Hoe meer onderwerpen zich voordoen, hoe minder ik de neiging heb er een stukkie over te schrijven. Eigenaardig. Misschien raak ik enigszins blasé, misschien komt het doordat ik vrijwel elk onderwerp dat ik aanpak al eens eerder tegen het licht heb gehouden, misschien heb ik zelf wel een beginnende writer’s block, wie zal het zeggen.
En toch.
Sinds kort bezoeken wij een pizzeria in de glorieuze Duitse gemeente Herzogenrath, die lieflijk Il Nido, Het Nestje is genoemd en waar je razendsnel van de gewenste pizza wordt voorzien – kwaliteit vier van de vijf sterren – en waar de complete cast van een zeer overtuigende film over de Calabrese ‘ndrangheta je vervolgens de tent uit kijkt, want er moet natuurlijk wèl omzet gedraaid worden. Ook Federico Fellini zou achter de tap van dit voortreffelijke lopende restaurant de nodige acteurs voor deze of gene bizarre film hebben kunnen vinden.
Nou niet onaardig worden – als je een fooi van 2.50 geeft brengen ze spontaan nog een grappa en een sambuca ter waarde van 5.50 euro, dus daar zien ze ons nog weer eens opduiken, denk ik.
Ook bij dat Thais-Japanse restaurant, heel poëtisch genaamd Best Friend, in de Pontstrasse in Aken, heb ik daar al eens over geschreven?
Ondertussen, aan deze zijde van de grens, in Eygelshoven. Dat dorpje ligt hier vlakbij, ik schat op driehonderd meter en wij bezoeken het vooral op zaterdag, als daar de beste markt van de regio bijeenkomt en waar we al zo lang komen dat we bij menige kraam met gejuich worden begroet. Voor de rest is het er bepaald stilletjes, er gebeurt niet veel om niet te zeggen: nix. Oh nee? Kijk maar eens in de krant dan. Vier personen opgepakt in wier huis 35.000 xtc-pillen werden aangetroffen en 27.5 kilo amfetamine.
Intussen rijdt een dronken 22-jarige jongen in het iets verder gelegen Brunssum enkele politie-auto’s half aan gort in een poging weg te komen. Dat was op het moment dat ik voor het eerst dit jaar op het eigen zonovergoten terras de ochtendkoffie tot mij nam en luisterde naar het gekwinkeleer van de vogelkes, in de stille, geurige lenteochtend.
En ter completering nog even naar het iets verder de andere kant op gelegen Kerkrade waar een alom geliefde mevrouw van 82 jaar is vermoord en waar iemand brand heeft proberen te stichten in een flat.
Maar verderop gebeurt het pas echt. Vandaag gaan Vladimir Vladimirowitsj Poetin en Mark Markowitsj Roette met ontbloot bovenlijf paardrijden in het Haagsche Bosch in het kader van de verbroedering. In Syrië zijn ze vanmorgen weer begonnen aan het verplichte aantal doden per week aan beide zijden van de frontlijn, en in Noord-Korea, ja, in Noord-Korea.
Ik heb wat filmjes verzameld van parades in Pjongjang, ik kan daar geen genoeg van krijgen. Die paradepas! Nergens ter wereld krijgen ze zoiets paraat, dat is nog eens wat anders dan de Gangnam Style. Het hoogtepunt vind ik zelf de vrouwelijke matrozen met die enorme hoerapetten op en de rokjes zedig tot net onder de knie en daaronder die korte huishoudelijke beentjes, gestoken in verstandige schoenen en dan zo half wiebelend die paradepas. Ik aarzel nog of ik de originele muziek – een beetje Duitsige marschmusik – het leukste vind, dan wel de samba’s die er door grapjassen op Youtube onder zijn gezet.
En dan tussendoor de beelden van Kim Jung-un, die gretig aanwijst welke soldaten vanavond uit hun lijden verlost moeten worden wegens onbevredigende uitvoering van de paradepas.
Waarbij ik me bezorgd afvraag: hebben ze daar tussen de parades door al helemaal doordacht hoe dat moet aflopen, als echt niemand meer de dreigementen gelooft, en er al helemaal niet meer een lachstuip van kan krijgen, hoe kruipt Un dan in zijn schulp? Of kan het hem geen reet schelen of hij afgaat?
Zou kunnen.
_______