SanteLOGie

Surrealistisch interview

De gesproken tekst week wel degelijk nogal af van het transcript dat ik gisteren toegespeeld kreeg, maar ik heb toch in lichte verbazing gekeken en geluisterd. Gekeken naar het van zenuwen en verbijstering vertrokken gezicht en nekspieren van Máxima – even dacht ik dat ze een TIA had, door die scheve mond – over een aantal absurditeiten die Willem Alexander te berde bracht.

Luister, om een klein voorbeeld te geven over de rare dingen die de aanstaande koning zei: ‘Willem IV staat met Berta 38 in de wei’. Geen enkele stier heet, bij mijn weten, Willem IV, hoogstens Willem 4, en de tijd dat stamboekstieren en –koeien elkaar in de wei tegenkwamen, is al minstens zo lang geleden als Willem III, zullen we maar zeggen. Maar ach, het was een grap. Trouwens, het komt allemaal goed, want hij weet nu al dat hij toch als Willem IV in het geschiedenisboek komt. Doe het hem maar eens na.

Hij wil ook best wat minder verdienen, maar dan moet hij wel mensen ontslaan. Willen jullie dát dan?

Raarder was de redenering die ertoe leidde dat Koninginnedag voortaan op 27 april is en Koningsdag gaat heten. Luister: ‘Dus 30 april was een fantastische dag om te houden. Maar als je zelf drie dagen voor zo’n dag jarig bent, vind ik het heel vreemd om dan niet je eigen verjaardag te kiezen en te zeggen: nou, wacht nog maar drie dagen en dan ga ik het officieel vieren.’ Sinds wanneer moeten wij iets vieren dat uitdrukkelijk tot de privésfeer hoort: de verjaardag? Bovendien gaat het de eerste keer al fout, want in 2014 is Koningsdag op 26 april, een zaterdag: een buiging naar het meest koningsgezinde deel van Nederland, de Bible Belt.

Nog zo’n rare redenering: ‘Het lintjes knippen’ kan heel inhoudelijk zijn. Want als jij maar goed bepaalt welke lintjes je knipt, dan is dat toch inhoudelijk.’ Iemand twitterde gisteravond: dus een lintje knippen in Almere kan inhoudelijk iets anders zijn dan een lintje knippen in Marken.

Surrealistische teksten waren er ook: WA: ‘Ik heb twee keer gekoekhapt over (over: prachtig americanisme, trouwens, SB) de laatste 15 jaar. Eén keer in Deventer, de koekstad. Daar kan je niet anders dan koekhappen, als je in de koekstad bent. En het was één keer voor Guinness Book of Records in Scheveningen zoveel mogelijk koekhappen achter elkaar. Max: Ik heb virtueel gekoekhapt. WA: Jij hebt virtueel gekoekhapt in Almere.’ Het werd niet uitdrukkelijk vermeld, maar koekhappen kan ook een heel inhoudelijke inhoud hebben. Voortaan wel het juiste verleden deelwoord gebruiken: koekgehapt.

En als laatste nog deze formulering: ‘Als het wetgevingsproces democratisch en volgens de regels van de Grondwet gaat, accepteer ik alles. Daar heb ik helemaal geen probleem mee. Daar ben ik Koning voor. En als daar een handtekening van mij onder moet komen, dan komt die er.’

Hoera! Pak van mijn hart. De aanstaande koning respecteert het democratisch besluitvormingsproces en zet bij voorbaat al zijn handtekening onder alles.

Goed zo! Stempel tienduizend blanco papieren met je handtekening en je kunt weg, waarheen je maar wilt.

Waarvoor hebben we daarna namelijk nog een koning nodig? Die laatste lintjes knippen we wel zelf. De laatste lintjes zijn het lichtst.

_________

hhBest

Boek & Film 

Openhartig interview

Omdat jullie vanavond wel iets anders aan het hoofd hebben dan kijken naar een interview met de beoogde koning en koningin van Nederland, volgt hier een deel van de tekst. Uiteraard moet ik erbij vermelden: het gesproken woord geldt.

Interviewer: ‘Wat voor gevoel hebt u er bij, aanstaande majesteiten, de hoofdrol te moeten vertolken in een scripted realityshow?’

Aanstaande majesteit: ‘Zeg maar jij en Lex en Max hoor. We houden het zo informeel mogelijk. Nou eh, tja, wat die scripted reality betreft, we hebben nauwelijks een script nodig, we zijn gewoon onszelf.’

Interviewer: ‘Maar niettemin.’

