SanteLOGie

Die ouwetjes pikken echt alles

Nou moet je toch even ophouden, zeg. Wéér 25 euro van de aow af. Weer? Ja weer. Het verschil is dat het ditmaal lang van tevoren werd aangekondigd. Vorige keer, bij de betaling in januari van dit jaar, was er ook 20 euro vanaf, en dat kwam dan door een of andere belastingmaatregel waarbij een onbegrijpelijke uitleg werd gegeven die zó was ingericht dat je alle begrip toonde voor de verlaging.

Tegelijk ging ook van het ‘eigen’ pensioen, waarvan ik mijn hele werkzame leven dag in dat uit heb moeten horen dat het waardevast was, nog eens 60 euro ingehouden, met dezelfde genoemde smoes. Je kreeg het gevoel: het kost een paar centen, maar bij de overheid zitten wij gebakken.

Bij de pensioenfondsen daarentegen niet. Mijn hopeloos beheerde pensioenfonds werd ondergebracht bij een pensioenfonds dat er wel florissant bij stond, en dat ‘jezelf inkopen’ kostte meteen ook enkele honderden euro’s. Netto per maand, wel te verstaan.

Daarna klonken geluiden als ‘het gaat nog steeds niet goed met de pensioenfondsen’, en om me heen hoorde ik al mompelen: ‘volgend jaar dus weer wat eraf.’

En dan maar hopen dat niet uitgerekend dat fantastische nieuwe sterke pensioenfonds deze of gene aan de top heeft staan die lid is van het graaiersgilde. Het wordt immers zo langzamerhand tijd dat de kranten gaan melden welke bestuurder van welke instelling dan ook, nog wel te vertrouwen is met jouw zuurverdiende centjes en trouwhartig betaalde premie.

Waarna de aandacht nogal afgeleid wordt van het feit dat tot nu toe de aow nooit werd verlaagd, omdat men terecht van mening was dat ‘van Drees trekken’ weliswaar een riante regeling is, vergeleken bij helemaal niks, maar voor mensen die alleen dat bedragje hebben als pensioen is 45 euro per maand niets minder dan een aderlating.

Het gekke is dat de Nederlandse oudere bij dat gepluk niet kreunt of zucht en al helemaal niet protesteert, laat staan op de barricaden klimt.

Intussen wordt de staatsuitgaven aan de aow ook op een andere manier nog verlaagd, namelijk door het verhogen van de leeftijd waarop men het staatspensioen gaat ontvangen. Dat heeft inmiddels al miljoenen opgebracht en dat gaat nog meer worden, de komende jaren.

Dus is het hek van de dam. Kom jongens, van de aow kan nog wel wat af! Als je het maar zoetjesaan doet, achter de rollator zullen we maar zeggen, dan slikken ze alles, die ouwetjes!

Dus maar een mars op Den Haag?

Ik word al moe als ik er aan denk.

_______

hhBest

Boek & Film 

De betreurenswaardige Washington Reflex

Tijd voor een Godwinnetje. Het is Hillary Clinton toch maar mooi bespaard gebleven dat ze Polen voor het laatst moest waarschuwen dat ‘ab fünf Uhr fünfundvierzig zurückgeschossen’ ging worden, waarmee de Tweede Wereldoorlog een feit was. (Het is aanstaande maandag 74 jaar geleden.) Haar opvolger als minister van Buitenlandse Zaken John Kerry, ooit een de grandioos mislukte presidentskandidaat, had gisteren de weinig benijdenswaardige taak om te beweren dat er ‘bewijzen’ zijn die president Obama, nog niet zo lang geleden de hoop van de wereld op een beter, verstandiger, vreedzamer Amerika, de smoes moeten geven om de rode lijn, noem het: de Rubicon, over te steken en de Zesde Vloot met kruisraketten af te sturen op president Assad en zijn zenuwgas.

Die dan, een jaar vijf, zes en een paar miljoen doden later, opgediept zal worden uit een put en een poosje later onhandig zal worden opgehangen.

Wie niet van de geschiedenis leert, is gedoemd haar te herhalen.

