SanteLOGie

Alles gaat plat, alles wordt wegbezuinigd

Het ligt uiteraard aan mij – dat vrijwel geen enkel onderwerp nog voldoende indruk op me maakt voor een humoristisch bedoeld stukje, of een vlammend betoog over domheid en kwaadaardigheid.

In het afgelopen weekeinde maakte men zich op Twitter enorm druk over Fleur Agema die, veronderstel ik, nog altijd voor de PVV in de Tweede Kamer zit, al merk je daar niet veel van (van Geert zelf ook niet.) Fleur wilde een toespraak houden op de actiedag voor de zorg, want de PVV beschouwt de mensen die in de zorg werken als kiezers van de PVV, maar ze werd uitgefloten en weggejouwd. Is onbeleefd, geef ik toe, laat dat mens haar kromme ideetjes ventileren en dan hup, weg. Veel nieuws kan er niet bij zijn en dan kun je nog eens voluit genieten van de enige heks in de Tweede Kamer – Eucalypta in haar jonge jaren.

Gisteren interviewde ik – om een andere reden – een tachtigjarige oud-rector van een middelbare school hier ter stede en ik vroeg hem volledigheidshalve of er vroeger ook examens werden gestolen.

Mogelijke antwoorden:

‘Nee, toen hadden we nog geen moslims.’

‘Nee, want die bewaarde ik onder het hoofdkussen van mijn vrouw.’

Maar uit zijn werkelijke antwoord begreep ik, dat het gewoon in niemands kop opkwam er iets creatiefs mee te doen waar later de politie aan te pas zou komen, men had toen nog eerbied voor het Ministerie van Onderwijs, Kunsten & Wetenschappen. En men wilde zonder strafblad carrière gaan maken. De examens werden in de kluis bewaard, er was nooit een sleutel zoek en op de dag van het examen verbrak de rector de zegels en toonde aan de examinandi wat hen te wachten stond. En daarna belde niemand de klachtenlijn over het examen, dat ook in die tijd natuurlijk onredelijk moeilijk was.

De economische crisis dan? Gisteren moest ik nog aan het genie Wouter Bos denken, die vijf jaar geleden, als de Hendrik Colijn van de eenentwintigste eeuw riep dat we rustig konden gaan slapen: de bankencrisis was onder controle, de bankiers waren geschrokken in hun schulp gekropen, de Nederlandse economie kon er niet door geschaad worden maar zou integendeel een bloeiperiode tegemoet gaan.

Toen waren er ook al economische voorspellers: China zou pas over honderd jaar misschien de grootste en sterkste economie ter wereld worden, die van Nederland zou gestaag doorgroeien en het enige probleem was: hoe komen we aan voldoende personeel voor al die banen?

Wie had vijf jaar geleden verwacht dat de pensioenen omlaag zouden gaan, de pensioenleeftijd omhoog, de kinderopvang te duur zou worden, verzorgingstehuizen alleen nog beschikbaar voor puissant rijke mensen, de gezondheidszorg tienduizenden banen zou afstoten, de glorieuze shopping malls, die tot dan toe de dure merkartikelen nauwelijks konden aanslepen, half leeg zouden staan?

Ja ik ben een zwartkijker. Ik zag al langer dan vijf jaar geleden de woonboulevards veranderen in vervallen en met hekken afgezette gebieden waar het onkruid nog het enige was dat groeide.

En sinds gisteren weten we uit berichten van de zijde van De Nederlandsche Bank dat het putje nog lang niet bereikt is. Want het U-woord werd al gesproken: de Uitkeringen zullen omlaag moeten.

We komen echt nog terecht in de situatie van de jaren dertig en dan ontstaat een gulle voedingsbodem voor types als Fleur Agema, die zich als een schimmel zal verspreiden over het land.

Te pessimistisch?

Ik hoop het voor jullie.

Gelukkig is dit weblog sinds kort helemaal gratis, zodat ik kan blijven schrijven over wat me beweegt (of niet.) Ik heb me er al bij neergelegd dat alles wat ik doe of zeg elke morgen door president Obama wordt gelezen.

