SanteLOGie

Abdicatie en andere gedachten

Al een poosje loop ik met de gedachte die Volkskrantcolumnist Bert Wagendorp vandaag onder woorden brengt. Hij waagt een antwoord op de vraag wat nu eigenlijk voor Nederland het verschil is tussen een koning en een koningin. ‘Misschien blijkt dat de monarchie gemakkelijker te verkopen met een koningin. Misschien is monarch de afgelopen eeuw een vrouwelijk beroep geworden.’

Zou best wel eens kunnen.

Wat mij vooral steeds sterker trof was een soort opluchting die in het land voelbaar leek: eindelijk weer een normaal land met een koning – alsof een koningin toch maar een soort tweede keus was. Zolang we Wilhelmina, Juliana en Beatrix hadden, hielden we daar beleefd de mond over dicht. In het buitenland vonden ze het mooi, de voormalige prinses Glimlach, voormalige prinses Stampvoet en daar ging het maar om. Maar drie maanden geleden grepen we, nou ja: zullie, aanvankelijk enigszins besmuikt maar allengs openlijker naar Koningsdag en Koningslied en Koningsspelen, waarbij binnenkort Koninginnedag armoedig zal afsteken.

Een monarch interesseert het natuurlijk geen zak of hij of zij populair is bij de bevolking, je bent de baas en het volk moet de klep dichthouden en een oranje pet op zetten. Beatrix had dat door, die zei ooit dat populariteit gevaarlijk is voor d’n koning.

Maar nu zijn we dus een normaal land, met een normale koning. Dat op zich is een trapje lager op de gezelligheidsschaal, vergeleken bij een koningin, en dat is een nadeel. Maar dat slaat om in een voordeel wanneer die saaie koning een vrolijke hofnar heeft, en die hofnar heet: Máxima.

Net, tijdens de abdicatie en de balkonscène zagen we het meteen: Willem-Alexander houterig en half stotterend, Máxima kortgerokt, stijf van de speed, wijd opengesperde ogen en een grijns op het gezicht waarvoor een Duitse term bestaat: Es ist erreicht! Ze leek geen genoeg te kunnen krijgen van de situatie, het oranjegepeupel, aangevuld met veel Argentijns blauw, zonder enige wanklank – dat was wel anders toen Beatrix aan de beurt was, 33 jaar geleden, toen Juliana nauwelijks boven het boegeroep en het knallen der rookbommen uitkwam.

Nou ja, whatever.

Wat me hoogstens een beetje stoort, dat is dat Willem-Alexander geen behoorlijke handtekening heeft kunnen bedenken. Die van Beatrix lijkt ook nergens op.

Die van Máxima wel. Hoe ze de handtekening zette en hoe die eruit zag, leek wel een staatsgreepje.

Oeps.

______

hhBest

Boek & Film 

Een koningsmaal voor een uitkering

Er de Brandpuntuitzending over de Bulgarenroute nog eens op nageslagen, en daarna kon ik Kamervoorzitter Anouchka van Miltenburg wel een beetje begrijpen: hier dreigde een stuntelende partijgenoot op een ontstellende manier af te gaan en om dat te voorkomen kon hij alle beschikbare hulp bij het uit de wind blijven prima gebruiken. In de uitzending van Brandpunt zag je hoe staatsecretaris Frans Weekers zich het lazarus schrok toen hem door een medewerker van Brandpunt op een laptop enige beelden voorgeschoteld werden die betrekking hadden op het onderwerp ‘Nederland als pinautomaat’, onder andere voor straatarme Bulgaren. Zijn reactie: hij begint meteen met optreden, nu hij inziet dat aftreden ineens erg voor de hand ligt.

Ik verbaas me tegenwoordig niet zo gauw meer, hoor. Maar nu dus wel. Dus even een paar puntjes waar ik raar van sta te kijken.

Dit vind ik heel gek: Bij de Nederlandse Belastingdienst en andere uitkerende instanties is het gebruikelijk een aangevraagde uitkering alvast uit te betalen en daarna pas te controleren of die wel terecht geschiedt. In het geval van de Bulgarenroute moest de tweede fase, het controleren, kennelijk nog beginnen.