Lex: ‘Jaja, het blijft natuurlijk reality dus, in de meest letterlijke, zeg maar gerust: realistische zin van het woord. Ik zou nu natuurlijk kunnen zeggen dat ik het beschouw als een opdracht van de historie, dat het Huis van Oranje in Nederland een historische taak heeft, ons opgelegd door Willem van Oranje in zijn laatste woorden voor hij stierf door de kogel van Balthasar Gerards, dat wij daarmee het koninkrijk bij elkaar houden. Jaha, dat zou mijn moeder ook wel willen, hahaha, maar die heeft vanaf volgende week toch weinig meer in te brengen als ze gaat beeldhouwen op Drakenstein, dus gewoon even openlijk: wij zijn vooral een belangrijk onderwerp voor Der Stern, Der Spiegel, Hör Zu, Margriet, Libelle, Panorama, Story, Privé en ik vergeet er denkelijk nog een paar, zoals NRC Handelsblad, de Volkskrant en Trouw, dus een taak hebben we zeker. En ik vertel je geen nieuws als ik zeg dat het niet onaardig verdient.’

Max: ‘En het is natuurlijk overbodig te zeggen dat een meisje als ik, nota bene afkomstig uit Argentinië, met een foute vader en een laatste dienstverband bij de Deutsche Bank, helemaal met de, eh, hoe heet dat, met de kónt toch maar mooi in de boter is gevallen. Uitsluitend op een vrolijk gezichtje en een smakelijke gestalte.’

Interviewer: ‘Jullie hebben zeker wel flink moeten steggelen met, eh, Bea, zal ik maar zeggen, om zo losjes over te komen zoals jullie nu doen.’

Lex: ‘Nou nee, kom op zeg. Ik weet wel wat ik liever had gedaan. Lekker wonen op die boerderij in Bariloche, in de zomer ergens aan de Italiaanse Rivièra, een beetje liefhebberen in de geschiedenis, ik ben ten slotte historicus, misschien wel eindelijk eens dat realistische boek schrijven over hoe dat precies met mijn grootvader is gegaan. Maar mijn moeder vond dat Nederland een koninkrijk moest blijven, ze wilde in deze crisistijd Mark niet op nog meer kosten jagen door bijvoorbeeld al het postpapier van Nederland te moeten vervangen, en dan noem ik maar een klein puntje. Ze vond het ook een beetje ver gaan als Wim Kok of Ruud Lubbers president zouden worden, dus ze heeft ons omgepraat. Je doet wat voor je moeder, vind je ook niet?’

Interviewer: ‘Natuurlijk, dat wil iedereen wel.’

Max: ‘En ik vind het gewoon heerlijk, al die mensen die “Maxima! Maxima!’ naar me roepen, dat deden ze bij de Deutsche Bank ook wel eens, maar dan zwaaide er wat, en nu zwaai ik gewoon terug, geweldig, ik geniet elke dag weer met volle teugen.’

Interviewer: ‘Ja, dat kunnen we wel zien, zeg.’

Lex: ‘Ja, dat wilde ik nog zeggen, Maxie, je moet wel uitkijken dat je het niet overdrijft. Maar ik moet er wel meteen bij vermelden: zonder Max zou ik het niet redden.’

Max: ‘Ik ben trouwens van plan er nog wel iets van te maken, als ik koningin ben.’

Lex en interviewer: ‘O mijn god, nee toch, wat dán?’

______

hhBest

Boek & Film 

In zak en as in Gangnam Style

Je zou denken dat ze in Seoul, de hoofdstad van Zuid-Korea, al enige weken midden in het vizier van de Noord-Koreaanse artillerie zo niet in dat van de Noord-Koreaanse atoombom, een beetje rondhangen in de buurt van de schuilkelders en verder stilletjes ietwat in zak en as zitten. Kim Jung-un is weliswaar al twee weken niet in het openbaar gesignaleerd, maar wat zegt dat helemaal – misschien bestaat hij wel helemaal niet, hebben ze er twaalf identieke van, is hij vermoord, is hij aan het skiën in Aspen of alleen maar een beetje mistroostig – je weet het maar nooit met die Hoge Pieten. Het had toch ook niet veel gescheeld of Max en Lex hadden Nederland geregeerd vanuit een luxe bunker in Mozambique, zeg nou zelluf.

Maar nee, in Seoul worden gewoon clips gemaakt bij stomme liedjes. Nadat de gehele wereldbevolking via Youtube kennis had genomen van het nummer van die ietwat ordinaire schreeuwerd PSY, genaamd Gangnam Style, werd eind vorige week een geheel nieuw nummer gepresenteerd, Gentleman, een evenals Gangnam Style maatschappijkritisch georiënteerd of althans als zodanig bedoeld stukje vakwerk waarvan je even moet bijkomen nadat je het voorbij hebt zien wemelen.