Totdat ook het bestaan van het internet zal worden wegbezuinigd.

En dan staan we er weer alleen voor. Ik geniet nu al.

______

hhBest

Boek & Film 

Huppelend de grens over

Op 8 april, vrijwel precies twee maanden geleden, schreef ik: ‘Hebben ze daar (in Noord-Korea) tussen de parades door al helemaal doordacht hoe dat moet aflopen, als echt niemand meer de dreigementen gelooft, en er al helemaal niet meer een lachstuip van kan krijgen, hoe kruipt Un dan in zijn schulp? Of kan het hem geen reet schelen of hij afgaat?

Let wel, in die week en daarvóór zag je elke dag die militante nieuwslezeres verder nieuws brengen omtrent Un’s plan om de Derde Wereldoorlog te starten door middel van een atoombom op de hoofdstad van Zuid-Korea Seoul.

Ik dacht op 8 april nog aan enkele jaren van besmuikte stilte, of aan geroep dat het ‘ook nooit goed was, nu wilden ze eens iets doen voor de wereld, was het wéér niet goed, nou, dan niet, denk maar niet dat we het nog eens zullen aanbieden’ – of zoiets.

Maar nee, er gebeurde gewoon helemaal niks. Ja, het was een paar weken stil, maar dat kan ook aan de internationale pers hebben gelegen – waar geen journalisten zijn, is geen oorlog, is een oude vakterm – het enige nieuws uit Korea was (buiten de sluiting van het industriecomplex van Kaesong – Noord-Korea is vooral Zuid-Korea’s eigen lagelonenland) dat PSY, de kunstenaar van Gangnam Style, weer een nieuwe hit op de markt had gebracht. En er was ook iets met Samsung, die kwam met een telefoon zo groot als een koelkast, meen ik.

Hoe dan ook: als een donderslag bij heldere hemel hoorde ik vanmorgen het nieuws dat in Seoul vertegenwoordigers, op ambtelijk niveau, bij elkaar zouden komen en dat dat de voorbereiding was voor gesprekken op ministerieel niveau. Die ministers hebben heel wat bij te praten want hun laatste gesprek was in 2007.

Zouden die Zuid-Koreanen nou onder het nuttigen van een krokant gebakken hond eens langs de neus weg bij hun Noord-Koreaanse collegae informeren of het nog wat wordt, ‘met die Derde Wereldoorlog van jullie?’ Of doen ze net of hun neus allang opgehouden is met bloeden, want die Oosterlingen doen aan gezichtsverlies, dat is heel ingewikkeld en zo. De ambtenaren snapten misschien ook niks van wat die nieuwslezeres riep, die zagen ze trouwens bijna nooit want op dat tijdstip moesten ze altijd in het bos knollen rooien waarmee ze hun schare kindertjes nog enigszins bij bewustzijn hoopten te houden.

Of misschien oefenen op die ongelooflijk huppelende paradepas die, wat je er ook van vindt, een unieke Noord-Koreaanse uitvinding is waarmee ze voor altijd als uitvinders geboekstaafd zullen blijven.

Ik denk dat ik Gangnam Style nog maar eens draai.

Komen mooie meiden in voor. Die hebben trouwens, typisch genoeg, mooie lange benen, terwijl hun Noord-Koreaanse zusters die parades moeten huppelen met de dunne korte pootjes. Ocherm.

_______

hhBest

Boek & Film 

Buitenring: je zal er maar (naast) wonen

Tayyip Erdogan is tegen het toenemend protest in meer dan ooit vastbesloten een intiem park in Istanbul om te toveren tot een shopping mall; het provinciaal bestuur van Limburg, dat zichzelf graag het Limburgs Parlement mag noemen, is meer dan ooit vastbesloten delen van de voormalige Oostelijke Mijnstreek, tegenwoordig in makelaarstaal Parkstad Limburg geheten, van puur natuur om te toveren tot de totem van de ondernemerspartijen VVD en CDA: een enorme alles verwoestende vierbaans autoweg, eufemistisch genaamd de Buitenring.