Hierbij denk je aan het scenario voor een slapstick: Hoe kwam de zaak aan het licht? Je ziet een besneeuwd dorp, nou, dorp, meer een hopeloze bouwval, waar een paar mensen staan te zwaaien met de bekende oranje pinpas van de ING. Ze delen mee daar een hele tijd gewoon geld mee te hebben kunnen pinnen, nadat ze even mee zijn geweest naar Nederland om zich daar in te schrijven. De reden waarom ze naar de politie zijn gegaan om aangifte te doen is niet omdat ze berouw hebben gekregen aan deelname aan frauduleus handelen, maar omdat de organisatoren van de route ineens zelf het geld wilden houden en er dus ineens niks meer te pinnen viel. Een filmscenario, want in het echt kan zoiets toch niet? Oh nee?

Hoe komt het verhaal nu in Nederland terecht? De mensen die zich leenden voor de uitkeringsfraude zijn straatarme zigeuners waar ze in Bulgarije, zacht gezegd, niet zoveel mee hebben. Dus tipte de politie de Bulgaarse tv, en die hebben collega’s in Nederland die misschien geïnteresseerd zijn om te betalen voor hun repo. En verdomd. In Bulgarije is de onthulling van de Bulgarenroute dus gewoon de zoveelste manier om zigeuners, oh sorry, Roma, in een kwaad daglicht te stellen.

Ja, doen dan maar. En kun je dan meteen Frans Weekers en de uitvinder van de omgekeerde controle bij de Belastingdienst in datzelfde daglicht stellen? En Interpol achter de organisatoren van de route aan sturen? Ja? Mooi.

Daarna kunnen wij weer doen of we in een normaal land leven en het Koningslied gaan zingen, met de W van Oost-Bulgaarse stamppot. Uitje, worteltje, handje (met drie vingers) sneeuw, je snapt wel wat ik bedoel.

De zinloosheid van de oorlog

Il corpo umano – Het menselijk lichaam – van Paolo Giordano gaat over een elite-eenheid van het Italiaanse leger die een periode in een gevaarlijke uithoek van Afghanistan, genaamd Gulistan doorbrengt. Hij schetst een volstrekt zinloze actie waarbij doden vallen en gewonden. Je zou het boek kunnen zien als een veroordeling van de ingreep van westerse landen in die woestenij: wat hebben we daar te zoeken, wat kunnen we er betekenen. En ten koste waarvan. Lees verder Boek & Film 

Jan Slagter heeft altijd gelijk

Daar heeft Jan Slagter van Omroep Max hem toch maar mooi meteen te pakken: Derrick is werkelijk hart-stik-ke fout geweest in d’n oorlog. Welke oorlog? Ja, welke oorlog anders dan opa’s oorlog, ook wel bekend als de Tweede Wereldoorlog, de aanhangers van Omroep Max begrijpen dat direct.

Maar hoe dan ook, ik heb nieuws voor Jan Slagter en de eventuele leden van Omroep Max die het een bal interesseert: niet Derrick is fout geweest in de oorlog, maar Horst Tappert, de acteur die de saaiste Kriminalkommissar aller tijden speelde in enige honderden afleveringen van de Krimi. Wie sage ich dass jetzt – ein Mordfall. Tappert had in 1943, inmiddels zeventig jaar geleden, Hitler geholpen in een bij voorbaat al hopeloos verloren zaak, de herovering van Charkov in de Oekraïne, samen met de SS Totenkopf Division. Du Harry, dass ist ja doch unerhört. Die Russen schiessen zurück!’ Nou ja, zoiets; zie verder Do ist de Baanhof’ en vele vergelijkbare momenten uit een inmiddels sterk vergrijzend verleden.

Dat moet allemaal toch nog eens goed nagegaan worden. Ik bedoel: die SS-ers hadden van Hitler toch bevel gekregen zich tot de laatste man dood te vechten? Hoe kon Horst Tappert dan daarna nog Derrick worden? Was hij misschien tijdig gedeserteerd omdat hij al snel had ingezien dat het hier wel degelijk om een Mordfall ging?

Derrick leek me vooral geïnspireerd op Columbo – in de eerste scene zie je al wie het gedaan heeft, dat is namelijk altijd de steenrijke industrieel of kunstverzamelaar die het nog het minst gedaan lijkt te hebben, of diens maîtresse. Terwijl Columbo na het vinden van elk snippertje bewijsmateriaal even naar de vermoedelijke dader terugkeerde en daar schijnbaar argeloos over de hobby’s van zijn vrouw begon, ging Derrick altijd te werk met een zeer verfijnd type amateurpsychologie, waar zijn assistent Harry Klein dan altijd de BMW bij mocht besturen.