Ik zou er ook geen aandacht aan besteden ware het niet dat zich één opmerkelijk feit voordoet, namelijk dat tot het moment dat ik dit schrijf alweer 53 miljoen mensen naar de clip hebben gekeken.

Maatschappijkritisch? Daar horen jullie van op, alhoewel van Gangnam Style maar heel langzaam door de taalbarrière sijpelde dat het daarin ging om het drijven van de spot met de sjieke inwoners van de gelijknamige wijk in Seoul. Bij Gentlemen gaat het om het op de hak nemen van mannen die zich niet kunnen gedragen tegenover vrouwen, in de clip zie je diverse stuitende voorbeelden, bijvoorbeeld van nogal gewelddadige seks en van een oeroude grap: het wegtrekken van een stoel waar een vrouw op wil gaan zitten. PSY doet het wel met verdacht veel genoegen, zo te zien.

Het grappige van het stuk is dat de tekst gedeeltelijk in het Engels is. Onder een behulpzaam ander clipje is de tekst te lezen en daar komt, buiten veel Engels, inderdaad de zinsnede ‘I’m a Mother, Father, Gentleman’ in voor – als je naar de ‘Koreaanse’ tekst luistert hoor je dat die woorden óf heel onbeholpen en met Koreaans accent worden uitgesproken, of dat PSY gewoon roept ‘Motherfucking Gentleman’.

En dat bedoelt hij dan ook.

Keurig hoor, hoewel die bij vrouwonvriendelijk optreden passende vergenoegde grijns natuurlijk een beetje al te gretig overkomt.

Tot zover de culturele bijlage van vandaag.

_______

hhBest

Boek & Film 

Zonnepanelen: het eerste jaar

Gisteravond na zonsondergang stond het vast: de vierentwintig zonnepanelen op het platte dak hebben in het eerste jaar de 5000 kWh niet geproduceerd, en zelfs net de 4900 niet gehaald: het resultaat bedraagt 4899 kWh. Maar wacht: vorig jaar op 14 april begon de productie pas om 17.00 uur ongeveer. Dus eigenlijk eindigt het eerste jaar pas op die tijd, vanavond om vijf uur dus. De 5000 zullen we niet halen, maar over de 4900 gaan we nog wel heen. (Het gebeurde om half tien, vanmorgen.)

De panelen zouden ongeveer 5500 kWh per jaar kunnen produceren, maar dat is vooral theoretisch. Die schatting gaat uit van gunstige weersomstandigheden, dat wil zeggen: tussen 1 april en 1 oktober dagelijks volop zon, maar ook weer niet te hoge temperaturen, en kom daar maar eens om. Ik had vanaf het begin gemikt op een stroomproductie van 4500 of 4600 kWh voor het eerste jaar, en dat hebben we dus ruimschoots gehaald. (Met 5500 kWh zouden we de maximum capaciteit van het systeem, 230 V bij een zekering van 25 Amp, dus 5750 kWh, wel erg edicht genaderd zijn.)

Daar staat tegenover dat de besparingen die we hebben bereikt door naast de zonnepanelen ook nog zuinige huishoudelijke apparatuur aan te schaffen, enigszins teniet werden gedaan door de niet al te strenge maar wel ontzettend langdurige winter, waarin we met name langdurig de plantenkas elektrisch op temperatuur moesten houden. Of liever: wilden houden en dat willen we voortaan niet meer. Het overhouden van vorstgevoelige planten in de eigen kas is aanzienlijk duurder dan de aanschaf van nieuwe – de meeste gingen ook nog eens door onverklaarde oorzaak zelfs dood.

De precieze cijfers zijn nog niet binnen – die hangen mede af van de vraag welke prijs uiteindelijk wordt aangehouden door GreenChoice – maar het is duidelijk dat we ongeveer 7500 kWh hebben gebruikt en daar staat dus de eigen productie van ruim 4900 kWh tegenover, waardoor we nog ‘maar’ 2600 kWh moeten betalen, het verschil tussen wat we hebben teruggeleverd en wat we nog hebben afgenomen van de leverancier. Dat komt neer op ongeveer 500 euro. (Daarnaast is er natuurlijk de stroom die ook nog is geproduceerd maar rechtstreeks is gebruikt, ongeveer 2700 kWh.) Omgerekend naar de betaalde voorschotten gaat het over een besparing van 1440 euro, namelijk het verschil tussen de oorspronkelijke 307 euro voorschot per maand en de 188 euro waar het nu op uitdraait. Dat is uiteraard een eenmalige ‘winst’, omdat we nu het maandelijks voorschot verlagen naar die 188 euro, of daaromtrent. Een en ander inclusief het verbruikte gas, waarvan we nu hebben gemerkt dat het een enorme kostenpost is, te weten 1850 euro op jaarbasis.