Je zal er maar wonen, om eens een radioreclamespot aan te halen, en ooit gedacht hebben: wat woon ik hier idyllisch, moet je kijken, daar een oud kerkje omgeven door kastanjebomen, daar een kasteel zoals een kasteel eruit hoort te zien, de konijntjes en patrijzen hupsen voor mijn neus door het weiland.

En dan komen het CDA en de VVD (bekend van het duo Weekers & Van Rey) en worden voor eeuwig in de echt verbonden met de Limburgse ondernemers en dan met name met de wegenbouwfirma’s. Die laatste leunen trouwens achterover met de handen achter het hoofd: hen kan niets gebeuren, of die Buitenring nu doorgaat of niet, het geld krijgen ze toch wel – dat moet namelijk staan in een nog altijd geheime overeenkomst tussen die drie.

En u, die voor dat idyllische uitzicht, de rust en de stilte naar Zuid-Limburg bent gekomen, krijgt in het kader van deze onzalige vriendschappen een vierbaans autoweg in de achtertuin. U kunt dat kerkje en dat kasteel nog wel zien, natuurlijk, maar niet meer horen, als het ware, door de herrie van het verkeer. Je zal er maar wonen.

De autoweg is een idee uit 2001, toen de bomen tot in de hemel groeiden en werd voorzien dat Oostelijk Zuid-Limburg een dusdanige industriële boom zou beleven, dat een vierbaans autoweg om alles aan- en af te voeren nog maar het begin zou zijn. En die weg zou tachtig miljoen euro kosten, een koopje. Dat kon toen nog: een goed klinkend laag bedrag noemen en als je eenmaal flink op streek was, laten merken wat het werkelijk zou gaan kosten.

Intussen ligt er nog geen meter asfalt – al zijn er al wel bomen gekapt en huizen gesloopt – maar de prijs van de weg is inmiddels vervijfvoudigd tot 440 miljoen euro. De Raad van State, die inmiddels wel tureluurs moeten worden van al die Limburgers die voor zijn deur slaags raken over het idiote plan, heeft onlangs besloten dat een behandeling van een aangepast aangepast aangepast Buitenringplan anderhalf jaar moet worden uitgesteld, om een uitspraak van het Europees Hof van Justitie over een soortgelijk project af te wachten.

Het Limburgs Parlement laat zich niet op zijn kop zitten en bedenkt nu allerlei alternatieven om de aanleg van de weg toch met spoed te laten plaatsvinden en kijkt daarbij niet op enkele tientallen miljoenen meer of minder.

De industrie in de regio lijdt nog net geen kwijnend bestaan door de crisis, en ik wed dat binnenkort vanuit Maastricht geroepen zal worden: dat is de schuld van die bezwaarmakers tegen de Buitenring, die terroristen, die maken alles kapot.

De actievoerders zijn intussen een petitie begonnen. Ik heb me uiteraard gemeld, die Buitenring komt ook door mijn achtertuin.

En nu maar hopen dat de wethouder hier in het dorp die ook al zo enthousiast is over de autoweg, dit niet leest.

Het is trouwens de vraag of ik de opening van de weg nog zal meemaken, over een jaar of tien.

______

hhBest

Boek & Film 

Gulle hulp met mooie plaatjes

De Radboud Universiteit Nijmegen bestaat dit jaar negentig jaar en heeft een afdeling Amerikanistiek, die dezer dagen, in het kader van haar 25-jarig jubileum, aandacht besteedt aan het Marshall Plan van 65 jaar geleden, toen de Katholieke Universiteit Nijmegen 25 jaar bestond.

Het was 1947 en ik was acht jaar en lag de hele heetste zomer van de twintigste eeuw in het ziekenhuis met een gebroken been, dat telkens weer brak omdat het gestrekt werd gehouden door een gewicht op een katrol, met daartussen een stuk parachutekoord dat steeds weer doorsleet. De nonnen in het Nijmeegse Canisius Ziekenhuis vonden dat mijn eigen schuld en behandelden mij ook dies.

