SanteLOGie

Ongelooflijk luid en heel dichtbij

Destijds noemde iemand in mijn kennissenkring Le Sacre du Printemps, een compositie van Igor Strawinskij ‘Het gesakker in de lente’, en helaas kreeg ik noch in mijn familie, noch in bredere kennissenkring, noch in de kring van mijn collega’s enig begrip voor mijn voorkeur voor dit orkestwerk dat eigenlijk een ballet was. De meeste vonden het te modern, er was er een, Frits G., componist van elektronische muziek, die het ‘ouderwets’ vond.

Voor mij was het een eerste kennismaking met de moderne muziek, ik was 21 of 22, ik had al een tamelijk lange geschiedenis achter de rug met de jazz – cool en west coast met name, en dan vooral Art Blakey en Miles Davis enerzijds en The Modern Jazz Quartet anderzijds, waarvoor ik ook al de handen niet op elkaar kreeg – en de klassieke muziek was voor mij begonnen met Helène Nolthenius en de schoolradio, die voor altijd Eine kleine Nachtmusik van Mozart in mijn geheugen had geprent toen ik 12 jaar was. Daar was al snel de Notenkraker Suite bij gekomen en de Toccata en Fuga in D van Bach en het Eerste Pianoconcert van Tsjaikovskij en van alles van Chopin en natuurlijk het vioolconcert van Beethoven en het pianoconcert van Grieg.

Ik kocht een dik boek met een stuk of twintig lp’s die samen een inleiding tot de klassieke muziek vormden – er zat een symfonie van Brahms in en de nog altijd onsterfelijke symfonie van César Franck, en… Le Sacre du Printemps.

Dat laatste stuk kon niet anders dan keihard maar onvervormd ten gehore worden gebracht, en dat kon dus nergens. Bij mij thuis was er geen denken aan, de enige platenspeler in huis mocht ik er niet voor gebruiken en ook bij mijn toenmalige vriendin thuis werd het afspelen van de lp niet naar waarde geschat.

In die periode werd aan de Hessenberg in de Nijmeegse Benedenstad gewerkt aan een nieuw gebouw waar redactie, directie en administratie van De Gelderlander in gehuisvest zou worden. De toenmalige directeur van het bedrijf A.A.V. (André) Tummers kreeg vermoedelijk geen bonus mee naar huis, maar wel in het nieuwe gebouw een bijna surrealistisch patserig kantoor, waarvan een ingebouwd en in geurige zeldzame houtsoorten gedacht bureau het stralende middelpunt vormde.

Tummers was muzikaal, althans, hij bespeelde het spinet en hij had in het kantoor dus een toentertijd state of the art geluidsinstallatie laten inbouwen.

Toevallig kwam ik erachter dat je ’s nachts vanaf de redactie heel gemakkelijk in dat kantoor kon komen, dat nog niet helemaal klaar was. Kortom, wekenlang draaide ik elke nacht Le Sacre du Printemps op die sublieme installatie en om me helemaal te kunnen concentreren op die sensationele, knetterende, tegen de borst stuitende muziek ging ik languit op het hoogpolig kamerbreed tapijt liggen, de ogen gesloten en de armen en benen gespreid.

Ik werd daarbij nooit betrapt en ik kan sindsdien de complete Sacre keihard meebrullen.

Ik doe dat nog wel eens als ik alleen thuis ben, bijvoorbeeld de versie uit 2002 van Pierre Boulez in een circus met paarden. Of zoals vanmiddag in de auto, Klara zond de Sacre uit en dat was precies goed: op de honderdste verjaardag van de première die bij het conservatieve Parijse publiek zoveel verontwaardiging teweeg bracht. Nooit meer heeft de modernste muziek een dergelijke sensatie veroorzaakt (ik heb het natuurlijk niet over Tiësto of zo). hoewel ik zelf pleeg te zeggen dat ik het Concert voor Orkest van Bartok het allermooiste vind.

Of, heel ordinair, de 1812 Festival Ouverture. Maar daarvoor een andere keer meer.

_______

Op het plaatje is de voorgevel te zien die begin jaren zestig werd vervaardigd voor het gebouw van De Gelderlander. Al net zoiets protserigs, een zeldzame steensoort, een vermaarde graficus en beeldhouwer kwam er aan te pas – het was de tijd waarin kranten zich nog net zo onmisbaar waanden in de maatschappij als tegenwoordig ziekenhuizen en banken. Ik begrijp dat pas sinds betrekkelijk kort de gevelplaat weer op die plaats hangt, aan een nieuw gebouw, en dat het geheel door de gemiddelde dekselse Nijmegenaar wordt aan geduid met ‘stottergevel’. Volgens mij is ‘stotteren’ in het Nijmeegs trouwens ‘täötele’.

