‘Oe oe, Jeroen Dijsselbloem! Je denkt zeker dat je goed Engels spreekt en je weet niet eens wat een template is! Een template is een blauwdruk, ha ha, en dat wist je niet!’ De Nederlandse journalistiek, die doorgaans abominabel Engels spreekt, had deze week een feestje. Die Dijsselbloem, die weet ook werkelijk niks en die had dus beter zijn mond kunnen houden!
Volgens mij is een template eerder een sjabloon, een mal, een patroon dan een blauwdruk, en een blauwdruk is eerder de kopie van een bouwtekening, gemaakt met een verouderde techniek, de cyanotypie, en daarvan bestaat in het Engels een verrassende vertaling: blueprint. We gebruiken blauwdruk ook wel in de betekenis van sjabloon of mal (‘het DNA bevat de blauwdruk van het menselijk lichaam’) maar daar gaat het hier nu niet om.
Het gaat er wèl om dat de Nederlandse journalistiek massaal in katzwijm viel van bewondering voor de collega’s van Reuter’s en van de Financial Times, die onze stoethaspelende minister totaal voor gek hadden gezet en terecht, want door zijn uitspraken gingen de beurskoersen omlaag! Als de lonen, de uitkeringen en de pensioenen omlaag gaan, dan is dat nog tot daar aan toe, maar de beurskoersen!
Collega’s, mag ik jullie er even op attenderen dat de financiële redactie van Reuter’s en de redactie van de Financial Times tegen de euro zijn, tegen de Europese Unie en vóór de bevordering van de belangen van aandeelhouders, couponnetjesknippers en risicokapitalisten? Dat die twee toegewijde dienaren zijn van het kapitalisme van de hedgefondsen?
Ja maar, zullen jullie tegenwerpen, de Europese Unie is toch ook gebaseerd op het kapitalisme en dat is nog waar ook. Maar Dijsselbloem heeft duidelijkheid geschapen, door duidelijk te stellen dat banken en beleggers niet meer zonder meer erop kunnen rekenen dat regeringen hun belastingbetalers automatisch voor hun riskante acties zullen laten opdraaien. En dat het Europese bankwezen wel degelijk in staat is deze roofkapitalisten een halt toe te roepen. Het is al erg genoeg dat de Nederlandse regering (ook al onder een socialistische minister van Financiën) de spaarders die hun geld riskant belegden voor een procentje meer rente (ik bedoel Icesave) niet tot twintig-, maar tot honderdduizend euro garandeert. Wie gokt moet erop rekenen dat je kunt verliezen.
Nog tot gisteren speculeerden Nederlandse journalisten, in navolging van hun fantastische collega’s van de FT, op het spoedig vertrek van brekebeen en flapuit Dijsselbloem.
Maar in de Tweede Kamer ging gisteravond het licht aan, het parlement ging mee met de minister van Financiën in zijn stelling dat het maar eens hardop gezegd moet worden, dat wie gokt rekening moet houden met verlies. Wat hij niet zei: wat kunnen mij die beurskoersen ook schelen, maar hij impliceerde het wel. Alleen de SP, die gewoon blindelings tegen alles is dat kapitalisme genoemd zou kunnen worden, en de PVV, die tegen alles is dat ze daar niet snappen, die bleven tegen.
En collega Lara Rense natuurlijk. Die had vanmorgen in het Radio 1 Journaal nog een Nederlandse voetballer aan de telefoon die op Cyprus speelt bij wie ze bezorgd informeerde of hij nu zijn pensioen nog wel had. Pensioen, hoorde je de jongeman denken, wat is dat? Ja, logisch, die heeft nog alle tijd om zijn pensioen nop te bouwen. Ze bedoelde natuurlijk: al die poen die je als beroepsvoetballer in het buitenland al hebt verzameld als beloning voor je handigheid met een balletje.
Aan mij heeft Lara die bezorgde vraag nog nooit gesteld, en ook niet aan mijn lotgenoten. Wij zijn namelijk die steenrijke bejaarden die volgens de Nederlandse journalistiek van de laatste jaren best diverse veertjes kunnen laten, bij voorkeur zelfs nog iets meer, en dan nog niet moeten piepen.
_______