SanteLOGie

Het Koningslied van Anouk

‘Het was ook wel heel erg,’ zei Paul Witteman, telg uit een geslacht van musici en componisten, en hij had er gelijk in. Hem was juist een treurig overzicht verschaft van Nederlandse bijdragen aan het Eurovisie Songfestival van de laatste jaren. Neem me even niet kwalijk, wat hadden we de afgelopen negen jaar ook te bieden, die Indiaan, dat meisje met weelderige vormen, de glimmende jongens, de Volendammers, wat denk je wel? Dat doen ze in Estland kennelijk ongezien beter, om nog maar even te zwijgen van Litouwen, Moldova en Montenegro. Montenegro is een arm landje, maar wat zouden die andere twee betaald hebben om in de finale te komen? Iets anders kan ik me niet voorstellen, gehoord het gebodene. Of misschien vinden die toeslagtrekkers het echt heel mooi.

Stel je voor, ik was nog blijven steken bij die mooie sterrenring van Eurovisie uit de jaren vijftig, maar ook dat blijkt niet heilig te zijn geweest en dus is er een wezenloos bewegend ringetje voor de in de plaats gekomen, gelukkig nog wel met als muziek het Te Deum van Marc-Antoine Charpentier, en (nog) zonder DJ Armin van Buuren. Maar iemand die zichzelf respecteert, kijkt en luistert natuurlijk niet naar het Eurovisie Songfestival, waar de laatste twintig jaar of zo allerlei landen zonder bestaansrecht niet alleen aan deelnemen, maar zelfs winnen, zij het dan dat ze dat nog om beurten doen.

Maar dit jaar was het anders, want Anouk doet mee, en Anouk is een artieste die iets kan, in tegenstelling tot al die kwelers en crooners die het Songfestival bevolken. Heel dapper dat ze meedoet, als kat in een vreemd pakhuis – haar carrière zal het niet bevorderen noch hinderen.

Hoe dan ook: gisteravond was dat prachtige lied Birds van Anouk het enige dat er echt uitsprong, een vreemde eend in de bijt, een onschuldige schoonheid verdwaald in een bordeel, een vlag op een modderschuit.

Het zal ook geen totale afgang zijn als ze zaterdag niet wint van de ruimtevaarders, de Oekraïense reuzen van twee meter zestig en ander onweer, vuurwerk en uitzinnig springende meiden.

En ik ga niet kijken.

Kom op zeg, weer heel dat geweld uit Moldova en Litouwen, uit Rusland en Kroatië – je moet toch minimaal twee liter zelfgestookte giftige wodka op hebben, mitsgaders een fikse shot heroïne hebben genomen, om dat gezond en wel uit te kunnen zitten. Ik lees het zondag wel, en dat liedje Birds van Anouk, dat horen we wel vaker, graag zelfs.

Het  is inmiddels al dagen een oorwurm, mede met dank aan Even Apeldoorn bellen.

Wat mij betreft vervangt het daarmee gelukkig dat andere Koningslied, dat foute, dat nooit de finale van het Songfestival zou hebben gehaald, zelfs onderweg naar Malmø zou zijn verdwaald – vergeten stamppot te eten als ontbijt. Maar dit met de W van terzijde.

______

hhBest

Boek & Film 

Over eindexamens gesproken

De eerste keer dat een vrouw openlijk met mij flirtte was op het mondeling eindexamen van de literair-economische richting van de Hogere Burgerschool van het Canisius College in Nijmegen, in juli van het jaar 1957. Het was een flirt waarover ik nooit met iemand heb gesproken, ook al omdat ik steeds minder zeker weet of het wel een flirt was.

De vrouw in kwestie was rijksgecommitteerde bij het mondeling examen Engels, ik was achttien jaar en nogal zenuwachtig.