________

hhBest

Boek & Film 

Net geen brug te ver

Je kunt natuurlijk beweren dat je puur uit belangstelling voor het technische karwei – het plaatsen van een compleet voetgangersviaduct, in dit geval – naar een plek des onheils gaat. Wie op het idee is gekomen, dat weet ik niet, maar om de een of andere reden is de voetgangersbrug helemaal in Groningen gemaakt en het wegdek is in één stuk afgelopen nacht hierheen gebracht en op zijn plaats gehesen. Altijd weer een wonder dat het lukt en dat hij past. Al sta je dan raar te kijken dat er daarna nog enorm gekronkel aan te pad komt van mannen in oranje pak, gewapend met buitenmodel steeksleutels.

Maar het mooiste zijn toch de baliekluivers die niks te doen hebben en dus het hele gebeuren al de hele ochtend gadeslaan.

En ik trof het. Er stonden er een stuk of tien, waarvan enkele gewapend met hond.

Terwijl ik wat foto’s maakte voor mijn blaadje mompelde iemand naast me: ‘Weet je waarom de ene helft van het wegdek zwart is? Voor de zwartwerkers.’ Dat soort humor.

Hij had een lekkere dikke jas aan want er stond een gemene koude wind en tijdens het praten, dat maar niet ophield, likte hij steeds snel aan zijn rechterwijsvinger.

Hij had de knal nog gehoord waarmee een vrachtwagen met daarop een container en daarop weer een reclamebord tegen de voormalige houten brug was gereden, die daardoor in elkaar gedonderd was, een jaar of drie geleden.

Hoe hij vervolgens op de tunnels in de buurt van het meer van Plitvice in voormalig Joegoslavië terecht kwam en daarna naadloos op een fjord in Noorwegen, dat ging me iets te snel, maar vóór ik er nog iets aan kon toevoegen was hij aangeland bij de eigenaardigheden van de Noorse taal. ‘Weet je wat bier is, in het Noors?’ Ik wist het wel, maar wilde horen wat hij zou zeggen. ‘Öl!’ zei hij triomfantelijk, ‘Hahaha, we moesten wel lachen, we smeerden de keel er al jaren mee!’ En verder ging het over de prijzen van de meest gevraagde artikelen, die in Noorwegen hoog liggen, in tegenstelling tot bijvoorbeeld in de buurt van Plitvice, waar ze laag blijken te zijn.

Je weet maar nooit waar je die informatie voor nodig kunt hebben.

Opeens draaide man zich om en wees naar het sportcomplex waar de voetgangersbrug heenvoerde. ‘Over veertien dagen is daar de Samenloop voor Hoop.’

‘Dat weet ik,’ zei ik, ineens oplettend. Het klopte trouwens niet.

‘Ik doe ook mee, als survivor. Ik ben zo dankbaar dat ik het heb mogen overleven.’

‘Zeker, zei ik,’ dacht aan Lance Armstrong en zette de startblokken vast klaar, denkend: waarom ben je uitsluitend survivor van kanker en nooit van griep of een maagzweer?

‘Ja ik loop wel met een stoma,’ zei hij, en keek me onderzoekend aan, of ik wel begreep wat hij bedoelde.

Ik zei: ‘Zo, nog een foto van die monteur die daar languit onder de brug ligt en dan maar weer eens op huis aan. Koud windje hier.’

Ik voelde zijn teleurgestelde blikken in mijn rug. Hij had de stoma graag nog even aan me getoond.

_______

hhBest

Boek & Film 

Kinderen zonder zon

Kinderen moeten op de basisschool bewust worden gemaakt van de kwalijke gevolgen van zonneschijn. Daarom moeten ze op school ook leren smeren met zonnebrandcrème, net als leren tandenpoetsen. Anders gaat huidkanker epidemische vormen aannemen.

Dat zegt dr. Jetske Ultee, onderzoeksarts cosmetische dermatologie, geciteerd door de Volkskrant (en door mij gecorrigeerd wegens krom Nederlands.) Zij heeft de stichting Sunwiser opgericht die lesmateriaal heeft ontwikkeld dat scholen gratis kunnen downloaden via onder meer de website smeerjein.nl. Zo wil Ultee de kwalijke gevolgen van de zon op de huid onder de aandacht te brengen.

Geen woord over het veel dringender feit dat kinderen op de basisschool moeten leren lezen schrijven en rekenen – tanden poetsen en zorgen dat je niet verbrandt door de zon, daar gaan de ouders over. Denk ik zelf.

