SanteLOGie

Auto huren, eenvoudiger dan u denkt

Thuis, op websites van autoverhuurders, kreeg ik de indruk dat het voor mij, als 74-jarige, wellicht nog niet eenvoudig zou blijken om een auto te huren. Maar omdat ik dacht dat huren ook nog wel zou lukken na aankomst op Lanzarote stelde ik het nog even uit. Wie weet was het helemaal niet leuk, of nodig.

En bovendien bleef ik denken wat voor nederlaag het zou zijn als de verhuurder, bij het aanschouwen van mijn antieke geboortedatum, triest het hoofd zou schudden en iets zeggen als ‘aan zulke ouwe mensen verhuren wij onze kostbare automobielen natuurlijk niet. We hebben wel een fiets met drie wielen voor u.’ Of zoiets.

Dus toen de dag aanbrak dat ik mij daadwerkelijk wendde tot de dikke mevrouw van rond de zestig die de hele dag achter haar bureautje in de hal van het hotel zat, en turend door haar zwarte powerbrilmontuur op haar iPhone zat te swipen, deed ik dat met enige schroom.

Nauwelijks vijf minuten later stond ik op de parkeerplaats te zoeken, met in de hand de contactsleutel van een zwarte Chevrolet Kalos (‘U bent toe aan een Daewoo’). Het gesprek ging als volgt.

‘Mag ik uw rijbewijs zien?’ Ze nam wat gegevens over op een formulier, draaide het om en zei: ‘Hier tekenen.’ Dat ging me te snel. ‘Hoeveel kilometers inbegrepen, alles verzekerd?’ zei ik zo ongeveer. ‘U mag zoveel kilometers maken als u wilt, alles is verzekerd, geen eigen risico.’ Ik dacht moet ik nog vragen of ik een waarborgsom moet storten? Maar als zij, Anita, er niet over begon, waarom zou ik dan. Nog een vraag: ‘Moet ik de auto terugbrengen met volle tank?’ ‘Nee, maar laat er wel wat in zitten voor de volgende huurder, hij is nu nog half vol.

Dat is dan zestig euro voor drie dagen. Veel plezier!’

In mijn verwarring liet ik mijn rijbewijs op haar bureau liggen,maar Anita bracht me dat nog achterna.

Lekker karretje wel, gebruikt nauwelijks benzine. Die kost hier trouwens 1.12 euro per liter: ze heffen hier geen accijns, als lokkertje voor toeristen.

En ik bedacht: we zitten op een eiland ter grootte van Zuid- en Midden-Limburg samen, dus dan is een auto verdonkeremanen onbegonnen werk, waarom een waarborgsom vragen.

Drie dagen waren precies genoeg om op je doje akkertje de 450 kilometer asfaltweg die Lanzarote heeft allemaal te berijden, van de vuurbergen in het zuiden, via het midden met lieflijke stadjes als Teguise, tot het Noorden met het krankzinnige uitzichtspunt Mirador del Rio, de cactustuin (met vooral wolfsmelksoorten, trouwens) van de kunstenaar Manrique, de witte duinen aan de Noordoostkust, het stadje Haría dat sprekend een oase in de Sahara lijkt en de avontuurlijke wegen die erheen en vandaan voeren.

En o ja: als er geen huurauto’s en touringcars waren, dan was er nauwelijks verkeer op Lanzarote. Driekwart van wat je ziet rijden is gehuurd, en iedereen maakt hetzelfde rondje.

Heel gezellig.

Op de derde dag leg ik de sleutel van de auto voor Anita neer. Die zei: ‘Bedankt, ik zag hem al staan!’

En begint weer te swipen op haar iPhone.

_______

hhBest

Boek & Film 

En als Hitler nou eens terugkwam?

Nog altijd wordt er gespeculeerd over de vraag: en als Hitler de oorlog gewonnen zou hebben? Alsdanvragen, daar hebben politici en historici een hekel aan. De Duitse schrijver Timur Vermes pakte het anders aan: Hitler heeft weliswaar de oorlog niet gewonnen (maar wel bijna) en wij weten dat hij dood is, maar niettemin wordt hij ergens in 2011 wakker op een braakliggend stuk grond in Berlijn, in zijn verfomfaaide uniform en stinkend naar de benzine waarmee hij was overgoten bij wijze van crematievoorbereiding.