Na also. Slagter moest toch van die serie af want zijn kijkers gingen natuurlijk massaal naar Engelse, Deense, Zweedse en desnoods Italiaanse of zelfs Amerikaanse collega’s van Derrick en Columbo kijken, de Starsky en Hutch van de aow. Hij krijgt er trouwens nog spijt van: Derrick moet een relatief zeer goedkope serie zijn geweest, en nu helemaal. Leuke beslissing over de rug van de belastingbetaler – zouden ze bij de PVV zeggen.

Want het gaf Slagter vooral goedkoop de gelegenheid om er eens flink rechtschapen bij te kijken, wat met zo’n kop nog een hele prestatie genoemd mag worden. Ik ben wel benieuwd hoe hij kijkt als hij ooit hoort hoeveel van zijn leden nog fout zijn geweest in Indonesië. Worden die geroyeerd? Of waren die stuk voor stuk een onschuldig geval van Befehl ist Befehl?

Net bracht de buurman de croissants en Brötchen uit de Duitse bakkerij vlak over de grens. Toch eens informeren in welke divisie de overgrootvader van de bakker heeft gediend bij de vergeefse veldtocht naar Moskou, en uitrekenen hoe fout diens croissants en Brötchen zouden kunnen zijn.

______

hhBest

Boek & Film 

Achter de Lintjesregen aan

Vanmorgen in de krant een man voor wie ik begrip kan opbrengen: Paul de Wit in Spaubeek. Hij moest het voltallige college van B&W, een ‘juffrouw’ met een bos bloemen en nog een met een camera teleurstellen: hij vindt dat hij het lintje dat hem was toebedeeld moest weigeren. Hij deed dat goede werk voor twee leprakolonies in India niet om een lintje te krijgen. daar kwam het verweer op neer.

Nadat B&W met gevolg onverrichterzake vertrokken waren, zal er in huize De Wit nog wel een hartig woordje gesproken zijn want echtgenote Annelies had in het diepste geheim de aanvraag voor het lidmaatschap in de Orde van Oranje-Nassau gedaan, en die stond er natuurlijk beteuterd bij.

Gisteren was ik de persoon met de camera die achteraan sloot bij de wethouder die, de ambtsketen van een niet meer bestaande gemeente om de hals, op een strak schema de lidmaatschappen van die Orde op hun huisadressen uitreikte aan vijf inwoners van de gemeente mijner inwoning. De burgemeester nam ondertussen op een vergelijkbaar schema de andere zes voor zijn rekening.

Niemand weigerde het lintje, al zag ik wel twee dames – ik ‘had’ vier dames en één heer te fotograferen – die het weliswaar lijdzaam ondergingen, maar onder andere zeiden dat de echtgenoot meer de hand in het goede werk had gehad dan zijzelf. Ik denk dat ik, tegenstander van dit soort gedoe, dat ook gedaan zou hebben, niet weigeren om niemand teleur te stellen, maar wel een rake opmerking plaatsen.

Veel moeite was gedaan om het tot het laatste moment geheim te houden, hoewel het bij eentje, de man, wel erg toevallig was dat ze oranje viooltjes in potten naast de voordeur hadden hangen, de obligate stenen gans aldaar met een driekleurige wimpel hadden versierd, de nationale driekleur met oranje wimpel hadden gehesen in de tuin en in de woonkamer een tafel vol vooral oranje gebak hadden staan, toen de wethouder aanbelde.

En zo kom je dus nog eens ergens. Een piepkleine mijnwerkerswoning waar een mevrouw werd ‘gedecoreerd’ onder andere wegens haar kwaliteiten op het gebied van genezend magnetisme, een iets grotere woning met een heer die onderwijzer bleek in hart en nieren, de riante bungalow van een mevrouw die veel vrijwilligerswerk deed, het prachtige huis dat uitzicht bood op een welhaast Zuid-Engels landschap in volle lentetooi, toebehorend aan een mevrouw die serieus werk deed, namelijk vluchtelingenhulp en tenslotte een mevrouw in een mooie bungalow in een donker bos die de lokale fanfare een zeer goed hart toedroeg, er de hoorn blies en eigenhandig de uniformen verstelde.