Voor de zon behoeven de kinderen eigenlijk niet eens gewaarschuwd te worden. Ze hebben het zelf al instinctief aangevoeld en blijven, zowel wanneer het giet als wanneer de zon schijnt, stilletjes achter de monitor van de computer, de laptop of met de tablet op schoot zitten. Dokter Jetske bemoeit zich daar niet mee, hoewel het beeldscherm natuurlijk wel gevaarlijke straling uitzendt en je van de laptop en de tablet kachelbenen krijgt.

Ook regardeert haar de omstandigheid niet dat kinderen veelal door druk stadsverkeer moeten in de bakfiets of in de auto, waarbij het fijnstof en kwalijke uitlaatdampen in elke gewenste en ongewenste hoeveelheden de tere kinderziel bedreigen.

Is ook goed, van haar uit gezien. Wie onderzoeksarts cosmetische dermatologie is heeft wel iets anders te doen, bijvoorbeeld, zoals blijkt uit haar activiteit met lesmateriaal – dat ze niet heeft gemaakt maar ontwikkeld – en dat er rechtstreeks toe leidt dat de kinderen bij hun moeders gaan smeken om dure zonnebrandcrèmes windkracht 80.

En waarmee als nuttig bijproduct in de nog altijd tere kinderziel wordt ingeprent dat de zon iets vreselijks is dat je tot elke prijs moet zien te mijden.

In hetzelfde stuk staat dat per jaar in Nederland negenhonderd mensen sterven aan huidkanker. Dokter Jetske maakt geen onderscheid tussen jong en oud, maar 900 is nog geen zeven per duizend sterfgevallen. Ik wel best meegaan in de gedachte dat elk sterfgeval er een te veel is, maar dit valt mij nog alleszins mee.

Intussen zijn Jetske’s aanbevelingen al een gepasseerd station: kijk eens op de stranden als de temperatuur daar ooit weer boven de twintig graden zou komen: kinderen geheel gekleed – ook met het oog op eventuele pedofielen – een zonnehoedje op en een zonnebril (o gruwel) en bij voorkeur onder een parasol of een windscherm.

Arme kinderen.

Een volgende keer zal ik mijn licht laten schijnen over de spectaculaire gevolgen van vitamine D-gebrek door te weinig blootstelling aan zonlicht.

Geen uitweg voor de Buitenring

Een uitspraak van de Raad van State over de nieuwste versie van de verdediging door de provincie Limburg van haar plan tot het aanleggen van de Buitenring Parkstad zal nog zeker anderhalf jaar op zich laten wachten, omdat de raad eerst een uitspraak van het Europees Hof in Luxemburg wil afwachten over de verbreding van een stukje A2 bij Eindhoven, een uitspraak die consequenties zou kunnen hebben voor de aanleg van genoemde Buitenring.

Eerst twee vragen: Bent u daar nog? En: wat vinden jullie van dit soort onzin?

Vooral de tweede vraag kan gemakkelijk beantwoord worden: in veel gevallen zou ik een vlammend stukje schrijven over dit type allesoverheersende bureaucratie, maar in dit bijzondere geval wrijf ik vergenoegd in de handen: alles dat kan bijdragen aan uiteindelijk afstel van de Buitenring is welkom.

Dat begint voor mij persoonlijk een prestigekwestie te worden. Ik bedoel: ik denk ook wel eens dat je ook weer niet al te ijzerenheinig moet zijn waar het de teloorgaande natuur betreft, de natuur gaat ook zonder de Buitenring wel teloor, en als die weg werkelijk aantoonbaar noodzakelijk is, dan nemen we ook nog wel enige vernietiging van landschapsschoon en geluidsoverlast voor lief, want het gemak dient in laatste instantie toch de mensch.

Maar de manier waarop de provincie die weg, zo niet rechtdoor dan langs een omweg, aangelegd wil krijgen zonder ooit te hebben aangetoond dat het nodig is, die strijkt mij dusdanig tegen de haren in dat ik me enorm kan verkneukelen over de manier waarop de provincie zich steeds verder in de nesten werkt in dit dossier.

Welke gek bij de provincie heeft trouwens al een aannemer opdracht gegeven om die weg aan te leggen? Dat had toch moeten wachten tot het zeker was dat de weg er ook zou komen? Nu is er al jaren een aannemer bij betrokken die ook nog clausules heeft weten te bedingen op juist dat ene punt: uitstel en uiteindelijk afstel van de aanleg van de weg brengt de aannemer een schep geld in het laatje. Ik stel me zelfs voor dat de aannemer stiekem meewerkt aan eindeloos uitstel, want dat verdient het gemakkelijkste. Hij blijkt nu zo gebrand op verder uitstel, dat hij de provincie aanmoedigt op de ingeslagen (en dus nog niet aangelegde) weg door te gaan, door haar drie maanden gratis uitstel te verlenen.

