SanteLOGie

Twee sigaretten, één statement

Het gevaar is natuurlijk dat je een heel humorloos moralistisch stukje gaat schrijven omdat Hans Teeuwen tijdens de uitzending van Zomergasten afgelopen zondag tot tweemaal toe een sigaret opstak. In ieder geval onderzoekt de Voedsel- en Waren Autoriteit Teeuwens optreden. Dat die Autoriteit dat onderzoekt, duidt misschien op het feit dat de Autoriteit eerst wil weten of Teeuwen wel een deugdelijke sigaret rookte. Of bestaat er een regel dat gasten bij een tv-programma hoe dan ook niet mogen roken? In de tekst van het bericht wordt in die richting gehint. De studio is namelijk een werkplek en op werkplekken mag niet worden gerookt. Laat mij nou gedacht hebben dat het rookverbod bestond omdat pas gestopte rokers door het voorbeeld van Teeuwen er weer een zouden opsteken.

Het onderzoek gaat ook over de vraag: wie moet die zeshonderd euro boete betalen? De VWA gaat niet over één nacht ijs. Eén peuk op tv maakt nog geen zomergast.

Nico Dijkshoorn schreef een artikel voor de Volkskrant over de eerste uitzending van Zomergasten 2013 en sloeg daarin een licht teleurgestelde toon aan: Teeuwen had niet de boel op stelten durven zetten. Dijkshoorn zag blijkbaar de twee sigaretten over het hoofd, in het huidige tijdsgewricht een provocatie van formaat.

In een ander artikel las ik een eigenaardige conclusie; presentator Wilfried de Jong stelde Teeuwen de rechtstreekse vraag of hij soms gek was, in dit geval een goede vraag want Teeuwen lijkt me op een aantal terreinen flink gestoord – alleen al het feit dat je cabaretier wordt, duidt al op een behoorlijke stoornis, zeker bij een een cabaretier als Teeuwen. Sterker nog: wie volkomen normaal is, kán niet eens cabaretier te worden. Maar Teeuwen ontkende uiteraard dat hij gek was of is, een waterdicht bewijs dat De Jong de spijker op de kop sloeg.

De Jong mag een pluim krijgen omdat hij het gesprek toch gaande hield terwijl Teeuwen er overduidelijk op uit was de boel in de war te sturen. Die pluim geldt ook voor het feit hij niets zei van het rookgedrag van de cabaretier. Hij kocht als het ware het succes van de uitzending voor zeshonderd euro.

Elke journalist zal hebben gezien dat Teeuwen ook nog iemand is uit een aparte categorie geïnterviewden, namelijk die zich met de techniek van het vraaggesprek bemoeien, in plaats van zich te beperken tot het eigenlijke onderwerp van gesprek. ‘O, wordt het zo’n interview.’ Of: ‘Schrijf je dat allemaal op? Ben benieuwd wat je daarvan maakt.’ Of: ‘En hoe doe je dat dan? Eerst uren denken over de eerste zin? Zou ik ten minste doen.’ De Jong trapte er niet in.

Hans Teeuwen vatte dat allemaal visueel samen in die twee demonstratieve sigaretten. Subtiel, voor zijn doen.

Ik had eerder een dikke sigaar verwacht, stijl Groucho Marx. En dan met de opmerking: Ik zou niet geïnterviewd willen worden door iemand die mij interessant genoeg vindt om te interviewen.

En o ja, dit nog: een eigenaardig verschijnsel deed zich direct voor, toen Teeuwen de eerste sigaret te voorschijn haalde.

Ik rook de lucht er al van.

Geurentelevisie bestaat.

_______

hhBest

Boek & Film 

De rampspoed van een gewelddadige vader

Als je Hokwerda’s Kind van Oek de Jong ter hand neemt, is het goed het eerste hoofdstukje, de proloog, zorgvuldig te lezen, want het is de sleutel tot de rest van het boek. Hokwerda, de vader van de dan achtjarige Lin, heeft een rare hobby: hij pakt het kind bij een arm en een been en werpt haar (en ook nog een heleboel keren achter elkaar) over een rietkraag heen in het Friese riviertje de Ee, waarna het kind zwemmend het steigertje moet zien te bereiken. Af en toe maakt ze het spannend of dramatisch, door laat op te duiken. Maar Hokwerda laat zich daardoor niet beetnemen: hij weet dat ze terugkomt – hij weet niet dat ze alles ondergaat met gemengde en vooral tegenstrijdige gevoelens jegens haar vader. Kort daarna pakt Lin’s moeder haar en haar zusje Emma op en verlaat deze onmogelijke hufter.