Dat komt zo: De leraar Engels, Ed Tilman, die als hij er niet bij was simpelweg Ed werd genoemd, kon prachtig toneel spelen. Met name zijn rol als Shylock hakte er bij ons, overjarige pubers, behoorlijk in. Hij speelde de rol niet op toneel, welnee, het was een onderdeel van zijn les, hij deed het gewoon voor de klas. Ik vond het prachtig, en mijn klasgenoten misschien ook wel, maar dat konden we uiteraard niet laten merken en we lachten hem dus uit en riepen boe en hou op, man. (Of dat ‘man’ ook uitgesproken werd, dat weet ik niet, we waren toen nog heel eerbiedig tegenover leraren.)

Ik zat vooraan, maakte het meeste lawaai en soms schrik ik nog wel eens wakker van de scène waarin de leraar, Ed dus, half opstond van zijn katheder, zich voorover boog en siste: ‘Brun, nu lach jij, maar op het eindexamen lach ik.’

Ik zag mijn toch al weinig rooskleurige schoolcarrière, die mij al eens op de kwalificatie ‘lapzwans’ was komen te staan van de zijde van een familielid, op dat moment geheel in duigen vallen.

Dus in die sfeer betrad ik niet lang daarna de eerbiedwaardige duistere ruimte van het gebouw van architect Cuypers aan de Berg & Dalseweg in Nijmegen waar het finale oordeel geveld zou worden en daar zat Ed Tilman, inderdaad breed grijnzend, naast de gecommitteerde, een mevrouw die mij toen rond de tachtig jaar leek en die dus wel een jaar of 48 zal zijn geweest.

Ik kan me haar niet meer voor de geest halen, behalve dan als iets majestueus, het was beslist geen afgetrainde slanke den, maar ik weet wel dat ze buitengewoon vriendelijk lachte. In plaats van daardoor ook het laatste sprankje hoop te verliezen gaf ik in vloeibaar Engels antwoord op vragen, ik meen over Keats, of Shelley, hun graven heb ik daarna ook dankbaar bezocht. Of toch Wordsworth? ‘A thing of beauty is a joy forever’. Een dirty mind had ik toen wel, maar aan de combinatie met Wordsworth dacht ik toen nog niet.

Ik kreeg ter plaatse een grote liefde voor de Engelse taal. En een 9 voor Engels op mijn lijst. Ik zou graag beweren dat het aan de kwaliteit van mijn antwoorden lag, maar het zo best kunnen dat het lag aan de gecommitteerde. Of aan Ed Tilman, die me ook wel van haar gecharmeerd leek en dus geen spelbederver wilde zijn toen hij zag hoe de gecommitteerde op mij reageerde.

Gezeik over het weer

Die Samsom is een handige flikker, kujje segge wat je wilt. Maar verder is het natuurlijk politiek, as in ‘another day at the office’.

Nee, dan ga ik liever een potje meieren over de vroeg ingevallen winter van 2014. Niet dat ik teleurgesteld ben omdat de rayonhoofden nog niet zijn uitgerukt (of misschien zijn ze wel uitgerukt, nudge nudge, wink wink, say no more say no more maar daar hoor je dan niks over) ik kan jullie wel in vertrouwen meedelen dat ik gisteravond het winterdekbed weer in stelling heb gebracht, let wel: in combinatie met het zomerdekbed.

De verwarming een graadje hoger, dat zou wel erg zijn, het is nota bene half mei, dan verbruikt een enigszins verantwoordelijk levend mens niet meer onnodig van de kostbare en langzaam opdrogende aardgasbel te Slochteren. Ik zit dus alweer in wintertenue, waarvan een T-shirt, een coltrui, een zomertrui en een wintervest deel uitmaken. Ik heb nog wel ijskoude voeten, maar dat kan de leeftijd zijn.

Half mei, jazeker en vroeger hadden we op deze onheilspellende data de IJsheiligen, die weliswaar heilig waren maar land- en tuinbouw toch verrasten met behoorlijk onheilige rampspoed als enkele graden grondvorst over de net ontloken piepers of over de bloeiende appels. En overdag een waterig zonnetje.

Goed, toegegeven, dat hebben we dan nu niet. Dat hebben we al jaren niet.

Maar de ruil is wel heel ongelukkig uitgevallen.