Het is dat Nederland maar een klein landje is dat toch al zo vaak moeilijk doet als het gaat om zonder morren en demonstratief achter Amerika aan te rennen in het mijnenveld van het Midden-Oosten, anders zouden ze in Washington wel raad weten met een zwartkijker en defaitist als Frans Timmermans, onze minister van Buitenlandse Zaken, die zo mooi ‘Assááád’ kan zeggen. Die vindt dat een suffe club als de Verenigde Naties Assad bestraffend moet toespreken in de vorm van ‘nieuwe sancties’. Terwijl Amerika al die houwdegens en drones en vliegdekschepen en kruisraketten toch zeker niet voor niks heeft.

De Verenigde Naties: de leden hebben in 2003 enigszins verbijsterd zitten kijken naar een vorige minister van Buitenlandse Zaken, Colin Powell, die even ‘bewees’ dat Saddam Hoessein bereid en in staat was zijn massavernietigingswapens, die op grote vrachtwagens door Irak plachten te scheuren, af te schieten op de ganse aardkloot en dat Amerika daar met een coalition of the willing onder leiding van de grootste gek van die periode, George W. Bush, een stokje voor ging steken. Bush, die dan ook een week of drie later (uit mijn hoofd herinnerd) op een vliegdekschip, ongetwijfelde van de Zesde Vloot, bekend maakte dat hij geprevailed had.

Die miljoenen doden moesten toen nog komen.

Wat ik me eigenlijk afvraag: denkt ooit iemand daar in Washington na, zonder te luisteren naar de influisteringen van de wapenindustrie, de olie-industrie de militaire lobby, de farmaceutische industrie en de joodse lobby, of het wel verstandig is iedere keer die reflex weer te volgen en erop te slaan?

In Syrië gebeuren gruwelijke dingen, maar ingrijpen is wel het laatste: de keuze is, zoals in veel van die Arabische landen, tussen een gemene dictator die zijn miljoenen er met harde hand onder houdt, of een door Allah persoonlijk geleide theocratie, die terroristen, allemaal tuk op die 72 maagden in het Paradijs, de wereld onveilig laat maken. Dus kies je niet of toch: laten gaar koken in eigen sop.

Maar het gaat natuurlijk om iets anders. Obama, die langzaam verandert in Obushma, houdt de weg vrij voor ooit nog eens een zwarte president; als hij Assad laat lopen, dan is die kans voorgoed verkeken.

Denk daarover eens rustig na.

_______

hhBest

Boek & Film 

Ook het schaliegas moet en gaat gauwgauw op

O ja, schaliegas. Schalie, begrijp ik, is het dunne brokkelige laagje dat je in het gebergte tussen lagen hard gesteente ziet zitten; in de natuursteenindustrie gebruiken ze dat brokkelige laagje schilfers als toegang voor de beitel om de brokken hardsteen van elkaar te scheiden.

Dus we hebben allemaal schalie wel eens gezien, ook al omdat het woord tot voor kort uitsluitend werd gebruikt voor de platte stukken leisteen waar de daken van oude kerken mee bedekt zijn. Schaliedekker was nog niet zo lang geleden gewoon een beroep.

Minister Henk Kamp (VVD) heeft zijn hoop gevestigd op schaliegas, daar komt het op neer.

Zou Kamp echt de reportages niet gezien hebben uit de Verenigde Staten, waarin de grootschalige verwoesting van het milieu als gevolg van ‘fracking’ (het door middel van zand, heet water en agressieve chemicaliën onder hoge druk losmaken van het gas uit de schilfers) goed te zien is? Op Youtube zijn dan ook nogal wat filmpjes te zien van protestacties van mensen die liever geen boortoren in de achtertuin willen en bovendien begaan zijn met het milieu.

Hoewel er allerlei parmantige schattingen worden gedaan over de hoeveelheid schaliegas die uit de Nederlandse bodem gehaald zou kunnen worden, is aan de berekening van die hoeveelheden vooral een rekenmachine te pas gekomen plus het belang van schimmige bedrijven die denken grof geld te kunnen verdienen aan dat gas en bovendien beschikken over een bekwame lobby in Haagse kringen.

Als achteraf blijkt dat de totale schaliegasvoorraad in de vorm van een korte natte scheet het ruime sop kiest, kunnen die bedrijven altijd nog zeggen, nadat hun factuur betaald is: told you so, maar jullie wilden zo graag; en gelijk hebben ze, vooral rechtse kiezers hebben een irrationele hekel aan linkse hobby’s als wind- en zonne-energie. En willen helemaal niet weten waar en hoe dat schaliegas uit de grond komt – als het maar niet in hun achtertuin gebeurt.