De enige manier om te voorkomen dat die aannemer uiteindelijk met het voor de aanleg uitgetrokken half miljard gaat strijken zonder een poot te hebben uitgestoken, is nu te stoppen met het plan. Of heeft de aannemer een clausule achter de hand waardoor hij toch de hele poet krijgt omdat de provincie hem benadeelt door de weg niet aan te leggen? Wie bedenkt trouwens zoiets?

Er is nog een uitweg voor de provincie: je begint gewoon die weg aan te leggen en zegt erbij: nee, dat is niet de aanleg, dat zijn voorbereidende werkzaamheden. Met die smoes is er al het nodige aangelegd, bos gekapt, huizen afgebroken, en ik snap dus niet dat niemand zegt: maar dat is toch gewoon aanleggen van de weg? Of eigenlijk: dat is wel degelijk gezegd door tegenstanders. De provincie reageert daar eenvoudigweg niet op.

En wat dan nog.

Wat al verwoest is kan toch niet meer hersteld worden.

_______

hhBest

Boek & Film 

Een kans die je móet grijpen

Dan heb je een dijk van een business opportunity, grijp je je kans niet. Of de Videlapaus het bedoelde als een duiveluitdrijving lijkt me niet onwaarschijnlijk, maar zeker weten doe je het natuurlijk nooit, toen hij een poosje met twee handen aan het voorhoofd van een ziek jongetje zat. Maar het zag er inderdaad uit als een geweldige vondst – een normale duiveluitdrijving is nog met allerlei remmende voorschriften omgeven, vastgesteld moet bijvoorbeeld worden of de betrokkene wel van d’n duivel bezeten is, er moet toestemming voor zijn, de exorcist moet daartoe gewijd zijn en dergelijke onzin allemaal. Wat de paus deed was gewoon een kleine demonstratie van een nieuwe vorm, de snelle, moderne, retecoole duiveluitdrijving light – voor 100 euro ex btw ben je de man en ik wed dat er een Nederlandse zorgverzekeraar te vinden is die dat vergoedt ook nog.

De exorcismis et supplicationibus quibusdam heet de wettelijke regeling van de duiveluitdrijving van de roomsche kerk (in 1998 nog gemoderniseerd!) en laat de PR-functionarissen van de paus nou vooral op dat laatste woord hebben gelet – ze struikelden over elkaars benen, de quibussen, om uit te leggen dat de paus helemaal niet aan het duiveluitdrijven was, hoe kóm je d’rbij. Kijk, dat moeten we natuurlijk niet hebben, dat de communicatie-adviseurs van het Vaticaan vrijwillig afstappen van de exclusieve, zeg maar rustig: core business van de grote man zelf, de plaatsvervanger van Christus op aarde, de enige mens in de wereld die geregeld ook gebruik maakt van zijn exclusieve diplomatieke kanalen om contact te houden met de Hel, ten einde Beëlzebub dit of dat voor te stellen.

En ik stelde me dus voor dat een van die voorstellen zou luiden: als je nou meewerkt aan een nader vast te stellen quotum van duiveluitdrijvingen bij katholieken die aarzelen of ze nog wel katholiek zullen blijven, en dat de man met de hoorntjes en de pijlstaart achter de poort waar boven staat ‘Laat alle hoop varen, gij die hier binnentreedt’, van de paus de gelegenheid krijgt alle moslims, joden en andere heidenen nog eens lekker op het rooster te leggen.

Het exorcisme light wordt dan ondergebracht in een apart bv’tje (Voorstel voor de naam: Vade retro, satana)dat met het grootste gemak in vele landen een filiaal krijgt waar een bevoegde priester parttime op basis van een twintigurige werkweek niet al te demonstratief allerlei duivels uitdrijft – desnoods krijgen psychologen en psychiaters ook die bevoegdheid en je zult eens zien: niet alleen worden er scheppen geld mee verdiend, maar de gelovigen stromen toe want je zult ze de kost moeten geven die voetstoots geloven in hemel, hel, duivels, engelen god en Jezus zelf, die trouwens vandaar zal komen oordelen, de levenden en de doden (vivos et mortuos) en dat is nog geheel andere koek.