Want ik stel me voor dat we momenteel zoiets hebben als het klimaat van de Falkland Eilanden, waar het immer keihard waait, het nooit vriest maar de temperatuur ook alleen na lange aarzeling de tien graden Celsius overschrijdt.

En ik verwacht dan ook dat een dezer dagen de eerste pinguins zullen landen bij Scheveningen en losjesweg op de boulevard een tuut friet met bestellen, of bestaat dat ook al niet meer?

Vroeger was de lente gewoon altijd koud, daar kon je op rekenen. Soms scheen er een waterig zonnetje waarin je je dan koesterde met je drie wollen vesten aan. Nu word je gewoon gepest: ik weet niet of jullie het je herinneren, maar vorige week woensdag was het hier in Zuid-Limburg 26,6 graden Celsius, en daarna moet je weer weken zien te wennen aan een klimaat alsof je onbeschermd in een schuttersputje in de Drunensche Duinen vergeefs wacht op de atoombom.

Het is dat het hoog tijd was voor een stukje, anders had ik zelfs daarvoor de handschoenen niet uitgedaan.

Even kijken naar de langetermijnverwachting. Hee! Het zou op 24 mei wel eens 20 graden kunnen worden! Gelukkig regent het tot die tijd bij 12 graden. Regen, die hadden we toch zo dringend nodig?

_____

hhBest

Boek & Film 

Vier boeken over (gebrek aan) liefde

Zie voor mijn stukje over vier boeken tegelijk: Boek & Film 

De man die met alle schlagerzangers bevriend was

Al een hele tijd had ik hem niet meer gezien, ook niet toevallig in het winkelcentrum. We waren nooit erg close geweest, in de ruim dertig jaar dat we samen bij het Limburgs Dagblad werkten, maar dat leek na ons beider pensionering – hij een jaar later dan ik – een beetje te veranderen. We woonden in hetzelfde dorp en bezochten op 5 december getrouw de verjaardagen van een derde collega.

Maar hoe dat gaat: op een gegeven moment merk je dat je je al een tijdje voorneemt toch eens informeren hoe het met Harrie gaat, maar dan komt er altijd weer wat tussen. En nu is het weer eens te laat want hij is overleden en afgelopen woensdag in stilte gecremeerd.

Harrie Cremers was een collega van de krant. Daar werkte hij immer stilletjes in zijn hoekje aan de ‘showpagina’. Met name op het gebied van Duitse schlagers had hij een geweldige kennis, een garage volgestouwd met LP’s en een enorme kring van relaties.

En zijn echtgenote Nicole.

Harrie had zelfs een echte fanclub, zijn echtgenote was een van zijn fans. Want hij mocht dan in Nederland de redacteur shownieuws van een regionale krant zijn, in Vlaanderen was hij een held. Jarenlang had hij op de BRT een wekelijks radioprogramma over Duitse schlagers, waar massaal naar geluisterd werd, zowel in Vlaanderen als in Nederland. Ik was aanwezig bij zijn afscheid van dat programma, dat plaatsvond in, meen ik, Genk in Belgisch Limburg. Een grote ster van film of tv kon geen beter afscheidsfeest hebben als Harrie daar kreeg.

Hij was persoonlijke vriend van veel Duitse schlagerzangers en hij was ook de initiatiefnemer van het Schlagerfestival in Kerkrade, dat jarenlang triomfen vierde en óverkwam en ook zo bedoeld was, als een uitdaging voor het Hollandse establishment zoals bijeen in Hilversum, dat de neus ophaalde voor schlagers en uitsluitend belangstelling had de productie van Angelsaksische zijde.

Uiteraard moet je het respecteren maar het is jammer dat Harrie besloten heeft dat zijn crematie in besloten kring zou plaats vinden (net als ooit de begrafenis van Rex Gildo) anders hadden we wellicht nog een reünie van het schlagerzangersdom kunnen zien.

Of misschien ook niet. Harrie had natuurlijk sinds zijn pensionering in 2000 geen toegang meer tot een orgaan waarin hij kon publiceren, het Schlagerfestival hoorde al een tijdje tot het verleden, en dan leer je je ‘vrienden’ kennen: ze vallen een voor een af – ook al omdat schlagerzangers net als iedereen er zelf ook niet jonger op worden.