De rest van het boek speelt zich af als Lin in Amsterdam woont, een glansrijke tafeltenniscarrière op niveau achter de rug heeft en tussen de 24 en 32 jaar oud is, ongeveer. Lees verder Boek & Film 

There will be other lips that I may kiss

JJ Cale, god hebbe zijn ziel, kende ik niet (de naam wel eens gehoord) en te horen aan de voorbeelden van zijn kunst in het nieuws heb ik daar weinig aan gemist. Maar ja, ik vind Tom Waits ook niks, dus let maar niet op mij.

En nu is Rita Reys ook dood. Zeventig jaar in het vak, Rita Reys, bijna mijn hele leven en ik heb haar maar één keer live gezien, in de Stellakelder in Nijmegen, ik schat omstreeks 1959 of 1960. Ze was er in gezelschap van Michiel de Ruyter, rolstoelberijder en jazzkenner. Jazzkenners hadden toen omfloerste stemmen en hielden er een geheel in huisvlijt vervaardigde uitspraak van het Amerikaans Engels op na. Maar Rita had toen nog die scherpe dekselsejongemeidenstem.

Moet je nagaan, Louis Armstrong leefde nog, maar Wessel Ilcken, de eerste echtgenoot van Rita Reys, was al dood, niet ouder geworden dan 34 jaar, als ik me goed herinner stierf hij tijdens het schilderen van zijn boot aan een hersenbloeding. Ik herinner me zeer goed dat ik met mijn broer en jongste zus bij het horen van het nieuws stilletjes in onze gezamenlijke slaapkamer zat in het huis in de Thijmstraat in Nijmegen, het was de dertiende verjaardag van mijn broer, de zon scheen fel naar binnen door het openstaande raam en wij waren enigszins radeloos. Zomaar dood, hoe bestond het.

Daarna was Rita Reys, voor mij althans, de zingende weduwe die later trouwde met een tweederangs barpianist – wij konden haar dat niet verwijten, en Jacobs was zo slecht nog niet.

Haar stem, haar zang, de kunst van de volmaakte jazzzangeres bleef ons fascineren, al hadden we geen geld om haar platen te kopen, we hoorden haar wel op de radio en ik was er dus toen bij in de Stellakelder in Nijmegen. (De kelder was het overblijfsel van een óók al dertien jaar tevoren platgebombardeerd huis aan de Grotestraat in Nijmegen. Of was het de Muchterstraat?)

Wat zong ze daar? Ik hoop How Deep is the Ocean, There Will  Never Be Another You, en natuurlijk My Funny Valentine, juwelen uit The American Songbook; met name de laatste twee kan ik nog altijd woordelijk zingen, maar ik ben er zuinig op want het zijn niet alleen prachtige liederen, ze bewaren ook loepzuiver de sfeer van de jaren vijftig voor me, van Jazz Behind the Dikes, een dubbel LP van die inmiddels bijna allemaal verdwenen Nederlandse jazzcoryfeeën die geregeld bijeen dromden in Nick Vollebregts Jazzcafé in Laren, dat tegenwoordig godbetert, ook een éétcafé is, compleet met IENS-recensies, maar dat vroeger gewoon laat op de avond op de radio was, uitgezonden door de Tros.

Luister hier naar en barst in tranen uit.

En Nick Vollebregts Jazzcafé is tegenwoordig te beluisteren op 6FM. Vanaf nu zeker zonder Rita Reys, 1925-2013.

_______

hhBest

Boek & Film 

Sardinië in Schin op Geul

De echte Harmonie/Fanfare fanaten, die de muziek zien als een vorm van sport, kijken eerst naar de cijfers en die vallen tegen voor de Banda Musicale Stanislao Silesu. Met 84.50 punten staan ze voorlopig nog helemaal onderaan in de Eerste Divisie Harmonie. En dat is dan met als kanttekening, dat ik die cijfers best wel eens verkeerd zou kunnen interpreteren. Ik heb ze opgehaald van de website van het Wereld Muziek Concours in Kerkrade, dezer dagen het Mekka van de blaasmuziek, waar de banda al voor de zoveelste keer aan deelnam.