Nee, het exorcisme moet je niet ontkennen maar promoten met een moderne campagne. En daarbij niet vergeten te vermelden dat je zelfs geheel gratis drie jaar garantie geeft, en dat je nog wel iets anders kunt ook, zoals bijvoorbeeld het veranderen van wijn in bloed en brood in vlees. Vraag de catalogus. Concurrerende prijzen.

Nou ja, wijn in bloed veranderen, dat doe ik dagelijks.

En brood in vlees – het schijnt mensenvlees te zijn, daar schrik ik dan wel weer voor terug.

Misschien moet d’n duivel ook eerst uit mij worden gedreven.

Gaat weg van mij, vervloekte, in het eeuwige vuur. Of zoiets.

Ik zie het helemaal voor me.

________

hhBest

Boek & Film 

Een doorgestoken kaart

‘Zo worden de gewone mensen gepakt. De politie wist natuurlijk al lang waar ze moesten zoeken, maar we zijn gewoon letterlijk het bos ingestuurd, mij maak je niks wijs. We lopen dagenlang door die rotbossen, met al dat groen en nergens een terrasje om op uit te blazen.

En dan zogenaamd een wandelaar die per ongeluk vindt wat wij al twee weken zoeken in alle hoeken. Ha! Gewoon om ons verschut te zetten. En wij ons maar inzetten en iedereen roepen hoe geweldig het is dat wij dat allemaal doen en intussen heeft de politie de vrije hand, die kan doen wat ze wil, die lachen zich dood om ons.

Nou ja, het kan natuurlijk best zijn dat echt een wandelaar zogenaamd per ongeluk die vondst heeft gedaan. Een wandelaar die moeilijk langs het kanaal loopt en in duikers kijkt, in plaats van keurig op de paden te blijven, zie je het voor je? Dat klopt toch van geen kant, doorgestoken kaart, als je het mij vraagt.

Ja, je hebt wel van die lui die op hun eentje aan het werk gaan, die moet je in de gaten houden, dat zijn de lui die het succes helemaal voor zichzelf willen houden, een of ander stuudje natuurlijk, of een zonderling, want wie gaat er nou alleen wandelen? Is nog gevaarlijk ook, want wat loopt er allemaal voor gespuis rond in de natuur, nou, dat hebben wij de laatste dagen wel gezien. Allemaal zogenaamde wandelaars die een beetje liepen te lachen omdat wij serieus de politie wilden helpen.

Bij ons waren er genoeg die de politie niet wilden helpen, want de politie deed gewoon niks, dachten ze, en dat blijkt dus ook het geval, als die wandelaar het niet gevonden had wisten we nou nog niks. Wij, vrijwillige zoekploegen, zouden het uiteindelijk wel gevonden hebben en dan hadden we er beertjes en bloemen bij kunnen leggen voor we de politie gingen waarschuwen, want we weten ook wel dat je er met je fikken vanaf moet blijven.

En de volgende keer blijf ik lekker op de tv naar het geklungel kijken, de jongens hier in de buurt denken er net zo over. Ongevraagde hulp is zelden aangenaam, mijn ouwe moeder zegt het ook altijd, die wacht tot haar invalide buurman om hulp vraagt, ze biedt niks aan. Daar had ik aan moeten denken voor ik in die stomme bossen ging rondstruinen op zoek naar die jongens – en ik was er nog wel zo van overtuigd dat ik ze zelf zou vinden in zo’n huisje van een oud zielig vrouwtje, gezond en wel.’

_______

hhBest

Boek & Film 

Aan de haren van Anouk uit de put getrokken

Een Belgenmop.

De Olympische Spelen zijn net achter de rug, en op het vliegveld Zaventem staat een juichende menigte in de aankomsthal. Een argeloze voorbijganger klampt een van de feestvierders aan en stelt de voor de hand liggende vraag: ‘Voor wie staan jullie hier te juichen?’ Antwoord: ‘De Belgische zwemploeg!’ ‘Maar die hebben toch helemaal niks gewonnen?’ ‘Nee, da’s waar, maar wij zijn al blij dat ze niet verzopen zijn!’

En zo ontstond in Nederland afgelopen nacht, toen rond kwart over twaalf de winnaar van het Eurovisie songfestival in Malmø bekend was, Denemarken – ‘best wel’ een vrolijk deuntje – een explosie van vreugde, van euforie, nadat de hele avond al rondgezinderd had: ‘we’ waren bij de eerste tien! Niemand die de cruciale vraag durfde te stellen die gaat over de nieuwe kleren van de keizer, nee: we waren al lang blij dat Anouk niet geblesseerd was geraakt bij het bowlen, het hardlopen, while working out en bij het kickboksen.