Of is inmiddels spoorloos verdwenen in de Neue Welle in de schlagerindustrie.

Ergens in de jaren negentig werd bij Harrie prostaatkanker geconstateerd. Hij heeft daar enorm mee gesukkeld, al die jaren, zonder er zijn – althans naar buiten toe – opgewekte humeur bij te verliezen.

_______

hhBest

Boek & Film 

Het leven is vol verrassingen

Modern gesprek.

Arts: ‘De oorzaak is een bacterie, Staphyllococcus.’

Ikke: ‘Aureus, zeker. Meestal is het aureus.’

Arts: ‘Inderdaad. Bent u ook arts?’

Ikke: ‘Ja en nee. Ik ben Doctor Google.’

Het beste is: er altijd iets vrolijks van te maken, hoewel het soms niet meevalt. Vooral als je geconfronteerd wordt met gemene micro-organismen die aandoeningen veroorzaken waarvan de geniepigheid je de adem beneemt.

Ik bedoel, je neemt vol vertrouwen plaats in de stoel van de tandarts, die zichzelf met een buitenmodel lasbril tegen eventueel gespetter uit jouw mond beschermt, en hij of zij begint te boren. Zonder dat de tandarts of de patiënt het in de gaten heeft gaat zo’n Staphyllococcus met de boor mee de kies in, en vindt van daaruit op wonderbaarlijke wijze de weg naar de bloedbaan.

Eenmaal binnen heeft hij al gauw de weg gevonden naar zijn favoriete hangout: de bijna onderste wervels van de ruggengraat en begint daar een florerend zaakje genaamd spondylodiskitis. Of in iets eenvoudiger Nederlands: de tussenwervelschijf zet eerst op door de ontsteking en als je lang genoeg de gruwelijke zenuwpijnen verdraagt, dan verdwijnt de hele schijf. Hier houdt mijn Googlekennis een beetje op, maar ik stel me voor dat je wel wat minder mobiel bent, daarna, zo niet in een rolstoel terecht komt.

Maar met antibiotica is er wel wat tegen te doen, al komt er een zeer langdurige behandeling met dat spul aan te pas, zes weken plat, leuk als plat in bed liggen je hobby is, natuurlijk.

En dan moet ik terugdenken aan de tijd dat er geen antibiotica bestond. Nee, beter niet aan terugdenken.

_______

hhBest

Boek & Film 

Drama op de houtstapel

Bij het wieden in de groentetuin hipte ze om me heen. Soms nam ze zoveel droge takjes in de bek dat ze nauwelijks van de grond kwam. Even later ontdekte ik dat ze geen buitengewoon slimme plek had uitgezocht voor haar nest: boven op het haardhout, dat opgestapeld ligt onder een afdakje. Ter plaatse besloot ik dat open haard dan maar een paar weken niet aan kon, je doet wat je kunt.

Daarna zag ik haar geregeld terug, nu in die typische houding waarvan ik rugpijn zou krijgen, in dat nestje, de snavel bijna loodrecht omhoog. Ze was nog onvoorzichtiger geworden, want ik moest ter plaatse enige werkzaamheden verrichten en ze keek wel heel erg waakzaam maar bleef op de eieren zitten. Die ik niet gezien had, maar zo’n vogel gaat niet met gevaar voor eigen leven blijven zitten als het nergens voor nodig is.

Hoe lang broedt een merel ook alweer? Negentien dagen, meen ik te weten, het kunnen er ook een paar meer zijn.

Ik maakte me intussen al zorgen over de voedselvoorziening: sinds de sneeuw van midden maart was er van neerslag nauwelijks sprake geweest, en de regenwormen die nodig zijn om het grut groot te trekken, die zijn er pas als het regent, het woord zegt het eigenlijk al.

Gisteren zag ik haar ineens in de tuin met een bek vol pieren. Ik draaide me meteen om naar het nestje en daar vloog het tot nu toe onzichtbaar gebleven mannetje net weg, ik veronderstelde dat hij de kuikens had gevoederd en dat het nu de beurt aan háár was. Ik had helaas geen tijd voor verdere observatie en stelde die uit tot gisteravond.