Ik ben meer een fanaat van goede muziek in het algemeen en heb, ook al in het algemeen, zo ongeveer niks met sport, met uitzondering wellicht van ’s werelds meest beoefende indoorsport. Maar ik was toch bij het concert in de Rodahal in Kerkrade waar de punten werden uitgedeeld aan het zeventig-, tachtigkoppige harmonie-orkest uit het plaatsje Samassi op Sardinië, onder de rook van de hoofdstad Cagliari.

Gistermorgen zat ik al om negen uur aan het eerste van een serie kopjes koffie met de 72-jarige Francesco Pittau, die al sinds mensenheugenis heerst over de Banda en van wie ook familieleden deel uitmaken van het orkest. Bijvoorbeeld Monica, die klarinet speelt maar ook druk is met PR, boekhouding en andere hand- en spandiensten.  De koffie gaat gepaard met lekkere, mierzoete koekjes die smaken naar citroen en naar kaneel, die la signora Pittau in Samassi heeft gebakken alvorens naar het barre Kerkrade af te reizen, waar het, volgens de Italianen, zo warm is als ze nog nooit op Sardinië hebben meegemaakt. Met dank aan ozon-, CO2- en smogvervuiling die nu eenmaal integrerend onderdeel uitmaken van het Zuid-Limburgse klimaat. Het is de bedoeling dat ik de koekjes sop in de koffie, zodat ik, tegen de tijd dat ik voldoende van de koekjes binnen heb, ook een stuk of vijf kopjes koffie heb genuttigd.

Koffie uit een minuscule caffetiera, belangrijk element in de wijze waarop de Sardijnen hun huisje in een bungalowpark in Schin op Geul hebben veranderd in een heel normaal Italiaanse keuken, met een halflege fles rode wijn, een slordig pak met Sardijns brood, carasau, die koekjes in diverse smaken en die mensen die gezellig sardu tegen elkaar praten, een taal die wel te lezen valt, maar niet te verstaan.

Zestien jaar geleden maakte ik kennis met ze, voor een reportage in het Limburgs Dagblad in de aanloop naar het toenmalige WMC, hartelijke, ultragastvrije mensen die er een dusdanig goede herinnering aan overhielden dat het feit van het interview prominent blijkt opgenomen in het dikke, zware boek de geschiedenis van de blaasmuziek in het algemeen en die van de Banda Lao Silesu in het bijzonder is opgenomen. Waar ik en passant zwart op wit ben benoemd tot dottore. En nu waren ze weer in Limburg en zat ik aan de koffie met koekjes, praatte wat met ze en keek toe hoe tussendoor de boekhouding werd gedaan. Want er komt wat bij kijken, bij zo’n reis. Zelfs als ze niet, zoals vroeger, er een toeristisch tripje aan vast knopen: morgen, maandag, zijn ze alweer terug op hun eiland met die schitterende groenblauwe zee er omheen. En ik bedacht dat er in die zestien jaar meer, veel meer, veranderd was in de wereld.

Maar eerst dat concert. Vooral muziek van de Landgraafse dirigent en componist Hardy Mertens. Gecompliceerde, vermoedelijk moeilijk te spelen stukken, maar voor mijn oor deed de banda het heel goed, plechtig in het zwart, de vele dames op hun mooist, in deze muziek die het moet hebben van haar geraffineerde klankkleur en de sfeer die zij daarmee oproept. Onwillekeurig vroeg ik me natuurlijk wel af, hoe dit orkest de Rhapsodie in Blue van Gershwin zou spelen, of Dumbarton Oaks van Strawinsky, of de Suite voor Variété Orkest van Sjostakowitsj zou spelen. Maar dat is natuurlijk onzin: wat is er mooier dan muziek uit het eigen dorp?

Wat nu wèl ontbrak was de launeddas, de Sardijnse herdersfluit. Francesco Pittau had die nog voor me bespeeld in 1997.

Maar dat had misschien niet gemogen, in wedstrijdverband. Het lijkt me zoiets als op het WK voetballen spelen met een kokosnoot.

Of nog mooier: een knalrode ballon.

Het menselijk gebrek in korte broek

Het is met lichte tegenzin dat ik de pen ter hand neem om een manifest aangaande de korte herenbroek op te stellen. Maar het zien van de nevenstaande foto hielp me over de drempel. De foto toont weliswaar van alles, maar geen korte herenbroek, maar daar gaat het hier niet om. Het uitgangspunt is: Nederland raakt massaal de schaamte voorbij wanneer de buitentemperatuur boven de 25 graden Celsius stijgt, en al helemaal als de ‘hitte’ enkele dagen aanhoudt.