Als u mij nog kunt (of wilt) volgen.

Een en ander wordt nog enigszins gecompliceerd door het feit dat ik pas vanaf 19 mei 2012 gas en stroom afneem van GreenChoice, en hoe dat bedrijf de maand tot 129 mei ‘productie’ verrekent, daarover tast ik nog het duister.

Een volgende keer zal ik daarover berichten. Maar in ieder geval kunnen we concluderen dat zonnepanelen flink wat geld besparen, en dat op basis van de vorig jaar geldende prijzen een rendement van 10 of 12 procent van het geïnvesteerde bedrag met gemak is gehaald.

PS: De oogst van zondag 14 april was 20 kWh.

______

hhBest

Boek & Film 

Overal bang voor

Je zou het een blinde gok kunnen noemen, om drie dagen vóór het 21 graden Celsius dreigt te worden, te gaan waarschuwen tegen te veel in de zon liggen, maar de Volkskrant deed het toch maar.

Toen al was de verwachting dat het morgen, zondag, een flink deel van de dag bewolkt zou zijn, maar dat de temperatuur flink zou stijgen. Die wordt, als het al zo ver komt, gewoon geïmporteerd uit Spanje en de windrichting hoeft maar een paar graden te verleggen en er komt helemaal geen hoge temperatuur.

Wie schrijft toch zo’n stuk? Wie legt er verband tussen hoge temperatuur en gevaar van zonnebrand? Mensen zat die de thermometer in de zon leggen en dan opgewonden melden dat het inmiddels al 45 graden is. Voor morgen wordt een UV-index verwacht van 3 of 4 en dan is de kans op verbranding vrijwel afwezig.

In maart was ik op een Canarisch eiland waar het flink waaide maar de zon ook vaak te zien was en de UV-index steeg tot 7 – in de zon en uit de wind was het prima uit te houden, je merkte zelfs een lichte verbranding van het voorhoofd en de neus maar ja, na zo’n lange winter wil je wel eens wat, dus na een petje te hebben opgezet hield ik armen, benen en borstkas toch flink in de zon: ze zouden me er thuis niet op betrappen dat ik helemaal dat ellendige stuk gereisd had, inclusief schoenen uit en broekriem af op Schiphol, zonder met een gezond kleurtje, het zogenaamde pensionado-bruin, op mijn post terug te keren.

Ik smeer me nooit in, ik vind dat spul namelijk stinken en ik krijg altijd wat op mijn lippen waardoor ik het ook in mijn mond krijg – jech! En ik ben inmiddels zo oud dat ik van een verbranding die ik vandaag oploop geen huidkanker meer kan krijgen, ook al omdat ik weiger veel ouder te worden dan negentig. Waar je moet uitkijken: hoog in de bergen, vooral op wintersport, bijvoorbeeld.

Maar intussen ziet de redactie van de Volkskrant er geen been in de mensen weer eens de stuipen op het lijf te jagen, het lijkt De Telegraaf wel.

Het past natuurlijk ook wel in het tijdsbeeld. Niet alleen mag poetspersoneel niet meer op trapjes of krukjes staan van de Arbo, en mag verpleegkundig personeel geen ouwe mensen meer in en uit bed tillen, van de Arbo. Het spectaculairste beeld dat onze allesvrezende maatschappij inmiddels heeft opgeleverd waren de twee in enorme witte ruimtepakken gehulde mannen, die tussen hen in een draagbaar torsen, waarop een onheilspellend vat. Het vat bevat het kwik uit een kapot gevallen thermometer. Op deze site valt te lezen dat een gewone koortsthermometer 0.1 milligram – ééntiende milligram! – kwik bevat, en daar staat de geruststellende mededeling bij dat dat geen gevaar oplevert, al moeten we hier natuurlijk wel even opletten: Belgische website.

Maar die witte pakken moeten dus, bij het opruimen van dat bolletje kwik uit een thermometer dat met het blote oog nauwelijks waarneembaar is. Het is ook een wonderbaarlijke bron van inkomsten voor daarvoor speciaal opgerichte bedrijven.

Hetzelfde geldt voor het asbestgedoe, dat we nu al jaren moeten aanschouwen. Terwijl honderdduizenden mensen vrolijk voortleven in woningen en fabrieken en andere gebouwen waarin flink veel asbest is verwerkt, wordt elk vezeltje waarover toevallig iemand struikelt door de mannen in hun witte pakken opgehaald met hun peperdure bomvrije ook al witte automobielen.