Zo begint het boek van Vermes, dat dan ook als titel heeft: Er ist wieder da. De omslag van het boek is een karikatuur van Hitler: de bekende spuuglok en de snor, die bij nader toezien zowel de titel van het boek als de kenmerkende Hitlersnor blijkt te zijn. Veel duidelijker kan het niet gezegd worden: het betreft hier satire. En de satire beperkt zich niet tot de avonturen van de dictator in het Duitsland van 2011 en 2012, maar gaat ook en vooral over wat er van Duitsland is geworden in de tijd dat Hitler ‘nicht mehr da’ was. Niet veel beter, in de ogen van de dictator, wiens vingers jeuken om een en ander recht te zetten. Lees verder op Boek & Film 

Coming home op Lanzarote

Dit zou echt de maan kunnen zijn, of misschien wel Mars. Of de aarde, een miljard jaar geleden. Een landschap waarvan ik wel eerder een glimp heb opgevangen: op de hellingen van de Etna, maar dit is grootser, platter, gevarieerder. Ik schiet in de lach bij een bordje dat de doorgang verbiedt – doorgang door een enorm veld verse lava (maar misschien wel tweehonderd jaar oud) met messcherpe punten, wankele brokken, een gebied waar je met veel moeite misschien inderdaad doorheen zou kunnen komen, maar niet zonder zwaargewond aan te komen op je ‘bestemming’. Terwijl je er gewoon via gloednieuw asfalt omheen kunt.

Het gaat om de nationale parken die samen een ruim gebied langs de Zuidkust van Lanzarote vormen, een enorme afwisseling van nooitgeziene landschappen. Want buiten de zwarte en bruine lavamassa’s waardoorheen een kronkelende asfaltweg is gelegd, zijn er bergen zoals Marten Toonder ze tekende in de landschappen van Tom Poes, bergen zoals kinderen die tekenen, bergen die lijken aangetast door een ziekte die ontstaan is uit een mislukt experiment van de Tovenaar van Rommelgem, gespikkeld als ze zijn met enorm veel groene rondjes, roetzware landschappen vol met halfcirkelvormige muurtjes of met heel regelmatige kuilen, duizenden stuks. Land- en tuinbouw op zijn Lanzaroteens.

Maar het sinisterst zijn de hoge duinen in alle tinten bruin, met zwarte, rode en groene accenten en hier en daar een paar lage struiken – duinen die zo etherisch zijn dat de autofocus van de camera er geen vat op krijgt, zoals ook wel eens gebeurt wanneer je heel dunne, subtiele bewolking probeert te fotograferen.

Het geheel afgerond met een ontzagwekkende oceaan die een metershoge branding afstuurt op de bruine en zwarte lavamuren, en waarvan het water in enorm spectaculaire fonteinen en onheilspellend gedonder uiteen spat en woest schuimend terugschiet.

Menselijke activiteit is er ook, voor een deel niet eens rechtstreeks gericht op de horden toeristen die op het spektakel afkomen. Zo is er een zoutproductiebedrijf, waar op voorwereldlijke wijze zout worden gewonnen uit de woedende oceaan; de halfronde muurtjes tegen de berghellingen staan rond heel lage, inmiddels oeroude wijnstruiken, want hoe afwijzend het landschap ook is, het is vruchtbare grond – de muurtjes dienen alleen om de wind te breken die hier vrijwel altijd waait. De wijn die het oplevert is enigszins teleurstellend, stel ik vast op het terras van de wijnboerderij La Geria: de rode lijkt nog het meest op een Blaufranken uit Zuid-Duitsland.

En dan is er de meest bizarre menselijke activiteit van allemaal: op een grote parkeerplaats te midden van het duinlandschap liggen en staan enkele tientallen dromedarissen, een kleurig ding op de bult dat bestaat uit twee stoelen waarin toeristen gehoorzaam plaatsnemen voor een rondritje door het landschap.

Bizar – maar aan de andere kant: Marokko is het dichtstbijzijnde land, al zullen de kamelen niet zwemmend zijn aangekomen.

De vuurbergen hebben we maar overgeslagen, daarvan is al voldoende op Youtube te zien.

De terugkeer in de badplaats Puerto del Carmen voelt na zo’n rit door een alternatieve Origine du Monde als coming home.

De banner van deze pagina is nu even een panoramafoto van Isla Gloriosa, een eiland ten noorden van Lanzarote, gezien vanaf de Mirador del Rio, op ongeveer 450 meter hoogte.