Na elf weken mocht ik eruit en toen ik weer kon lopen was het schooljaar net weer begonnen. De onderwijzer van de lagere school was zo’n echte pedagoog die de wereld groot zag: vandaar dat hij geregeld mijn vader opzocht, die Italiaan was, een bepaalde kijk op de geschiedenis van zijn land en van Europa had en daarover in zijn ongetwijfeld sexy klinkend Nederlands kon vertellen.

Die onderwijzer was overtuigd van mijn talenten, gaf me een rapport met allemaal achten en liet me ijskoud overgaan naar de derde klas.

In de daarop volgende winter maakten we kennis met het Marshall Plan. Volgens mij is maar zelden, ook sindsdien, overheidspropaganda zo massief geweest als voor het Marshall Plan. Voor ons, kinderen van 8 en 9 jaar, uitte zich dat in zeer aantrekkelijke plaatjes en affiches in vrolijke kleuren – die vooral doen beseffen waar het de Amerikanen om te doen was: dat zeilschip Europa met de vlaggen van alle landen als zeilen, dat was een fantastisch idee – vonden wij kinderen ook, nadat de onderwijzers ons daarin de richting hadden gewezen.

Ik weet het niet zeker, maar met de kennis van nu zou ik het niet uitsluiten dat ze van het minister van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen een instructieboekje hadden ontvangen, waarin streng werd bevolen zonder terughoudendheid niet alleen het Marshall Plan toe te juichen, maar ook de door Secretary of State George C. Marshall gestelde voorwaarde voor de hulp: niets meer of minder dan een Verenigd Europa. (Dan hielden ze eens op met oorlogvoeren, was de gedachte.)

Niet zo lang daarna raakten we op onze beurt, ervan overtuigd dat het Marshall Plan vooral bedoeld was om de Europeanen in staat te stellen Amerikaanse producten te kopen – een beetje zoals moderne ontwikkelingshulp naar VVD-model, eigenlijk. Daarvan is het ook niet de bedoeling dat het geld kost, maar juist geld oplevert.

De truc is natuurlijk gelukt. Hoeveel Amerikaanse auto’s zouden er niet gekocht zijn van het geld?

Ik zou trouwens ook wel eens willen weten wat er gebeurd zou zijn als de VS niet al die miljarden dollars de oceaan over hadden gestuurd en ons rustig in ons eigen vet hadden laten gaarsmoren.

Misschien niet eens zo veel. We waren al gek op Amerika, waar alle goeds jaren eerder gebeurde dan hier. Duke Ellington, Tommy Dorsey, Louis Armstrong, die hadden we al in onze armen gesloten vóór Marshall zijn Plan bekend maakte.

En de Nederlandse economie was sinds de bezetting alweer gegroeid.

Misschien is het wel deze vraag: in hoeverre was het altruïsme en in hoeverre welbegrepen eigenbelang, die Marshall Hulp? Korea, Vietnam, Irak, Afghanistan mogen het antwoord geven.

______

hhBest

Boek & Film 

Hard rijden zit de NS niet in de genen

Van treintechniek weet ik nagenoeg niks, maar ik las ergens dat de inspecties van de Fyratreinen meer dan tweeduizend ‘aandachtspunten’ opleverden. Dat is veel en zo’n trein zou ik niet kopen. Want de vraag is natuurlijk: waarom hebben jullie dat niet eerder gezien? Dat je twee of drie puntjes over het hoofd ziet: moet kunnen. Maar meer dan tweeduizend?

Ik bedoel, het ging toch niet zo: ‘Ha, dottore Rossi, hoe is het bij AnsaldoBreda? Laat ik nou gedacht hebben dat jullie in Breda zaten? Ik dacht nog: lekker vlak bij onze eigen HSL, je kunt als het ware die treinen direct op de rails bouwen. Maar in Italië, dat is natuurlijk nog veel leuker.’