Van enkele van die mensen kan ik me voorstellen dat ze niet geheel tevreden genoegen moesten nemen met het lidmaatschap van een Orde – om ridder te worden moet je een BN-er zijn, vermoedelijk, en dat is ook een belangrijk bezwaar dat ik heb tegen de lintjes: ze benadrukken zo dat de uitdeelster van mening is dat er standen moeten zijn, wie de uniformen verstelt voor de fanfare of zelfs vluchtelingen helpt wordt er toch maar mee afgescheept. (Het lintje voor vrouwen ziet er anders uit dan dat voor mannen, wisten jullie dat?)

En verder vind ik dat de gemeente een behoorlijke speechschrijver in dienst moet nemen. Ik wil daar verder niet over uitweiden, maar het schaamrood steeg mij lichtelijk naar de kaken bij het aanhoren van de teksten die de wethouder moest voorlezen.

Ik heb goed kletsen: ik moest de foto’s maken. Ook heel nederig.

_______

hhBest

Boek & Film 

Wie geschoren wordt, moet stilzitten

Al een tijdje was ik van plan mijn licht eens te laten schijnen op de herenkapsalon Schorem in Rotterdam.

Dat houdt verband met het feit dat ik een tijdje geleden weer ben bekeerd tot de lokale herenkapsalon na jarenlang vele boeken te hebben uitgelezen in een gemengde kapsalon, ja, uitgelezen, omdat de desbetreffende dames wel vijf of zes uur nodig hebben om te kunnen stellen dat hun haar goed zit, en de meeste echt mannen slechts willen: ‘Ja, ik heb het haar zelf net gewassen, denk je dat ik me hier met vet haar zou presenteren? Beetje opknippen ja, vooral de nek uitscheren, nee daar ook maar een beetje korter, geen gelazer in neus en oren, geen lotsjonnetje, geen friksjonnetje en al helemaal geen sjel, nee en ik hoef het ook van achteren niet te bewonderen, als jij denkt dat je je werk goed hebt gedaan vind ik het ook prima en tot over zes weken maar weer.’ En dat dan voor een euro of vijftien want het leven en de benzine zijn al duur genoeg.

Openhartig als ik ben wil ik best toegeven dat de aanwezigheid van een fraai vormgegeven kapster geregeld mede aanleiding was om de gemengde salon te frequenteren, en dan ging het in vredesnaam maar weer over de vakantie op de skipiste waar ik nog niet dood gevonden zou willen worden.

Een man heeft zo zijn gevoelens.

Maar de kapsalon in Rotterdam, die trekt mij wel aan als de ultieme (dat woord!) herenkapsalon, ook al omdat je daar met het scheermes geschoren wordt. (zodat het woord gestand wordt gedaan en in beeld wordt gebracht: ‘Wie geschoren wordt, moet stilzitten.’)

Maar die snorren en baarden, bolhoeden en petjes en vooral de tatoeages doen mij toch terugschrikken, en toen ik daarna kennis nam van de website van de firma, drong het tot me door dat we hier van doen hadden met een tableau vivant, nu eens niet van de Nachtwacht maar van een negentiende-eeuwse kapperszaak in New York of zoiets en dat is me dan toch weer te veel een toneelstukje. Met bijpassende tarieven, exclusief vermakelijkheidsbelasting.

Ik geef toe dat ik gaarne eens een herenkapperszaak zou bezoeken waar gezongen wordt, maar nodig is het niet.

Waar ik eigenlijk ten diepste naar verlang is elke morgen om stipt acht uur plaats te nemen in een echte kappersstoel, ten einde perfect te worden geschoren, zodat de five o’clock shadow ook uitblijft, hoewel ik natuurlijk lang dat blauwzwarte haar niet meer heb. Helaas heeft mijn herenkapper daar onvoldoende klandizie voor.

Maar ach, het voornaamste is: je loopt binnen en wordt direct geholpen.

Er werken trouwens ook een paar dames.

Maar daarover wellicht een andere keer.

________

hhBest

Boek & Film 

Smartelijke scheidslijnen

Jullie zijn van mij gewend dat mijn concentratieboog een slap loshangend draadje is dat niet te spannen valt en dat ik dus van de hak op de tak spring. Figuurlijk dan, want ik vrees dat ik door daadwerkelijk van de hak op de tak te springen al spoedig in een terminale verpleegkliniek zou belanden waar een aantrekkelijke verpleegkundige me, tijdens het opschudden van het kussen en het met de lange nagel tikken tegen het infuus, zou voorstellen ‘zullen we u maar uit uw lijden verlossen?’ En dan moet je toch ter plekke een beleefd antwoord verzinnen waardoor ze zich niet geschoffeerd voelt.