Ik zou het schaliegas nog het voordeel van de twijfel willen geven als het niet zo ontzettend 1962 was; toen betekende de vondst van het aardgas voor Nederland het verschil tussen de bekende beschaafde Hollandse stille armoede en een nieuwe, maar gillend inflatoire en lichtelijk ordinaire welvaart. Met het beetje schaliegas zou men korte tijd de ook heel erg 1962se chemische industrie op de been kunnen houden en wat elektriciteit kunnen produceren. Tot het óók op is.

Het allerbelabberdste aspect van de achterhaalde schaliegasdiscussie is dat het zo afleidt van twee inmiddels sterk voor de hand liggende andere mogelijkheden. Ik noemde al de wind- en zonne-energie – Geert Wilders is er tegen, dus het móet wel iets goeds zijn – maar nog een andere mogelijkheid waar Nederlanders van links tot rechts liever niet aan denken: minder rijden, minder vliegen, met de hand het gras maaien. Zuinigheid met de nog resterende delen van de wereldvoorraad aan fossiele energie, waarvan we het grootste deel binnen drie generaties achteloos de lucht in hebben geblazen, en waarvan de volgende generatie het einde zal zien.

Einde aan een wel heel onwelriekende en lange natte scheet, als je mij vraagt.

__________

hhBest

Boek & Film 

Meloen als survivor of the fittest

Meloenen zijn lekker. Nee, ik ken mensen die meloenen niet lekker vinden. Maar volgens mij vinden de meeste mensen de meeste meloenen wel lekker.

Ben ik de enige die bij het methodisch in beetgrage brokjes verdelen van een Galia-meloen denkt: hoe komt het toch dat een meloen lekker is? Die meloen, als plant van de familie der Cucurbita, leeft al een eerbiedwaardige poos op de wereld, aanzienlijk langer dan bijvoorbeeld mensen. Hoe ‘weet’ een meloen precies die smaak aan te nemen die wij mensen lekker vinden?

Tot de Cucurbita horen ook de courgette, de komkommer, de augurk een enorme club pompoenen en vele andere planten, waarvan de meeste oneetbaar bitter of zelfs giftig zijn. Dat geldt trouwens voor veel plantenfamilies, neem de Vlinderbloemigen die ons smakelijke erwten en bonen leveren en heerlijk geurende lathyrus, maar ook zeer giftige lupine.

De courgette smaakt voornamelijk nergens naar, komkommer en augurk behoeven een ingrijpende bereiding voor ze echt lekker worden, en ook van de meloenen is de smaak niet altijd zo verrassend lekker als van een Galia, de meloen die ik net sta te snijden; neem de watermeloen die inderdaad voornamelijk naar water smaakt, lekker fris water, dat wel – in Italië roept de marktkoopman achter de berg onbeschoft grote groene ballen: ‘Si mangia, si beve, si lava la faccia’, vrij vertaald: je kunt hem eten, je kunt hem drinken en je kunt er je gezicht mee wassen.

Een kort antwoord op de vraag: hoe komt het dat een meloen ergens een smaak vandaan heeft gehaald die uitgerekend door mensen lekker wordt gevonden is natuurlijk: hij is een product van menselijk handelen, namelijk zorgvuldige selectie en kruising, en dus een product van de afgelopen twee-, driehonderd jaar. Maar die smaak moet er in essentie al in gezeten hebben vóór zo’n geduldige tuinman er aan begon. Lang voor er mensen waren, dus.

De meloen is, als alles dat groeit en bloeit en altijd weer boeit, een product van de evolutie, de planten die wij om ons heen zien zijn succesvolle overlevers van de strijd om het bestaan.

Dus die meloen heeft ook gediend als voedsel voor dinosauriërs en al hun voorgangers en opvolgers.

De vraag die ik me stelde was dus: proefden die dieren ook wat wij proeven als ze een meloen aten? Zoet, aromatisch, zelfs enigszins sensueel? Maar wat heeft dat te maken met de evolutie? De meloenen mochten ook weer niet te lekker zijn, anders hadden ze de strijd niet gewonnen en waren ze uitgestorven. De dinosaurussen kwamen, dom genoeg, niet op het idee eens een paar meloenen met elkaar te kruisen en daarna uit te zetten in hun moestuintje.

En mensen hebben er ook heel lang over gedaan voor ze er achter kwmen dat ze de smaak niet alleen lekker vonden, maar ook naar hun hand konden zetten.