Enfin, gezellig gesprek, de jolige NS’er regelt nog even dat het Journaal de verkeerde Fyratrein laat zien, om te tonen dat wij er ook geen verstand van hebben, en vertrekt dan naar Pistoia in Italië waar hij ontvangen wordt met een lekkere spritz en een pasta met meatballs – ze weten in Italië wat Hollanders lekker vinden. De NS’er schrikt wel even van de rare hondenkop van de treinen, maar hij klopt er eens op, mompelt: beter laat dan nooit, zet zijn handtekening onder de oplevering en gaat naar huis.

Daar aangekomen roept hij ‘Pico bello! Alles paletti! En stapt in de Audi om zich bij zijn gezin te voegen. Waar de pasta met meatballs al dampend op tafel staat.

Je zou dus niet verwachten dat het zo gaat. Eerder dit:

‘Salve, dottore Rossi. Mooi dat de treinen eindelijk klaar zijn. We komen met een ploegje van vijfentwintig doorgewinterde technici naar Italië; nee, we kamperen gewoon ergens en eten hebben we zelf ook bij ons. Degelijke knullen, die moeten die buitenlandse hap met knoflook en olijfolie niet. En dan schat ik het op een weekje, of twee, waarin we die treinen van jullie eens grondig doornemen, voor we ze accepteren. U hebt veel en grote klanten, maar ook hoor ik wel klachten. Duzzz. Ja, ik dacht wel dat u mijn voorstel prima zou vinden. Prima di lusso, hahahaha!’

Maar het blijkt dus gewoon wel de eerste mogelijkheid te zijn geweest.

Blijft de vraag: waarom AnsaldoBreda die treinen zo krakkemikkig heeft afgeleverd. Nog het meest doet het denken aan een volledig uit de hand gelopen grap.

En ondertussen: de eerste V250 was al in 2009 in Nederland, wat is er de afgelopen vier jaar gebeurd? Heeft de NS er in aanbidding voor gelegen? In plaats van eens hard te gaan rijden, sneeuw zat geweest in die tijd, hier en en daar eens aan een kabeltje te trekken, of dat wel goed vast zit, bodemplaten losgeschroefd en dergelijke, ik hoef het jullie niet te vertellen, jullie lezen ook de krant.

Maar nee, met de inmiddels afgeleverde treinen van de Italiaanse firma, over dewelke de afgelopen jaren inderdaad wel enige, laten we zeggen : gemengde berichten de ronde hebben gedaan, is de NS in december meteen onder extreme weersomstandigheden de dienstregeling gaan rijden. Met opgemeld resultaat.

Wie overigens de website van AnsaldoBreda bekijkt ziet dat het bedrijf óók een lange rij cliënten heeft van wie je nooit wat hoort. Het regent bestellingen en in april is de eerste Freccia Rossa 1000 gereedgekomen die in 2014 tussen Rome en Milaan gaat rijden met 360 en later 400 km/u.

Blijft toch de prangende vraag: wie is hier nu gekke Henkie?

Tot u spreekt: de tuinman

En dan nu in onze serie ‘Bloemen & planten & andere klanten’ Wisteria sinensis, bij het gewone volk beter bekend als blauwe regen. Je hebt ook gouwe regen, maar dat is weliswaar familie, maar een kleine boom. Blauwe regen is een van de meest spectaculaire klimplanten, met name na de bloei maakt hij meterslange takken die zich vastgrijpen aan alles dat ze maar kunnen vinden. Als je in de zomer niet regelmatig snoeit, wordt je huis uiteindelijk het kasteel van Doornroosje, met dien verstande dat het verschijnen van een prins op een wit paard niet alleen niet gewenst is, maar ook nog onwaarschijnlijk.