_______

hhBest

Boek & Film

Ergens op een kaal eiland

Dit type eilanden heb je zat in de wereld: een zure oprisping van een onderzeese vulkaan en hup, Lanzarote. Toevallig niet ten Noorden van Spitsbergen of ten Zuiden van Argentinië, ook niet op hopeloos vele kilometers van enig bewoonbaar gebied verwijderd, net bereikbaar voor een low budget reisbureau annex luchtvaartmaatschappij en het hele jaar door een aangenaam klimaat, en zo verklaar je de duizenden vakantiehuisjes met bijpassende neringdoende middenstand en het volwassen vliegveld.

Als je er aankomt zie je eens goed wat voor puinhoop de wereld eigenlijk is: voornamelijk brokken lava in diverse sombere tinten, bijna uitsluitend zwarte stranden, veel bomen en heesters van overal in de wereld en een paar die thuis zijn op enkele aangrenzende eilanden, die eigen goede grond hebben: dadelpalmen, kerststerren, drakenbloedbomen.

Je moet in de geschiedenis duiken om te weten te komen waarom de eilandengroep niet bij Marokko hoort, waar ze naast ligt, maar bij Spanje, waardoor er Spaans wordt gesproken, een siësta wordt gehouden en de tapasrestaurants zich als een soort goedaardige schimmel in alle hoeken en gaten hebben gevestigd.

Lanzarote en de andere Canarische Eilanden horen bij Afrika, maar ze zijn tevens het enige deel van de Europese Unie met een echt subtropisch zeeklimaat. (Madeira, noordelijker en verder op de oceaan, heeft dat ook, maar minder aangenaam. Het sneeuwt er ‘s winters.)

En dus zitten we ’s avonds op een terras aan zee lekker te eten, je moet wel een vestje omslaan, maar je moet denken aan De Telegraaf van die dag die meldt dat het in Nederland vriest dat het kraakt, de koudste maart sinds eeuwen, het staat in De Telegraaf, inderdaad, dus volgende week maar eens controleren of het waar is, maar nu trek ik nog maar even een baantje in een van de vier zwembladen van Don Paco appartementen, aan de rand van Puerto del Carmen; ik moet soms namelijk een beetje afkoelen want hoewel de hemel vrijwel nooit strakblauw is heb je de neiging levend te verbranden.

Het weer trekt zich, net als in Nederland, meestal niks aan van het weerbericht, alleen is het hier altijd beter weer dan het in het bericht.

Het is maar een enorme lavabrok die ooit opdook uit zee en daar wellicht ook weer eens in verdwijnt, met Don Paco, De Telegraaf en al die roodverbrande Ieren, Engelsen, Duitsers en Nederlanders die er voor een weekje en weinig geld zijn neergestreken. Je kunt je nauwelijks voorstellen dat er, zonder toerisme en zonaanbidding hoogstens een enkele armlastige visser zou wonen.

Het idee op zich maakt het vooral lekker spannend.

Rare titel, prima boek

De titel van het boek, Riña de Gatos, Madrid 1936, betekent letterlijk zoiets als: katjesgevecht, maar uit in de inhoud van het boek blijkt dat het ook betekent: kattengespin, of eventueel kattenkwaad – waarmee schrijver Eduardo Mendoza de periode aanduidt in de eerste maanden van 1936 die uiteindelijk zal uitdraaien op de Spaanse Burgeroorlog: wat er allemaal gebeurt is vooral spel, gevaarlijk spel, maar spel. Zoals tegenwoordig gebruikelijk verzint iemand op de uitgeverij voor de Nederlandse vertaling een pakkende titel, het juffert niet of die ergens op slaat en op die manier kwam op de omslag van het boek te staan: De Neergang van Madrid. Wie het boek ter hand neemt om iets te vernemen over de neergang van de Spaanse hoofdstad moet ik teleurstellen: dat onderwerp komt in het geheel niet ter sprake, vermoedelijk ook omdat er in de Spaanse Burgeroorlog van alles is gebeurd, maar dat Madrid er betrekkelijk ongeschonden doorheen is gekomen. Zie verder Boek & Film 

Alles om de macht (327)

Zo willen we de krant zien: een dictator die doodgaat vóór hij echt onherstelbare schade kon aanrichten (een mooie moordaanslag zou nog leuker zijn geweest, natuurlijk), een aanbeden wielrenner die bekent dat hij niet fietste om te winnen maar om aan te tonen dat fietsen beter gaat als je vooraf een banaan eet, een dorpswethouder die liet zien wat zijn idee was van zijn macht: hij stak de tong in de keel van een vrouwelijke ambtenaar, waarna die natuurlijk over haar nek ging.