Ik merk nu dat ik een onderwerp heb aangesneden waar ik geen verstand van heb, maar waar vermoedelijk wel een twintigdelige encyclopedie over geschreven kan worden met daarbij een cassette met 24 dvd’s in HD en 3D, ingesproken door David Attenborough of Philip Bloemendal.

Daar wachten we dan maar op.

________

hhBest

Boek & Film 

Gaspeldoorn van de nacht

Een dag als vandaag doet me denken ongeveer dezelfde datum iets meer dan dertig jaar geleden. Het was zo’n dag als vandaag – duidelijk de herfst in de lucht, de hemel bleekblauw, de zon nog lekker warm, een nauwelijks merkbaar zuchtje wind. Ik was in Saint Malo in Bretagne en had mijn filmcamera met geluid, een Braun Nizo, bij me. Ik filmde een panorama van het terras waar we zaten, er speelde een orkestje, een accordeon, een gitaar, een contrabas.

De montage ging toen nog gewoon met schaar en lijmpot en abrupt verandert het beeld, we zien de rotsen hoog boven de Atlantische Oceaan, geel van de gaspeldoorn en daaronder de door mij gemonteerde muziek, Gaspard de la Nuit van Maurice Ravel.

Dat beeld kwam bij mij op dankzij Google Doodle – wie Google gebruikt als zoekmachine kent het wel: op de redactie van Google hebben ze de gewoonte om volstrekt onverwachte jubilea te memoreren door er een geinig filmje of tekeningentje van te maken, dat dan een dag lang de plaats van het normale Google-logo inneemt.

Vanmorgen was het de beurt aan Claude Debussy. Die is vandaag 151 jaar geleden geboren. Of Google er een jaar geleden ook aandacht aan heeft besteed, dat weet ik niet, herinner ik me niet, mogelijk omdat ik toen op een terrasje aan de Ligurische Zee in de volstrekt ongevaarlijke stralen van de herfstzon zat en luisterde naar het gekwetter van de toeristen die van geen huistoegaan wilden weten.

Als ik dat van die geboortedatum had geweten, dan had ik meer dan dertig jaar geleden natuurlijk Clair de Lune van Debussy onder dat filmpje gezet. Maar ja, toen hadden we Youtube nog niet evenmin als Google. En niet het geringste vermoeden van het gebruik dat je later, niet eens véél later, zou kunnen gaan maken van de mogelijkheden van de computer. Vandaar die Braun Nizo die sindsdien al bijna dertig jaar ongebruikt in de kast ligt omdat er geen Super8-films meer zijn (of heel moeilijk te verkrijgen, laat staan te ontwikkelen) en omdat het te primitief voor woorden is om enkele tientjes uit te geven aan een filmpje van drie minuten dat hoe dan ook beter gewist had kunnen worden. Hij was vervangen door een JVC-camcorder, die trouwens ook al weinig had uit te staan met de computer.

Heel weinig kan me zo weemoedig maar ook sereen stemmen als de late zomerzon van augustus, terwijl mijn oog dwaalt over de gaspeldoorn en de blauwe oceaan daarachter. Pas in deze dagen besef je pas wat voor schoonheid je achter je gaat laten en inruilt voor sneeuw, duisternis, gladheid, ijsregen en kale natuur. De dag dat je beseft dat het lied ‘’t Is weer voorbij, die mooie zomer’ veel te luid, te snel, te geinig is om te passen bij het jaargetijde.

Nee, dan liever de Gaspard de la Nuit of, inderdaad, Clair de Lune.

________

hhBest

Boek & Film 

De scheiding der kwelgeesten

Het NOS Journaal en RTL4-nieuws deden het af met één zinnetje, maar de oudewijvenroddelrubriek RTL Boulevard ging er eens goed voor zitten: Diederik Samsom gaat scheiden. Laten we het daar maar niet verder over hebben, want dan krijg ik weer een zwart waas voor de ogen en het schuim op de bek en moet ik moeite doen er de geslachtelijke geaardheid van de hoofdroddelaar niet bij te betrekken om eens goed te vertellen hoe ik een en ander ervoer.

De serieuze nieuwsrubrieken hadden er bangelijk voor gekozen het toch even te vermelden, hoewel het natuurlijk absoluut non-nieuws is. Want als een scheiding van een politicus al tot het publieke domein blijkt te horen, waarom weten we dan niet het juiste cijfer van de kracht van de urinestraal van Albert V., of de aard van de lievelingsborrel en dagelijkse consumptie daarvan door Gerston Winstanowitsj?