We durven niks meer en we zijn overal bang voor, dat is het.

_________

hhBest

Boek & Film 

Korea, een landkaartje in de krant

De naam van de Koreaanse plaats Kaesong schokte mij wakker: waar had ik die meer gehoord en waarom had de naam voor mij zo’n noodlottige klank? Al gauw was ik terug in de jaren vijftig, toen ik als ongeveer dertienjarige dagelijks de inhoud van De Gelderlander en Het Vrije Volk tot mij placht te nemen met daarin niet alleen het lijstje met wie er nu weer aan Nederlandse zijde op heuvel 962 in Korea (of een ander nummer) het leven had gelaten, maar ook een kaartje van het land, waarop je kon zien waar de frontlijn tussen enerzijds de Noord-Koreanen en anderzijds de Zuid-Koreanen en het VN-leger zich nu weer bevond. Dat leger bestond voornamelijk uit Amerikaanse soldaten en mensen van vijftien andere nationaliteiten, waaronder Nederlanders die kort te voren in de koloniale oorlog tegen Republiek Indonesië de smaak te pakken hadden gekregen cq ook wel eens een keertje wilden wínnen.

Bij nader rondsnuffelen bleek Kaesong een stad te zijn, waar een tijdlang onderhandelingen over een wapenstilstand waren gevoerd. Als eerste hit bij het zoeken in het krantenarchief van de Koninklijke Bibliotheek kom je een foto uit het Limburgs Dagblad tegen waarop te zien is hoe een Amerikaanse soldaat een Noord-Koreaanse collega een vuurtje geeft. Gisteren zag ik een Nederlandse Korea-veteraan op de tv die met veel ervaringsdeskundigheid meedeelde dat ‘de Noord-Koreaan’ heel wreed en meedogenloos was, veel erger dan ‘de Chinees’. (Mijn Chinees is helemaal niet meedogenloos, mits je de babi pangang spek maar keurig betaalt.) Intussen vrees ik voor het lot van de Noord-Koreaanse soldaat die trouwens vandaag de dag, inmiddels 62 jaar ouder, het stramme been wel niet meer zo hoog zal heffen als zijn huidige collega’s.

Op de kaartjes zag je het front heen en weer gaan, ik herinner me een gevoel van onvrede toen de Noord-Koreanen de tegenstanders zo ongeveer de zee in hadden gedreven en op een procent of tien van het oorspronkelijke grondgebied van Zuid-Korea, de stad Pusan, de VN-troepen en de Zuid-Koreanen nog stand hielden. Door de landing bij Incheon keerde het tij en werden de Noord-Koreanen tot bijna aan de Chinese grens teruggedrongen. Dat was de Chinezen weer te gortig; die stuurden troepen (naar verluidt de meeste ongewapend, maar dat kan propaganda zijn geweest) en opnieuw werden de westerse strijdkrachten enorm teruggeslagen. Het was nog een echte frontenoorlog, die tegenwoordig uit de mode is.

In 1953, na de dood van Josef Stalin, kon in Panmunjon een wapenstilstand worden afgesproken en die overeenkomst geldt nog steeds.

Ook al zo’n naam, Panmunjon. En de dood van Stalin op 5 maart 1953, dit jaar zestig jaar geleden, waarom hebben we viering dáárvan gemist? Daar viel toch, mij dunkt, nóg meer aan te vieren dan aan het verscheiden van Margaret Thatcher.

Voor de rest is het een geruststellend idee dat Nederland en Korea echt zo ver van elkaar als maar enigszins mogelijk op het Euraziatisch continent liggen. Een verre vijand is nog altijd beter dan een nabije vriend.

Na de wapenstilstand in 1953 kon ik me eindelijk geheel gaan wijden aan een onderwerp dat zich destijds toch al aan mij opdrong: de meisjes. Met als gevolg dat ik bleef zitten in de derde klas van de hbs.

Maar daarover later misschien iets meer.

_______

hhBest

Boek & Film 

De ontmanning van het herenrijwiel

De herenfiets raakt de stang kwijt. De stangen moeten worden ingeleverd, twitterde Wim de Bie, notoir berijder van een statige herenfiets, wat zeg ik: een hederenrijwiel.

De enige heren die vroeger op een damesfiets reden, waren wereldheren. Voor wie deze roomsche term niet kent: het katholieke priesterdom werd, om mij onbekende redenen, ingedeeld in paters en wereldheren. Paters waren lid van een orde of een congregatie, bijvoorbeeld Franciscanen, Benedictijnen, Capucijnen, Oblaten, Stigmatijnen, Redemptoristen of Viatorianen, Het verschil is dat ordes zijn gesticht voor 1550, congregaties na die datum. Waarom dat allemaal zo is, god zal het weten (die móet het weten, hij is begonnen). Wereldheren keken wel link uit en waren wel priester maar geen lid van een orde of congregatie. Dat bracht namelijk vaak mee dat je op blote voeten liep of vroeg op moest of zelfs je mond moest houden. Of het daardoor kwam weet ik niet, maar wereldheren gingen in mijn tijd door voor gehaaider dan paters.