En dan hebben we het bejaarde echtpaar uit Aduard dat dood is aangetroffen in het Hoendiep en waarover de politie zo weinig vertelt, dat er een spannende thriller met een verrassende ontknoping in kan zitten. Nu maar hopen dat de politie niet al te snel met de alledaagse feitjes op de proppen komt, het schrijven van zo’n boek kost toch al gauw een week.

Hugo Chavez is dood. Leuke vent, die Hugo, ik zie nog de Koning van Spanje (ja, dat is ook de naam van een heuvel die Michael Boogerd, stijf van de epo, beklom tijdens de Amstel Gold Race) die tegen Chavez roept: hou toch je bek, man, en dat dan in het Spaans. Daar was geen woord Frans bij en Carlos had gelijk, je kunt nog beter in Zuid-Afrika op olifanten gaan jagen dan Caracas, de hoofdstad van Venezuela, tot de moordlustigste stad op aarde hervormen.

Om daarna zelf rustig dood te gaan aan een longontsteking.

Michael Boogerd, ook al een vaste klant van de apotheek, wie mij een beetje volgt zal begrijpen dat mij dat niet verwondert. Waar ik nog wel op zit te wachten is de bekentenis van Erik Dekker, want naar hem is hier in Landgraaf de Erik Dekkerpassage genoemd en ik zit te popelen om te kunnen roepen: Landgraaf is de eerste gemeente in Nederland die een straat naar een drugsgebruiker heeft genoemd! Ik ben daar niet tegen (ook al omdat het een heel klein voetgangerstunneltje betreft) maar omdat hiermee toch een niet onaanzienlijk deel van de huidige bevolking geëerd wordt, die in het duister en in alle stilte zwoegt om een karige boterham te onttrekken aan de wietplantage op zolder.

En dan Het mysterie van Aduard. Waarom kwamen de kinderen van het verdwenen echtpaar zo snel in actie? Waarom liet het stel de auto open achter, met het handtasje van de vrouw op de voorbank? Waarom wil de politie niet zeggen wat voor sporen die wijzen op een misdrijf op het te koop aangeboden bootje waren gevonden, terwijl overdag al sprake was geweest van ‘bloedsporen’? Was hier een geschiedenis aan voorafgegaan die bij menigeen de hare te berge zal doen rijzen als de ware toedracht ooit aan het licht komt? Iets met internet, handboeien en waterboarding?

Wij wachten in spanning af.

En eigenlijk kan me dat verhaal over die Meerssense wethouder geen zak schelen. Het wemelt over de hele wereld van dat soort onsmakelijke kereltjes.

Om me zelf te pesten denk ik er nog wel even aan dat de betrokkene, alvorens een lichaamsdeel in een ambtenaresse te duwen, bij de Chinees had gegeten en, getverderrie, wellicht daarna een bolknak had gerookt.

Alleen maar omdat hij dacht almachtig te zijn. Zoals Chavez, Boogerd en de strenge meester van Aduard.

_______

hhBest

Boek & Film 

Nog geen wittebenendag

Weet je wat, laten we het eens over het weer hebben. Jan Mulder vond het gisteren al rokjesdag, en dat mag van mij, hoewel ik bij Jan altijd vermoedens heb van een dubbele agenda of, zoals het tegenwoordig heet: een tweede scherm – in dit geval een scherm tegen de kou want het is pas begin maart en dan moet je wel heel fanatiek zijn om in een rokje te gaan lopen, een kórt rokje wel te verstaan, zie de vorige opmerking. En dat geldt uiteraard helemaal voor de heren onder ons, die zich vermoedelijk niet gaarne in het openbaar vertonen in een rokje tot boven de knie met direct daaronder de sokophouders. Godlof niet.

Nee, rokjesdag bestaat eigenlijk niet eens meer sinds het overlijden van de uitvinder, Martin Bril, en de rokjes-app waar Omroep West gisteren op de website melding van maakte, die zit er natuurlijk ook naast, of geeft hoogstens enkele onaandoenlijke parameters, zoals wind, temperatuur en bewolking. Want rokjesdag is toch wel iets meer dan alleen maar een heldere hemel bij 20 graden? Ik noem eens wat: emotie? Rokjes is veel zwoeler dan kille cijfers, het is paraderen langs de terrasjes waar voor de zekerheid nog warme koffie wordt gedronken; met die gezellige witte benen langs die loerende blikken.