En nu we het toch over de kleur wit hebben: blauwe regen kan ook wit bloeien. Daar bestaan verschillende vormen van, van foto’s ken ik een cultuurvariëteit met bloemtrossen van meer dan een halve meter lang. Die heet trouwens W. floribunda ‘Alba’ en komt, zoals zo veel uitzinnige gewassen, uit Japan, net als W. floribunda ‘Macrobotrys’, met bloeiwijzen van meer dan een meter.

Welke vorm ik precies in mijn tuin heb, dat weet ik natuurlijk niet meer, zo’n naamkaartje raakt in ruim dertig jaar tijd toch verloren en in administratie ben ik nooit erg goed geweest. Feit is dat de plant van die dertig jaar er zeker vijftien elk jaar braaf uitliep, maar bloemen ho maar. Pas toen ik hem wrevelig uit de grond had gerukt en op een incourante plaats geplant met het idee: dat overleeft hij niet, zoveel onhoffelijkheid, zag ik in het voorjaar daarna ineens die dikke knoppen die op bloei duiden en sindsdien is het een fraai gewas waarvan de witte bloemen heel even lekker ruiken en daarna een wat scherpe lucht verspreiden – en die een heel hekwerk, de poort naar de tuin en het naastgelegen schuurtje probeert over te nemen. Van bovenaf gezien lijkt het een inktvis die een sappige prooi te pakken heeft.

Wisteria hoort tot de familie van de Leguminosae, de vlinderbloemigen dus, en als je het eenvoudig wilt houden, de erwtenfamilie. Of Wisteria net als erwten, lupine, kapucijners, snijbonen en Lathyrus ook stikstofhoudende knolletjes aan de wortels produceert, daarvoor zou ik hem weer moeten opgraven, en dat lijkt me behalve zonde ook een enorm karwei, om ergens achter te komen dat ik ook op internet kan vinden – en dat bovendien voor de hand ligt.

Als u weer eens aan de kapucijners met gerookt spek en uien zit, moet u maar denken dat die gezellige boontjes tot een tak van de vlinderbloemigenfamilie behoren die niet giftig zijn – het overgrote deel van de andere familieleden is dat wel. De ‘boontjes’ van Laburnum anagyroides – goudenregen – bijvoorbeeld, zijn een goed voorbeeld: acht boontjes kunnen al dodelijk zijn en het overlijden komt na een spectaculaire inleiding van braken, brandend gevoel in mond en keel, buikloop, opwinding overgaand in verlamming.

Wat, is blauwe regen giftig? Dan niet in mijn tuin! Tja, als dat je criterium wordt, dan staat je wat te wachten, je kunt dan zo ongeveer de helft van je tuin rooien en wegdoen, want veel meer ‘siergewassen’ zijn giftig en zelfs dodelijk.

Gelukkig smaken ze allemaal eenvoudigweg smerig. Je moet er met je vingers vanaf blijven. Trouwens ook van nietgiftige planten, ik erger me groen en geel aan mensen die alle planten die ze zien moeten aanraken.

Volgende keer misschien iets over pioenrozen, behorend tot de boterbloemenfamilie.

Ook flink giftig, trouwens.

________

hhBest

Boek & Film 

Hebt u een half uurtje? FF e-boek kopen

Net op het moment dat ik denk: wat loopt het tegenwoordig toch allemaal lekker vanzelf met de computer, de laptop, de e-reader, de smartphone en nou vergeet ik vast nog iets, kom ik op het onzalige idee om bij bol.com een e-book aan te schaffen, en wel het nieuwe boek van Khaled Husseini, And the Mountains Echoed. Tot mijn spijt zie ik dat het net zo duur is als de Nederlandse papieren vertaling, maar ik zou verder niet weten waar en hoe ik het goedkoper zou kunnen krijgen – bij Amazon hebben ze uitsluitend e-boeken voor hun eigen Kindle e-reader, bol.com verkoopt alleen boeken voor alle andere apparaten waaronder mijn Sony. Sterker nog: mijn Sony kan ook geheel zelfstandig naar internet en daar staat als ‘boekhandel’ genoteerd, jawel: bol.com.