Dit wordt namelijk mijn vierde stuk over het Koningslied en het wordt, ik waarschuw maar vast, een psychosociale uitstap in de ethnosocioscopie.

Voor dit type onderwerpen opende een aantal weken geleden alweer Michael Schaap van de VPRO mij de ogen in zijn rol van Hokjesman. Net als in die serie verplaatsten de gebeurtenissen rond het Koningslied ons op krasse wijze naar het discussieforum waar de stelling luidt dat nationalisme een nergens op gebaseerd postulaat is en dat, om maar eens een onverdachte bron aan te halen (Máxima) de Nederlandse identiteit helemaal niet bestaat. Waarbij ik dan meteen even een uitzondering wil maken, te weten voor de neringdoende middenstand die, teneinde de omzet en daarmee de winst te maximaliseren, zich graag tot de gehele natie die eensgezind heur liefde voor het Huis van Oranje in klinkende munt wil omzetten.

Tot die neringdoende middenstand mogen wij ook Joop van den Ende rekenen die gisteravond live op tv riep dat het Koningslied van John Ewbank prachtig was en perfect in orde: het stond namelijk op nummer één op de hitlijst, en Matthijs van Nieuwkerk kon maar ternauwernood voorkomen dat hij er de naam van de internetwinkel bij noemde waar de hit voor slechts 99 cent te downloaden was.

Nederland bestaat uit hokjes waarin alle mogelijke varianten op die ene fameuze diersoort genaamd Homo sapiens apart zijn opgeborgen en zich onder elkaar vermenigvuldigen. En dat voor een groot deel zonder te beseffen dat aan de andere kant van de dunne kartonnen schotjes zich weliswaar exemplaren van dezelfde diersoort bevinden, maar dan toch van elkaar verschillend als poedels, herders, schnauzers, chihuahua’s en Deense doggen. Je kunt ze met elkaar kruisen, maar van harte gaat het meestal niet.

Als je het toch probeert – door op grond van in jouw kring perfecte normen en waarden een lied samen te stellen waarin zowel Regen en Wind als de W van Stamppot voorkomen – dan merk je ineens dat aan de andere kant van het karton geheel andere normen en waarden in acht worden genomen, met name waar het grammatica en spelling der Nederlandsche taal betreft. Maar ook voor de vraag voor wie er een standbeeld moet worden opgericht, voor Gerrit Komrij of voor Pim Fortuyn. Als je tussen die twee zou moeten kiezen.

Net als in de hondenroedel ontstaat door die onnatuurlijke menging van verfijnd intellectualisme enerzijds, en van ‘van je hela hola’ anderzijds, veel herrie en krakeel.

Hetgeen dan weer grotelijks bijdraagt aan het voortschrijdend inzicht dat de natie geheel is opgebouwd uit groepjes met eigen voorkeuren: de een bemint de Hokjesman tederlijk, de ander het Scheveningse fenomeen Barbie.

And never the twain will meet.

Als de leden van het Nationaal Inhuldigingscomité dat hadden beseft, waren ze er nooit aan begonnen.

______

hhBest

Boek & Film 

Lied voor de Gevallen Koning

In een half uur tijd drie elkaar uitsluitende nieuwsberichten. Joop van den Ende, die in Nederland aanzienlijk meer macht heeft dan Willem Alexander, beslist in het NOS Journaal dat het Koningslied van John Ewbank gewoon het Koningslied blijft en heeft daarbij een passende enquête: 60 procent is veur, 40 procent is teuge. Hij krijgt steun van René Froger, een vriend van Willem Alexander, die vindt dat je niet zo moet zeiken (ik vat zijn verklaring kort samen). Huiswerk: lees de tekst van Frogers hit ‘Een eigen huis’ er eens op na.

EenVandaag heeft ook een enquête gehouden, daarin vindt 82 procent dat het lied van Ewbank niks is.

RTL Boulevard heeft een geheel eigen lied, met een gejatte melodie. (Die van Ewbank lijkt ook gejat.) Niettemin heeft Winston Gerschtanowitz zaterdag nog een door Ewbank gedraaide gehaktbal gegeten, ik verzin dit niet. Ik neem aan dat de enige manier voor een commerciële zender om iets over te houden aan de erfopvolging een eigen Koningslied is. Voor Beatrix.