Wij zien hier weer het verschijnsel dat ultrarechts vindt dat iedereen moet kunnen scheiden, een tweede huis in Frankrijk hebben of een beetje rommelen met belasting en declaraties, maar wel met uitdrukkelijke uitzondering van leden van de Partij van de Arbeid. Hoe vaak hebben wij het niet-bestaande tweede huis, wat zeg ik: de bungalow in het buitenland van Joop de Uyl niet voorbij zien en horen komen in de rechtse media en de aanverwante roddelbladen?

Andere vraag: hoe onzindelijk is de denkwijze van het Nederlands journaille, als het zonder een seconde bedenktijd optikt: ‘Diederik Samsom, die zijn huwelijk betrok in de verkiezingscampagne, gaat scheiden’. Dat is al slordig samengevat want hij betrok niet zijn huwelijk (en dus ook niet de kwaliteit daarvan) in de campagne, maar zijn gezin; hij heeft gisteren meteen gezegd dat dat wat hem betreft min of meer intact blijft. Wij, gescheiden mensen, weten natuurlijk wel hoe moeilijk dat te realiseren is, maar het resultaat van het streven van Diederik (Didi voor zijn vrienden, yech) moet nog worden afgewacht. Maar daarvan afgezien, voortaan heet de fractievoorzitter van de Partij van de Arbeid in de Tweede Kamer Diederik DZHBIDV Samsom.

Is een echtscheiding iets dat het functioneren van een politicus kan hinderen? Andere vraag: kan het ‘bezit’ van een huwelijk en een gezin het functioneren van een politicus beïnvloeden? Dat laatste lijkt wel het geval te zijn: verscheidene politici hebben de laatste jaren hun politieke loopbaan eraan gegeven om ‘meer tijd voor hun gezin te hebben’. Ook dat vond het electoraat trouwens niet goed. Maar wie wel of niet op een kandidaat stemt met het oog op diens persoonlijk functioneren als mens, die moet van het kiesrecht worden uitgesloten.

Dus waar heb ben we het over? Over niks. Al zie ik aankomen dat het einde van de loopbaan van Samsom toch in zicht is. Zie verder Jack ‘Kuifje’ de Vries.

Had Samsom maar gekeken wat een kind van de duisternis in zo’n geval doet, zoals daar is een Sybrand van Haersma Buma. Want zoals je wel bekend zal zijn als je een beetje bijbelvast bent, gaan de kinderen van de duisternis met overleg te werk. Sybrand heeft kennelijk ook een gezin (hij dekt de tafel in dat campagnefilmpje) maar de leden daarvan vertoonde hij niet, die waren zeker en vast in het duister aan het overleggen. En Sybrand scheidt natuurlijk ook niet, dat mag hij niet van de Heere Heere.

VVD-ers wel, en ik kan niet nalaten nog even te verwijzen naar Sidney van den Bergh. http://bit.ly/17F48HM . Die ondanks zijn afgang als minister zijn politieke carrière kon voortzetten, zij het op een wat lager pitje.

En ik verwijs ternslotte graag naar de leukste tweet van gisteren: Samsom heeft te weinig haar voor een scheiding.

_______

hhBest

Boek & Film 

Nieuwsbulletin vol voorspellingen

Voorspellen is moeilijk, vooral als het de toekomst betreft. Ook alweer eentje van Mark Twain – als de oude Mark echt alle aforismen die aan hem worden toegeschreven heeft bedacht, dat zou hij nog een leven moeten zijn. Aan de andere kant: waarom zou je precies willen weten wie welk aforisme op zijn naam heeft staan, het gaat om de inhoud en niet om de omslag.

Sommige voorspellingen betreffen het verleden en ook dan is het lang niet eenvoudig om de plank niet mis te slaan.

Zo hoorde ik net op de radio een woordvoerder van de organisatie Wolven in Nederland een prachtig betoog houden waarin hij de conclusie afhield dat er nóg een wolf in Nederland is; hij maakte de alternatieven zo onaantrekkelijk dat de luisteraar automatisch koos voor het minst erge nieuws, namelijk dat er dús weer een wolf is gesignaleerd.