Te laat.

Ik keek van veraf naar het nestje dat me wat platter toescheen dan eerst. Er zit ook niemand op. Ik ging dichterbij, tikte tegen het nestje – meestal zie je dan die oranje bekjes omhoog komen, omdat de jongen denken dat pa of moe met de pieren is geland. Maar niks.

Hier moest gebeurd zijn wat al zo vaak was gebeurd: er zijn hier veel te veel eksters en katten en over die houtblokken was het nestje met het grootste gemak te bereiken. Ik keek op de grond naar sporen – met name eksters trekken de kopjes eraf en laten die liggen, niet lekker genoeg zeker – maar niks.

Vanmorgen ging ik nog eens kijken. De toestand leek niet veranderd. Ik ging wat dichterbij en zag toen het mannetje op de achterste rand van het nest zitten. Verschrikt kakelend vloog hij weg.

Had hij daar zitten treuren om het verlies? Katten doen dat ook, als een concurrerende kater het nestje van een poes vindt, maakt hij ze ook allemaal dood – en de poes loopt dan de hele nacht klaaglijk te miauwen.

Hoe dan ook, ik was een beetje van mijn stuk, eerlijk waar.

Terwijl die merels natuurlijk nauwelijks beter weten dan dat het een lot uit de loterij is als je kans ziet een paar kuikens te laten uitgroeien tot van die harige kwanten die je het nest uit moet duwen, als je nog een beetje een eigen leven wilt hebben.

En de pieren haalden natuurlijk ook opgelucht adem en namen nog een hapje grond.

________

hhBest

Boek & Film 

De favoriete lunch van Henk

Eerlijk gezegd dacht ik dat dr. Henk Waltmans allang dood was. Je hoorde namelijk absoluut niets meer van hem, al meer dan twintig jaar. Nu blijkt hij deze week te zijn overleden, 83 jaar oud, ook nog veel jonger dan ik altijd gedacht had.

Henk was een van de leukste Kamerleden die ik ooit sprak. Hij vertegenwoordigde de Politieke Partij Radicalen in Eerste en Tweede Kamer en het Europees Parlement; jaren was hij burgemeester van Landsmeer, daarna korte tijd waarnemer in Brunssum, waar hij geboren was. En hij was oprichter van het Europahuis in Bemelen, waar tegenwoordig ook al het woord ‘voormalig’ voor staat. De mede door hem opgerichte PPR ging begin jaren negentig op in GroenLinks, maar dat was niks voor Henk, wellicht omdat daarmee radicaal de band met de katholieke politiek werd afgesneden. Niet dat Henk een kwezel was, verre vandaar.

Mijn eerste kennismaking met hem was toen ik ergens in de jaren zeventig van de vorige eeuw als verslaggever een bijeenkomst bijwoonde van mensen uit Joegoslavië die betrokken waren bij de organisatie van experimenten met arbeiderszelfbestuur in dat toen nog communistische land. (Ik meen dat Tito toen nog leefde). Ze waren naar Nederland gekomen om op de hoogte te worden gesteld van wat toen in Limburg ‘de herstructurering’ werd genoemd, een fraai eufemisme voor het sluiten van de kolenmijnen, het massaal in de wao stoppen van de mijnwerkers en van grotendeels mislukte pogingen om te zorgen voor ‘vervangende werkgelegenheid’.

Het hoe en waarom van de bijeenkomst kan ik zelfs in het onvolprezen krantenarchief van de Koninklijke Bibliotheek niet meer terugvinden. Ik herinner me er ook maar één klein, onbelangrijk feitje van: dat Henk Waltmans het woord voerde in prachtig en toepasselijk steenkolenengels en daarbij de naam van de stad Kerkrade uitsprak als Kurkreed.

Toen ik enkele jaren later voor het Limburgs Dagblad parlementair redacteur was in Den Haag was dr. Henk Waltmans, inmiddels Kamerlid, een van ‘mijn’ Kamerleden, en ik ging geregeld met hem lunchen, waarbij we een geheel andere zijde van deze zeer linkse man zagen: hij was een smulpaap.