‘We’ waren dinsdag al zo blij als kinderen geweest dat Anouk er toen al niet uitgeknikkerd was, vlak voor de uitzending van gisteravond werd enorm gekletst met als thema: Anouk zou best nog wel eens kunnen winnen vanavond, het De la Mar theater was er al helemaal klaar voor, vanavond ging het gebeuren. Daar brachten Edsilia Rombley, Cornald Maas en Carlo Boszhard elkaar ten overstaan van een ziedende zaal toeschouwers tot steeds gewaagdere uitspraken, nog voor er één noot was gezongen.

Jammer genoeg werd Mark Rutte vannacht niet meer geïnterviewd, voor zover mij bekend, maar die voorziet ongetwijfeld grijnzend een verdrievoudiging van het consumentenvertrouwen en een economische groei van minimaal 9 procent in de komende tachtig jaar. Als Denemarken niet wilde zou Holland, Holland, Holland wel het miljoenen verslindende Songfestival willen en kunnen organiseren, we barsten van het geld, we hebben een voorraad aan niet te kloppen liederen die de lente bezingen, de onovertroffen Hollandse zomers, onze mooie jongens en meisjes, en niet te vergeten de vogels. De echt Hollandse producten worden in de hele wereld dusdanig gevraagd dat ze niet aan te slepen zijn. Bulgaren, Roemenen, Moldaviërs, Estlanders, Azerbeidzjanen en Montenegrijnen die hierheen willen komen om te werken, desnoods alleen maar om een uitkering of wat toeslagen in ontvangst te nemen, staan we met open armen te ontvangen: kom maar jongens, er is genoeg voor iedereen!

Maar ik zat er licht verbaasd naar te kijken.

Want ik zag iets anders.

Ik zag 39 landen die allemaal hun zegeningen hadden geteld, en wisten dat het hemd nader is dan de rok en dat je nooit kunt uitsluiten dat de omringende buurlanden hun tot de tanden bewapende tankdivisies al aan de grenzen hadden samengetrokken. Waar ze een vastberaden gebruik van zouden maken mocht een van de buurlanden hen niet de verplichte douze points toekennen. Nederland en Wallonië wisselden dus braaf elkaars twaalf punten uit en de vraag waarom de Oost-Europese landen het bij dit type wedstrijden het zo goed doen werd en passant ook nog even beantwoord: die hebben allemaal heel veel buren die niet aarzelen te roepen ‘ab jetzt werd zurück geschossen’ (maar dan in zo’n rare taal daar) als ze niet allemaal hun stinkende best deden minstens vier van hen de top 5 in te loodsen. Maar er tevens voor te zorgen dat niet nog eens de fout werd gemaakt ook echt te winnen: stel je voor, dan moet je dat festival organiseren, dat betekent dat je volgend jaar minstens één straaljager minder kunt kopen.

En verder was de Oekraïense Zlata Ognewitsj onbetwist de mooiste van het bal. Ze zag er ook heel blij en opgelucht uit dat ze er nu bijna zeker van kon zijn bij terugkeer in Kiev niet meteen de gevangeniscel zou moeten delen met Joelia Timosjenko – ze was immers derde geworden, gelukkig niet gewonnen, wel bijna zo hoog mogelijk geëindigd.

Heeft er nog iemand iets voor de rondvraag?

_______

hhBest

Boek & Film 

Het dilemma van de euthanasie

Toevallig heb ik het laatst bij de hand gehad: iemand in mijn kennissenkring had ooit, misschien wel twintig jaar geleden, een onderhandse euthanasieverklaring getekend, met de bedoeling dat daar gebruik van zou worden gemaakt als hij zou dementeren. De laatste tijd is hij wat warrig geworden, weet niet altijd precies waar hij is, heeft zelfs een periode gehad waarin hij, als gevolg van een stoornis in de hersenen, enigszins afatisch leek. Was dit de toestand als bedoeld in die euthanasieverklaring? Kennelijk niet, want een paar dagen later kon hij luid en duidelijk meedelen dat hij er absoluut nog niet aan toe was.

Waaraan je kunt zien dat de (huis)artsen die geconfronteerd worden met zo’n verklaring een groot probleem hebben: als de betrokkene zover is dat hij of zij niet meer kan zeggen dat hij of zij het moment van uitvoering van deze laatste wens gekomen acht, dan geef je daar als arts geen uitvoering aan – en als je wel, nog kennelijk bij je min of meer volle verstand, kunt zeggen wat je wilt, betekent dat meteen ook dat de dementering blijkbaar nog niet zo ver is gevorderd dat euthanasie zoals de betrokkene ooit heeft gezegd te willen, namelijk wegens dementering, ook uitgevoerd moet worden.