Volledigheidshalve: ook paters reden op een damesfiets, sommige zelfs op een damesfiets met drie wielen, want als de patersjurk tussen de spaken of de ketting kwam, dan kon je een lelijke smak maken en op de driewieler kwam je dan alleen krakend tot stilstand. Zonder noemenswaardig letsel.

De damesfiets speelde ook een rol in een grap die wij vroeger wel heel leuk vonden. De herenfiets was namelijk zeer geschikt om intiem te zijn met je vriendin en toch samen veilig thuis te komen: de vriendin nam dan in amazonezit plaats op de stang, je moest haar feitelijk omarmen om de fiets te kunnen besturen. De grap luidde: ´Wat is het toppunt van mannelijkheid? Op een damesfiets rijden en toch iemand op de stang houden.’

Van het begin af aan heb ik sceptisch gestaan tegenover de horizontale stang – op zogenaamde transportfietsen soms zelfs dubbel uitgevoerd. Het ding maakte inderdaad dat je, zoals nu als bezwaar ertegen wordt aangevoerd, dat je óf moest op- en afstappen met een zwaai van een der benen, of je been voorlangs over de stang heen moest zien te halen, en dat leidde inderdaad nogal eens tot pijnlijke valpartijen. De stang was er vermoedelijk gewoon om het frame van de fiets een bepaalde stijfheid te verlenen, een eigenschap die bij een damesfiets blijkbaar ontbeerd kon worden, en dat was maar gelukkig ook, want dames droegen lange tijd, net als paters en wereldheren, lange rokken en dan zou die verstevigende stang in de weg hebben gezeten of een slordige aanblik hebben gegeven. Het nut van de stang was in de praktijk vooral, dat je er een ouderwetse aktetas aan kon hangen.

Een nadeel van de stang was ook, bedenk ik nog even, dat je als manspersoon niet zomaar op elke herenfiets kon springen; staand voor een verkeerslicht bijvoorbeeld stond je met beide benen op de grond, aan weerszijden van de stang en dan moest die stang dus niet zo hoog zitten dat hij bij de landing in onzachte aanraking kwam met de op die plek ook al aanwezige edele delen.

De damesfiets was ook weer heel nuttig omdat veel meisjes en vrouwen de gewoonte hadden bij het stoppen niet de remmen te gebruiken, maar gewoon op hun voetzolen schoven tot de fiets tot stilstand was gekomen.

Daarentegen vonden wij meiden wel heel stoer die op een herenfiets reden.

Weer gaat een mooi stukje cultuur verloren, wilde ik maar zeggen.

Mij maakt het allemaal niks uit, ik fiets al een hele tijd niet meer. Mag niet, van de uroloog.

Stang of geen stang. De uroloog beoogt namelijk het zadel en dat blijft, begrijp ik. Voorlopig.

En fietsen op een damesfiets en toch iemand op de stang houden, dat blijft gewoon mogelijk, natuurlijk.

_______

hhBest

Boek & Film 

Groot zijn in kortzichtigheid

‘Groot-Brittannië heeft een groot leider, een groot premier en een groot Brit verloren.’ Veel anders kon premier Cameron het natuurlijk ook niet zeggen, over de vandaag overleden Margaret Thatcher, al was het zelden zo’n onzin als deze keer.

Dat van die leider, wat betekent dat? Om niet meteen naar Hitler te grijpen: Kim Jung-un is ook een leider, misschien wel een hele grote, maar is dat een pluspunt? Gezien vanuit het gewenste welzijn van de mensheid?

Een groot premier, ja ja, dat hangt natuurlijk ook maar helemaal af van de vraag hoe je dat definieert. Keihard met je handtas op tafel knallen als je je zin niet krijgt, dat is misschien nog wat. Maar de vakbonden afschaffen of toch minstens de mond snoeren? Margaret Thatcher was vooral een echte conservatief, ze zag het als haar taak om de hogere klassen (Ons Soort Mensen) in Groot-Brittannië in de watten te leggen, openlijk ten koste van Jan met de Pet. Zelfs een zeer linkse socialist als Eric Blair (George Orwell) zei ooit: The working classes smell, en daar wil je dus niks mee te maken hebben, natuurlijk. Hup, in je hok!