Ik bestel en betaal dus het boek en krijg de link waarmee ik het kan downloaden. Over vijf minuten zit ik ver weg, tussen de Afghaanse pagina’s van Husseini.

Het lukt niet, of wel, maar ik download alleen een onbegrijpelijke boodschap. Iets mis gegaan. Ik probeer het nog eens. Ik krijg de boodschap dat de desbetreffende titel al in mijn bibliotheek is opgenomen. Nog eens geprobeerd en nog eens. Helemaal vooraan begonnen. Zelfde resultaat.

Ik moet ineens sterk denken aan 2002, toen ik een schimmig digitaal conflict had met KPN, dat zich een jaar lang voornamelijk telefonisch voortsleepte.

Maar ja. Toch maar gebeld met bol.com. De jongeman die ik aan de telefoon krijg vraagt: is dat een Engelstalige boek? O nou, dat gaat iets minder snel. Probeert u het over een uurtje nog eens. Ik probeer het na een uurtje nog eens, geen resultaat. Daarna is het bedtijd.

De volgende morgen eerst geprobeerd te downloaden. Zelfde resultaat. Weer bellen. Andere jongeman. O, dan zal er wel iets mis zijn gegaan. Ik maak voor u een cadeaubon aan, dan kunt u het boek opnieuw bestellen. Zo gezegd zo gedaan: geen resultaat.

Ik snuffel een beetje rond in de e-reader en op internet. Installeer Adobe Digital Editions. Dat blijkt te betekenen dat ik alle boeken die in mijn e-reader heb zitten ga wissen, dus dat kan de bedoeling niet zijn. Kortom, ik kom er niet uit. Ik snap trouwens ook niet dat ik de laatste tijd diverse boeken heb gekocht (bij andere firma’s) die zonder probleem te downloaden waren.

Ik bel dus weer met bol.com en krijg nu een mevrouw aan de lijn. Ik deel mee dat ik afzie van de bestelling en dat ik mijn geld terug wil. ‘Dat doen wij nooit met e-boeken,’ zegt ze, op geruststellende toon. ‘Bovendien zie ik dat u het boek al tweemaal hebt gedownload.’ Betrapt! Ik heb zelfs veel vaker het boek gedownload, alleen stond er niks leesbaars in. Wat moet ik nu doen, vraag ik haar. ‘Ik zal u doorverbinden met de technische afdeling.’

Daar aangekomen speel ik de obstinate kaart. ‘Ik wil gewoon dat boek nu kunnen downloaden, en anders mijn geld terug.’

‘Meneer,’ herneemt de geduldige jongeman. ‘U moet even iets installeren. Als u nu even een half uurtje heeft dan zal ik u door de procedure leiden.’ Ik laat een verbijsterde stilte vallen. ‘Ik heb geen half uur de tijd,’ zeg ik, en verbreek de verbinding.

Een huisgenoot die iets handiger is dan ik op ICT-gebied heeft een tijdlang meegeluisterd en is naar zijn kamer gelopen.

‘Ik heb dat boek even voor je gedownload. Uit Thailand.’ En geeft me de link naar een internetsite waar je de gehele wereldliteratuur zonder installatie van een half uur en bovendien gratis kunt downloaden. Illegaal, strafbaar, cybercrimineelgewijs riskant, en ik zal er ook spaarzaam gebruik van maken.

Blijf ik zitten met één vraag: verkoopt bol.com wel eens een e-boek, als de beveiliging tegen illegaal kopiëren zo ingewikkeld gemaakt wordt?

Intussen een nieuw probleem: ik heb twee Twitter-accounts. Ik krijg de boodschap dat een van de twee gehackt is en dat ik een nieuw wachtwoord moet invoeren. Het andere account staat standaard ingelogd. Ik probeer daar uit te loggen, dat lukt niet. Dus als jullie van @LGkoerier oneerbare voorstellen krijgen: ga er niet op in.

De behulpzame ICT-er slaapt nog (hij gamet ’s nachts), maar ik heb alweer een karweitje voor hem.

________

hhBest

Boek & Film