Dat is namelijk niet het geval, er is alleen een dood kalf gevonden. Dat kan het werk van een wolf zijn, omdat een wolf na het doden van zijn prooi de ingewanden eerst even netjes gesorteerd terzijde legt (als toetje, neem ik aan) alvorens aan de kalfsentrecotes te beginnen. Dat was bij dit kalf niet gebeurd, de ingewanden hingen er alleen maar uit. Verder had het kalf geen oormerken, hetgeen er op duidde dat het hier wellicht een miskraam betrof, waar dan weer een ander dier, noem eens wat, een zwerfhond aan gezeten zou hebben.

Dat laatste is te onsmakelijk. Het was dus een wolf die wel gesignaleerd, maar niet gezien is.

In hetzelfde bulletin het bericht dat de afdeling afluisteren van de Amerikaanse NSA een telefoongesprek van twee kopstukken van Al Quaida heeft afgeluisterd, waarin die twee gezellig converseerden over een aantal geplande aanslagen op het spoorverkeer in Europa. Dat is allemaal al een paar weken geleden en sindsdien worden in Duitsland de spoorwegen (ik schat zeker tien- of twintigduizend kilometer) nauwlettend in de gaten gehouden, inclusief tunnels en bruggen. In die twee weken is er nog niks bijzonders gemerkt.

Dit hele bericht is te toevallig.

De NSA zou dus hebben toegegeven of minstens bewust gelekt dat er een dergelijke dreiging is. Vorige week waren er al vergelijkbare berichten over aanslagen op ambassades in Jemen, die ook al niet doorgingen. Maar de NSA ligt onder vuur omdat die zo ongeveer iedereen in de hele wereld afluistert en mails meeleest. Daarom denk ik dat gepast wantrouwen voor de hand ligt: als zo’n voorspelling toevallig ook nog eens zou uitkomen, dan bewijst de NSA in één klap dat ze wel degelijk een organisatie is die het beste voor heeft met de mensheid. De wens is de vader van het lek.

Maar het kan natuurlijk ook zijn dat dat telefoontje van die twee tulbanden een doodgeboren kalf zonder oormerken is.

De schaduwzijde is uiteraard dat als ook deze dreiging niet uitkomt, dan zal de NSA de volgende keer die herdersjongen zijn die tot tweemaal toe riep dat een wolf zijn kudde bedreigde. Het bleek een grapje – toen de derde keer de wolf wel degelijk toesloeg bleef hulp uit. De herdersjongen was immers een grappenmaker.

Daar is volgens mij ook een aforisme over gemaakt.

Maar ik kom er even niet op.

______

hhBest

Boek & Film 

Geen gezeik, bijna iedereen arm

Al weken kijk ik naar de discussie over de economie als een konijn naar het vuurwerk. Elke dag, nu al een jaar of vijf, roept een vooraanstaande, of minstens halverwege staande econoom wie wat fout doet en waarom, en zet zich daarna tevreden smakkend achter de gekookte tarbot.

Zo was er een Amerikaanse econoom die de Nobelprijs voor economie heeft gewonnen (het maakt heel wat uit wanneer dat was, dus kijk dat zelf even na) die riep: Nederland doet heel stom ‘Het Juiste’, België heel dwars het verkeerde en het resultaat is dat België er beter voor staat dan Nederland.

Hoewel er de laatste twee jaar in beide landen niets noemenswaardigs is veranderd, of het moest de jonge koningen zijn, meen ik me toch te herinneren dat Nederland samen met Oostenrijk, Duitsland en Finland twee jaar geleden nog tot de financieel-economisch braafste en verstandigste landen van de EU behoorden, en dat België destijds nog thuishoorde in het schamele troepje Griekenland, Spanje, Portugal, Italië en Ierland. Dus er klopt misschien toch iets niet bij de Amerikaanse Nobelprijswinnaar.

In de tijd dat ik op de hbs economieles kreeg, ontstond net het idee dat door massaal investeren door de overheid – in infrastructuur, woningbouw en defensie – volledige werkgelegenheid zou ontstaan en de mogelijkheid de gehele bevolking een behoorlijk inkomen te betalen, dat weer gul werd uitgegeven waardoor de economie verder groeide. Ik denk dat verstandig denkende mensen ook toen dachten: die groei kan natuurlijk niet eindeloos doorgaan, maar omdat bleek dat groei het enige middel leek om in rechte lijn richting economisch paradijs te gaan, haalde geen politicus en maar heel weinig economen het in hun hoofd een discussie te beginnen over de vraag of er geen veilig alternatief te bedenken zou zijn voor die eindeloos doorgaande groei.

