Nederland is een geweldig land, ik weet niet of ik dat al eens officieel te berde heb gebracht. Nederland is het land dat Johan Vlemmix heeft voortgebracht, dat moet toch voldoende zijn. Ja, ook Rembrandt van Rijn, vandaag alweer 407 jaar geleden geboren, maar die kon wel geweldig springen, dansen en een aardig schilderijtje maken – maar het was het wachten op Johan Vlemmix, en wel tot die op de proppen zou komen met de kontfluit.
Wat zeg je?
De kontfluit.
Ik ken wel de buikfluit, maar die hebben we allemaal wel, als man zijnde.
Nee, de kontfluit. Johan brengt hem op de markt voor 35 cent, uitgerust met veiligheidsring (tegen het opzuigen) voor 50 cent; en hij gaat ermee in Duitsland meedoen aan de talentenjacht. Hij kan er namelijk muziek mee maken, en heeft een heel orkest in gedachte. Behalve dat ik daar helaas beeld bij heb, besef ik ook terdege dat hier sprake is van een hoax, een grap, een canard voor mijn part.
En erg origineel is het ook niet.
Neem het scheetkussen. Onze zoon R. had er eens een meegenomen naar een camping bij Venetië. Als je er wel eens bent geweest dan weer je dat de Camping Marina di Venezia een flinke oppervlakte beslaat. Niettemin lag de hele camping avond aan avond in een deuk wegens de doorlopende voorstelling die R. met de cuscino flatulente gaf. Ik moet er wel bij vermelden dat de hele camping ’s avonds ook uit volle borst meezong met Ich bin so schön, ich bin so toll, ich bin der Anton aus Tirol, maar hoe dan ook: het regende bestellingen en als ik daar zin in had gehad, dan had ik er leuk aan kunnen verdienen.
Voor een echte kontkunstfluiter moeten we trouwens terug naar de tweede helft van de negentiende eeuw. Daar treffen we Joseph Pujol, bijgenaamd le Pétomane, die tussen 1890 en 1894 triomfen vierde in de Moulin Rouge in Parijs. Dat klinkt ons raar in de oren – het is zoiets als volle zalen trekken met het laten van scheten in Carré – maar vergeet niet: de negentiende eeuw was bij uitstek anaal gefixeerd.
Pujol kon de spieren rond zijn darmen, die normaal onwillekeurig zijn, enigszins beheersen, daardoor lucht opzuigen en daarmee, naar verluidt, de Marseillaise fluiten met zijn anus. Hij werd nooit gearresteerd wegens het beledigen van het volkslied.
En verder hebben we natuurlijk Fartman, Mr. Methane, Ruftman en een paar figuren uit South Park, eigenlijk is de hele wereld geobsedeerd doordat de mens (en vele andere diersoorten) in staat is het overtollige methaangas dat vrij komt bij de voedselverwerking aan de openbaarheid prijs te geven, zodat hij niet ontploft. Met als gevolg een hele cultuur van een volstrekt onschuldig gezicht trekken door de dader, en een overigens verdeelde wereld: de een houdt zijn neus dicht, de ander komt niet meer bij van het lachen.
Verder ben ik altijd blij Oom Gerard Reve, de alweer bijna vergeten grootste Volksschrijver van Stad en Land, te kunnen citeren. (Lieve Jongens, Zevende Hoofdstuk). Op een melige middag in Friesland wordt flink ingenomen en komt het onderwerp ter sprake of scheten zwaarder zijn dan lucht. Ze besluiten de proef op de som te nemen. Reve neemt daartoe een wijnglas, drukt het stevig op ‘de vuurmond van zijn bombardon’ en haalt de trekker over: ‘Uit mijn herengrot klonk eerst een laffe, geringe fluiting, die echter onmiddellijk gevolgd werd door een diepe, luide, zeer korte, maar tevens voltonige, kloeke klaroenstoot.’ Vervolgens duwt hij het glas onder de neus van de ‘oude’ Albert S. en zegt: ‘Zit hij er in, of zit hij er niet in?’ (...) “God nog aan toe.” Het viel niet te ontkennen, moest de “oude” Albert S. hoestend en rochelend, met hees verbeten stem, wel toegeven… Uit het glas bereikte mijzelf nu een ongehoorde, alle menselijke hoop uitdovende putlucht.’
Wat ik maar wil zeggen, Nederland is een geweldig land en Johan Vlemmix moet toch iets beters bedenken.
_______
Laatste reacties