Waarbij opnieuw en andermaal geconstateerd moet worden dat het voor vele vrouwelijke onderdanen beter ware dat het nooit rokjesdag zou worden.

Gisteren pas viel het op dat we het afgelopen half jaar bar somber weer hebben gehad. Mijn eigen zonne-app, de zonnepanelen op het dak, gaven het feilloos aan: het voor het eerst sinds 21 september 2012 werd weer eens 24 kWh op één dag geproduceerd, voldoende om het verbruik van die dag ruimschoots te overtreffen. Er is sinds 18 april van vorig jaar, toen ik de panelen in gebruik nam, maar een drietal dagen geweest – waaronder gisteren en vandaag, en dat laatste is op dit moment ook nog een tamelijk hachelijke voorspelling – dat de hele dag de zon stond te stralen aan een wolkenloze hemel.

Uit de akelig kouwe wind en in de zon met een dekentje om de benen was het gisteren goed dutten in de tuin, echt waar, maar beter was het ook niet, de truien bleven gewoon aan evenals de degelijke warme broeken, óók bij de dames, die trouwens de laatste jaren hebben gemerkt dat de warme broek vervangen kan worden door de warme laarzen.

En om het ook eens te horen van een vreemde: het weer krijgt vandaag, 5 maart, een 10 van weeronline.nl, maar de site meldt ook dat het onveranderlijk slecht korterokjesweer blijft. En redelijk bbq-weer, hetgeen gemakkelijk te voorspellen is: alleen bij voortdurende slagregen valt er niks te bakken en te braden buiten.

In de tuin blijft het voorlopig óók sukkelen, de grond is gewoon nog bevroren en pas vandaag verdwijnt wellicht de laatste sneeuw. Een beetje opruimen dus maar, dood blad en snoeisel, donderdag wordt de gft-bak geleegd en die moet dan natuurlijk eerst vol zijn.

Buiten de strijkwas onderhanden nemen, dat is een goed idee, daar word je warm van, is mijn ervaring.

Binnen blijven is in ieder geval géén optie: ik moet zo snel mogelijk die bruine gepensioneerdenkop van september terug.

Ik heb nu lang genoeg tegen die vale harses aangekeken.

______

hhBest 

Boek & Film 

Godfried Bomans was een groot schrijver maar je mag het nog steeds niet zeggen

Godfried Bomans (1913-1971) leeft in de herinnering voort als de ‘humoristische schrijver’ en ‘de grappenmaker’ op de zwart-wit-televisie. Maar het zou beter zijn, eindelijk toe te geven dat hij een groot schrijver was. Simon Carmiggelt zei dat al kort na Bomans’ dood, maar moest er aan toevoegen ‘het mocht niet gezegd worden’.

Ene Geert Poorthuis bestaat het in HP/De Tijd, Bomans’ werk af te doen als ‘navolgingen van Engelse literatuur’. Tot overmaat van ramp zet de redactie daar een kop boven in de geest van ‘schaamteloos plagiaat’, terwijl het hier hooguit om epigonisme (nabootsing) zou kunnen gaan. Dat geldt in elk geval niet voor de stripverhalen Pa Pinkelman waarvan Poorthuis beweert dat die min of meer afgeleid zouden zijn van het werk van Dickens. Een gotspe. Poorthuis krijgt dan ook van de lezers ongenadig op zijn lazerij. Er is zelfs iemand bij, die Eric of het Klein Insectenboek beter vindt dan Alice in Wonderland.

Dat ‘Eric’ wordt dit najaar in een oplage van ‘n miljoen stuks herdrukt voor de bibliotheekactie Nederland Leest. Benieuwd of je het op je leeslijst mag zetten, want het is bekend dat de docenten Nederlands tot dusver slaafs het oordeel van de betweterige literatuurcritici van de tweede helft van de vorige eeuw hebben gevolgd.