In die tijd reisde ik ook eens met hem naar een bijeenkomst van het Europees Parlement in Luxemburg waar hij me meetroonde naar het restaurant van de luchthaven van die stad: dat was naar zijn oordeel de beste plek om oesters te eten. Hij gebruikte toen een gevleugelde uitspraak die ik nog altijd hanteer om de bourgeois te epateren: ‘Mijn favoriete lunch bestaat uit vierentwintig oesters en een fles Sancerre.’

Mooie man, die Henk. En hij zei het, laat ik daarover geen misverstand laten bestaan, gewoon omdat hij dat meende, niet om welke bourgeois dan ook te epateren. Jammer dat we al die jaren niks meer van hem hebben gehoord.

_______

hhBest

Boek & Film 

Twee minuten stilte, op dit hele kleine stukje aarde

Als je in de illegaliteit had gezeten, dan was je wat. Ja, vroeger dan, heel lang geleden, toen alles beter was. Het was zo fijn om illegaal te zijn dat er heel wat alsnog illegaal werden toen het, op 5 mei 1945, wat minder riskant was geworden. Allemaal worden ze morgen weer herdacht, met twee minuten stilte terwijl op de Waalsdorpervlakte de illegalen weer op die klok staan te hengsten.

Op dat moment mag je uitsluitend denken aan illegalen die destijds een verblijfsvergunning hadden, niet aan illegalen van Duitse afkomst die al vanaf 10 mei 1940 illegaal waren. Maar die waren dus fout-illegaal, en die van ons goed-illegaal. En nu hebben we een een ander soort illegalen. Ik weet het, geschiedenis is een moeilijk vak.

Wij voeren een heftige discussie over de vraag of illegalen de gevangenis in moeten en mijn reactie daarop is: ik zou daar een beetje mee uitkijken. Voor je het weet staan we ook voor deze illegalen standbeelden op te richten. Hoewel.

Even kort samenvatten: we hebben tegenwoordig in Nederland een grote groep mensen die ooit geprobeerd hebben een verblijfsvergunning te krijgen. Ze waren uit hun eigen land vertrokken omdat ze homo waren en gepest werden, of omdat ze een mening hadden en daarom gepest werden, of gewoon, omdat ze arm waren en niet wisten hoe ze aan de kost moesten komen. (En lui voor wie de grond te heet was geworden onder de voeten. Maar laten we het niet nodeloos ingewikkeld maken.)

Eenmaal in Nederland kwamen ze in een procedure, en dat is goed. De mensen zijn hier welkom, maar de ruimte is beperkt. Ze mogen blijven als ze daar een goede reden voor hebben. Die redenen staan vermeld in de wet. Als de procedure afgelopen is en de rechter heeft verklaard dat de door jou aangevoerde reden niet in de wet staat, of dat je liegt, en zo probeert wel te voldoen aan de wet, dan word je verzocht terug te gaan naar je eigen land, want dan ben je illegaal.

Het rare is dat er bij die illegalen mensen zijn die niet terug kunnen naar hun eigen land. Eenmaal geëmigreerd, blijft geëmigreerd; als je toch terugkomt ben je illegaal en in veel van die landen maken ze korte metten met illegalen, er zijn daar geen leegstaande gevangenissen en de weerzin om die mensen op staatskosten te voeden en te kleden is er nog aanzienlijk groter dan hier.

Ook zijn er mensen die hier illegaal zijn, best terug kunnen naar hun eigen land, maar daar geen zin in hebben.

De oplossing wordt nu, opmerkelijk genoeg, gezocht in opsluiting in de gevangenis. Dan gaan ze dus helemáál niet meer weg!

Wat dan wel? Ja hoor eens, daar zijn jullie politici voor. Onderhandel met het land van herkomst over veilige terugkeer, praat met landen die nog ruimte zat hebben en behoefte aan werkkrachten en waar de homohaat wat minder is dan hier, gooi er nog een generaal pardon tegenaan, houd elke dag twee minuten stilte, huur ergens een stuk land waar ze heen kunnen.