Onder die weersomstandigheden gaat men namelijk uit de kleren. En hoewel ik de eerste nog moet tegenkomen die besloten heeft geheel en al in de blote toges de openbaarheid te trotseren, gaan we toch dicht langs het randje, zoals de foto ook aantoont: de man in kwestie is ‘gehuld’ in een onderbroek, zwarte sokken en rare schoenen met dikke zolen. Op de rugzak naast hem zien we iets kleurigs, wellicht is dat een T-shirt, dat hij achter de hand houdt voor het geval het zelfs hemzelf te bar wordt.

Voor de rest heeft hij een licht embonpoint, heel normaal tegenwoordig, en die unverfroren blik in de ogen die je er toch nog wel nodig hebt wanneer je aldus gekleed plaats neemt op het plakkerige kunstleder van de tweede klasse der NS. Terzijde: veel twitteraars die op de foto reageerden, benadrukten vooral dat laatste: dat je zomaar, niet beschermd door enige kleding, plaatsneemt op een bank waar de hemel mogen weten wie met zijn onzegbare gestalte ook al heeft gezeten. En de boel heeft bezoedeld.

Je weet het trouwens nooit helemaal zeker: misschien loopt de man er altijd zo bij, winter en zomer? Op de krant hadden wij vroeger een correspondent die ik nooit anders gezien heb dan in korte broek, met opvallend wijde pijpen zodat de vrieskou onbelemmerd zijn familiekapitaal kon bereiken.

Na deze enorm lange omweg kom ik toch terecht bij de korte herenbroek.

Men moet wel over een maag- en darmstelsel van gewapend beton beschikken, zoals ik gelukkig, om niet over de nek te gaan bij het aanschouwen van klap-, klets- en klotskuiten, al of niet vastgegroeid aan X- of O-benen en onder knobbel- en bultknieën. Benen die idealiter felwit van kleur zijn en voorzien van een weelderige beharing in diverse kleuren, als daar zijn het echte schaamhaar-rossig, stug blond en min of meer roetzwart. Het geheel wordt vaak gecompleteerd door blote voeten in van die afzichtelijke watersandalen, en nog mooier: die sandalen, maar dan daarin zwarte of zelfs witte, beige, blauwe of rode sokken.

Om elk misverstand de kop in te drukken omtrent de nationaliteit van de betrokkene, is minstens de helft van de benen in de openbare ruimte voorzien van tatoeages, waarvan ik de beschrijving achterwege zal laten. Niet alleen omdat dit stukje daardoor anders te lang zou worden, maar vooral omdat u het genre wel kent zo langzamerhand, en u straks nog gewoon moet kunnen eten.

Dat geeft mij ruimte om de dameskant van de rampspoed te belichten. Mij hoor je niet over mooie gladde, lange benen van meisjes in de aanvallige leeftijd die door het winkelcentrum paraderen in een ultrakort rokje of broekje.

Helaas laten ook (veel) oudere dames zich verleiden om iets dergelijks aan te trekken, waarbij niet alleen verontrustend veel tatoeages te voorschijn komen, maar ook benen van een vormgeving, het is zonde dat ik het zeg, die vaak ook de geraffineerd vermomde travestiet verraden: pezige, iets te laag hangende kuiten op naar verhouding te korte onderbenen, uiteraard ook krijtwit met soms van die spectaculaire blauwe aderen.

Er is, kortom, nog veel werk aan de winkel, voor de evolutie, wil de mensch kunnen tippen aan de doodshoofdaapjes.

______

hhBest

Boek & Film 

Ongerijmdheden in de komkommertijd

Curieus bericht: een Britse mevrouw beklaagt zich er bij de redactie van een krant over dat heel toevallig zowel haar huwelijk als haar bevalling waren verpest doordat beide samenvielen met huwelijk en bevalling van Kate & William. Zij had liever zelf in de schijnwerpers van driehonderd tv-camera’s gestaan, denk ik. Mens & Hobby, een ijzersterk format.