Enkele tientallen jaren ging het ook fantastisch – loonronde op loonronde, bijna volledige werkgelegenheid en een vaag gevoel dat we de ideale maatschappij hadden bereikt. Dat een essentieel deel van de goedgeefsheid van de werkgevers werd ingegeven door angst voor het alternatief – een bevolking die de zijde zou kiezen van de Sovjet-Unie (ik vat kort samen) – dat weigerde iedereen onder ogen te zien.

Niet voor niets viel de geluidloze instorting waarvan wij pas in 2008 de gevolgen gingen voelen, rond 1990 al samen met het verdwijnen van het Rode Gevaar. Dat we er niets van merkten kwam doordat in de tussentijd de bankiers op grote schaal het gratis geld gingen uitdelen, uiteraard vooral aan zichzelf. Het was de grootste uitvinding van de twintigste eeuw: dat je feitelijke inflatie met groot gemak kon omzetten in harde knaken. Jan met de Pet had ineens niet alleen een tweedehands Opel Kadett, maar ook een tweede huis, en jaarlijks een vakantie op de Seychellen en een in Sankt Anton. De hypotheek verdiende intussen goud op de beurs, daar hoefde je niks aan te doen. Ja, kassa, natuurlijk. En zo nog het een en ander.

De hele maatschappij zoals wij mensen die duizenden jaren gekend hadden – de meeste mensen waren arm opdat weinigen rijk konden zijn – was verdwenen in het gat in de hand van creatieve bankiers. Van Kooten & De Bie voorzagen het al in de jaren tachtig: Geen gezeik, iedereen rijk.

Alsof de Staatsloterij plotseling op elk heel lot de honderdduizend uitkeerde. Ik weiger te geloven dat degenen die de toverachtige contractconstructies van Dirk Scheringa ondertekenden met hun eigen bloed en daardoor opeens rijk waren en alleen nog maar rijker konden worden, niet ergens in hun achterhoofd vermoedden dat dit niet kon kloppen.

Maar nu het piramidespel uit is, hebben we niet erg veel goesting om zonder jas het warme haardvuur te verlaten en de natte kou van de realiteit in te gaan.

Het zal toch moeten.

Want welke schitterende oplossing er ook bedacht wordt: de enige stabiele realiteit is dat de meeste mensen arm zijn en een paar rijk.

Het leukste dat we kunnen doen, is er ons aan vergapen.

_______

hhBest

Boek & Film 

Hier volgt een ingelaste uitzending

Het spijt me dat ik de feestelijke optocht der gemeenplaatsen een ogenblik moet onderbreken voor een ingelast bericht: ik wil er toch nog even de aandacht op vestigen en benadrukken dat prins Friso op 17 februari van het jaar 2012 geweten moet (of in ieder geval kan) hebben dat hij een volstrekt onverantwoord risico nam door op een moment dat de op een na hoogste alarmfase voor lawines was afgegeven zonder de modernste veiligheidsmaatregelen te nemen te gaan skiën in een gebied buiten de pistes. Een ervaren skiër met een beperkt verantwoordelijkheidsgevoel. De enige tweet van die dag die de moeite waard was, ook tot en met de lawine van vandaag: ‘En die man heeft kinderen’.

Als je er goed over nadenkt, is wintersport absolute gekkigheid. Het is er koud, er ligt een hoop van het smerigste spul dat ik ken: sneeuw en je ligt zó op je bek, zeker als nauwelijks getrainde laaglandbewoner. Ik heb wel eens – in Crans Montana in Zwitserland – een vrouw een beetje ongelukkig uit de stoeltjeslift zien vallen en daarbij vervolgens een halve centimeter van haar hele gezichtshuid schaafde, wat, kan ik je verzekeren, geen mooi resultaat oplevert.

Maar dit alles uiteraard terzijde, hoewel ik ook niet iemand ben van het Gilde Van de Doden Niets Dan Goeds.

Friso was feitelijk al die tijd sinds 17 februari al dood, in die zin dat zelfs een eventueel ontwaken niet meer tot een leven van enige betekenis had kunnen leiden – dat zei de behandelende geneesheer al min of meer tijdens de eerste persconferentie in Innsbruck.

