Met John Ewbank maakte ik kennis toen ik hem vorige week op de radio hoorde vertellen dat hij het Koningslied had gebaseerd op een melodie die hij al enkele jaren geleden had gecomponeerd en die hij toen al gemakshalve Bea had genoemd, omdat het hem destijds wel iets geleken had voor een koninklijke gelegenheid. Dat was nog eens openhartig: Ik had nog een oud probeersel liggen en dat kwam nu goed van pas. Ik heb verder geen verstand van componeren, dus ik meld dit gewoon neutraal, zonder goed- of afkeuring en ook zonder te laten merken of ik alle details van dit verhaal geloof of niet.
Ongeveer twintig seconden nadat Ewbank zijn Koningslied op Youtube had gezet twitterden Sylvia Witteman en Nico Dijkshoorn, die langzamerhand een interessant duo aan het worden zijn, hun totale afkeuring van het product. Of ze daar gelijk in hadden of niet, daarover valt in het algemeen niet te twisten. Ik was het wel met hen eens, zoals ik alles dat door zenders als Honderd Procent NL wordt uitgezonden he-le-maal niks vind. Witteman begon gelijk met een petitie die binnen een dag meer dan twintigduizend handtekeningen opleverde – ook die van mij – en dat was dat.
Ik volg Facebook niet, dus daar kan ik niks van zeggen, maar op Twitter woedde anderhalf etmaal een flinke storm, zelden zijn enkele honderden of misschien wel duizenden Nederlanders zo leuk uit de hoek gekomen als in al die tweets.
Enkele honderden of duizenden Nederlanders: daar zit hem natuurlijk de zwakke stee in de hele affaire. Er zijn namelijk ruim zestien miljoen Nederlanders, de twitteraars vormen daarin een luide en invloedrijke, opinievormende maar niettemin miniem kleine minderheid. De gewone man twittert niet.
Dus dat lied gaat volgens mij gewoon gezongen worden op 30 april, zoals ook het Eurovisie Songfestival gewoon doorgaat. De twitteraars zetten daarentegen een mooi nummer van Jacques Brel op, of een partita van Bach, of lezen zoals ik een boek van Paolo Giordano – of nog mooier: doen gewoon niks en wachten op de parade op de Dag van de Republiek in Rome, met al sinds tweeduizend jaar Giorgio Napolitano als president, de bersaglieri al sinds 1861 hardlopend en een deuntje blazend en tot slot de Frecce Tricolori als de strepentrekkers, waarna de president in een antieke Lancia stapt, nog net niet zo oud als hij zelf, zuchtend onderweg naar de receptie.
Dat zouden wij in Nederland eens moeten proberen: alles een beetje bij het oude houden en ons niet verlaten op wat het per definitie ondermaatse artiestendom uit Volendam te berde brengt, in zijn grenzeloze minachting voor het grote publiek. En dan Wien Neêrlands bloed door de aad’ren vloeit zingen, je hoeft het niet te kunnen spellen (je doet het toch fout).
En verder ben ik al vanouds tegenstander van pesten, dus, Sylvia en Nico, ophouden, die Ewbank leek me er echt door geraakt.
Zo en nu allemaal werken.
Zijn jullie een beetje belatafeld.
_______