Ik had ooit het genoegen om met Lech Walesa over haar te spreken – destijds was ze nog aan de macht en ze had zich (uiteraard) achter het streven van de Poolse vakbondsleider gesteld, die de macht van de communistische partij wilde breken. Ik merkte op dat men het in Nederland ietwat eigenaardig vond dat Walesa zo goed kon opschieten met Thatcher. Walesa viel grof uit: ‘De Thatcher met wie ik spreek is niet de Thatcher die jullie kennen.’ Punt uit. De vraag naar haar binnenlands beleid op het gebied van de vakbonden wuifde hij, inmiddels leider van een wereldberoemde vakbond, weg.

Maandenlang keek ik naar het Nine O’Oclock News als daarin verslag werd gedaan van de eindeloze en uiteindelijk mislukte staking van de Britse mijnwerkers – een actie die mede bijdroeg aan het neerslaan door Thatcher en haar club van de vakbonden; die het misschien wel erg bont hadden gemaakt maar die tot op de dag van vandaag nog altijd vrijwel niets in te brengen hebben in Engeland, dat nog altijd leeft in háár sfeer van conservatisme en rabiaat kapitalisme – de oorzaak van de schuldencrisis, de bankencrisis en alle ellende waar we nu middenin zitten.

Je hoeft trouwens maar te kijken naar wie haar beste vrienden waren: Ronald Reagan en Augusto Pinochet – een tweetal dat afdoende bewees dat voor het originele conservatisme een helder verstand heel hinderlijk kan zijn. Ik verwijs even naar een beroemde uitspraak van onze Maggie: ‘We hebben het socialisme teruggedrongen en het land teruggegeven aan het volk.’ Het is of je Wilders hoort.

En tenslotte was zij een groot Brit – ja, als je het als Brits beschouwt dat je nog altijd denkt dat je een wereldmacht bent op je verarmde eiland – en vooral als je tot het einde van je dagen prachtig praat met een hete aardappel in de mond en een stijve bovenlip, dan ben je inderdaad een groot Brit. Eentje die lang na het einde van het koloniale tijdperk nog eens een groots opgezette koloniale oorlog begon om te Falkland Eilanden te behouden voor het Empire – ik meen dat de nabestaanden van de duizend mensen die slachtoffer werden van die oorlog er nog altijd tamelijk genuanceerd over denken.

Een groot Brit? Nou, wat zou je denken van ‘gevoelloze en kortzichtige houwdegen’?

______

hhBest

Boek & Film 

Tussen pizza en Pjongjang

Hoe meer onderwerpen zich voordoen, hoe minder ik de neiging heb er een stukkie over te schrijven. Eigenaardig. Misschien raak ik enigszins blasé, misschien komt het doordat ik vrijwel elk onderwerp dat ik aanpak al eens eerder tegen het licht heb gehouden, misschien heb ik zelf wel een beginnende writer’s block, wie zal het zeggen.

En toch.

Sinds kort bezoeken wij een pizzeria in de glorieuze Duitse gemeente Herzogenrath, die lieflijk Il Nido, Het Nestje is genoemd en waar je razendsnel van de gewenste pizza wordt voorzien – kwaliteit vier van de vijf sterren – en waar de complete cast van een zeer overtuigende film over de Calabrese ‘ndrangheta je vervolgens de tent uit kijkt, want er moet natuurlijk wèl omzet gedraaid worden. Ook Federico Fellini zou achter de tap van dit voortreffelijke lopende restaurant de nodige acteurs voor deze of gene bizarre film hebben kunnen vinden.

Nou niet onaardig worden – als je een fooi van 2.50 geeft brengen ze spontaan nog een grappa en een sambuca ter waarde van 5.50 euro, dus daar zien ze ons nog weer eens opduiken, denk ik.

Ook bij dat Thais-Japanse restaurant, heel poëtisch genaamd Best Friend, in de Pontstrasse in Aken, heb ik daar al eens over geschreven?

Ondertussen, aan deze zijde van de grens, in Eygelshoven. Dat dorpje ligt hier vlakbij, ik schat op driehonderd meter en wij bezoeken het vooral op zaterdag, als daar de beste markt van de regio bijeenkomt en waar we al zo lang komen dat we bij menige kraam met gejuich worden begroet. Voor de rest is het er bepaald stilletjes, er gebeurt niet veel om niet te zeggen: nix. Oh nee? Kijk maar eens in de krant dan. Vier personen opgepakt in wier huis 35.000 xtc-pillen werden aangetroffen en 27.5 kilo amfetamine.