In de gevallen in mijn omgeving waarin euthanasie de oplossing was voor een uitzichtloos lijden, werd inderdaad de wens daartoe kenbaar gemaakt korte tijd vóór het daadwerkelijk gevolg geven aan de wens om niet verder te lijden. Je zou dan ook weer kunnen zeggen: zo’n wens wordt ingegeven door de allesoverheersende wens verlost te worden van de pijn – de patiënt wil misschien alleen maar lekker slapen – zonder dat hij of zij dus helemaal rustig en bij helder verstand de voors en tegens heeft kunnen overwegen.

Toch werd in laatstgenoemde gevallen wel degelijk overgegaan tot euthanasie, waarbij ik denk dat het argument voor de betrokken arts ook was: het is toch binnen een of twee dagen afgelopen, het maakt niet veel meer uit. En een al grotendeels demente bejaarde, dat heb ik ook meegemaakt, kan nog tien jaar voort, steeds dieper wegzakkend in een volstrekt mensonwaardig bestaan – ik stond erbij en zag iemand die leefde in een permanente nachtmerrie waar niets meer tegen te doen was en herstel, hoe miniem ook, uitgesloten leek. Het lijden was uitzichtloos, maar euthanasie zou de patiënt misschien wel vijf, zes jaar ‘leven’ ontnomen hebben.

In het laatste geval werd de natuurlijke dood afgewacht, mede op grond van godsdienstige overwegingen van de familie.

Hoe dan ook: zo bezien is effectief de bodem onder de euthanasiepraktijk weggevallen.

________

hhBest

Boek & Film 

Zoeken in alle hoeken

Het radioprogramma van Joost Eerdmans (‘uw dagelijkse portie gezond verstand’) is een van de ongezelligste uitwassen van het Pim-Fortuyngebeuren. Gisteravond openbaarde het voormalige LPF-Kamerlid dat hij voorstander was van zoektochten naar vermiste personen door groepen vrijwilligers, en zoals gebruikelijk viel hij mensen die het niet met hem eens waren, of wilden nuanceren, ruw in de rede: dat was natuurlijk niet de bedoeling. Het was volks, dus was het goed.

En zo zien we de definitieve canonisatie van het verschijnsel van de stille tocht, van de bossen bloemen, nog gehuld in het plastic van het tankstation, van de beertjes en de rest van het knuffelgebeuren, van de briefjes met daarop, vaak ook nog correct gespeld ‘Waarom????’

Er zijn twee jongetjes vermist en ik mag van harte hopen, met name voor de moeder, die op Facebook meldde dat ze haar ‘mannetjes’ mist – verschrikkelijk toch – dat ze ooit levend en wel te voorschijn zullen komen, al betwijfel ik dat ten zeerste – de publiciteit is daar discreet in, al begrijp je dat als er groepen militairen worden ingezet die gespecialiseerd zijn om ‘veranderingen in het landschap’ te onderscheiden, en je hier en daar iets hoort over een spade die zou zijn gezien, dat het gewoon gaat om het zoeken naar twee zielige grafjes, zeker als er al negen dagen lang vergeefs wordt gezocht.

Je moet trouwens niet denken aan de alternatieven – die jongetjes in de macht van een gruwelijke kindermoordenaar, ik noem maar een niet al te vergezocht alternatief, dat trouwens ook eindigt in twee zielige grafjes.

Maar Joost Eerdmans houdt zich daar niet zo erg mee bezig. Nee, hij vindt het vooral geweldig dat er allerlei groepen mensen de bossen intrekken, zich buiten de paden begeven, de boel min of meer omploegen, de rust verstoren van de natuur, misschien hier en daar een bosje bloemen uit het naburig tankstation achterlaten of een beertje, of een briefje met opgemelde tekst.

Eerdmans is er voorstander van dat het een instituut wordt. Het zou de samenhang in de samenleving bevorderen. (En de incompetentie van de politie aan de kaak stellen.) Ik zie groepjes mensen die een tijdlang naar de vermiste jongetjes zoeken en als dat achter de rug is, elkaar vragend aankijken: wat nu met onze ijver? Niks natuurlijk, want elk geval van vermissing is uniek en wanneer is er nu aanleiding om bossen uit te kammen, op zoek naar een graf, naar sporen die leiden tot aanhouding van de dader? Als er al sprake is van een dáád, zelfs dat weten we niet, in dit geval niet en in volgende gevallen ook niet. En waarom kam je geen vuilnisbelten uit, en achterbuurten, en weilanden?