Ik heb me de afgelopen maanden uitvoerig in het oeuvre van Bomans verdiept. Weliswaar schreef hij weinig ‘romans’, des temeer korte verhalen (wat bepaald niet gemakkelijker is) en beschouwingen. Essayistisch proza. Bomans was een denker en dat is meestal de basis van goed schrijverschap. Natuurlijk is veel van dat denkwerk door de tijd achterhaald, maar zijn benaderingen van bij voorbeeld de politiek in zijn tijd en in die van zijn vader die een beroemd r.-k. kamerlid was, boeien nog steeds. Godfried Bomans was bepaald niet, wat nu weer gesuggereerd wordt en wat natuurlijk volgt uit de herinnering aan zijn tv-optredens, een populist avant la lettre. En wat een briljante stijl, welk een woordenschat. Waarom zou je die nou weer archaïsch noemen, en de onnoemelijk taaie kost van een Louis Couperus onvoorwaardelijk de hemel in prijzen?

Bepaald indrukwekkend zijn Bomans’ gesprekken met Michel van der Plas (‘Het Rijke Roomse Leven’) over de ontwikkelingen in de r.-k. Kerk in de jaren zestig, die in een lijvig boek zijn gebundeld. Beider conclusie dat ze door de geloofsgemeenschap waartoe zij behoorden in de kou zijn gezet (de titel van het boek), is zonder meer van toepassing op deze tijd. En is ook niet het een uit het ander voortgekomen?

Misschien was Bomans wel ‘te rooms’. In elk geval bespeur ik bij de toenmalige critici restanten van een calvinistische, van elk gevoel voor humor gespeende mentaliteit. En de rest is allemaal napraterij.

Guido t’Sas (ook gepubliceerd op hhBest)

Kwestie van beleefd blijven

Marjolijn Februari volgde ik in de jaren dat ze columns schreef in de Volkskrant met veel genoegen. Iemand die niet zozeer mooi als wel helder schreef, in haar beschouwingen nooit de huik naar de wind liet hangen en zei waar het op stond, ook als ze wist dat ze zich er niet veel populairder mee maakte. Als het niet zo lullig klonk zou ik zeggen: het perfecte woord voor de zondag.

Vorig jaar verdween ze uit mijn blikveld doordat ze naar NRC Handelsblad ging en sindsdien bereikte me nog één bericht, en dat was dat ze voortaan als Maxim Februari en dus als man door het leven zou gaan. Toen klonk al in mijn achterhoofd de vraag: is dat nou iets waar ik wat mee te maken heb? Maar natuurlijk verscheen meteen voor mijn geestesoog het vertrouwde portretje bij de Volkskrantcolumns – geen buitengewoon mooie vrouw maar een sympathiek en verstandig vrouwengezicht.

Ik moest ook gelijk denken aan Jan Morris, een Britse historica die wel zeer meeslepend kan schrijven. Tot 1972 heette deze nu 86-jarige James Morris, onder welke naam ze haar beroemdste werk schreef, een trilogie over de geschiedenis van het Brits Imperium, een al even meeslepend als kritisch gestemd epos. Ook zij kwam op mij over als iemand die een kalm, bezonken oordeel paart aan kennis en beheersing van de materie.

Maar nu doe ik het toch: vergelijkingen maken en verbanden leggen tussen leven werken van iemand, suggererend dat er daartussen en tussen zijn/haar transseksualiteit een verband bestaat.

In een interview in het Volkskrant Magazine van zaterdag zegt Maxim Februari het onomwonden, op de desbetreffende vraag: ‘Iedereen wil het voortdurend hebben over de dingen onder je kleren, maar daar praat je met anderen toch niet over?’ Toen was zijn optreden in DWDD al een paar dagen achter de rug, en daar werd de vraag natuurlijk wel uitdrukkelijk gesteld, zij het dan met enige slagen om de arm. Daar liet Februari al uitdrukkelijk weten wat hij al onbeleefd vindt, namelijk dat hij man zou willen worden toen hij nog vrouw was – dat is de reden waarom hij tot zijn vijftigste heeft gewacht voor hij de hormoonkuur begon die hem inmiddels tot halverwege het ‘man-zijn’ heeft gebracht.