Intussen rijdt een dronken 22-jarige jongen in het iets verder gelegen Brunssum enkele politie-auto’s half aan gort in een poging weg te komen. Dat was op het moment dat ik voor het eerst dit jaar op het eigen zonovergoten terras de ochtendkoffie tot mij nam en luisterde naar het gekwinkeleer van de vogelkes, in de stille, geurige lenteochtend.

En ter completering nog even naar het iets verder de andere kant op gelegen Kerkrade waar een alom geliefde mevrouw van 82 jaar is vermoord en waar iemand brand heeft proberen te stichten in een flat.

Maar verderop gebeurt het pas echt. Vandaag gaan Vladimir Vladimirowitsj Poetin en Mark Markowitsj Roette met ontbloot bovenlijf paardrijden in het Haagsche Bosch in het kader van de verbroedering. In Syrië zijn ze vanmorgen weer begonnen aan het verplichte aantal doden per week aan beide zijden van de frontlijn, en in Noord-Korea, ja, in Noord-Korea.

Ik heb wat filmjes verzameld van parades in Pjongjang, ik kan daar geen genoeg van krijgen. Die paradepas! Nergens ter wereld krijgen ze zoiets paraat, dat is nog eens wat anders dan de Gangnam Style. Het hoogtepunt vind ik zelf de vrouwelijke matrozen met die enorme hoerapetten op en de rokjes zedig tot net onder de knie en daaronder die korte huishoudelijke beentjes, gestoken in verstandige schoenen en dan zo half wiebelend die paradepas. Ik aarzel nog of ik de originele muziek – een beetje Duitsige marschmusik – het leukste vind, dan wel de samba’s die er door grapjassen op Youtube onder zijn gezet.

En dan tussendoor de beelden van Kim Jung-un, die gretig aanwijst welke soldaten vanavond uit hun lijden verlost moeten worden wegens onbevredigende uitvoering van de paradepas.

Waarbij ik me bezorgd afvraag: hebben ze daar tussen de parades door al helemaal doordacht hoe dat moet aflopen, als echt niemand meer de dreigementen gelooft, en er al helemaal niet meer een lachstuip van kan krijgen, hoe kruipt Un dan in zijn schulp? Of kan het hem geen reet schelen of hij afgaat?

Zou kunnen.

_______

hhBest

Boek & Film 

Symptoombestrijding, ja gezellig

Mensen zijn toch rare wezens. Als ze de kans hebben om door middel van de juiste terminologie te tonen dat ze zich in enig onderwerp verdiept hebben, beginnen ze gelijk de boel door elkaar te haspelen.

Een bekend voorbeeld dat al wat langer bestaat is de beroerte. Beroerte is een term die op twee totaal verschillende hersenaandoeningen slaat: op een herseninfarct en op een hersenbloeding. Populair gezegd: bij een infarct kan het bloed niet bij alle hersencellen komen waardoor die afsterven, bij een bloeding komt het bloed een beetje te overvloedig bij een aantal hersencellen aan, waardoor die ‘verdrinken’. Het resultaat – uitval van allerlei lichaamsfuncties – is hetzelfde, maar de behandeling is totaal verschillend (voor zover er iets te behandelen valt). Niettemin worden herseninfarct en hersenbloeding door de meeste mensen vrolijk door elkaar gebruikt.

Gisteren zaten radio en tv helemaal vol met Kamerleden en bewindslieden die ons mededeelden dat het wel heel erg is als je dementie hebt.

Waarmee dementie ineens een ziekte is geworden, een niet geheel nieuwe ontwikkeling op medisch gebied. Het symptoom wordt de ziekte, zoals geelzucht geen ziekte is maar een symptoom is dat zich voordoet bij diverse aandoeningen.

Nog niet zo lang geleden kreeg je soms wel eens de ziekte van Alzheimer die als symptoom met zich meebracht dat je dementeerde. Datzelfde geldt onder veel meer voor de ziekte van Creutzfeldt Jakob en voor de ziekte van Parkinson. Daarnaast had je nog een ander proces, voornamelijk een verouderingsproces dat vroeger verkindsing of aderverkalking werd genoemd, of senilisering, en dat uitte zich voor een deel in het symptoom dementie. Alzheimer en Parkinson zijn ziekten die om zich heen grijpen maar die lang niet iedereen treffen. Maar de meeste mensen vertonen op hogere leeftijd min of meer ernstige symptomen van dementering.

Maar de uitdrukking ‘Mensen krijgen tegenwoordig vaker dementie’ is dus totaal bezopen, en vermoedelijk alweer een symptoom van in alle lagen van de bevolking om zich heen grijpende debilisering.

Je zou kunnen zeggen: verkindsing.

Volgende keer behandelen we kanker.

_______

hhBest 

Boek & Film