Kate en William waren natuurlijk niet haar buren, maar de hertog en de hertogin van Cambridge die over een tijdje, over een lange tijd, wel eens op de troon van perfide Albion terecht zouden kunnen komen, al moeten we er vanuit gaan dat Elizabeth 115 jaar wordt, dat is nog zo’n dertig jaar, en dat zij zal worden opgevolgd door Charles, dan een eind in de negentig, die het nog wel twintig jaar kan volhouden, waarna hij wordt opgevolgd door zijn zoon die dan ook al tachtig is geweest.

Gezien de ontwikkeling in de medische wetenschap zal William het daarna volhouden tot hij 125 jaar is, en dan is de gisteren geboren telg inmiddels zelf ook wel ongeveer honderd jaar. Ik geef uiteraard geen garantie op het rekenwerk en al helemaal niet op eventueel optredende gezondheidkundige calamiteiten of wijzigende politieke verhoudingen. Noem het een royalistisch paradigma.

Ik zag zondag een demonstrant in Brussel, die een bord omhoog hield met de tekst: Sire, gefeliciteerd met uw verkiezing, en dan dat laatste woord doorgestreept en vervangen door ‘afkomst’. Vlaanderen is republikeins, dat is wel duidelijk, en Wallonië royaliste. Walen dromen natuurlijk van een Roi Soleil, hoewel le Roi Philippe voorlopig niet veel meer belooft dan Quelque éclarcies, avec rares averses, localement orageuses – de echte populariteit heeft hij overgedaan aan zijn echtgenote. Al kan hij wel heel schattig roepen: Lève Belzje.

Intussen neemt The Guardian in Engeland alvast een voorschotje op een andere uitkomst, door zijn website te voorzien van een knopje waardoor je in plaats van het nieuws over Kate en William berichten krijgt over violent thunderstorms and floodings die het antwoord van de hemel vormden op de geboorte van een nieuwe toekomstige paus van de Anglicaanse kerk – want dat vergeten wij wel eens, dat Willem-Alexander dan de waterkoning mag zijn, de koning van Engeland is tevens een soort paus. En Philippe, Filip, Flupke is opperbevelhebber van de strijdkrachten. Willem (‘Ik bin gewaun Willim’) mag lintjes doorknippen.

Overigens kan de Guardian van vanmorgen niet nalaten ook op de republikeinse pagina de enquête te zetten over de kennis van de gemiddelde Brit van de namen van eerdere koninklijke nakomelingen. En op de royalistische versie van de krant staat een leuk stukje, met een markant cijfer: weliswaar zal de nieuwgeborene, als hij een gewone Brit was, een levensverwachting hebben van nog net geen tachtig jaar, gedegen historisch onderzoek onthult dat een lid van de Koninklijke Familie daar op zijn gemakje een kleine vijftien jaar bij doet.

Dus, zoals ik al zei: als alles blijft zoals het nu is, zitten we nog héél lang opgescheept met de Windsors. Nou ja, wij niet, de Britten. En The Guardian. Dat knopje blijft nog wel even, denk ik, ook na de komkommertijd.

Minstens zo lang als met de Anglicaanse kerk. Want als de tekenen uit Brazilië ons niet bedriegen, dan zitten we binnenkort weer helemaal opgescheept met echte godsdienst: wonderbaarlijke genezingen van kanker en aids, succesvolle uitdrijvingen van d’n duivel en zingende fraters, al of niet uit Schin op Geul.

Zo voldoende ongerijmdheden overhoop gehaald?

Mooi zo.

Vier manieren om naar België te kijken

Nederlanders kunnen maar op twee manieren over België denken, nee, drie. Om met de laatste te beginnen: die manier luidt, in het kort, ‘Awel, zulle.’

De andere twee manieren: ‘De enige oplossing voor België is verdelen tussen Nederland en Frankrijk.’ En: ‘De Tiendaagse Veldtocht was de enige oorlog die Nederland ooit heeft gewonnen, jammer dat Frankrijk dreigde in te grijpen.’

Vanmorgen heb een stukje gekeken naar de troonswisseling in België. Efficiënt volkje: geen moeilijke bestellingen bij dure couturiers voor de af- en de optredende koningen maar gewoon generaalsuniformen, plechtigheden die wat lang duren omdat ze in drie talen moeten maar verder tamelijk simpel zijn – evenals trouwens, maar dit terzijde, de meeste deelnemers, die er uitzien of ze geen idee hebben waar het over gaat of misschien gewoon een fikse kater hebben van het eindfeest van gisteren.