Ik roep maar wat.

Kort samengevat: hoewel ik het eens ben met het principe dat een mens niet illegaal kan zijn, wil ik ook een definitieve oplossing. Nee, ik zeg niet: Endlösing, want dat klinkt zo rottig. Maar tegelijk vind ik ook: je moet de mensen de illusie ontnemen dat je zonder goede reden naar Nederland kunt komen en in vrijheid kunt leven.

Vraag dat maar aan degenen die hier al of niet illegaal verblijven en zwart zijn, een hoofddoek dragen of homo zijn.

Dat is het type illegalen waar heel veel Nederlanders morgen óók geen twee minuten stilte voor houden, net als voor die andere illegalen, die Duitse jongens die in mei 1940 de grens over kwamen en nooit meer teruggingen. Al hadden ze dat vermoedelijk wel gewild.

______

hhBest

Boek & Film 

Een ijzersterke PR-stunt

Meer dan je je had kunnen voorstellen werd gisteren een breed panorama verschaft van de wijze waarop Lex & Max het gaan doen – waarbij ik meteen even de wenkbrauwen moet fronsen, want een belangrijk deel van het imago blijken die drie kleine kindertjes te zijn die vrijwel de hele dag van de inhuldiging uitdrukkelijk in beeld waren in diverse opvallende kleertjes en haardrachten, routineus zwaaiend (‘even wuiven misschien’) naar het bijkans van geluk bezwijmende publiek. Bea & Jula hielden hun kinderen bewust uit de wind, maar A3 wordt uitdrukkelijk ingezet als sterk merk. Vanaf heden ook te boeken voor uw kinderpartijtjes. Vraag offerte. Prijslijst ter inzage.

Een ander onderdeel van het imago is de resolute voorkeur voor het meer volkse vermaak. Daar stond Lex al om bekend, maar het werd gisteren rigoureus getoond. Tijdens de boottocht op het IJ werden de geliefde balletdansers van Trix vrijwel genegeerd, maar werd wel een riskante onderbreking van het programma ingelast door van boord te gaan op de kop van het Java Eiland, en waarom: niet om het Concertgebouworkest toe te juichen, maar om de plaatjesdraaier Armin van Buuren een handje te geven. Max ontblootte daar zelfs haar schouders nog even voor in de gierende ijskoude wind. En ook de sportshow onder leiding van de bekende sportman Ali B. kreeg de volle aandacht, net als het Koningslied dat gelukkig heel wat onschuldiger klonk dan we gevreesd hadden.

Het was dat het eten koud stond te worden, anders had Lex graag nog even meegehost op Willempie en de Tieten-Kontmars op het Museumplein, stel ik me voor.

Mij maakt een en ander natuurlijk niet plotseling voorstander van de monarchie, maar ik wil toch even wijzen op de geweldige PR-stunt die de boottocht op het IJ vormde – voor Amsterdam, zeker, maar vooral voor het koningspaar. Als het een warme avond was geweest hadden de live aanwezige toeschouwers er misschien meer plezier aan beleefd, maar de tv-kijker, en daar ging het tenslotte om, zag een epische zeereis waarbij de kersverse koninginne en heur kinderen weliswaar steeds meer hele sjieke fleecedekens omhingen, maar toch dapper volhielden. Koning Lex, de Waterkoning, bleef zelfs stoer in zijn blote smoking de elementen trotseren. Bij Máxima was de speedpil die haar de hele dag een enorm verwonderde grijns op het gezicht had verschaft (wat gebéúrt hier, leek ze te denken) zo ongeveer uitgewerkt, en dat stelde menigeen vermoedelijk gerust.

Wat ook een geraffineerd element was: de twee boten met Aziatische sultans en andere prinsen van den bloede gaven volgens het draaiboek de strijd tegen storm en kou al gauw op terwijl Lex, Max en A3 gewoon doorploeterden.

Zo en nu even een paar weken géén koningshuis, stel ik voor.

________

hhBest

Boek & Film