Ik zing intussen het Lied van de Gevallen Koning voor Bram Moszkowicz, door wiens aad’ren advocatenbloed stroomt.

Wat nog meer? O ja, de hele discussie heeft geleid tot één echt verlies: het stilgevallen Twitteraccount van Nico Dijkshoorn, die vrijdag nog twitterde dat hij vond dat Ewbank zachtjes gestenigd moest worden. Typerend voor de hele discussie is dat tot en met Ewbank niemand begreep dat dit een ironisch bedoelde opmerking was van iemand die het verder geen bal kan schelen, koning of geen koning, lied of geen lied.

En ik sluit me naadloos bij dat standpunt aan.

Wat er op 30 april ook gezongen wordt, ik zing niet mee. Waarom niet? Ik kan niet zingen en ik ben republikein en ik heb een hekel aan kuddegedrag – dat lijkt me voldoende om me op 30 april afzijdig te houden.

Nog een beter argument: volgens de thans ter beschikking staande weersverwachtingen regent het die dag veelvuldig, bij een temperatuur van een graad of 14 en een matige Zuidwestenwind. Ik kijk wel tv hoor, ik zit namelijk steeds verlegen om leuke onderwerpen om ironisch over te doen.

Eindelijk regen. Rorate, coeli de super! Et nubes pluant justum. Zo luidt de lijfspreuk van Hendrik-Jan de Tuinman. En door daar sluit ik me bij aan.

Tussen haakjes: waar is de Dichter des Vaderlands eigenlijk gebleven?

______

hhBest

Boek & Film 

Pesten helpt wèl

Met John Ewbank maakte ik kennis toen ik hem vorige week op de radio hoorde vertellen dat hij het Koningslied had gebaseerd op een melodie die hij al enkele jaren geleden had gecomponeerd en die hij toen al gemakshalve Bea had genoemd, omdat het hem destijds wel iets geleken had voor een koninklijke gelegenheid. Dat was nog eens openhartig: Ik had nog een oud probeersel liggen en dat kwam nu goed van pas. Ik heb verder geen verstand van componeren, dus ik meld dit gewoon neutraal, zonder goed- of afkeuring en ook zonder te laten merken of ik alle details van dit verhaal geloof of niet.

Ongeveer twintig seconden nadat Ewbank zijn Koningslied op Youtube had gezet twitterden Sylvia Witteman en Nico Dijkshoorn, die langzamerhand een interessant duo aan het worden zijn, hun totale afkeuring van het product. Of ze daar gelijk in hadden of niet, daarover valt in het algemeen niet te twisten. Ik was het wel met hen eens, zoals ik alles dat door zenders als Honderd Procent NL wordt uitgezonden he-le-maal niks vind. Witteman begon gelijk met een petitie die binnen een dag meer dan twintigduizend handtekeningen opleverde – ook die van mij – en dat was dat.

Ik volg Facebook niet, dus daar kan ik niks van zeggen, maar op Twitter woedde anderhalf etmaal een flinke storm, zelden zijn enkele honderden of misschien wel duizenden Nederlanders zo leuk uit de hoek gekomen als in al die tweets.

Enkele honderden of duizenden Nederlanders: daar zit hem natuurlijk de zwakke stee in de hele affaire. Er zijn namelijk ruim zestien miljoen Nederlanders, de twitteraars vormen daarin een luide en invloedrijke, opinievormende maar niettemin miniem kleine minderheid. De gewone man twittert niet.

Dus dat lied gaat volgens mij gewoon gezongen worden op 30 april, zoals ook het Eurovisie Songfestival gewoon doorgaat. De twitteraars zetten daarentegen een mooi nummer van Jacques Brel op, of een partita van Bach, of lezen zoals ik een boek van Paolo Giordano – of nog mooier: doen gewoon niks en wachten op de parade op de Dag van de Republiek in Rome, met al sinds tweeduizend jaar Giorgio Napolitano als president, de bersaglieri al sinds 1861 hardlopend en een deuntje blazend en tot slot de Frecce Tricolori als de strepentrekkers, waarna de president in een antieke Lancia stapt, nog net niet zo oud als hij zelf, zuchtend onderweg naar de receptie.

Dat zouden wij in Nederland eens moeten proberen: alles een beetje bij het oude houden en ons niet verlaten op wat het per definitie ondermaatse artiestendom uit Volendam te berde brengt, in zijn grenzeloze minachting voor het grote publiek. En dan Wien Neêrlands bloed door de aad’ren vloeit zingen, je hoeft het niet te kunnen spellen (je doet het toch fout).