Maar voor de rest: als je eenmaal een koning hebt, doe dat dan ook ouderwets. Noem hem Sire, bijvoorbeeld (Sire van een koning, dat was koning Kaskoeskielewan in het Klokje van zeven uur, hoeveel echter kun je koning zijn?) en trek hem een generaalsuniform aan, omdat hij, zoals het hoort, aanvoerder van de strijdkrachten is en Nederland moet plannen voor een nieuwe Tiendaagse Veldtocht maar beter uit zijn hoofd zetten: niet alleen hebben we geen tanks meer, maar kijk eens naar koning Filip: de vastberadenheid zelve. Die laat zich de majneis niet van de friet eten. Ik zag dat de Belse Cavalerie op van die dikke Belse paarden rijdt. Daar doe je niks tegen, zonder tanks.

Hee, en die Filip praat beter Nederlands dan de rest van zijn hele clan, trouwens zijn Duits is ook niet slecht.

Nee, België kan rustig weer voort, na vandaag.

Wat heeft die Barroso een dikke kop gekregen. En wat spelen die lui vals, Filip keek erbij of hij kiespijn had. Huisgenoten zeiden mij dat het Alle mensen worden broeder was, van Beethoven, maar ik kon het er niet uit halen.

En ik heb een beetje last van de warmte.

Want ik dacht dat Filip zijn toespraak eindigde met ‘Vive la Republique’. Maar dat was natuurlijk ‘Vive la Belgique’. Lijkt eigenlijk frappant op elkaar.

We moeten toch eens eens een vierde manier van kijken naar België leren, denk ik.

______

hhBest

Boek & Film 

En anders maar niet

Noem het writer’s block, mij maakt het niet uit.

Nog niet zo lang geleden werd ik zenuwachtig als ik twee dagen geen stukkie had geproduceerd. Dat is een beetje over.

Nog niet zo lang geleden dook ik in elke hype die op mijn pad kwam.

Nu kijk ik op Twitter, daar zijn voortdurend serieuze discussies aan de gang, over de vraag of een zekere Joost Niemöller nog in leven moet blijven en hoe lang dan wel, of ene Mollema nu wel of niet ziek op de fiets zit in de Tour, of je ‘neger’ mag zeggen (‘nikker’ mag zeker niet, behalve in de zin: ‘het woord nikker kun je beter niet meer gebruiken’) of de minister-president van Nederland een nitwit of een lul is of beide, of het haar van Geert Wilders wel goed zit; hij is op zoek naar de restanten van de volgelingen van zijn vriend Videla in Argentinië en stelt vast dat het er hartje winter is, of Joep van den Nieuwenhuyzen terecht veroordeeld is, die sjoemelaar die zo dom was om zich te laten pakken – duizenden van zijn soortgenoten kijken toe, de een ‘n beetje bangig, de ander handenwrijvend omdat het hem niet overkomt wat Joep krijgt: zitten in de bak, voor gewoon run of the mill zakendoen.

En opeens vind ik dat allemaal geen aanknopingspunten meer voor een ironisch, sarcastisch of voor mijn part verdrietig gestemd stukje. Een stukje met een meninkje. Ineens zie ik de belachelijkheid van altijd maar een mening te hebben en die te ventileren. Niet gehinderd door verstand van economie en/of politiek.

Ik lees de stukjes die veel anderen het publiceren op hun weblog waard vinden en ben licht verbijsterd. Niet alleen om de vaalheid van de meninkjes aldaar geventileerd maar vooral om dat geposeer en om de ernst waarmee het gebeurt: het is het niveau van ‘Hendrik Weblogger waarschuwt China voor de laatste keer’.

Intussen gaan allerlei quasi diepzinnige gedachten door mijn hoofd, nu al bijna een maand, over het wonder van een nieuw kleinkind, zo’n wezentje ter grootte van een flinke kat, dat heel af en toe de ogen opent maar vooral ligt te dromen, waarbij het een beetje schokt, snel ademhaalt, de ogen achter de oogleden wegdraait, een scheef, bijna stout glimlachje over haar gezicht laat glijden. Probeer je eens in te denken waarover zo’n kind droomt. Over de warmte en gewichtloosheid van het vruchtwater, het ontbreken van de noodzaak om te ademen, over het door haar lichaamsdelen omfloerste stemgeluid van de moeder.