Het NOS Journaal van maandagavond was, na de massa overlijdenskitsch die RTL4 tussen zes en acht over ons had uitgestort, van een opmerkelijke nuchterheid – dacht ik heel even. Tot bleek dat na het Journaal Astrid Kersseboom nog een klein uur lang tot de bodem van het affectparasitisme mocht gaan in een ingelaste uitzending.

Wat moet je er verder van vinden? Niks, denk ik, je kijkt er naar en denkt: het zijn uiteindelijk toch eigenlijk net mensen, laat ze toch met rust in zo’n geval.

Tot zover mijn eigen ingelaste uitzending.

Ook overbodig, maar ik moest het even kwijt.

_________

hhBest

Boek & Film 

Een ster is gestorven

Een paar dagen te laat, maar ach, het kan nog wel even: mijmeren omtrent Karen Black, die vorige week op 74-jarige leeftijd overleed. Ik neem aan dat een groot percentage van de bezoekers van dit weblog nu al doorbladeren omdat ze geen flauw vermoeden hebben wie Karen Black zou kunnen zijn, mede omdat de laatste serieuze film waarin ze speelde Airport was, uit 1975, een rampenfilm waarover ik het zo dadelijk even wil hebben.

Ze speelde in Easy Rider, lees ik, en in Five Easy Pieces en zo nog het een en ander, maar daar herinner ik me haar niet van. Het was dat lichte loensen van haar met die verbijstering opengesperde ogen die mijn aandacht trokken. Dat ze maar een paar maanden jonger was dan ik kwam een beetje als een schok, maar dat komt natuurlijk ook doordat ze na 1975 niet veel bijzonders meer heeft gedaan, op cinematografisch vlak: forever 36.

Airport was zo’n film waar filmkijkers als ik nog dagelijks plezier aan beleven. Tegenwoordig noemen ze het, meen ik, iconisch, zo’n film, waarin alle mogelijke verleden en toekomstige rampen elkaar in onvermurwbare steevastheid plegen op te volgen: eenmaal de wielen van de grond weet je: het komt nooit meer goed met dit vliegtuig. De modernste films op dit gebied worden steeds slordiger, trouwens, zoals in Flight, dit jaar uitgekomen, waarin voor de zekerheid van complete rampsoed een vóór de start al half uit elkaar gevallen vliegtuig wordt bestuurd door een dronken cokeverslaafde piloot.

Hoe Airport precies verloopt herinner ik me niet. Het gaat over een Boeing 747 waarin tijdens de vlucht een en ander goed misgaat: beide piloten gaan bijvoorbeeld dood. De enige aan boord die nog enigszins in aanmerking lijkt te komen om het toestel te besturen, is een stewardess. Natuurlijk. Een stewardess vliegt toch heel vaak, die zal wel afgekeken hebben hoe het moet. Zoals iemand die vaak in het ziekenhuis ligt uiteindelijk daardoor een volleerde arts wordt.

Hoe dan ook: het beeld dat ik voor ogen heb is dat verbijsterde gezicht van Karen Black, meer loensend dan ooit, die in het pikdonker door de gebroken voorruit van het toestel in de stromende regen staart en probeert de instructies van de verkeerstoren uit te voeren. Stel je even voor: het toestel vliegt minimaal 300 kilometer per uur, ik weet niet precies wat er gebeurt als regendruppels met die snelheid in je gezicht knallen, maar gunstig voor je teint kan het niet zijn.

Karen snapt ook wel dat het geen makkie kan zijn, een vliegend flatgebouw van 70 bij 70 meter en zes verdiepingen hoog zelfs maar in de buurt van een landingsbaan te krijgen, laat staan er veilig op te laten landen en voor het einde van die baan ook nog tot stilstand te brengen, maar ja, wie moet het anders doen? Maar onder moeilijke omstandigheden komt het beste in de mens naar voren, dat natuurlijk wel, en Karen lukt het daarom ook, ik neem aan dat ik niks nieuws verraad. Destijds hadden ze nog geen Jackasses, anders had er wel in de ondertiteling gestaan: Don’t try this at home.

En daarna alleen nog maar derderangs dingetjes gedaan in de filmindustrie, Karen. Zodat ze geeneens de dokter kon betalen toen ze onlangs ziek werd.

De moraal is eenvoudig: als het je lukt geheel ongetraind in slecht weer een half gesloopte Boeing 747 aan de grond te zetten, dan wil dat nog niet betekenen dat je verdere leven succesvol verloopt.

________

hhBest

Boek & Film