En verder ben ik al vanouds tegenstander van pesten, dus, Sylvia en Nico, ophouden, die Ewbank leek me er echt door geraakt.

Zo en nu allemaal werken.

Zijn jullie een beetje belatafeld.

_______

hhBest

Boek & Film 

Een lied in de ochtend

Ja, zeker, ik had ervoor moeten waarschuwen. Ertegen, eigenlijk. Maar ja, niemand luistert ooit naar mij. Daar heb ik mijn hele leven al last van. Het lag ook zodanig voor de hand dat ik er niet aan te pas had hoeven komen. En achteraf is het mooi wonen, ook waar. (® Theo Maassen.)

Twee dingen goed onthouden, zei Joop den Uyl geregeld, en dat is een levenshouding die ik steeds sterker kan aanbevelen (terwijl ik ondertussen zelf steevast een van die twee dingen vergeet. Maar vandaag dus niet.)

1. Frisia non cantat. Hoe lang is Tacitus al niet dood? Het is niet eens zeker of hij dat wel geschreven heeft, of dat het iemand anders was, maar het was wel waar: Hollanders zingen niet, ik ben een voorstander van vrij vertalen, vooral als ik daardoor mijn punt helderder kan zetten.

2. Een kameel is een paard, ontworpen door een commissie. Dit behoeft geen nadere adstructie.

Wie nog niet wist dat het hier dus om het Koningslied gaat, voldoet aan het eventuele derde criterium: wie de geschiedenis niet kent, is gedoemd haar te herhalen.

Als men in een normaal land al op het idee van een Koningslied zou komen zonder voorafgaande traditie – er is geen Koninginnelied, volgens mij ter beschikking staande informatie – dan zou men daar een erkende bard en een bevlogen minstreel een jaartje eenzaam opsluiten met voldoende wijn, kreeft en spaghetti vongole, met de belofte dat het daaruit voortvloeiende Koningslied ongezien het Wilhelmus zou vervangen als Volkslied. Voel je ‘m? Koningslied? Volkslied?

Dan was er iets uit gekomen als de Marseillaise (tekst svp niet letterlijk nemen, ik bedoel al dat bloed van tegenstanders dat onze voren moet doordrenken, dat is funest voor de aardappeloogst) of gewoon het Va Pensiero uit Nabucco van Verdi, een heimweelied naar het verloren Vaderland dat geregeld langs de voetbalvelden dreunt. Ik noem ook Kalinka, of Hava Nagila, Potje met Vet of desnoods Wir sitzen mit Tränen nieder – perfecte voorbeelden zat, onsterfelijke melodieën op het pijploos orgel door Pierre Palla, wil ik maar zeggen.

Maar nee. Zelfs van de droevige traditie van het Eurovisie Songfestival hebben we niets geleerd.

Wel zagen we ineens wie er hier in Nederland werkelijk aan de macht is: de complete bemensing, grotendeels zwaar getatoeëerd, van RTL Boulevard usurpeerde de opdracht. Ik miste Bram Moszko trouwens wel, maar verder was iedereen er. En dat besloten clubje besloot dat zij de commissie waren die een paard ging ontwerpen voor onze nieuwe koning. Met drie vingers op zijn rug in plaats van twee bulten.

Dat die, de koning bedoel ik, als hij ogen in zijn kop heeft, al wel gezien had, maar nu de bevestiging heeft gekregen, dat Nederland één groot Volendam is waarin de schoonmoeders elkaar plukharend het café uit vechten en waar de volstrekte middelmaat (en iets daar nog onder) het op fatale wijze voor het zeggen heeft. Hij is zelf ook geen haar beter. Hij is immers vriend van René Froger, center piece van Boulevard.

Ik weet dat ik, na de eloquente storm van alle twitteraars en columnisten die gisteren al over het Koningslied raasde, met als eenzaam hoogtepunt de column van Bert Wagendorp in de Volkskrant van heden, behoorlijk de rol op me heb genomen van mosterd na de maaltijd. Maar toch.

Frisia non cantat, verdomd als het niet waar is. En ik veroorloof me nog een citaat van Theo Maassen te verhaspelen: ‘Hollanders zingen niet. Kunnen ze ook niet!’

_______

hhBest

Boek & Film