Misschien ook wel over die benauwde en pijnlijke tocht naar buiten waar ineens de doppen uit je oren getrokken worden waardoor het minste geluid keihard klinkt, waar je moet ademen, waar je ineens opgepakt wordt – wat is dat, ‘oppakken’?

Maar ik schrijf dat stuk niet, het is nog lang niet klaar in mijn hoofd en misschien vinden de ouders het ook niet leuk. Ze overhandigen al een maand lang de hele dag verwonderd glimlachend elkaar zwijgend het kind en gaan ernaar zitten kijken. Ik wil dat ook zo laten.

Want ik merk dat ik de laatste weken van alles doe op grond van wat ik las in het boek ‘Nooit ziek geweest’ van Nico Dijkshoorn, die aan de hand van de geschiedenis van zijn vader (en hemzelf) laat zien wat een eikels en betweters wij mannen kunnen zijn, en hoe ongeneeslijk, ook nog.

Het moet anders, ik moet me terugtrekken op wat ik wèl weet, en dat een beetje uitgediept opschrijven.

Maar de vraag is of dat lukt, elke dag weer.

Nou ja, anders maar niet.

_________

hhBest

Boek & Film 

En dat zonder een peloton violisten

Altijd doen: je impulsen volgen. Gisteravond om kwart over zeven zag ik een tweet van de altijd enthousiaste Mariëtte van het OpenLuchtTheater Valkenburg, die blijkbaar licht verbijsterd had staan kijken naar het uitpakken van mensen en materiaal die samen het Simon Bolivar JeugdOrkest van Venezuela vormen, en vreesde vermoedelijk of ‘het er allemaal wel in ging’. Het openluchttheater is namelijk niet overdreven groot, het bestaat uit een rondlopende tribune met enkele honderden plaatsen, een podium dat feitelijk de toegang vormt tot een mergelgrot, die meteen het derde deel van het theater is en waar kleine gezelschappen kunnen optreden, vooral bij slecht weer. Het ‘grote’ podium wordt aan drie kanten ingesloten door de wanden van de mergelgrot, maar ligt nog wel in de openlucht.

Hoe dan ook: ik volgde de impuls en zat op 8 uur op de tribune van het theater.

Dat Venezolaanse jeugdorkest toert op het ogenblik door Europa en het bestaat uit 120 muzikanten, zowel mannen als vrouwen tot een jaar of dertig, en het wordt gedirigeerd door een gevaarlijk magere dirigent, genaamd Sergio Rosales.

Het orkest is het product van een systeem van muzikale staatseducatie, met name voor kinderen uit de sloppenwijken van het Zuid-Amerikaanse land. Dat er kosten noch moeite zijn gespaard is te zien aan de letterlijk schitterende instrumenten die ze bij zich hebben, prachtige Amerikaans aandoende trombones, allerlei saxofoons, fagotten, hobo’s, klarinetten, acht cello’s en vier contrabassen, uitgebreid slag- en pingelwerk – het is geen fanfare en geen harmonie, hoewel de blazers op hout en koper domineren, er wordt immers ook gestreken en er is zelfs een harp en een elektronische piano. En een prachtig zilveren blaasinstrument dat nog het meest lijkt op een ingewikkeld apparaat uit een chemisch laboratorium en waarop een kale jongeling blies – ik kon hem helaas niet onderscheiden, qua klank. Toch Mariëtte eens vragen wat dat voor instrument was. Haar vriend Jos móet dat weten.

De Venezolanen werden voorafgegaan door het Nederlands Jeugd Fanfare Orkest en dat speelde mooi, zij het (maar ik ben geen kenner) wellicht iets minder strak dan de Venezolanen, warvoor we gekomen waren natuurlijk. (Met uitzondering van mr. Hans Anker, neem ik aan. Die is vooral de Nederlandse blaasmuziek toegedaan.) Ze begonnen met Alborada del Gracioso van Ravel, en daar kun je me altijd voor naar Valkenburg of waar ook roepen. Bijvoorbeeld naar Youtube.

De Venezolanen begonnen serieus met een paar fraaie composities, maar ik, eenvoudig type die ik ben, veerde pas op in het laatste half uurtje, toen we toe waren aan de toegiften en ze er enorm Zuid-Amerikaans tegenaan gingen, onder andere met een beroemde mambo van Perez Prado. Zie hier. Op deze opname spelen ze die mambo en is te zien dat het orkest ook nog een peleton violisten pleegt te omvatten. En de dirigent is Gustavo Dudamel, die ‘el sistema’ voor het orkest bedacht.

