouden ze in Washington wel raad weten met een zwartkijker en defaitist als Frans Timmermans, onze minister van Buitenlandse Zaken, die zo mooi ‘Assááád’ kan zeggen. Die vindt dat een suffe club als de Verenigde Naties Assad bestraffend moet toespreken in de vorm van ‘nieuwe sancties’. Terwijl Amerika al die houwdegens en drones en vliegdekschepen en kruisraketten toch zeker niet voor niks heeft.
De Verenigde Naties: de leden hebben in 2003 enigszins verbijsterd zitten kijken naar een vorige minister van Buitenlandse Zaken, Colin Powell, die even ‘bewees’ dat Saddam Hoessein bereid en in staat was zijn massavernietigingswapens, die op grote vrachtwagens door Irak plachten te scheuren, af te schieten op de ganse aardkloot en dat Amerika daar met een coalition of the willing onder leiding van de grootste gek van die periode, George W. Bush, een stokje voor ging steken. Bush, die dan ook een week of drie later (uit mijn hoofd herinnerd) op een vliegdekschip, ongetwijfelde van de Zesde Vloot, bekend maakte dat hij geprevailed had.
Die miljoenen doden moesten toen nog komen.
Wat ik me eigenlijk afvraag: denkt ooit iemand daar in Washington na, zonder te luisteren naar de influisteringen van de wapenindustrie, de olie-industrie de militaire lobby, de farmaceutische industrie en de joodse lobby, of het wel verstandig is iedere keer die reflex weer te volgen en erop te slaan?
In Syrië gebeuren gruwelijke dingen, maar ingrijpen is wel het laatste: de keuze is, zoals in veel van die Arabische landen, tussen een gemene dictator die zijn miljoenen er met harde hand onder houdt, of een door Allah persoonlijk geleide theocratie, die terroristen, allemaal tuk op die 72 maagden in het Paradijs, de wereld onveilig laat maken. Dus kies je niet of toch: laten gaar koken in eigen sop.
Maar het gaat natuurlijk om iets anders. Obama, die langzaam verandert in Obushma, houdt de weg vrij voor ooit nog eens een zwarte president; als hij Assad laat lopen, dan is die kans voorgoed verkeken.
Denk daarover eens rustig na.
_______