Omdat jullie vanavond wel iets anders aan het hoofd hebben dan kijken naar een interview met de beoogde koning en koningin van Nederland, volgt hier een deel van de tekst. Uiteraard moet ik erbij vermelden: het gesproken woord geldt.
Interviewer: ‘Wat voor gevoel hebt u er bij, aanstaande majesteiten, de hoofdrol te moeten vertolken in een scripted realityshow?’
Aanstaande majesteit: ‘Zeg maar jij en Lex en Max hoor. We houden het zo informeel mogelijk. Nou eh, tja, wat die scripted reality betreft, we hebben nauwelijks een script nodig, we zijn gewoon onszelf.’
Interviewer: ‘Maar niettemin.’
Lex: ‘Jaja, het blijft natuurlijk reality dus, in de meest letterlijke, zeg maar gerust: realistische zin van het woord. Ik zou nu natuurlijk kunnen zeggen dat ik het beschouw als een opdracht van de historie, dat het Huis van Oranje in Nederland een historische taak heeft, ons opgelegd door Willem van Oranje in zijn laatste woorden voor hij stierf door de kogel van Balthasar Gerards, dat wij daarmee het koninkrijk bij elkaar houden. Jaha, dat zou mijn moeder ook wel willen, hahaha, maar die heeft vanaf volgende week toch weinig meer in te brengen als ze gaat beeldhouwen op Drakenstein, dus gewoon even openlijk: wij zijn vooral een belangrijk onderwerp voor Der Stern, Der Spiegel, Hör Zu, Margriet, Libelle, Panorama, Story, Privé en ik vergeet er denkelijk nog een paar, zoals NRC Handelsblad, de Volkskrant en Trouw, dus een taak hebben we zeker. En ik vertel je geen nieuws als ik zeg dat het niet onaardig verdient.’
Max: ‘En het is natuurlijk overbodig te zeggen dat een meisje als ik, nota bene afkomstig uit Argentinië, met een foute vader en een laatste dienstverband bij de Deutsche Bank, helemaal met de, eh, hoe heet dat, met de kónt toch maar mooi in de boter is gevallen. Uitsluitend op een vrolijk gezichtje en een smakelijke gestalte.’
Interviewer: ‘Jullie hebben zeker wel flink moeten steggelen met, eh, Bea, zal ik maar zeggen, om zo losjes over te komen zoals jullie nu doen.’
Lex: ‘Nou nee, kom op zeg. Ik weet wel wat ik liever had gedaan. Lekker wonen op die boerderij in Bariloche, in de zomer ergens aan de Italiaanse Rivièra, een beetje liefhebberen in de geschiedenis, ik ben ten slotte historicus, misschien wel eindelijk eens dat realistische boek schrijven over hoe dat precies met mijn grootvader is gegaan. Maar mijn moeder vond dat Nederland een koninkrijk moest blijven, ze wilde in deze crisistijd Mark niet op nog meer kosten jagen door bijvoorbeeld al het postpapier van Nederland te moeten vervangen, en dan noem ik maar een klein puntje. Ze vond het ook een beetje ver gaan als Wim Kok of Ruud Lubbers president zouden worden, dus ze heeft ons omgepraat. Je doet wat voor je moeder, vind je ook niet?’
Interviewer: ‘Natuurlijk, dat wil iedereen wel.’
Max: ‘En ik vind het gewoon heerlijk, al die mensen die “Maxima! Maxima!’ naar me roepen, dat deden ze bij de Deutsche Bank ook wel eens, maar dan zwaaide er wat, en nu zwaai ik gewoon terug, geweldig, ik geniet elke dag weer met volle teugen.’
Interviewer: ‘Ja, dat kunnen we wel zien, zeg.’
Lex: ‘Ja, dat wilde ik nog zeggen, Maxie, je moet wel uitkijken dat je het niet overdrijft. Maar ik moet er wel meteen bij vermelden: zonder Max zou ik het niet redden.’
Max: ‘Ik ben trouwens van plan er nog wel iets van te maken, als ik koningin ben.’
Lex en interviewer: ‘O mijn god, nee toch, wat dán?’
______