Ineens staken ze de hobo’s en de trompetten de lucht in, stonden de contrabassisten te swingen op hun podiumpje en brulde het publiek het verplichte OE!!! in de karakteristieke stiltes in de mambo mee, waarvan ik nog een leuk verhaal weet te vertellen, maar dat doen we later.

Ineens voelden we niet meer dat inmiddels de kenmerkende koelte van de zomer van 2013 de grot besloop en wisten we van geen ophouden.

Donderdag nog te zien in de Rodahal in Kerkrade. En dank aan het OLT dat het er ons op geattendeerd heeft.

Dat zeg ik: volg je impulsen.

________

hhBest

Boek & Film 

Spring maar achterop

Op Twitter vanmorgen een heerlijk onderwerp: het gedrag van mannetjes op hele dure racefietsen die met hun koddige kinderkleertjes gratis reclame maken voor een bank of een ijscoboer, een beetje typische helm op de kop en vooral bezig met terreur tegen de overige weggebruikers.

Ik word nog wel eens schuimbekkend wakker van een incident dat mij een vijftiental jaren geleden overkwam in de duinen bij Wassenaar. Daar loopt een fietspad (zoals ook elders langs de kust) dat helaas gedacht is als tweebaans weg, waarbij je dus moet letten op tegenliggers.

Zelfs de normale fietser blijkt daar nogal gedachteloos in het zadel te zitten zodat je herhaaldelijk bijna in frontale botsing komt met een wielrijder die tijdens het rijden meer aandacht heeft voor de blauwe lucht, de mooie meiden op andere fietsen en ook overigens voor alles dat groeit en bloeit en waar hij langs komt. Bellen helpt niet, schreeuwen gelukkig vaak wel.

Op die bewuste zondagmorgen fietste ik met echtgenote en kroost door de duinen bij Wassenaar. Ik reed waakzaam voorop, teneinde de mijnen te beschermen tegen de tegenliggers, toen ik op enige afstand een massa in van die kleurige pakjes gestoken mannen op racefietsen ontwaarde. Het duurde nauwelijks enkele seconden of ik voelde een harde duw en viel met fiets en al in het plaatselijk struikgewas, dat bestond uit prachtig bloeiende duindoorns. Ik zag nog net hoe de dader boos omkeek en toen bijna zelf tegen een tegenligger botste. Mijn nazaten hadden het allemaal zien gebeuren en waren zelf de berm ingeschoten.

Onderwijl passeerde mij een walgelijk stinkende vlaag lucht, van de troep waarmede de heren zich hadden ingewreven; met aerodynamisch oogmerk wellicht, of anders om eens lekker aan elkaar te kunnen zitten, vóór het mannelijk fietsen, in die fleurige kleuterpakjes.

Ik hield aan dat incident een gruwelijke haat tegen de primitieve leeghoofden over, die op de openbare weg niet de Ronde van Nederland of die van Boxmeer fietsen, nee, die serieus denken dat ze bezig zijn aan een etappe van de Tour de France en dat de andere weggebruikers dat niet alleen moeten begrijpen, maar ook ontzag voor moeten kunnen opbrengen.

Hetgeen uiteraard uitgesloten is. Het is druk op de weg, met uitzondering wellicht van de nachtelijke uren. In het autoverkeer wordt het (door de meeste mensen) als normaal beschouwd dat je je snelheid en je gedrag aanpast aan het overige op dat moment aanwezige verkeer. Dat moet de fietser die zijn buik wil wegfietsen ook begrijpen en doen. Het kan niet simpeler.

En o ja, die geweldige halfgoden van het rijwiel moeten ook gewoon fietsverlichting en een fietsbel hebben.

Maar ik weet het: toen de Europese Unie voorstelde het geluid van motorfietsen te reduceren tot dat van automobielen, was het huis te klein, en vreesde de motorbranche dat de verkoop van motorrijwielen door die maatregel tot een minimum zou worden teruggebracht. Een motor heb je namelijk voor de herrie die je ermee kunt maken. En een racefiets is niks, met een bel en verlichting.

Ik heb het al vaker gezegd: we zijn ontzettend weinig opgeschoten sinds het Stenen Tijdperk.

__________

hhBest

Boek & Film