Maar wat mij vreselijk stoort in het interview in de Volkskrant, buiten de inderdaad impertinente vragenstellers die Februari keurig en zeer beleefd en bedaard op hun nummer zet, zijn de rare foto’s op de omslag van het Magazine en de foto’s bij het interview. Hoewel ik de associatie wel snap: ‘dann geh’ich ins Maxim’, waarbij de associatie met Johannes Heesters een ongelukkige bijkomstigheid is. En dan is de outfit van Februari ook nog eens niet goed gedaan, het jacquet moet een rok zijn, de warme herenjas een cape en de strik wit in plaats van zwart. Februari heeft tot overmaat van ramp zo’n kromme oudemannenwandelstok bij zich terwijl iedereen weet dat dat een stok met alleen een zilveren knop hoort te zijn. Maxim ziet er nu uit of hij met de collecteschaal langs de kerkbanken gaat in plaats van als bon vivant en schuinsmarcheerder naar een Parijse nachttent ten einde aan de lichte meisjes te zitten, zoals wij allen weten het toppunt van mannelijkheid. (Dus ook voor een man met drie academische titels, zoals Februari.) Maar hoe dan ook, laten we er maar niet omheen draaien: dat pak staat Maxim eenvoudig potsierlijk, hij heeft er het gezicht (nog) niet voor, laat ik het zo zeggen.

Persoonlijk kan ik me totaal niet inleven in de situatie van iemand die zich geboren voelt in een verkeerd lichaam, en dat zal wel gelden voor veel mensen. Maar dat rechtvaardigt toch niet dat iemand die dat probleem wel heeft openlijk als een curiosum wordt neergezet – inderdaad als de bekende circusact ‘de vrouw met de baard’?

Hoewel, hoewel, hoewel. Er moet ook brood op de plank en zowel het optreden in DWDD als het interview in de Volkskrant waren bedoeld om het boekje dat Februari schreef over zijn transitie, getiteld ‘De maakbare man’, te promoten.

Terzijde: is dat niet een rare titel? Februari was al die tijd toch een man? Toen hij nog als vrouw door het leven ging? Daar viel toch niks aan te maken? Het ligt toch, zoals hij zelf ook zegt, niet aan je geslachtsdelen of je man of vrouw bent? ‘Het belang van de geslachtsdelen wordt schromelijk overschat,’ zei hij in DWDD.

Waarmee de ‘transitie’ terug is waar ze hoort: bij de privé-aangelegenheden van de betrokkene.

______

hhBest

Boek & Film 

Nog net niet aan de bedelstaf

Collega Harry M., van ongeveer mijn leeftijd, beschouwt de rokende puinhopen van ons eens zo mooie pensioen en deelt mij mede:

‘Als je naar Amerika kijkt, hoe het daar is gegaan met de pensioenen, dan mogen we blij zijn dat we überhaupt nog iets krijgen. Ik ben bang dat ik iets van 18 procent netto ga inleveren plus volgend jaar nog eens een mep erbovenop. De oplossing lijkt: voorzichtig het vrije deel van het huis beginnen op te eten, dan kunnen we het nog een jaar of twintig uitzingen, hopelijk. Verder probeer ik overal op te beknibbelen, tot en met het parkeergeld. Op loopafstand van het ziekenhuis in Maastricht – waar E. om de haverklap moet zijn – heb ik een strookje in de dichtstbijzijnde woonwijk gevonden. Tegen de tijd dat E. met de rollator de uitgang heeft bereikt, ben ik met de auto present.

Ik heb in december negentig kerstbomen verkocht – een handelaar kwam ze ophalen – en op de Heerlerbaan bij een Hongaar heeft E. haar gouden ringen ingeleverd plus mijn trouwring. Die van haar was al kort na ons huwelijk in een rioolputje in de Nobelstraat inj Heerlen gevallen en die van mij heb ik nooit gedragen.

Ik stort me nu ook actiever op de onderzoeken van de medische studenten in Maastricht. Helaas heb ik geen diabetes, geen overwicht, ik rook niet, heb geen nachtmerries, waardoor ik aan de meeste onderzoeken niet kan deelnemen, maar af en toe lukt het toch ergens tussen te komen. Het probleem is de leeftijdsgrens. Voor de toekomstige academici houdt het leven kennelijk bij 65, hooguit 70 jaar op. Verder lopen die onderzoeken niet. Ze beginnen trouwens altijd pas bij 18 jaar.

Tanken doe ik nu in Herzogenrath, daar is de benzine 20 cent goedkoper. Mijn bergtochten kosten me nauwelijks iets. Ik heb een appartement voor 35 euro in Warth (bij Lech). Ik gebruik dan één brood, plus wat cervelaat en kaas, een appel per dag en wat gedroogd fruit. Langer dan een dag of vier kan ik toch niet van huis. Mijn zus of de buurvrouw houdt een oogje in het zeil bij E. Dus dat lukt allemaal nog wel.

Groet, pannenkoeken met stroop, de tering naar de nering, Harry.’