Laat het nou toch over aan die militairen die bekend zijn met ‘veranderingen in het landschap’ of aan de politie, die weet hoe een spoor er uitziet en dat ook niet direct vernietigt in de speurijver, en elk resultaatje niet van de daken schreeuwt – er moet ook nog een eventuele dader veroordeeld worden. Als er iets een professionele aanpak vereist, is het dit wel.

Nog is de politie terughoudend met kritiek op de zoekploegen, maar je hoort de tanden knarsen. Het ergste dat Pim Fortuijn ons heeft nagelaten is het dit idee, dat de overheid er niks van bakt en we het zelf zullen moeten doen. Het idee dat het burgerlijk initiatief en de goede bedoeling het vakwerk kunnen vervangen.

De huidige zoekploegen kunnen nog hun gezicht redden door zich terug te trekken onder de erkenning dat het te moeilijk is en daarna in vredesnaam dan maar een stille tocht te organiseren en een beertje neer te leggen voor het ouderlijk huis – en zich daarna beperken tot hopen dat er ooit nog iets over de jongetjes wordt vernomen.

En Joost Eerdmans kan zich ook terugtrekken. Bespreek eens de problematiek van de jongens die heel hard willen rijden, of wat wiet willen telen en dat verdulleme ook al niet mogen.

________

hhBest

Boek & Film 

Laat die mensen nou eens met rust

Straks komt er nog een motie van wantrouwen tegen een minister of staatssecretaris omdat die een beetje raar ruikt, een vreemd hoog stemmetje heeft of er altijd zo smakeloos gekleed bijloopt. Alles is goed, als het maar tot de val van het kabinet leidt.

Let wel, ik moet die Weekers ook niet, maar als het daarom ging, om de vraag of iemands harses je aanstaat of niet, dan kun je wel beginnen – ik hoef maar te wijzen op Jet Bussemaker, een spook met van die rare uitpuilende ogen, je zult die toch in een donker steegje tegenkomen, dan ga je spontaan verlangen naar een zwarte kat om over te struikelen of een ladder om onderdoor te lopen en prompt je kop te stoten. En dat is nog maar een voorbeeld.

Een heleboel maatregelen die het thans zittende kabinet van plan is uit te voeren, zinnen mij ook absoluut niet, maar twee dingen goed onthouden, zei Joop den Uyl: je kunt het niet iedereen naar de zin maken, en je moet opletten of het kabinet in staat is de economische crisis de baas te worden en een aantal noodzakelijke hervormingen door te voeren. Zoals de Toeslagenwet waar het Kamerlid Omtzigt geweldig voorstander van was toen het CDA in het kabinet zat, en nu gruwelijk vindt omdat het CDA niet in het kabinet zit. Wat mij betreft moet dat van zijn lang zal zijn levensdagen ook zo blijven. Lekker samen een beetje tofelemonen met de CU en de SGP.

‘Weg met het kabinet’ roepen is eenvoudig genoeg, nieuwe verkiezingen uitschrijven ook. Maar we hebben nu een stabiele regering die wat tot stand kan brengen. Weet iemand met zekerheid te voorspellen dat het kabinet dat er na de verkiezingen zou zitten (waar ongetwijfeld de Grote Blonde Nihilist gedoogsteun aan zal moeten geven, wil het van de grond komen) ook daadwerkelijk van de grond kan komen, het onderstel intrekken en tot tien kilometer hoogte kan opstijgen? Of ben je van mening dat opnieuw nieuwe verkiezingen ook dan gauw genoeg zijn uitgeschreven?

Of een beter beeld: ze zitten in het vliegtuig en welke piloot er ook aan de knoppen zit, we sleuren hem weg van zijn plaats en gaan dan met de armen over elkaar zitten kijken hoe de eerste de beste bagagesjouwer probeert het toestel van staat in de lucht te houden. Dat lukt alleen in rare Amerikaanse films, hoor.

Ik heb het al eerder gezegd, ik vind het onverantwoordelijk dat de politiek al een aantal jaren bedreven wordt als een spelletje, een vorm van lichtvaardig spelen met vuur. Het verschijnsel is nu zo ver uitgekristalliseerd is dat het debat alleen nog maar lijkt te gaan over onderwerpen waar het kabinet hopelijk over kan struikelen, mits het voldoende in de rug wordt geduwd als het namens ons allemaal langs de afgrond bibbert.

Laat die mensen nou eens beginnen met regeren. Als het in 2017 toch mislukt blijkt, kunnen we ze nog altijd het politieke bos insturen? Toch?

______

hhBest

Boek & Film